Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Top 100 Songs (81 - 90)

90. Virgin Steele - Agony and Shame
Αγνό metal, full epic, με στίχους από το αιματοβαμμένο έπος των Ατρειδών. Με συνόδεψε αρκετές φορές στην διαδρομή μου από το Rinkeby (το σπίτι μου) στη Kista (πολυτεχνείο), όταν σπούδαζα στη Στοκχόλμη.

89. Rainbow - Temple of the King
Παραδόξως δεν έχω πολύ επαφή με τους Rainbow, αν αγαπώ ιδιαίτερα το rock των 70's. Το Temple of the King με άγγιξε με τις πρώτες νότες της κιθάρας του Blackmore, φοβερή μουσική μίας δεκαετίας που δεν έζησα. 

88. Blondie - Maria
Πως ένα wannabe rock συγκρότημα, που από το 80 έγγραφε ανόητα hits για κοριτσάκια, παρέδωσε στην ανθρωπότητα ένα τόσο μεγαλειώδες κομμάτι?

87. Skyclad - Troublesometimes
Όταν έκανα την πρακτική μου άσκηση στο εργαστήριο των Μικρο/υπολογιστών στο ΤΕΙ Πειραιά, κάθε Δευτέρα πρωί που άνοιγα το εργαστήριο, έβαζα στη διαπασών το συγκεκριμένο κομμάτι, για να πάει καλά η εβδομάδα. Μέχρι που με πήρε είδηση ο καθηγητής μου, και δεν ξαναέβαλα το κομμάτι (στη διαπασών). Ωραίες εποχές, έτσι δεν είναι Στεφ? Να περνάς καλά bro, εκεί στα βόρεια μέρη!

86. Kreator - Violent Revolution
Όταν μία μέρα οι ανά τον κόσμο επαναστάτες επιλέξουν το soundtrack της επανάστασης, τα ηχεία θα παίξουν Violent Revolution... Society failed to tolerate me And I have failed to tolerate society...

85. Joan Baez - Diamonds and Rust
Αν είχα εθιστεί στην οξύμωρη μελαγχολική ευτυχία που προκαλεί ο έρωτας σε έναν 24χρονο, θα το είχα στην 1η θέση της λίστας. Ευτυχώς ξεπέρασα τέτοιες ασθένειες.

Καθώς μεταφερόμουν στο Βόλο, στο τάγμα Πεζοναυτών, εντελώς τυχαία στο mp3 player βρισκόταν το αντιπολεμικό πόνημα του Oliva. Αν και έχει γράψει πολύ καλύτερη μουσική, λόγω timing το Firefly σημαδεύτηκε στη μνήμη μου.

Στο αείμνηστο forum Omen, είχε αναφερθεί πως μετά από ερωτικό χωρισμό, το Fading Hours αποτελεί βάλσαμο. Από προσωπική εμπειρία διαφωνώ, όμως είναι φοβερό κομμάτι!

82. Accept - Losing more than you 've ever had
Το High Rock Cafe (καμία σχέση με Hard Rock...) μία παλαιά εποχή ήταν στέκι (μέχρι που έκλεισε και έγινε σκυλάδικο). Στη μία και μοναδική φορά που ζήτησα από τον DJ, να παίξει κάτι από Accept, αντί για κάποια κλασσική επιτυχία, επέλεξε Losing... Εμπειρία!

Πάντα πίστευα ότι οι KISS είναι αστείο συγκρότημα, που μασκαρεύτηκαν μήπως πουλήσουν κανένα δίσκο παραπάνω. Με την συγκλονιστική εκτέλεση του Love Gun από τον Axel, άλλαξα γνώμη. Στη συνέχεια, ακούγοντας την άθλια αυθεντική εκτέλεση, επανήλθα στην αρχική μου γνώμη. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου