Επαγγελματικά Χρόνια - Age of Mastery (Success Stories - Part III)

Project Black Widow... η συνέχεια

Απόπειρα #1 - Σουβλατζίδικο "Τα Αγγελάκια"
Το Proof of Concept είχε ολοκληρωθεί, το design/development ήταν σε πολύ καλό στάδιο εξέλιξης, ο Καταδρομέας κι εγώ ήμασταν πεπεισμένοι για το business case της υπόθεσης, οπότε το μόνο που έμενε ήταν να βρούμε πελάτη-επενδυτή.

Η αγάπη μου για τα σουβλάκια-πιτόγυρους-κοτομπέικον και λοιπά, είναι γνωστή. Οπότε δεν ήταν παράλογο (για εμένα) που πρώτα κινήθηκα στον χώρο αυτό, στην αναζήτηση πιθανού επενδυτή. Είχα βέβαια τη στοιχειώδη ευφυΐα να μην περιμένω να εγκατασταθεί ένα τέτοιο σύστημα, σε ένα σουβλατζίδικο-σπήλια του homo sapien, αλλά σε κάτι πιο κυριλέ. Έπρεπε να βρω μία αλυσίδα ψητοπωλείων (kits έκφραση για το σουβλταζίδικο), να είναι αρκετά κυριλέ του στυλ "χαζογκόμενες πελάτισσες που παραγγέλνουν ένα πίτα καλαμάκι και τρώνε το μισό", και να βρισκόταν στην περιοχή του Ν. Ηρακλείου για να δώσω ένα τοπικό χαρακτήρα στην έναρξη του project (τον Χολαργό από τον οποίο προερχόταν ο Καταδρομέας, τον είχα λίγο γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι).

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω, ήταν τα Αγγελάκια. Απαξιώ να το χαρακτηρίσω σουβλατζίδικο, αλλά εστιατόριο της πλάκας, που μας κάνει τη χάρη και σερβίρει σουβλακοειδή, με τιμές βέβαια τσιμπημένες, οπότε απλά δεν πατάμε. Anyway, με τα εκτεταμένα κονέ που πάντοτε είχα, κανόνισα μία ακρόαση στο γραφείο του ιδιοκτήτη. Ο ενθουσιασμός μου ήταν απερίγραπτος, ένα όνειρο ζωής έπαιρνε σάρκα κι οστά. Στο κατάστημα που βρίσκεται στον δρόμο προς Ολυμπιακό Στάδιο, δίπλα στις καφετέριες που συχνάζουν όλα τα παράνομα ζευγαράκια, δόθηκε το ραντεβού. Ο μπαρμπα-Αγγελάκιας με περίμενε στο υπόγειο γραφείο του, στο οποίο έπρεπε να διασχίσω ολόκληρο dungeon για να φθάσω στο τελικό Boss. Κλασσικά ο ιδιοκτήτης, χοντρός Ελληνάρας ΠΑΣΟΚατζής της δεκαετίας του 80 (τι σκατά στερεότυπο είναι αυτό που ακολουθούν όλοι οι ιδιοκτήτες εστιατορίων...), με υποδέχτηκε αρκετά θερμά, και τον τοποθετώ από τους καλύτερους ακροατές που είχαν την ευκαιρία να παραβρεθούν σε παρουσιάσεις του εν λόγω project.

O Αγγελάκιας, μου έδωσε πολύτιμο feedback, όσον αφορά το project, παραμέτρους και προβλήματα που δεν είχαν περάσει καν από το μυαλό μου, και βεβαία είχε πειστικά επιχειρήματα για ποιο λόγο δεν θα πρέπει να στοχεύω στους χώρους εστίασης με λαϊκό χαρακτήρα (αν κι εμείς οι Μηχανικοί κάνουμε τα πάντα). Η απάντησή του βέβαια ήταν αρνητική όσον αφορά την επένδυση, αλλά πολύ θετικός κι ελπιδοφόρος όσον αφορά το να συνεχίσω με το project.

Απόπειρα #2 - Rubys Tuesday
Θα ξεκινήσω με βαρύγδουπο statement. Τα Ruby Tuesday που στεγάζονται στο (παράνομο) Village Cinema, είναι το καλύτερο junkfoodάδικο αμερικάνικου τύπου στην περιοχή της Αττικής και κατ'επέκταση σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ομολογώ πως τα μπιφτέκια κι οι μπριζόλες τους, έχουν μία περίεργη γεύση (λες κι έχεις τηγανίσει σκατά), αλλά αυτό δεν είναι παρά μία ασήμαντη λεπτομέρεια για το γκουρμέ μεγαλείο τους.

Η Ruby's αναζήτησή μου ήταν τηλεφωνική/διαδικτυακή. Ο καταδρομέας έριξε την πολύ καλή ιδέα, να αναζητήσουμε έναν διευθυντή, ή κάποιο στέλεχος από το marketing, να κλείσουμε ραντεβού και να πάμε επίσημα (όχι βέβαια γραβάτες κι αηδίες) να κάνουμε παρουσίαση του project. Για έναν περίεργο λόγο, κάτι που φάνταζε απίστευτα εύκολο, ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Η τηλεφωνήτρια που απάντησε στην πρώτη μας απόπειρα, μας έδωσε ένα quest αναζήτησης το οποίο συμπεριλάμβανε πολλά επιπλέον τηλεφωνήματα, επίλυση γρίφων και υψηλά mental abilities, ώστε να καταλήξουμε σε κάποιον γραβατωμένο καραγκιόζη που το μόνο που έκανε είναι να μας δώσει μία διεύθυνση junk για να στείλουμε την προσφορά μας κι όποιες άλλες πληροφορίες θέλαμε. Ποτέ δεν λάβαμε απάντηση, γιατί το μυαλό του συγκεκριμένου γραβατάκια της Ruby περιέχει τα ίδια υλικά από τα οποία φτιάχνουν τα μπιφτέκια τους.

Απόπειρα #3 - IBM
Τι δουλειά έχει μία εταιρεία-δεινόσαυρος με δύο ταπεινούς μηχανικούς και το όραμά τους. Οι εκτεταμένες μου γνωριμίες, μου έδωσαν τη δυνατότητα για ένα επαγγελματικό καφέ στην περιοχή της Πλάκας, σε εκείνες τις σοβαρές καφετέριες, τύπου Κωστόπουλου, όπου τον φραπέ τον πλήρωνες 6.5 ευρώ και το νερό περιείχε υδροχλωρικό οξύ για να ξεχωρίζει. Αυτή τη φορά, μαζί με τον Καταδρομέα, δώσαμε το παρών, δώσαμε ρέστα για άλλη μία φορά, και με πολλαπλά critical hits πήραμε θετικό feedback κι ενθουσιώδεις αντιδράσεις από τα 2 IBM στελέχη (που ποτέ δεν καταλάβαμε τι ακριβώς θέση κατείχαν στην εταιρεία), αλλά το πολυπόθητο τηλεφώνημα ποτέ δεν ήρθε.

Απόπειρα #4 - View and Promotion
Η View and Promotion είναι μία διαφημιστική εταιρεία, που πουλάει παπάτζα και για κάποιον περίεργο λόγο υπάρχουν αρκετά κορόιδα στην Ελλάδα που ακόμη αγοράζουν αυτό το προϊόν και κρατούν ζωντανές τέτοιες επιχειρήσεις. Εκεί γνώρισα τον Χατζατζάρη.

Αρχικά η γνωριμία μας, είχε να κάνει με την κατασκευή της επίσημης ιστοσελίδας κάποιου ανερχόμενου κόμματος, γνωστής πολιτικού, κόρη βρικόλακα. Από την αρχή έπρεπε να καταλάβω, πως ο Χατζατζάρης θα μου έτρωγε τον χρόνο και δεν θα υπήρχε κάποια συνεργασία, από το γεγονός πως στο 2ο κιόλας meeting στο οποίο συζητούσαμε ποια CMS πλατφόρμα θα χρησιμοποιήσω για την κατασκευή της ιστοσελίδας, επέμενε στη χρήση του Drupal διότι όπως ανέφερε (κοντά στις 500 φορές), "η ιστοσελίδα του ΝΑΤΟ είναι κατασκευασμένη σε Drupal". O Χατζατζάρης, εκτός από παπατζέμπορος ήταν και μέγας παπαρολόγος, πράγμα που με ανάγκαζε να οπλίζομαι με ιδιαίτερη υπομονή σε κάθε συνάντηση που είχα μαζί του. Άσε που με έπαιρνε 50 τηλέφωνα την ημέρα από την ημέρα που με γνώρισε (ούτε γκόμενα να ήμουν).

Το λάθος το έκανα, όταν αποφάσισα να του μιλήσω για το project στο οποίο εργαζόμουν με τον Καταδρομέα, γιατί πίστεψα πως πέρα από τις παπάτζες, η εταιρεία ίσως είχε χρήματα να μας χρηματοδοτήσει. Μάλιστα είχα διευρύνει την ομάδα μου, με ικανά κι έμπειρα στελέχη τα οποία ήταν απαραίτητα για την από απόλυτη End to End υλοποίηση. Κι εγένετο η Digital Cube, συνεργατικός σχηματισμός που άφησε το στίγμα του στην Ελληνική αγορά:

• Εγώ ως Μηχανικός Συστημάτων
• Καταδρομέας ως Ηλεκτρονικός Μηχανικός
• Ανελαμπή ως Γραφίστρα (και Μοδίστρα)
• Κλαρινογραμπός ως Τεχνικός Ηλεκτρολόγος
• Μάστορας ως Μηχανικός Παραγωγής (στον οποίο ο Χατζατζάρης έκανε πρόταση συνεργασίας με 3000 ευρώ μισθό, ότι να 'ναι λέμε...)
• Μάγειρας ως Ηλεκτρολόγος Μηχανικός (και να φτιάχνει τα μεζεδάκια για τα meetings της ομάδας)

Ο Χατζατζάρης ως δεύτερος Τσάκας, κάθε δεύτερη ημέρα εμφάνιζε potential επενδυτές από διάφορες χώρες (Κύπρος, Ιταλία, Ρουμανία, Πολωνία...) τους οποίους κανείς μας, ούτε κι αυτός βέβαια, είδε ποτέ. Όταν είχα κουραστεί από τη φιδολαγνεία του Χατζατζάρη, ξεκαθάρισα με παστρικούς όρους πως αν δεν υπάρξει κάποια προκαταβολική κατάθεση στο λογαριασμό της Digital Cube, ώστε να προχωρήσουμε στην τελική φάση υλοποίησης, διακόπτουμε κάθε επικοινωνία/ενδεχόμενη συνεργασία. Κι όπως έγινε, από εκείνο το email κι ύστερα...

Απόπειρα #5 - Corallia
Η σχέση μου με το cluster Coralia, ξεκινάει από ένα άλλο freelance project, το οποίο θα αφηγηθώ σε προσεχές άρθρο. Σε μία πολύ σημαντική παρουσίαση που έδωσα, στην οποία παραβρέθηκαν πολλά σημαντικά στελέχη του επιχειρηματικού γίγνεσθαι, μπόρεσα κι άνοιξα εκτενή συζήτηση με υψηλόβαθμο στέλεχος της Intralot για το project Black Widow. Ο σκελετωμένος καραφλογραβατάκιας μου έδωσε την επαγγελματική του κάρτα, δίδοντας μου τις διαπιστεύσεις του για το ενδιαφέρον που θα προκαλέσει το project. H συνάντηση δεν έγινε ποτέ, διότι αποφάσισα εκείνη την εποχή να εγκαταλείψω την χώρα (που με πλήγωσε...) και να αναζητήσω την τύχη μου σε άλλους τόπους.

Κι πριν από λίγο καιρό έλαβα ένα email, στο οποίο κάποιοι υλοποίησαν με επιτυχία αυτό που η Ελληνική οκνηρή αγορά αντιμετώπισε με καχυποψία κι ελαφρά διάθεση...