Ένας από τους προορισμούς των ζευγαριών είναι ο γάμος. Αποτελεί το επισφράγισμα της συνύπαρξης δύο ανθρώπων που αποφασίζουν να ενώσουν τις ζωές τους. Στη χώρα μας, η θρησκευτική τέλεση του γάμου έχει εμπλουτιστεί με ένα σωρό ανούσιες (και πάντα πολυέξοδες) παραδόσεις που τις διατηρούν ευλαβικά γενεές και γενεές. Μπομπονιέρες κουφέτα, γλέντια, χτενίσματα και κουρέματα, βέρες, γόβες για τις 1 μέτρο κι ένα μιλκομπούκαλο νύφες, φωτογράφοι, κάμερες, πανηγυρτζήδες μουσικοί, προσκλήσεις, κοστούμια και γραβάτες... η λίστα είναι ατελείωτη. Στην κορυφή της λίστας , αναμφίβολα και απολύτως προβλέψιμο, το περιβόητο νυφικό.
Το ανούσιο του νυφικού μπορεί να αναλυθεί σε 2 προτάσεις. Το λευκό ένδυμα (λέγε με νυφικό) εκφράζει την παρθενία της νύφης. Σήμερα καμία νύφη δεν είναι παρθένα, οπότε με απλή αλγοριθμική λογική: το νυφικό είναι ανούσιο.
Οι άλυτοι προβληματισμοί περί νυφικού, ξεκινούν από την παιδική μου ηλικία. Έως σήμερα δεν μπορώ να βρω λογική απάντηση στο ερώτημα "γιατί θέλει μία γυναίκα, την ημέρα του γάμου της, να ντυθεί μπομπονιέρα?" Ακόμη και οι ίδιες οι μπομπονιέρες είναι μία αποτυχία και μισή. Δεμένες με σφιχτούς κόμπους, σαν παιδί κι εγώ, μιμούμενος τον Μέγα Αλέξανδρο δοκίμασα να ξετυλίξω το γόρδιο δεσμό, για να διαπιστώσω πως το περιεχόμενο "γλύκισμα" είναι ένα καβουρδισμένο αμύγδαλο με στρώση καραμελωμένης ζάχαρης, γνωστό ως κουφέτο. Το μόνο εξίσου αηδιαστικό γλυκό που μπορώ να σκεφτώ είναι ο κουραμπιές, τουλάχιστον από δαύτον δεν κινδυνεύεις να σπάσουν τα δόντια σου. Όπως και να έχει ο παραλογισμός του νυφικού δεν σταματά στη μπομπονιέρα.
Μία υποψήφια νύφη, σπαταλάει απίστευτο χρόνο στην επιλογή νυφικού. Κουνάμενη συνάμενη, γυρίζει όλα τα νυφάδικα, δοκιμάζοντας κάθε φορά καμία 20αριά νυφικά, πίνοντας δωρεάν σαμπάνια και τρώγοντας τούρτες με τις φίλες της, βιώνοντας μία ντεμέκ αστική γκλαμουριά. Μάλιστα με το που εμφανιστεί από το δοκιμαστήριο, οι φίλες της αναφωνούν συγκινημένες "Πόσο όμορφη δείχνεις..." το οποίο είναι τελείως άτοπο. Πως μπορεί να δείχνει όμορφη μία γυναίκα, εγκλωβισμένη σε έναν λευκό μπόγο, όπου μετά βίας εξέχει το πρόσωπο της και κάνει βηματάκια των δέκα εκατοστών, διότι ο κίνδυνος να μπουρδουκλωθεί είναι τεράστιος, και να πέσει πάνω στην τούρτα ώστε να αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον το όλο θέμα.
Αντικειμενικά το νυφικό ως φόρεμα είναι πανάκριβο. Όμως, το γεγονός πως θα φορεθεί, παρά μία μόνο φορά, το κάνει ασύμφορο και έξοδο παντελώς περιττό. Γιατί να μην αγοράσει ένα ωραιότατο φορεματάκι, το οποίο θα το βάλει και το επόμενο Σαββατοκύριακο που θα κάνει τα πρώτα ψώνια για το σπίτι. Αντιθέτως, επιλέγει την πανάκριβη λευκή αηδία, που μετά την τελετή θα αραχνιάσει στο μπαούλο που βρίσκετε στο υπόγειο του σπιτιού.
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η υποψήφια νύφη αναγκάζει τα κοριτσάκια της γειτονιάς να ντυθούν παρανυφάκια και να τη συνοδεύσουν. Αντί να παίξουν με τις κούκλες τους, σαν καλά παιδάκια, ντυμένα μπομπονιερούλες, κρατούν την επιτηδευμένη τεράστια ουρά του νυφικού, να μη σέρνεται στο πάτωμα. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση θα έριχνε και ένα σκούπισμα στο χώρο, οπότε θα υπήρχε και μία χρηστικότητα, τόσα λεφτά δώσαμε.
Ως κατακλείδα θα θέσω ένα ερώτημα, που είχε εκφράσει κάποτε ένας σοφός φίλος μου. "Είναι τυχαίο στο γάμο, είθισται η γυναίκα να είναι ντυμένη στα λευκά, και ο άντρας στα μαύρα?"
