Σουβλατζίδικα Ν. Ηρακλείου

Σαν γνήσιος Ν. Ηρακλειώτης έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα σουβλάκια, πιτόγυρα και διάφορα παρόμοια εδέσματα. Ήρθε η ώρα να παρουσιάσω τα ιστορικά σουβλατζίδικα του Δήμου που κατέχει τα πρωτεία στην τέχνη του Οβελία.

Πολύγευστο
Ξεκινώ με το αγαπημένο μου σουβλατζίδικο, κι ίσως το πιο διαδεδομένο. Εδρεύει στην πλατεία του Ηρακλείου, από την μεριά που βλέπει Καλογρέζα. Το Πολύγευστο έγινε πολύ σύντομα γνωστό και απέκτησε φανατικούς πελάτες στοχεύοντας στην ποσότητα κι όχι στην ποσότητα, στρατηγική απόλυτα σωστή. Στο πολύγευστο, μπορείς να παραγγείλεις ένα απλό σουβλάκι ή γύρο, το οποίο όμως είναι τέρμα μπαμπάτσικο με μπόλικο πράμα από όλα τα υλικά. Ο γύρος είναι σαν τσίχλα φτιαγμένη από κρέας, αλλά who cares.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Κάθε φορά που απολαμβάνω ένα πιτόγυρο γίγας, made in Πολύγευστο, νομίζω είναι αξιομνημόνευτο.

Καντίνα του Γιάννη
Στα σύνορα Ηρακλείου, Φιλαδέλφειας και Ν. Ιωνίας, η διασημότερη καντίνα της Ελλάδας, μετατράπηκε σε κλασσική ψησταριά-σουβλατζίδικο. Διατηρεί την παράδοση, των εκλεκτών σάντουιτς με καλαμάκι, λουκάνικο ή ντονέρ, συνοδευμένο με κέτσαπ, μουστάρδα και τυροκαυτερή. Η Καντίνα του Γιάννη αποτελεί εγγύηση για κάθε ξενύχτη που θέλει να κλείσει τη βραδιά διασκέδασης με ένα απολαυστικό σάντουιτς και μία συγκλονιστική εκκένωση.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Πριν από αρκετά χρόνια, όταν η Καντίνα του Γιάννη, ήταν ακόμη καντίνα, περίπου στις 1 το βράδυ είχα πάει να χτυπήσω ένα σάντουιτς με λουκάνικο, και μόλις φθάνω μου λέει ο έμπειρος ο ψήστης (με βαριά έμπειρη φωνή), "φιλαράκο είσαι τυχερός, έχεις πέσει στα φρέσκα".

Βρωμιάρης
Το αρχαιότερο σουβλατζίδικο του Ν. Ηρακλείου. Στέκι για αθλητικές αναμεταδόσεις, φιλικές συναθροίσεις, αλλά και μεγάλα γλέντια. Ο Βρωμιάρης, επανδρωμένος από τους 4 Βρωμιαρέους ψήστες και τη Βρωμιάρα σερβιτόρα, αποτελούν εγγύηση για ένα απολαυστικό σουβλάκι. Το μόνιμο πρόβλημα του Βρωμιάρη, είναι πως επιμένει σε σουβλάκια/πιτόγυρα μικρής ποσότητας, αλλά εκλεκτής ποιότητας, γεγονός που του έχει στοιχίσει σε ότι αφορά την πελατεία. Παραμένει όμως παραδοσιακά η δεύτερη μεγαλύτερη σουβλακοδύναμη του Δήμου.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Έχει ακουστεί αρκετές φορές, η απάντηση σε τηλεφώνημα "έλα, είμαστε στον Βρωμιάρη..."

Το Στέκι
Οι παλαιοί θα το θυμούνται ως Χάνι. Ένα σουβλατζίδικο που άνοιξε με προοπτικές, μεσουράνησε στα μέσα της δεκαετίας του 90, αλλά λίγο η trendy καφετέριες που το περιστοιχίζουν, λίγο ότι κάθε τρεις και λίγο έτρωγε πρόστιμα για σάπια κρέατα, λίγο η επικράτηση του Πολύγευστου, ανάγκασαν το Στέκι να μεταλλαχθεί σε ένα Σουβλατζίδικο/Ταβέρνα, που μπορείς να παραγγείλεις από "πίτα γύρο από όλα" μέχρι και γεμιστά.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Όταν ήταν ακόμη υπό την επωνυμία "Χάνι", το κέρασμα από τον Σουβλατζή φανατικό Ολυμπιακό, καθώς πήγαινα για τον προημιτελικό Ολυμπιακός - Γιουβέντους.

Νοσοκομείο
Στην περιοχή του Παλαιού Ηρακλείου, ένα αδικημένο σουβλατζίδικο που διατηρεί την παλαιά αλλά σίγουρη νοοτροπία. Για χρόνια, το ντεκόρ ήταν μία ασπρίλα στους τοίχους (που είχαν μαυρίσει από την κάπνα), σουβλάκια που όλα είχαν τηγανιστεί από το ίδιο περισσευούμενο λάδι της πατάτας, τιμές ένα κλικ πιο χαμηλές από τους άλλους, και τύλιγμα σε χαρτιά που είχαν παραγγελθεί σε ποσότητα από τη δεκαετία του 70. Ο Σουβλατζής-ταμίας ήταν πάντα σκυθρωπός, αλλά γρήγορος στην εξυπηρέτηση.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Το τελευταίο μου σουβλάκι, πριν φύγω για την Σουηδία.

Υπουργείο
Δυσεύρετο, στα στενά της κάτω μεριάς του Ν. Ηρακλείου. Ο ιδιοκτήτης σκάμπαζε αρκετά από marketing εστίασης και φρόντισε να ανοίξει ένα σουβλατζίδικο, που αν μη τι άλλο, ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Με άψογο ντεκόρ, φιλικό περιβάλλον, νεωτερισμούς, καταλόγους που έχουν το design υπουργικής απόφασης, και άλλα τέτοια ωραία στόχευσε στους φιλόγυρους Ν. Ηρακλειώτες. Η επιτυχία δεν ήρθε ποτέ, διότι όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, το σουβλάκι το θέλουμε βρώμικο, άναρχο κι η ποιότητα να είναι αντιστρόφως ανάλογη της ποσότητας.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Έχω πάει εκεί κοπέλα (έλεος!)

Ο Γιώργος
Κανείς δεν θυμάται το όνομα (Πλάτανος ή κάτι τέτοιο), και κανείς δεν ασχολείται με δαύτο. Το σουβλατζίδικο αυτό όλοι το γνωρίζουν ως "Γιώργος". Αμφιβάλω αν ο ιδιοκτήτης ονομάζεται Γιώργος (ειδικά αν κρίνω ότι προέρχεται από τη γειτονική εκ του Βορρά χώρα), αλλά κι αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Αρκετά καλό σουβλατζίδικο, δεσπόζει στην κορυφή του Πράσινου Λόφου. Ένα χαρακτηριστικό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι οι κυκλικές πατάτες που περιέχει το σουβλάκι, οι οποίες στα πρώτα λεπτά προκαλούν εγκαύματα πρώτου βαθμού στη γλώσσα.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Ντέρμπι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός, παρήγγειλα μία σκεπαστή πίτα γίγας (μετά από αυτό, δεν χρειάζεται να φάει κάποιος για μία εβδομάδα).

Ο Φθηνιάρης
Χαλαρά το χειρότερο σουβλάκι, από άποψη γεύσης, ποιότητας κι οτιδήποτε άλλο. Το γεγονός όμως ότι φροντίζει να είναι πάντα 20 - 30 cents πιο κάτω από τους υπόλοιπους, του δίνει μεγάλο πλεονέκτημα. Σχετικά κοντά στο κλειστό γήπεδο του Ν. Ηρακλείου, έχει αποτελέσει λίγες φορές προορισμό νυχτερινής σουβλακοφαγίας.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Να αγοράζω σουβλάκι με 1.50 τη στιγμή που στο Πολύγευστο ήταν 2.00 ευρώ.

Ο Χολέρας
Καλά κρυμένο σε ένα αχαρτογράφητο στενό μεταξύ Πευκών και Ηρακλείου, προς Παλαιό Ηράκλειο μεριά, είναι θαύμα το ότι επιζεί όποιος ψωνίζει από εκεί. Το μισό βάρος του σουβλακιού/πιτόγυρου είναι δυνατά μπαχαρικά, για να υπερκαλύψει τη σαπίλα των υπολοίπων υλικών (συμπεριλαμβανομένης και της πίτας).

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Λίγο μετά την νίκη της Ελλάδας στη Eurovision, με την Παπαρίζου, έφαγα στον Χολέρα, επέζησα, και πληρώνοντας με ρώτησε αν είμαι Number One (ότι να ναι ο τύπος).

Το στέκι του Νταή
Έχει αλλάξει πολλά ονόματα, και ποτέ δεν έκανε την μεγάλη επιτυχία. Ένα σουβλατζίδικο με σχιζοφρενή προσωπικότητα. Απέναντι από τις γραμμές του Ηλεκτρικού, ποτέ δεν μπόρεσε να κατασταλάξει, αν θέλει να είναι σουβλατζίδικο ή παραδοσιακή ταβέρνα.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: Η μέρα που καθίσαμε, και μόλις είδαμε τις τιμές, ένα ανύπαρκτο τηλεφώνημα, από την μαμά "που κλειδώθηκε έξω από το σπίτι" μας έδωσε τη δικαιολογία να εξαφανιστούμε σαν κύριοι.

Ο Στέφος
Το συγκεκριμένο δεν υπάρχει πια. Όμως για μένα αποτελεί κομμάτι της ζωής μου, διότι για αρκετά χρόνια ήταν το σουβλατζίδικο απέναντι από το σπίτι μου. Αρχικά είχε ανοίξει ως πιτσαρία Terry's Pizza, αλλά μετά από χρόνια ο ιδιοκτήτης αποφάσισε πως το σουβλάκι πουλάει καλύτερα. Εκλεκτός προορισμός μου, στα γυμνασιακά/λυκειακά μου χρόνια, ο Στέφος ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να έχει κάποιος στη γειτονιά του. Δυστυχώς μετά από χρόνια έκλεισε, διότι ο ιδιοκτήτης ήταν μπλεγμένος σε κύκλωμα διακίνησης ναρκωτικών, λευκής σαρκός κι ότι άλλο κάνει ο υπόκοσμος τις νύχτες που δεν κοιμάται.

Αξιομνημόνευτη στιγμή: οι φοβερές συνομιλίες με τον αρχιψήστη/φιλόσοφο για πάσης φύσεως θέματα, καθώς περίμενα να ψηθούν καλά οι πίτες και τα καλαμάκια.

Green Cables

Ο Thomas Schierz είναι από τους Technical Manager της Siemens που θα κρατήσω στη μνήμη μου για τις μεγάλες ατάκες που κατά καιρούς μοιράζει απλόχερα. Σε πρόσφατο meeting, έδωσε ρεσιτάλ.

Η συζήτηση ήταν περί του αν θα πρέπει η αρχιτεκτονική του νέου προϊόντος να συμπεριλαμβάνει Energy Monitoring, ώστε να δοθεί μία eco friendly νότα στο προϊόν. Ο Thomas ήταν κάθετα αντίθετος, και γραπώνοντας ένα πράσινο LAN cable που είχε μπροστά του, έδωσε το πρώτο απόφθεγμα:

We have green cables, but no green products.

Η συζήτηση είχε περάσει στη σχεδίαση του user interface του προϊόντος, καθώς το interface που είχε χρησιμοποιηθεί για την αμέσως προηγούμενη έκδοση, έδειχνε σαν να είχε σχεδιαστεί στο πόδι από πρωτοετή που σπουδάζει web design στο ΙΕΚ Ξυνή (εκείνο που πληρώνει τα χρέη του προς το Δημόσιο σε 65.000 δόσεις). Ο Thomas ήταν πάλι ανένδοτος, και έβαλε τέλος στη συζήτηση με την επική ατάκα:

It's Siemens, it must be ugly.

Οδηγίες προς ταξιδιώτες

Διατηρώ μία φοβερή παράδοση. Σε όποια χώρα κι αν έχω ταξιδέψει, σε ένα διάστημα maximum τριών ημερών, τυχαίνει ένα περιστατικό στο οποίο καλούμαι να δώσω οδηγίες πάσης φύσεως. Τουρίστες που ψάχνουν κάποιον δρόμο ή κάποιο μέρος, ντόπιοι που έχουν χαθεί, ερωτήσεις για όλα τα γούστα. Όπως πάντα, παριστάνοντας τον ώριμο γηγενή, δίνω τα φώτα μου και βοηθώ τον κόσμο.

Στοκχόλμη 2005, είχα δεν είχα 3 ώρες που είχα πατήσει το πόδι μου στην πρωτεύουσα της Σουηδίας. Αντιμετώπιζα πολιτισμικό σοκ (πρώτη φορά στο εξωτερικό), κι είχα χίλια δύο προβλήματα να αντιμετωπίσω, παράλληλα φορτωμένος με 50 κιλά μπαγκάζια. Έψαχνα απεγνωσμένα το Student Office του Πολυτεχνείου, ευχόμενος ότι δεν θα το βρω κλειστό (ήταν περίπου 6 το απόγευμα). Κι εκεί που το είχα πάρει απόφαση πως θα κοιμηθώ στο πρώτο παγκάκι που θα βρω (να ξόδευα τις οικονομίες μου σε ξενοδοχείο δεν έπαιζε), τσουπ εμφανίζεται μία παρέα μεθυσμένων Γερμανών (αν κρίνω από τις εμφανίσεις της Εθνική ομάδας που φορούσαν), οι οποίοι έψαχναν μία κοντινή μπυραρία. Όλως τυχαίως, είχα εντοπίσει δύο στενά από εκεί που βρισκόμουν ένα Hard Rock Cafe, οπότε με ύφος ψαγμένου Σουηδού, τους έδωσα αναλυτικές οδηγίες, τις οποίες ακολούθησαν με περίσσειά διάθεση, ουρλιάζοντας σαν τα ζώα στους δρόμους της Στοκχόλμης.

Όσλο 2007, βρισκόμουν σε ένα από τα καλύτερα/μεγαλύτερα ξενοδοχεία, με έξοδα από το Πολυτεχνείο της Στοκχόλμης για να συμμετάσχω σε ένα conference της Ι.Ε.Ε.Ε, παρουσιάζοντας την πρώτη μου δημοσίευση (άρχοντας λέμε!). Στο ξενοδοχείο λαβύρινθο, εντόπισα μία σαραντάρα Ρωσίδα Μετεωρολόγο/Κλιματολόγο, η οποία βρισκόταν κι αυτή για ένα άλλο συνέδριο. Η Ρωσίδα είχε χαθεί, κι έψαχνε την αίθουσα με Η/Υ για τους πελάτες όπου θα είχε πρόσβαση στο Internet. Σε αυτή την περίπτωση, δεν έδωσα απλά οδηγίες για το που βρίσκεται η αίθουσα, αλλά έκανα το λάθος να της ανοίξω συζήτηση, και κουβέντα στην κουβέντα, μου εξήγησε πως το πρόβλημά της ήταν πως δεν μπορούσε να συνδεθεί στο διαδίκτυο από το laptop της, οπότε προσφέρθηκα να πάω στο δωμάτιο της για να δω μήπως μπορώ να τη βοηθήσω. Σε όσους έχω αφηγηθεί το περιστατικό, για ένα περίεργο λόγο, περιμένουν η συνέχεια να είναι μόνο για ενήλικες.

Δουβλίνο 2007, στα πλαίσια επαγγελματικού ταξιδιού, διασχίζοντας την κεντρική αγορά με σταματούν κάποιοι Ασιάτες τουρίστες, οι οποίοι αναζητούσαν κάποια συγκεκριμένη γέφυρα. Χωρίς να έχω ιδέα τι ακριβώς ψάχνουν, θεώρησα πως το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να τους δώσω οδηγίες πως να μεταβούν στο ποτάμι που διασχίζει το Δουβλίνο, κι από εκεί να πάρουν σβάρνα τις γέφυρες μέχρι να βρουν αυτή που τους κάνει.

Παρίσι 2007, στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκωλ, ήταν η σειρά μου να χαθώ. Συμβουλή, καλύτερα να χαθείς στον λαβύρινθο της Κνωσού με τον Μινώταυρο να σε κυνηγάει, παρά στο Σαρλ ντε Γκωλ. Έψαχνα να βρω την πιο κοντινή "πιάτσα" ταξί, κι έκανα το λάθος να ρωτήσω πληροφορίες στον υπάλληλο του αεροδρομίου ο οποίος βρισκόταν σε ένα κιόσκι που έγραφε "Information". Ο συγκεκριμένος εξυπηρετικός κυριούλης, εκείνη την ώρα στοίβαζε κάτι διαφημιστικά φυλλάδια, και στο ερώτημά μου αν μπορεί να με βοηθήσει, με απάντησε με ευγένεια που έκρυβε αρκετή τσαντίλα, πως πρέπει να τελειώσει με τη στοίβες που έφτιαχνε. Επειδή είχα αρχίσει να τσαντίζομαι, πιάνω κι εγώ ένα μάτσο από τα άχρηστα φυλλάδια που μοιράζουν στα Information desks, κι αρχίζω να τον βοηθώ να τελειώσει τη στοίβα, διότι δεν θα τελειώναμε ποτέ έτσι όπως το πήγαινε. Και να πω ότι με βοήθησε, μου έδωσε κάτι οδηγίες με αποτέλεσμα να μπερδευτώ περισσότερο και τελικά μόνος μου τα βρήκα τα ταξί.

Βρυξέλλες 2008, ένας δρόμος έτυχε να μου κάνει εντύπωση το όνομά του και να το συγκρατήσω, κι ύστερα από λίγη ώρα, κάποιος τυχαίος (ο οποίος δεν ήταν Βέλγος γιατί με μίλησε στα Αγγλικά), με ρώτησε πως ψάχνει την συγκεκριμένη οδό.

Μπρέντα 2008, βρισκόμουν εκεί για επαγγελματικούς λόγους. Είχα εκνευριστεί διότι έβλεπα πως κανείς δεν ερχόταν να με ρωτήσει πως θα βρει κάτι. Οπότε πλησίασα έναν μουστακαλή (μάλλον Ολλανδός) που κρατούσε έναν τοπικό χάρτη, και ευγενικά τον ρώτησα αν ήθελε βοήθεια. Το ίδιο ευγενικά με γείωσε, άλλα σημασία έχει ότι κάναμε έναν πολιτισμένο διάλογο.

Καρλσρούη 2012, μόλις είχα πατήσει το πόδι μου, βρισκόμουν σε μία στάση-κεντρικός κόμβος του Straßebahn, και μία Γερμανίδα γιαγιά με πλησιάζει και με ρωτάει κάτι, δείχνοντας μου τον φωτεινό πίνακα που δείχνει τις διαδρομές. Τα Γερμανικά μου τότε ήταν σε μηδενικό επίπεδο, αλλά από το ύφος της ερώτησης, η απάντηση θα έπρεπε να είναι "ναι" ή "όχι". Δεν καταδεχόμουν να μην βοηθήσω την καημένη τη γιαγιά, οπότε με ύφος εμπειρίας και σιγουριάς, απάντησα ένα μακρύ Ja, το οποίο δε σήκωνε πολλές συζητήσεις. Δεν έχω ιδέα αν βοήθησα ή όχι, πάντως η γιαγιά ικανοποιημένη έδειχνε.

Δουβλίνο 2013, σε κάθε πολιτισμένη πόλη υπάρχουν ποδήλατα τα οποία είναι για δημόσια χρήση (επί αμοιβής βέβαια) ή για να τα κλέψουν όποιοι δεν έχουν ποδήλατο. Καθώς διέσχιζα τον ποταμό Liffey, ένα νεαρό ζευγάρι (Ιρλανδοί ήταν, ποιος ξέρει...), με ρώτησε αν γνωρίζω πως λειτουργεί η υπηρεσία. Δεν είχα ιδέα, αλλά είπα μέσα μου (πόσο δύσκολο μπορεί να είναι). Άρχισα να πασπατεύω το δημόσιο ποδήλατο και να ψάχνω κάποια σχισμή που πρέπει να βάλεις κάποιο κέρμα (αυτό είχα στο μυαλό μου). Ούτε σχισμή έβρισκα, ούτε τίποτε. Η συνέχεια είναι απόρρητη...

Αν ποτέ βρεθείτε σε κάποια πόλη της Ευρώπης, κι έχετε χαθεί. Αν είμαι παρών, just ask me...

Ολυμπιακός Πειραιώς - Ανασκόπηση - 1995

Τίτλοι:

• Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης Ανδρών
• Πρωτάθλημα Υδατοσφαίρισης Ανδρών
• Πρωτάθλημα Υδατοσφαίρισης Γυναικών

Απόσπασμα:

• 5ος Τελικός Πρωταθλήματος Καλαθοσφαίρισης, Ολυμπιακός - ΠΑΟ

Η Λίμνη με τις Φοράδες

Είναι η ακριβής μετάφραση, της ευρύτερης περιοχής στην οποία διαμένω - Stutensee.

Στην περιοχή, υπάρχουν αρκετοί που εκτρέφουν φοράδες.

 Ο φωτογραφικός μου φακός δεν μένει ασυγκίνητος σε ποτάμια/ρυάκια.

Ούτε σε λιβάδια.

Το ποδήλατό μου ποζάρει, σε battlefields και λίμνες.

Φοράδες, λίμνες, ωραία πράγματα.

 Στο βάθος, κάτι μπαρμπάδες τρέχουν. Να είναι καλά οι άνθρωποι να τρέχουν.

Back where I belong

Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε (όποιος δεν κατάλαβε, λάθος blog διαβάζει...)