Ήρθε η ώρα για ο σημαντικότερο κεφάλαιο της επαγγελματικής μου καριέρας. Siemens, ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία. Έχω αναφερθεί στο παρελθόν για το μεγαλείο της καλύτερης εταιρείας στον κόσμο. Μία όαση εργασιακής ελπίδας στην έρημο του καπιταλισμού, η εταιρεία που όσο κι αν λιδωρήθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος (για Ελλάδα μιλάω), πλήρωσε τις αμαρτίες ενός αμαρτωλού λαού (του Ελληνικού ντε), αλλά η μεγάλη οικογένεια της Siemens δεν καταλαβαίνει από λάσπη.
Η ιστορία μου, ξεκινάει στο παιδικό δωμάτιο ενός παιδιού, μετανάστη από την Αλβανία, στην Καναπίτσα (καταπράσινη μαγευτική περιοχή του Ν. Ηρακλείου). Παρέδιδα δωρεάν ιδιαίτερα μαθήματα Μαθηματικών, σε ένα φτωχό παιδάκι γυμνασίου, ώσπου ένα τηλεφώνημα διέκοψε το μάθημα. Το τηλεφώνημα ήταν από το HR της Siemens, όπου με ζήτησαν να παραβρεθώ σε συνέντευξη. Ομολογώ πως ήταν μέγα παράπτωμα να απαντώ σε τηλεφωνήματα, την ώρα που παραδίδω μάθημα, αλλά μία φωνή μέσα μου, με ώθησε να σηκώσω το τηλέφωνο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Η ιστορική συνέντευξη θα λάμβανε επιτέλους χώρα.
Διασχίζοντας την ιστορική οδό Καλυφτάκη (ο χειρότερος δρόμος στην Αττική), διπλά από τον Μεταξά (μεταξύ μας κι έτσι), πέρασα τις πύλες του κτιρίου που χάραξε τη ζωή μου. Εντυπωσιακό κτίριο, με σοβαρό securita στην είσοδο, και μορφωμένη receptionist. Η ημέρα θα περιελάμβανε technical test, τεστ δεξιοτήτων και την πρώτη face to face συνέντευξη. Ήμουν σε ένα γκρουπ, με άλλα περίπου 10-15 άτομα. Περιμέναμε στο σαλονάκι αναμονής, καθισμένοι σε αναπαυτικούς καναπέδες (περασμένα μεγαλεία), εκστασιασμένη από το μαγευτικό κτήριο, γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες. Κατά τη διάρκεια της αναμονής, η μορφωμένη receptionist μας έφερε φλιτζανάκια, μία τσανάκα καφέ, κύβους ζάχαρης (λευκή και μαύρη παρακαλώ), κι ένα μπολ με λαχταριστά σοκολατένια μπισκοτάκια. Τα μπισκότα, μπορώ να εγγυηθώ πως ήταν σκέτη απόλαυση (είχα πέσει με τα μούτρα στους καφέδες και στη σοκολάτα). Εκείνη την ημέρα ήμουν αρκετά cool κι άνετος, σαν να ξεκινούσα για ένα όμορφο ταξίδι σε εξωτικό προορισμό (κι έτσι ήταν).
Στο τεχνικό τεστ, το οποίο ήταν τόσο basic και προκεχωρημένο, που παίζει να το έγραψε ο ίδιος ο Siemens, όπως κι σε εκείνο των τεχνικών δεξιοτήτων (τα μπισκότα φταίνε), είχα εξαιρετικά αποτελέσματα, πράγμα το οποίο διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια (βλέπε παρακάτω). Η ημέρα είχε ξεκινήσει καταπληκτικά, είχα απίστευτη ενέργεια και καλή διάθεση, οπότε ξενέρωσα όταν αντίκρισα τους τεμπελχανάδες που ήρθαν να μου πάρουν συνέντευξη. Στο μικρό meeting room όπου περίμενα, μπήκαν δύο πουκαμισάτοι απόφοιτοι ΕΜΠ (το Μετσόβειο έβγαινε από μέσα τους σε κάθε λέξη που ξεστόμιζαν). Για ένα περίεργο λόγο, οι απόφοιτοι ΕΜΠ όπως κι οι αντίστοιχοι της Πάτρας, ακόμη κι όταν πατήσουν τα 50 έχουν μία φοιτητο-εμφάνιση. Σε αντίθεση με εκείνους της Θεσσαλονίκης που είναι (και θα παραμείνουν) ρεμάλια, ενώ της Κρήτης είναι νορμάλ άνθρωποι. Πασιφανής ήταν κι η βαρεμάρα που τους διακατήχε. Αργές κινήσεις, αργές σκέψεις, ακόμη και τα ατελείωτα χασμουριτά τους είχαν αργή ροή. Ο ένας, ο νεαρός το έπαιζε πολύ επιστήμονας κάνοντας ψαρωτικές ερωτήσεις, όπως αν "έτρεχα" γενετικούς αλγόριθμους για pattern recognition στο ρομποτικό σύστημα που σχεδίασα στην πτυχιακή μου εργασία (αυτόνομο χαρτογραφητή χώρου, με precision σύστημα κίνησης βασισμένο σε βηματικούς κινητήρες ελεγχόμενους από 16bit μικροελεγκτή, και αλγόριθμους επεξεργασίας εικόνας να τρέχουν σε mini ITX πλατφόρμα για χαρτογράφηση χώρου κι εντοπισμό αντικειμένων). Παρά τα χασμουρητά ρινόκερου, είχα ενθουσιαστεί, και άρχισα να ονειρεύομαι πως στη Siemens σχεδιάζουν τεχνητές νοημοσύνες τύπου Skynet, κάπου στα υπόγεια κρύβεται το prototype του Terminator κι άλλα τέτοια. Η συνέντευξη είχε πολύ θετική έκβαση, οπότε η επόμενη δοκιμασία ήταν να αντιμετωπίσω το boss, την περιβόητη Θεία (η οποία είναι πάντα ρυθμισμένη στο hard level).
Η Θεία είναι τεράστια μορφή, άνθρωπος που όποιος τη γνώρισε και συνεργάστηκε μαζί της, με πάσα ειλικρίνεια θα την περιγράψει με μία μόνο λέξη. Respect! Η γυναίκα είναι Siemens 100%, αντιπροσωπεύει την κουλτούρα και τα ιδανικά του Γερμανικού γίγαντα της τεχνολογίας, ακόμη και τώρα που δεν αποτελεί μέλος της οικογένειας. Επιβλητική πληθωρική παρουσία, με έμφυτη ευγένεια που σε έκανε να αισθάνεσαι άνετα κοντά της από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Την ημέρα της συνέντευξης, η μορφωμένη γραμματέας της Θείας, με υποδέχτηκε κι ενώ περίμενα για τη συνέντευξη, δεν με κέρασε ούτε καφέ ούτε μπισκοτάκια. Το γραφείο της Θείας ήταν λιτό και περιποιημένο. Εκτίμησα ιδιαίτερα πως η συνέντευξη ξεκίνησε με εκατώρεθεν χαμόγελα και συνεχίστηκε σε αυτό το κλίμα. Σημαντικό επίσης ήταν το γεγονός, πως στις απαντήσεις που έδινα για να περιγράψω την επαγγελματική μου κι ακαδημαϊκή μου καριέρα, η Θεία μου επέτρεψε να χρησιμοποιώ πράγματα από το γραφείο της, οπότε προς το τέλος της συνέντευξης της το είχα κάνει σκόρπιο, αφού ανακάτωσα κάθε τι που είχε εκεί πάνω (μολυβοθήκες, συνδετηροθήκες, postit-θήκες και κάθε είδους θήκες). Λίγο πριν ολοκληρώσουμε, η μορφωμένη γραμματέας μας διέκοψε, γιατί έπρεπε η Θεία να λείψει για 5 λεπτά (δεν θυμάμαι ακριβώς το λόγο). Αυτό που θυμάμαι όμως είναι πως, βρήκα την ευκαιρία να αρπάξω το χαρτί αξιολόγησης που είχε μπροστά της και να διαβάσω τα αποτελέσματα των τεστ και της συνέντευξης που είχα δώσει κατά την πρώτη interview session.
Κατά κάποιο τρόπο η Θεία με διαβέβαιωσε για την πρόσληψη, οπότε δεν με εξέπληξε το τηλεφώνημα που δέχτηκα για την τρίτη και τυπική συνέντευξη με τους HR (το πιο άχρηστο επάγγελμα) μπαρμπάδες. Στην τρίτη συνέντευξη, ένας καράφλας δημόσιος υπάλληλος, με έκανε τις πιο τυπικές ερωτήσεις που μπορούν να γίνουν, δεν περίμενε καν για απάντηση και προχωρούσε στην επόμενη. Anyway, όταν τελείωσα και με αυτό το βάσανο, ήρθε η μεγάλη ώρα. Έλαβα την κάρτα με το όνομά μου και τη φάτσα μου δίπλα στη φάτσα του μεγάλου μούσια, συντάχθηκα κι εγώ στη υλοποίηση του οράματος του πρωτοπόρου Siemens.
To be continued...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου