Όπως έχει γίνει ήδη γνωστό από το παρών blog, κυνήγησα αρκετά την solo καριέρα (κι ακόμη το κυνηγώ). Ανοιχτός στους πάντες και στα πάντα, συνάντησα απίστευτους ανθρώπους. Κάποιοι θέλησαν να με εκμεταλευτούν, κάποιοι ήταν αφελείς, κάποιοι ήταν εκνευριστικά ηλίθιοι. Με χαμόγελο κι αισιοδοξία, στο τέλος πάντοτε η αποστάλλαξη συναισθημάτων μου άφηνε όμορφες αναμνήσεις και χρήσιμες εμπειρίες.
Γνώρισα τον Γερμανό professora από μία αγγελία στην γνωστή εφημερίδα με αγγελίες που έχει ως τίτλο ένα ευγενές μέταλλο (μην κάνω και διαφήμιση). Η αγγελία έγραφε πως ζητούσε προγραμματιστή για κατ' οίκον project. Μουσική για τα ώτα ενός fleerancer Μηχανικού. Κάλεσα τον αριθμό της αγγελίας και μόλις διαπίστωσα πως στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής απάντησε κάποιος γέροντας (δηλαδή άνω των 50), χαμογέλασα. Είχα την εντύπωση πως αφού πρόκειται για γέροντα, θα είναι και σοβαρός άνθρωπος. Στην μίνι τηλεφωνική συνέντευξη που του έδωσα, διαπίστωσα πως ο μπάρμπας δεν είχε ιδέα για τι πράγμα μιλούσε, αλλά κράτησε μία μυστικοπάθεια όσον αφορά το project στο οποίο ήθελε να συνεργαστούμε. Η ικανότητά μου στις τηλεφωνικές συνεντεύξεις είναι μυθική, οπότε για άλλη μία φορά, έκλεισα μία face to face συνάντηση για να προχωρήσουμε στο παρασύνθημα. Έτσι γνώρισα τον Γερμανό professora.
Η μεγάλη συνάντηση θα δινόταν στο σπίτι του κυρίου καθηγητή, στον Χολαργό. Ο Χολαργός γενικά είναι σοβαρή περιοχή, στην οποία κατοικούν κυρίως δικηγόροι και πετυχημένοι τίμιοι ιατροί. Ο Γερμανός professoras ήταν ακριβώς όπως τον είχα φανταστεί (ούτε ραντεβού στα τυφλά με γκόμενα λέμε), κοντούλης, μαλλί Αϊνστάιν, μουστάκι ντροπαλού κομμουνιστή και ελαφρύ χαμόγελο. Το ένστικτο μου, μου έλεγε βέβαια, πως κάτι δεν πάει καλά. Κι όντως, τίποτε δεν πήγαινε καλά, αλλά κλασσικά δεν μάσησα (γιατί άλλωστε), κι αφού μπήκα στον χορό, χόρεψα.
Στο σπίτι του Γερμανού professora, την πρώτη μισή ώρα την φάγαμε με το να μου εξηγεί ποιος είναι και τα φοβερά επιτεύγματα που είχε κάνει στην ζωή του. Πρέπει να ομολογήσω πως είχε μία μοναδική ικανότητα, να συσσωρεύει τρομακτική ποσότητα παπάτζας στις προτάσεις του, κι ο λόγος του να εξακολουθεί να βγάζει νόημα. Έτσι λοιπόν, μέσα σε 30 λεπτά έμαθα για την ζωή του κυρίου καθηγητή:
- Ήταν καθηγητής Βιοκυβερνητικής σε κάποιο πανεπιστήμιο της Γερμανίας (δεν συγκράτησα το όνομα)
- Είχε εργαστεί για την εθνική ομάδα της Γερμανίας (ως trainer αντανακλαστικών ή κάτι παρόμοιο)
- Είχε εργαστεί στο NBA (σε παρόμοια θέση)
- Ήταν θεατρικός σκηνοθέτης.
- Είχε βραβευτεί από την Υπουργό Πολιτισμού (θυμάμαι πως γυναίκα αναφέρθηκε, αλλά πάλι όνομα δεν συγκράτησα) για την προσφορά του στα κωφάλαλα παιδιά.
- Είχε εργαστεί στο Αμερικάνικο Κολέγιο ως επίτιμος καθηγητής, δεν θυμάμαι την ειδικότητα, ας πούμε παπαρολογίας.
Το project αφορούσε το speed reading. Τεχνικές με τις οποίες ένας απλός άνθρωπος της βιοπάλης, μπορεί να αυξήσει την ταχύτητα ανάγνωσης. Σύμφωνα με τον κύριο professora, το ability του speed reading, πέρα από την τελειώνεις ένα βιβλίο γρηγορότερα, έχει αποτελέσματα αύξησης της ευφυίας, αισθητή βελτίωση της μνήμης, ενώ προσδίδει ιδιαίτερα ποδοσφαιρικά χαρίσματα (πάντα έλεγα πως ο Σαλπιγγίδης, κάνει κάνα 10λεπτο να διαβάσει μία Α4 σελίδα). Ο ρόλος μου, ως Μηχανικός Πληροφορικής θα ήταν να αναπτύξω σε C# το software βασισμένο στους αλγόριθμους και τις τεχνικές του κυρίου καθηγητή. Φυσικά θα αναλάμβανα να σχεδιάσω το interface κάθε εφαρμογής, ενώ θα εμπλεκόμουν και στο promotion του όλου project (ιστοσελίδα, δημόσιες σχέσεις, προώθηση σε πιθανούς χρηματοδότες κτλ κτλ)
Θα κάνω μία μίνι εξομολόγηση, και θα παραδεχτώ πως ήθελα πάρα πολύ το project να είχε μία βάση κι ο Γερμανός professoras να μην ήταν απλά ένας ονειροπαρμένος. Και μόνο η χαρά να εμπλακώ σε ένα project που είχε να κάνει με software development εφαρμογής ανάπτυξης εγκεφαλικών δραστηριοτήτων με έναν τύπο που είχε εργαστεί με την αγαπημένη μου Εθνική ομάδα (nationalmanshaft ρε, ρίχνουμε κι 7 στους Βραζιλιάνους άμα λάχει να ούμε...), χαλαρά θα το έκανα δωρεάν, αφού η ικανοποίηση θα ήταν η ύψιστη ανταμοιβή.
Όμως όχι, δεν άργησα να συνειδητοποιήσω πως ο μπάρμπας ζούσε στον κόσμο του κι μου είχε αραδιάσει ένα κάρο παπάτζες. Πρώτον με μία γρήγορη αναζήτηση στο google, δεν βρήκα τίποτε για τον ίδιο. Προσπάθησα να επιβεβαιώσω, έστω ένα, από τα υπερφίαλα λεγόμενά του, αλλά με μεγάλη απογοήτευση το μόνο που βρήκα ήταν πως ο Χολαργός έχει ωραίες κρεπερί (είναι καλή φάση για μετά από ξενύχτι φάση). Έπειτα η συλλογή συγγραφικού υλικού που μου έδωσε, ώστε να πάρω μία ιδέα, ήταν ερασιτεχνικά κακογραμμένο και δεν ανταποκρινόταν στο ποιόν κάποιου επιστήμονα-καθηγητή. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η αδικαιολογητη απουσία του, σε συνάντηση με κάποιον άνθρωπο του αμερικανικού κολεγίου. Στην προκειμένη συνάντηση, απλά περίμενα στην πλατεία Κάνιγγος, τον κύριο καθηγητή, και τον φανταστικό εκπρόσωπο του κολεγίου. Δεν με χάλασε ιδιαίτερα το γεγονός, αφού το έβγαλα το πρωινό του Σαββάτου στα Εξάρχεια, πίνοντας καφέ και διαβάζοντας metal hammer (τι ωραίες εποχές!).
Ακολούθησε η κλασσική τακτική, μη ανταπόκρισης σε τηλέφωνα, μυνήματα και emails, ώσπου ο Γερμανός professoras πήρε το μύνημα κι έπαψε να ελπίζει στον ταπεινό Μηχανικό από το Ν. Ηράκλειο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου