Διατηρώ μία φοβερή παράδοση. Σε όποια χώρα κι αν έχω ταξιδέψει, σε ένα διάστημα maximum τριών ημερών, τυχαίνει ένα περιστατικό στο οποίο καλούμαι να δώσω οδηγίες πάσης φύσεως. Τουρίστες που ψάχνουν κάποιον δρόμο ή κάποιο μέρος, ντόπιοι που έχουν χαθεί, ερωτήσεις για όλα τα γούστα. Όπως πάντα, παριστάνοντας τον ώριμο γηγενή, δίνω τα φώτα μου και βοηθώ τον κόσμο.
Στοκχόλμη 2005, είχα δεν είχα 3 ώρες που είχα πατήσει το πόδι μου στην πρωτεύουσα της Σουηδίας. Αντιμετώπιζα πολιτισμικό σοκ (πρώτη φορά στο εξωτερικό), κι είχα χίλια δύο προβλήματα να αντιμετωπίσω, παράλληλα φορτωμένος με 50 κιλά μπαγκάζια. Έψαχνα απεγνωσμένα το Student Office του Πολυτεχνείου, ευχόμενος ότι δεν θα το βρω κλειστό (ήταν περίπου 6 το απόγευμα). Κι εκεί που το είχα πάρει απόφαση πως θα κοιμηθώ στο πρώτο παγκάκι που θα βρω (να ξόδευα τις οικονομίες μου σε ξενοδοχείο δεν έπαιζε), τσουπ εμφανίζεται μία παρέα μεθυσμένων Γερμανών (αν κρίνω από τις εμφανίσεις της Εθνική ομάδας που φορούσαν), οι οποίοι έψαχναν μία κοντινή μπυραρία. Όλως τυχαίως, είχα εντοπίσει δύο στενά από εκεί που βρισκόμουν ένα Hard Rock Cafe, οπότε με ύφος ψαγμένου Σουηδού, τους έδωσα αναλυτικές οδηγίες, τις οποίες ακολούθησαν με περίσσειά διάθεση, ουρλιάζοντας σαν τα ζώα στους δρόμους της Στοκχόλμης.
Όσλο 2007, βρισκόμουν σε ένα από τα καλύτερα/μεγαλύτερα ξενοδοχεία, με έξοδα από το Πολυτεχνείο της Στοκχόλμης για να συμμετάσχω σε ένα conference της Ι.Ε.Ε.Ε, παρουσιάζοντας την πρώτη μου δημοσίευση (άρχοντας λέμε!). Στο ξενοδοχείο λαβύρινθο, εντόπισα μία σαραντάρα Ρωσίδα Μετεωρολόγο/Κλιματολόγο, η οποία βρισκόταν κι αυτή για ένα άλλο συνέδριο. Η Ρωσίδα είχε χαθεί, κι έψαχνε την αίθουσα με Η/Υ για τους πελάτες όπου θα είχε πρόσβαση στο Internet. Σε αυτή την περίπτωση, δεν έδωσα απλά οδηγίες για το που βρίσκεται η αίθουσα, αλλά έκανα το λάθος να της ανοίξω συζήτηση, και κουβέντα στην κουβέντα, μου εξήγησε πως το πρόβλημά της ήταν πως δεν μπορούσε να συνδεθεί στο διαδίκτυο από το laptop της, οπότε προσφέρθηκα να πάω στο δωμάτιο της για να δω μήπως μπορώ να τη βοηθήσω. Σε όσους έχω αφηγηθεί το περιστατικό, για ένα περίεργο λόγο, περιμένουν η συνέχεια να είναι μόνο για ενήλικες.
Δουβλίνο 2007, στα πλαίσια επαγγελματικού ταξιδιού, διασχίζοντας την κεντρική αγορά με σταματούν κάποιοι Ασιάτες τουρίστες, οι οποίοι αναζητούσαν κάποια συγκεκριμένη γέφυρα. Χωρίς να έχω ιδέα τι ακριβώς ψάχνουν, θεώρησα πως το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να τους δώσω οδηγίες πως να μεταβούν στο ποτάμι που διασχίζει το Δουβλίνο, κι από εκεί να πάρουν σβάρνα τις γέφυρες μέχρι να βρουν αυτή που τους κάνει.
Παρίσι 2007, στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκωλ, ήταν η σειρά μου να χαθώ. Συμβουλή, καλύτερα να χαθείς στον λαβύρινθο της Κνωσού με τον Μινώταυρο να σε κυνηγάει, παρά στο Σαρλ ντε Γκωλ. Έψαχνα να βρω την πιο κοντινή "πιάτσα" ταξί, κι έκανα το λάθος να ρωτήσω πληροφορίες στον υπάλληλο του αεροδρομίου ο οποίος βρισκόταν σε ένα κιόσκι που έγραφε "Information". Ο συγκεκριμένος εξυπηρετικός κυριούλης, εκείνη την ώρα στοίβαζε κάτι διαφημιστικά φυλλάδια, και στο ερώτημά μου αν μπορεί να με βοηθήσει, με απάντησε με ευγένεια που έκρυβε αρκετή τσαντίλα, πως πρέπει να τελειώσει με τη στοίβες που έφτιαχνε. Επειδή είχα αρχίσει να τσαντίζομαι, πιάνω κι εγώ ένα μάτσο από τα άχρηστα φυλλάδια που μοιράζουν στα Information desks, κι αρχίζω να τον βοηθώ να τελειώσει τη στοίβα, διότι δεν θα τελειώναμε ποτέ έτσι όπως το πήγαινε. Και να πω ότι με βοήθησε, μου έδωσε κάτι οδηγίες με αποτέλεσμα να μπερδευτώ περισσότερο και τελικά μόνος μου τα βρήκα τα ταξί.
Βρυξέλλες 2008, ένας δρόμος έτυχε να μου κάνει εντύπωση το όνομά του και να το συγκρατήσω, κι ύστερα από λίγη ώρα, κάποιος τυχαίος (ο οποίος δεν ήταν Βέλγος γιατί με μίλησε στα Αγγλικά), με ρώτησε πως ψάχνει την συγκεκριμένη οδό.
Μπρέντα 2008, βρισκόμουν εκεί για επαγγελματικούς λόγους. Είχα εκνευριστεί διότι έβλεπα πως κανείς δεν ερχόταν να με ρωτήσει πως θα βρει κάτι. Οπότε πλησίασα έναν μουστακαλή (μάλλον Ολλανδός) που κρατούσε έναν τοπικό χάρτη, και ευγενικά τον ρώτησα αν ήθελε βοήθεια. Το ίδιο ευγενικά με γείωσε, άλλα σημασία έχει ότι κάναμε έναν πολιτισμένο διάλογο.
Καρλσρούη 2012, μόλις είχα πατήσει το πόδι μου, βρισκόμουν σε μία στάση-κεντρικός κόμβος του Straßebahn, και μία Γερμανίδα γιαγιά με πλησιάζει και με ρωτάει κάτι, δείχνοντας μου τον φωτεινό πίνακα που δείχνει τις διαδρομές. Τα Γερμανικά μου τότε ήταν σε μηδενικό επίπεδο, αλλά από το ύφος της ερώτησης, η απάντηση θα έπρεπε να είναι "ναι" ή "όχι". Δεν καταδεχόμουν να μην βοηθήσω την καημένη τη γιαγιά, οπότε με ύφος εμπειρίας και σιγουριάς, απάντησα ένα μακρύ Ja, το οποίο δε σήκωνε πολλές συζητήσεις. Δεν έχω ιδέα αν βοήθησα ή όχι, πάντως η γιαγιά ικανοποιημένη έδειχνε.
Δουβλίνο 2013, σε κάθε πολιτισμένη πόλη υπάρχουν ποδήλατα τα οποία είναι για δημόσια χρήση (επί αμοιβής βέβαια) ή για να τα κλέψουν όποιοι δεν έχουν ποδήλατο. Καθώς διέσχιζα τον ποταμό Liffey, ένα νεαρό ζευγάρι (Ιρλανδοί ήταν, ποιος ξέρει...), με ρώτησε αν γνωρίζω πως λειτουργεί η υπηρεσία. Δεν είχα ιδέα, αλλά είπα μέσα μου (πόσο δύσκολο μπορεί να είναι). Άρχισα να πασπατεύω το δημόσιο ποδήλατο και να ψάχνω κάποια σχισμή που πρέπει να βάλεις κάποιο κέρμα (αυτό είχα στο μυαλό μου). Ούτε σχισμή έβρισκα, ούτε τίποτε. Η συνέχεια είναι απόρρητη...
Αν ποτέ βρεθείτε σε κάποια πόλη της Ευρώπης, κι έχετε χαθεί. Αν είμαι παρών, just ask me...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου