Όποιος έχει έστω κι ελάχιστη επαφή με το χώρο της Ρομποτικής στην Ελλάδα, γνωρίζει την εταιρεία Zenon. Πρωτοπόρος εταιρεία στα Ρομπoτικά Συστήματα, με έδρα τα Γλυκά Νερά στην Παιανία. Στην πρώτη μου επαφή με το κτίριο της Zenon, ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα, αφού δεν είχα ξαναδεί (έως τότε) Ελληνική εταιρεία να δίνει βάση στην εξωτερική εμφάνιση του κτιρίου. Μπροστά από την είσοδο, κηπάκος με γκαζόν, περιφραγμένος με ξύλινο φράχτη αμερικάνικου στυλ, ένα συντριβανάκι και πολλά λουλούδια. Η κεντρική είσοδος διέθετε card reader, η οποία άνοιγε μόνο με την επιβεβαίωση της ειδικής κάρτας που έφεραν όλοι οι εργαζόμενοι της Zenon. Στον χώρο υποδοχής βρισκόταν πάντα η Zenonέα υπάλληλος, μία όμορφη κοπελιά που πέρα από το να χαμογελάει και να καλημερίζει/καληνυχτίζει - γενικώς να δίνει ευχές, δεν είχε άλλα καθήκοντα.
Οι εγκαταστάσεις του κτιρίου, μπορούν να διαχωριστούν σε τρία μεγάλα τμήματα. Το τμήμα της Ρομποτικής (που είναι και το μεγαλύτερο), με τον άριστα εξοπλισμένο με υπερσύγχρονα μηχανήματα underground Μηχανουργείο τον χώρο του R&D στον οποίο στεγάζονταν κυρίως Μηχανολόγοι και Μηχανικοί Συστημάτων, και την τεράστια αποθήκη με πάσης φύσεως υλικά. Το τμήμα της Πληροφορικής, ναι η Zenon παρήγαγε και software, με μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τον Λογογράφο. Το ότι έκανε εμπορική επιτυχία δεν σημαίνει πως το software ήταν κι επιτυχημένο. Αποτυχημένος voice recognition αλγόριθμος, γραμμένος στο πόδι, εφαρμογή που αρχικά σε ταλαιπωρούσε με ασκήσεις φωνητικής για να 'διδάξεις' τους ψηφιακούς νευρώνες με τη χροιά της φωνής σου, κι ύστερα να σπάσουν οι νευρώνες του σώματος σου (κοινώς τα νεύρα σου) γιατί άλλα έλεγες άλλα καταλάβαινε το πρόγραμμα. Τέλος, το τμήμα των Δικτύων, η Zenon είχε εμπλακεί σε projects στησίματος δικτύων για μεγάλες εγκαταστάσεις, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Το έχω ως παράπονο, πως το όμορφο κτίριο της Zenon, δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να το χαρώ. Ο λόγος είναι απλός με βάση την εξιστόρηση των γεγονότων που ακολουθούν.
Η Zenon με προσέλαβε ως Μηχανικό Ρομποτικών Συστημάτων (αγαπούσα την ώρα και τη στιγμή που κάποιος με ρωτούσε τι επαγγέλλομαι, με - για πρώτη φορά στη ζωή μου - τετραψήφιο μισθό (πολλά χαμόγελα κι εδώ), για να εν ταχθώ στο μεγάλο project με πελάτη το τμήμα των ΕΛΤΑ στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος (χαμόγελα κι εδώ, το αεροδρόμιο μετράει πολύ ως χώρος εργασίας). Στο διαγωνισμό των ΕΛΤΑ, μία ιταλική εταιρεία, η ELSAG, είχε αναλάβει την παράδοση Ρομποτικών Συστημάτων για της αυτόματη ταξινόμηση γραμμάτων/καρτών/δεμάτων, ενώ η Zenon ως υπεργολάβος είχε αναλάβει την εγκατάσταση/προγραμματισμό/συντήρηση/χειρισμό των Συστημάτων καθώς και την εκπαίδευση της Τεχνική ομάδας των ΕΛΤΑ. Το project, το έτρεχαν δύο Managers της εταιρείας, ο Πιατάς (ο οποίος ήταν και προϊστάμενος μου), κι ο Άνθρωπος. Ανοίγω μία μικρή παρένθεση για την επεξήγηση των προσωνυμιών Ο Πιατάς, Μηχανολόγος Μηχανικός από το Ε.Μ.Π με μεταπτυχιακές σπουδές στην Αυστρία, ονομάστηκε έτσι αφού ήταν κοινό μυστικό μέσα στην εταιρεία πως είχε εγκαταστήσει στο σπίτι του δορυφορικό πιάτο για να μπορεί να απολαμβάνει με την Γαλλίδα γυναίκα του, εκπομπές που ανήκουν στην κατηγορία sex with animals. Ο Άνθρωπος, με δύο πτυχία, Μηχανολόγος Μηχανικός και Πολιτικός Μηχανικός, είχε την συνήθεια να προσφωνήσει τους πάντες ως "Άνθρωπο", συνήθεια που υιοθέτησα κι εγώ.
Η πρώτη μέρα μου στη Zenon αναλώθηκε σε ξεναγήσεις. Ο Πιατάς μου έκανε αναλυτική περιήγηση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας, συμμερίστηκε τον ενθουσιασμό μου και προσπάθησε να μου περιγράψει τα on going projects, κάνοντας παράλληλα επίδειξη του αντίστοιχου κάθε φορά hardware. Την ίδια μέρα, μετά την περιήγηση, μεταφέρθηκα στο Αεροπορικό Ταχυδρομείο, απέναντι από το Τελωνείο, για να γνωρίσω τον χώρο εργασίας μου, στον οποίο θα αναλάμβανα δράση από την επόμενη κιόλας ημέρα.
Στο Αεροπορικό Ταχυδρομείο, υπήρχαν 3 Ρομποτικά Συστήματα, στα οποία έλαβα μία εικοσαήμερη υπερεντατική εκπαίδευση (υπό κανονικές συνθήκες - όπως συνέβη στους άλλους 2 συναδέλφους μου - έπρεπε να διαρκέσει 3 μήνες). Η LCPM (Letter Card Presorting Machine), η BBSM (B..κάτι B... κάτι Sorting Machine) και ένα τρίτο το οποίο δεν συγκράτησα το ακρωνύμιο στη μνήμη. Από τις περιγραφές είναι εύκολο να γίνει κατανοητή η χρήση του κάθε συστήματος. Η LCPM ένα θηρίο, 25 μέτρων περίπου σε μήκος, διέθετε σύστημα μεταγωγής των γραμμάτων/καρτών σε έναν OCR reader, επικοινωνία με έναν κεντρικό υπολογιστή Itanium για ανάλυση των destination data, ενώ με έναν Barcode Printer, τύπωνε τον προορισμό που αναγνώρισε, ώστε να γίνει αυτόματα η ταξινόμηση. Ομοίως η BBSM, για τα πακέτα. Κάποτε αυτό το έκαναν, τεμπέληδες υπάλληλοι του ΕΛΤΑ, οι οποίο διάβαζαν ένα προς ένα τα γράμματα και τα ταξινομούσαν ανάλογα. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας τους απάλλαξε από τα βαρετά καθήκοντα, ώστε να γίνουν επιτέλους γνήσιοι δημόσιοι υπάλληλοι - τεμπέληδες, δίχως αντικείμενο εργασίας.
Μετά την εκπαίδευσή άρχισα να εργάζομαι ως Μηχανικός βάρδιας, μαζί με τους άλλους 2 συναδέλφους μου. Είχαμε κυλιόμενο ωράριο που άλλαζε ανά εβδομάδα. Το μαρτύριο αυτό κράτησε 6 μήνες. Για μία εβδομάδα εργαζόμουν στην πρωινή βάρδια, την επόμενη στην απογευματινή, και την επόμενη στην βραδινή. Το βιολογικό μου ρολόι είχε αποσυντονιστεί, με αποτέλεσμα να κοιμάμαι ελάχιστες ώρες κι υπερβολική κούραση. Το όμορφο αντικείμενο της Ρομποτικής, κι η άριστη σχέση με τους 2 καλούς μου συνάδελφους, δεν με άφησαν να πτοηθώ από την κούραση.Επίσης το τμήμα των ΕΛΤΑ στο αεροδρόμιο είναι ένα ελκυστικό περιβάλλον εργασίας με σύγχρονες εγκαταστάσεις που δεν θύμιζαν μίζερη Ελληνική πραγματικότητα (πλην των ανθρώπων). Με την πάροδο του εξαμήνου, αποφασίστηκε πως θα είμαι ο Μηχανικός που θα μείνει στο χώρο του αεροδρομίου σε μόνιμη πρωινή βάρδια, μιας κι όλα τα συστήματα πέρασαν με επιτυχία την πιλοτική περίοδο κι έμπαιναν σε κανονική λειτουργία. Τα κύρια καθήκοντά μου ήταν:
- Προγραμματισμός των συστημάτων για τις κύριες λειτουργίες, στην ουσία συγγραφή διαφόρων scripts ανάλογα με τα στατιστικά λειτουργίας της κάθε μηχανής.
- Πάσης φύσεως maintenance tasks για το ηλεκτρομηχανολογικό κομμάτι.
- Measurement tasks πάνω στα ρομποτικά συστήματα.
- 24/7 On Call
- Συντονισμός/Support/Ντάντεμα της ομάδας των Τεχνικών του ΕΛΤΑ, κάτι άχρηστα ανθρωπάρια δίχως κατάρτιση, που βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν είτε με κομματικά κριτήρια, είτε με συγγενικά κριτήρια, είτε γιατί γεννήθηκαν στο ίδιο κωλοχώρι της Μυτιλήνης από στο οποίο γεννήθηκε και ο Γενικός Διευθυντής του Αεροπορικού Ταχυδρομείου.
Για την ομάδα των Τεχνικών πρέπει να αφιερώσω δύο λόγια. Ομάδα δίχως συνοχή, τελείως ξεχωριστοί χαρακτήρες που το μόνο κοινό μεταξύ τους ήταν η αλλεργία απέναντι στην εργασία. Τα καθήκοντά τους ήταν ιδιαίτερα απλά (βίδες, παξιμάδια, καθαρισμός, και λίγο κουβάλημα). Παρόλαυτά, το 8ωρό τους (όταν είχαν διάθεση να εργαστούν 8 και όχι 6 ώρες), γέμιζε με αναζήτηση επιδομάτων που μπορούν να διεκδικήσουν μήπως κι αυξηθεί ο μισθός τους, παρακολούθηση πορνό στο διαδίκτυο, κουτσομπολιό για τους υπόλοιπους συναδέλφους τους, γκρίνια ατελείωτη για το γεγονός πως σαν δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν καλές οικονομικές αποδοχές. Την Τεχνική μου ομάδα την αποτελούσαν:
- Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός του ANT1, που με έπρηζε να ακούω τη μεταμεσονύχτια εκπομπή του, πράγμα που ποτέ δεν έκανα.
- Ένας κοντός (πολύ κοντός όμως), πρώην αναρχικός στα 80s, που υποτάχθηκε στο σύστημα σαν καλό σκυλάκι που ήταν κατά βάθος.
- Δύο άχρηστοι ψωνάρες ομορφάντρες, που έκαναν αρκετή παρέα οι δύό τους, διαφορετικά δεν μπορούσαν να συντάξουν ολοκληρωμένη πρόταση.
- Ένας εθισμένος στο πορνό/βιζιτούδες/οίκους ανοχής, που αντιμετώπιζε τα πάντα με παιδική αφέλεια (ιδιαίτερη συμπάθειά μου). Σαν τεχνικός ήταν με απόσταση ο χειρότερος.
- Ένας ημικαθυστερημένος τύπος από τη Χαλκίδα, (εκεί ζούσε!), ο μόνος στον οποίο μπορούσα να αναθέσω κάποιο task κι ήξερα πως θα το προσπαθήσει τουλάχιστον.
Όταν "μονιμοποιήθηκα" στο Αεροπορικό Ταχυδρομείο, ένοιωθα όμορφα. Είχα την αυτονομία μου, με ξεκάθαρες αρμοδιότητες κι ενδιαφέρον εργασιακό αντικείμενο. Σύντομα όμως, εντόπισα ένα βασικό πρόβλημα. Όσο καλός και αν προσπαθούσα να είμαι, όσο καλό feedback κι αν έδινε ο ΕΛΤΑ για μένα, στην εταιρεία μου, ήμουν μακρυά από τις εξελίξεις της Zenon κι έπρεπε κάπως να ισχυροποιήσω τη θέση μου δείχνοντας δείγματα σωστού Μηχανικού. Έτσι λοιπόν σχεδίασα το παρακάτω περιστατικό.
Ένα ωραίο απόγευμα Παρασκευής χτύπησε το κινητό μου, ο Τεχνικός (αυτός με τα πορνό) απογευματινής βάρδιας βρισκόταν σε απελπισία. Στην LCPM αποτύγχανε στην "ανάγνωση" πάσης διεύθυνσης. Η κατάσταση ήταν emergency, οπότε έπρεπε να μεταβώ το συντομότερο στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Δεν χρειάστηκε να συμβουλέψω τον συγκεκριμένο Τεχνικό, να ενημερώσει και τους Managers, τον Πιατά και τον Άνθρωπο, ήξερα ότι θα το κάνει πάνω στον πανικό του. Όταν έφθασα στο Αεροδρόμιο ήταν ήδη μαζεμένος ολόκληρος ο συμφερτός. Οι Managers του Project από τη Zenon, οι Τεχνικοί του ΕΛΤΑ, ο διευθυντής του Α.Τ, ο υπεύθυνος δικτύων του ΕΛΤΑ (μεγάλος καραγκιόζης), οι χειριστές, και μερικοί αργόσχολοι περίεργοι. Όπως ακριβώς είχα προβλέψει, ο Πιατάς έτρεχε τα diagnostics tests, για να εντοπίσει το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα των diagnostics ήταν πως η LCPM δεν είχε κανένα πρόβλημα. Οπότε ο Άνθρωπος (τον οποίο έπρεπε να προσέχω διότι ήταν πολύ πιο έξυπνος από τον Πιατά), πρότεινε την step by step ανάλυση των processes ώστε να εντοπιστεί κάποιο σφάλμα που δεν έπιαναν τα diagnostics. Εγώ βέβαια παρίστανα τον Κινέζο, και μιας κι είχαν αναλάβει τα μεγάλα μυαλά, δεν είχα παρά να σημειώνω και να μαθαίνω. Είχε ήδη περάσει περίπου 1,5 ώρα και δεν είχε βγει καμία άκρη. Εκνευρισμός, φωνές, ο διευθυντής να καλεί στην Ιταλία την ELSAG για εξηγήσεις, χαμός! Οπότε ο μικρός και ταπεινός Βασίλης, κάνει την κίνηση ΜΑΤ και προτείνει να ελεγχθεί η stack memory στην LCPM ώστε να διευθετηθεί αν τα δεδομένα αναγνώρισης παράγονται και στοιβάζονται σωστά, πριν μεταφερθούν encrypted στον Itanium. Το επόμενο βήμα που πρότεινα ήταν να επιβεβαιώσουμε πως κατά τη λειτουργία της Μηχανής, η encrypted επικοινωνία γίνεται σωστά. H encrypted και non encrypted επικοινωνία έδειχνε να μην έχει πρόβλημα, αλλά στην πραγματικότητα είχε. Είχα δημιουργήσει ένα μικρό πρόγραμμα που πείραζε το certificate file πριν την αποστολής των destination data, και μόλις αποτύγχανε το process, έκανα restore το αρχείο. Τα diagnostics δεν έβρισκαν κάποιο πρόβλημα, ενώ η επικοινωνία της LCPM με τον Itanium έδειχνε να είναι μια χαρά. Πρότεινα λοιπόν να δημιουργήσω κι ένα δεύτερο temporary destination partner, στο laptop μου, ώστε να δούμε online τι συμβαίνει. Και για μεγάλη έκπληξη όλων (πλην εμού, αλλά προσποιήθηκα αρκετά πειστικά), η αποστολή των destination data αποτύγχανε. Με εξαίρεση τον Άνθρωπο και τον Πιατά, οι υπόλοιποι δεν κατάλαβαν λέξη από όσα λέγαμε, αλλά το καλύτερο ήταν πως η πρόταση που έκανα για αύξηση των retries σε ενδεχόμενη αποτυχία θα έλυνε το πρόβλημα. Ο Πιατάς κι ο Άνθρωπος ήταν εξαντλημένοι και δεν είχαν καμία αντίρρηση Επεμβαίνοντας στα DPD settings, κάνοντας μία τελείως ανούσια αλλαγή έλυσα το πρόβλημα (στην ουσία, remotely απενεργοποίησα το πρόγραμμά μου, κάποια στιγμή που δεν κοίταζε κανείς), Voilà η LCPM λειτουργούσε και πάλι κανονικά!
Από εκείνη τη μέρα το reputation μου στη Zenon αυξήθηκε δραματικά. Ήμουν ο ήρωας Μηχανικός ο οποίος έσωσε την κατάσταση. Ο ΕΛΤΑ με αγάπησε, κι η Zenon με ενέταξε στις αυξήσεις (σιγά την αύξηση, 50 ευρώ παραπάνω πήραμε).
