Top 100 Songs (31 - 40)

40. Rammstein - Feuer Frei
O Vin Diesel έχει γυρίσει ελάχιστες καλές ταινίες, (Pitch Black μακράν η καλύτερη). Το xXx δεν παίρνει δάφνες ποιότητας, αφού είναι γεμάτο μούφα σκηνές, γραμμικό σενάριο και ερμηνείες για γέλια. Η ταινία όμως ξεκινά με τους Rammstein να παίζουν live το συγκεκριμένο κομμάτι και μετά κόλαση...

39. Scorpions - No Pain No Gain
Πάντα ήμουν φανατικός οπαδός του Γερμανικού ποδοσφαίρου. Σε όλες τις διοργανώσεις ήταν η ομάδα που υποστήριζα (μετά την Εθνική βεβαίως). Το 1994, πριν από τον προημιτελικό Γερμανία - Βουλγαρία, οι παίχτες της Γερμανίας τραγουδούσαν μαζί με τους Scorpions το No Pain no Gain, δείχνοντας πως θέλουν να κατακτήσουν το Μουντιάλ του 94. Ο Stoichkov είχε άλλη γνώμη...

38. Candlemass - Solitude
Epic Doom Metal, ο απόλυτος μουσικός συνδυασμός για κάποιον που αγαπάει τα PnP Role Playing Games. Το πρώτο κομμάτι των Candlemass, άκρως αντιπροσωπευτικό για κάθε οπαδό των φανταστικών κόσμων που μας επιστρέφουν στην όμορφη παιδική ηλικία.

37. Annihilator - King of the kill
Ισοπεδωτικό κομμάτι από την αρχή μέχρι το τέλος. Thrash ύμνος, ιδιοφυές παίξιμο κιθάρας από τον Watters, και τα λόγια είναι περιττά.

36. Gamma Ray - Rebellion in Dreamland
Υπάρχουν κάποια κομμάτια που παίρνουν επάξια τον ορισμού του έπους. Ένα από αυτά είναι το Rebellion in Dreamland. Ήταν από το πρώτο μεγάλο, σε διάρκεια, κομμάτι - 8:44, και αναρωτιόμουν πόση μουσική μπορούν να παίζουν χωρίς να γίνει βαρετό και επαναλαμβανόμενο. Με την πρώτη ακρόαση μου λύθηκε η απορία.

35. Joan Baez - Don't cry for me Argentina
Μεγαλειώδες κομμάτι, μεγαλειώδης ερμηνεία.

34. Nightwish - Dark chest of wonders
Δεν είναι το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι, ούτε αποτελεί κάποιο hit των Nightwish. Ήταν όμως το soundtrack καθώς έγραφα ένα από τα πιο όμορφα γράμματα που έστειλα ποτέ. Όπως και να έχει, προσωπικά μου αρέσει πολύ, οπότε επάξια η θέση που του δίνω.

33. Blind Guardian - A Past and Future Secret
Πανέμορφη μελωδία, φοβερή μουσική, απίστευτη ερμηνεία. Οι Blind Guardian γνωρίζουν να γράφουν όμορφη μουσική και κομμάτια όπως το Past and Future Secret το αποδεικνύει περίτρανα.

32. AC/DC - Hell Bells
Η πασίγνωστη ομάδα Γερμανική ομάδα St. Pauli συνηθίζει να κάνει είσοδο στο γήπεδο με αυτό το κομμάτι. Όταν το άκουγα live στο ΟΑΚΑ, έκανα τον απαραίτητο συνειρμό (αφού βρισκόμουν σε γήπεδο) και ανατρίχιασα με την σκηνή.

31.  Kreator - Golden Age
Όταν ένα thrash συγκρότημα όπως οι Kreator, αποφάσισαν να γράψουν goth τραγούδια, έφαγαν απίστευτο κράξιμο από οπαδούς και λοιπούς. Για όσους δεν δίνουν σημασία σε μουσικές ταμπέλες, ο δίσκος Endorama που ανοίγει με το μνημειώδες Golden Age, αποτελούν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν υπάρξει στην παγκόσμια μουσική.

Magic Trip - Demo Version

Demo version του κομματιού Magic Trip, το οποίο ηχογραφήθηκε σε live εκτέλεση στο studio - δωμάτιο μου.

Κιθάρα από εμένα.

Βαρύ stoner μπάσιμο και στη συνεχεία κιθάρα γεμάτη λυρισμό και μελαγχολική διάθεση. Κομμάτι που αναζητά πλήρη ενορχήστρωση, αφού στη demo έκδοση εμφανίζεται απογυμνωμένο.

Χαμηλές Πτήσεις

Ίσως ο χειρότερος εφιάλτης τον οποίο βιώνω με τη θέληση μου, αφού επιλέγω το αεροπλάνο ως μέσο μεταφοράς για μακρινούς προορισμούς. Γρήγορο μεν, αλλά ακριβό (π.χ. Αθήνα – Stuttgart 170 ευρώ, λες και περισσεύουν), με μεγάλη ταλαιπωρία (τα αεροδρόμια είναι μακριά, πρέπει να πας 2 ώρες νωρίτερα, check in, check out, ένα κάρο πράματα…), άβολο (δεν μπορείς να βολτάρεις μέσα στο αεροπλάνο) και φυσικά επικίνδυνο (παίζεις τη ζωή σου κορώνα γράμματα σε κάθε ταξίδι).

Από τις δεκάδες πτήσεις που έχω κάνει στη ζωή μου, αξιομνημόνευτη είναι εκείνη προς Στοκχόλμη, το παρθενικό μου ταξίδι σε χώρα του εξωτερικού. Αποτελούσε τη 2η πτήση της ζωής μου, τη μία και μοναδική που πραγματικά απόλαυσα. Σχίζοντας τους αιθέρες μέρα μεσημέρι, με εκπληκτικό καιρό, απολάμβανα τη θεσπέσια ομορφιά που αποδίδουν τα σύννεφα, ένιωθα τη μοναδική αίσθηση του κατορθώματος του ανθρώπου να πετάει σαν αετός, και προς την ολοκλήρωση της πτήσης θαύμαζα την καταπράσινη Σουηδία που από ψηλά είναι σκέτη ζωγραφιά. Συνεπιβάτης μου, ένας μονίμως χαμογελαστός Αμερικάνος, ίδιος ο Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος διασκέδαζε με τον εμφανή μου ενθουσιασμό. Ήταν η αρχή μίας εκπληκτικής περιπέτειας…

Οι επόμενες πτήσεις είχαν κάποια κοινά στοιχεία. Βαρετή αναμονή στην ουρά του check in, βαρετή αναμονή στο αεροδρόμιο, βαρετή αναμονή στο σωματικό έλεγχο, βαρετή βόλτα στα duty free shops που τίποτε δεν αξίζει προς αγορά (εκτός από την αθλητική εφημερίδα που θα διαβάσεις στο αεροπλάνο), βαρετή αναμονή μέχρι τον έλεγχο των εισιτηρίων, βαρετή αναμονή στην ουρά για τον έλεγχο, και μετά μπήκες στο αεροπλάνο where there is no return…

Τα κοινά στοιχεία συνεχίζουν και μέσα στο αεροπλάνο. Μέχρι να βρεθεί η θέση που γράφει το εισιτήριο, υπάρχει πάντα ο άχρηστος συνεπιβάτης που είναι ανίκανος να βολέψει την χειραποσκευή του, και καθυστερεί όλη την ουρά που ακολουθεί. Και πάντα θα υπάρχει ένας θεόρατος κοιλαράς στην ουρά, ο οποίος θα σπρώχνει (με την κοιλιά) τον μπροστινό του. Αφού βρεθεί η θέση, τακτοποιηθούμε, δεθούμε και λάβουμε ανά χείρας την εφημερίδα, αρχίζει το σφίξιμο. Το πρώτο σφίξιμο έρχεται όταν ο πιλότος ενεργοποιεί τους κινητήρες και κάνει τις απαιτούμενες μανούβρες ώστε το αεροπλάνο να ευθυγραμμιστεί στον διάδρομο απογείωσης. Η φωτεινή ένδειξη ‘δέστε τις ζώνες’ έχει ανάψει και αναρωτιέσαι αν κάποιος ανόητος συνεπιβάτης έχει ξεχάσει το κινητό του ανοικτό και προκαλέσει το επόμενο αεροπορικό δυστύχημα. Ύστερα, το σφίξιμο γίνεται απόγνωση. Οι κινητήρες στο φουλ, το αεροπλάνο ‘ξεκολλάει’ από το έδαφος, και προσπαθεί μετά βίας να αποκτήσει ύψος. Είναι ενδιαφέρον κατά την διάρκεια της απογείωσης να προσπαθήσει κάποιος να σηκώσει τα γόνατα του. Στις περιπτώσεις που το αεροπλάνο δεν συντριβεί και αποκτήσει ύψος χιλιάδων ποδιών, η ένδειξη ‘δέστε τις ζώνες’ σβήνει και τα πράματα κάπως ηρεμούν. Όσο η ένδειξη είναι σβηστή, τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Είναι γνωστό, πως δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αεροπορικό δυστύχημα χωρίς πρώτα η ένδειξη να μην ανάψει. Στις περιπτώσεις που ανάβει, το σφίξιμο επανέρχεται αφού πλέον βρισκόμαστε σε θανάσιμο κίνδυνο.

Σημαντικό στοιχείο στις πτήσεις, είναι ο συνεπιβάτης που θα τύχει να καθίσει δίπλα σου. Στην πτήση μου προς Stuttgart, έτυχα δίπλα σε έναν Τούρκο, παντρεμένο με Ελληνίδα, που απεγνωσμένα προσπαθούσε να μου ανοίξει κουβέντα. Τα φτωχά του Αγγλικά με τα ακόμη πιο φτωχά του Ελληνικά, δεν βοηθούσαν στη διένεξη συζήτησης. Όταν  ήρθε το φαγητό και το ποτό, έγινε ιδιαίτερα ενοχλητικός. Καταρχάς, την Coca Colla που ζήτησε, την βρήκε ιδιαίτερα κρύα και ήθελε να του βάλουν πάγο. Καθώς ο Τούρκος εξέφραζε τις παραγγελίες του, λες και βρίσκετε στο club Buddha και ήθελε πάγο για τα 50 ml αναψυκτικού, η φωτεινή ένδειξη ‘δέστε τις ζώνες’ άναψε και το αεροπλάνο άρχισε τις αναταράξεις. Προσπάθησα να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου, αλλά ο ανεύθυνος δίπλα μου είχε αρχίσει τις ερωτήσεις αν το κρέας που περιέχετε στο αλουμινένιο πακέτο, που σέρβιραν, είναι γαλοπούλα ή κοτόπουλο. Εδώ κινδυνεύαμε να πεθάνουμε όλοι, κι εκείνος απασχολούσε τους αεροσυνοδούς με ηλίθιες ερωτήσεις, αντί να τους αφήσει να είναι σε ετοιμότητα για να πράξουν τα δέοντα σε περίπτωση ανάγκης.

Οι αναταράξεις κάποια στιγμή σταμάτησαν, ο χρόνος κύλησε ομαλά, ώσπου ήρθε η ώρα για τον καφέ. Δεν είχα καμία διάθεση για καφέ, σε αντίθεση με τον Τούρκο φίλο μου, ο οποίος παρήγγειλε τσάι, 2 κουτάκια γάλα και 3 ζάχαρες. Βλέποντας ότι δεν παραγγέλνω κάτι, με παρακάλεσε να ζητήσω ένα καφέ και να του τον δώσω. Παρά το γεγονός ότι βρισκόμουν σε ένα μεταλλικό κινούμενο υποψήφιο φέρετρο, δεν είχα χάσει την ευγένεια μου, οπότε έκανα αυτό που μου ζήτησε, το οποίο βέβαια μετάνιωσα σε δευτερόλεπτα. Με το  που πήρε τον καφέ, τον ανακάτεψε με το τσάι, έριξε τα γάλατα και τις ζάχαρες μέσα, δημιούργησε ένα μείγμα αηδίας, και άρχισε να το πίνει με μανία.

Οι ιδιοτροπίες του συνεπιβάτη μου, ολοκληρώθηκαν όταν έφθασαν οι αεροσυνοδοί, με το καροτσάκι που περιέχει τα είδη Lux (κολόνιες, ρολόγια και λοιπά άχρηστα πράματα), που έχει σε προσφορά η εταιρεία. Ξεκίνησε ένας ατελείωτος βαρετός διάλογος, για το αν έχουν μία συγκεκριμένη κολόνια, την οποία τελικά την είχαν σε γυναικείο άρωμα, ενώ εκείνος ήθελε ανδρικό. Ήθελα να τον ρωτήσω αν η θρησκεία των Μουσουλμάνων ορίζει ότι σε περίπτωση που συναντήσουν τον Δημιουργό, πρέπει να φορούν κολόνια, αλλά συγκρατήθηκα.

Το γεγονός ότι γράφω το συγκεκριμένο άρθρο, δείχνει ότι επέζησα από την πτήση, είμαι καλά και βροντοφωνάζω την ίδια έκφραση που λέω κάθε φορά που ολοκληρώνω μία αεροπορική πτήση: ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΕΒΩ ΞΑΝΑ ΣΕ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ…

Συνουσία δίχως ουσία

Η παρακμή του ανθρώπινου πολιτισμού είναι αναμφίβολη, δίχως τελειωμό και γεννάτε το ερώτημα πότε θα φθάσουμε στον πάτο του βαρελιού. Σε αυτό το ερώτημα δεν γνωρίζω την απάντηση. Γνωρίζω όμως που οφείλετε αυτή η παρακμή. Ο άνθρωπος που το υπέροχο αυτό πλάσμα, γέννησε τον πολιτισμό, γέννησε την επιστήμη, γέννησε τις τέχνες, γέννησε τον αθλητισμό και όταν βαρέθηκε να γεννάει φρόντισε να μολύνει όλα τα παραπάνω με μία μικρή σάπια λέξη, σεξ.

Το σεξ μόλυνε κάθε έκφανση της ζωής του ανθρώπου και να την υποβαθμίσει. Την σύγχρονη κοινωνία την χαρακτηρίζει ο πανσεξουαλισμός, όπου βρεθείς και όπου σταθείς τσουπ ένα πέος ή ένα αιδοίο. Ολόκληρος ο πολιτισμός διανθισμένος με σεξουαλικά υπονοούμενα του κώλου, κάθε αθλητική δραστηριότητα είναι ταυτόσημη με μία ενεργητική συνουσία του νικητή προς τον ηττημένο, ακόμη και η επιστήμη έχει τέτοιου είδους στιγμές ξεπεσμού. Στην τελική, τι είναι πια αυτό το σεξ, που του έχουμε δώσει τόση αξία και ασχολούμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ?

Καταρχάς δεν έχει δοθεί ακριβής ορισμός για την πράξη. Η ασάφεια που το περιβάλλει είναι επιτηδευμένη, διότι τα μυστήρια πράγματα πάντα ήταν πιο ενδιαφέροντα άσχετα αν το συγκεκριμένο ούτε μυστήριο είναι ούτε ενδιαφέρον. Συνουσία μπορεί να χαρακτηριστεί η επαναλαμβανόμενη παλινδρομική εισχώρηση του ανδρικού μορίου στον γυναικείο κόλπο, σιγά το πράμα δηλαδή, με σκοπό την από κοινού εκσπερμάτωση. Εδώ υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον, αφού το να πετύχεις τέτοιο συγχρονισμό θέλει κόπο και εξάσκηση. Άμα βέβαια επιτευχθεί και αυτό, χάνει κάθε ενδιαφέρον το θέμα. Σαν ένα αποτυχημένο video game, που όταν το τερματίσεις δεν υπάρχει καμία μελλοντική διάθεση να το επαναλάβεις.  Τα υπόλοιπα εμπορικά τρικ, όπως προκαταρτικά, στοματικός έρωτας, πρωκτικό σεξ και λοιπές αηδίες, τα έχουν επινοήσει για την καταναλωτική κοινωνία οι ποικίλες βιομηχανίες που ζουν από το μύθο του σεξ.

Ο στοματικός έρωτας είναι από τα πιο αηδιαστικά πράγματα που σκέφθηκε ποτέ το διεστραμμένο κεφάλι κάποιου απόφοιτου του Harvard για να δώσει ενδιαφέρον σε μία μόδα που πριν από δεκαετίες κινδύνευε με αφανισμό. Μία πράξη, να ενωθεί το πολύτιμο μέρος του σώματος με το οποίο αναπνέουμε, τρώμε, μιλάμε και βήχουμε, με εκείνο από το οποίο συνήθως βγάζουμε τα ούρα μας. Μάλιστα φρόντισαν να συμβολίσουν τον συγχρονισμένο στοματικό έρωτα με τον αριθμό 69, λες και θυμίζει το 6 ή το 9 ανθρώπινη καρικατούρα. Επίσης η στάση 69 είναι άκυρη τελείως αφού τα νεύρα ηδονής, έχοντας δύο πηγές δεδομένων, δεν μπορούν να λάβουν απόφαση ποια από τις δύο είναι η Master και ποια η Slave.Όπως και να έχει, τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου δεν κάνουν τέτοιες αηδίες, έχουμε την αποκλειστικότητα. Υποκλίνομαι στην ευφυΐα του μπάρμπα από το Harvard, αφού έβαλε στην καθημερινότητά μας τη δυσάρεστη συνήθεια να ασχολούμαστε διαρκώς με πίπες.

Για το πρωκτικό σεξ, δεν θα αναφερθώ εκτενώς, αφού πέρα του σιχαμένου του πράγματος αποτελεί και την βασική αιτία για την ύπαρξη, μία από τις μεγαλύτερες μάστιγες της εποχής, τους ομοφυλόφιλους.

Η ύπαρξη των προκαταρτικών επιβεβαιώνει την θεμελιώδη άποψη, ότι σεξ είναι σκέτη βαρεμάρα. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για οποιαδήποτε καθυστέρηση από την κυρίως ουσία της συνουσίας. Σαν να έχεις πάει στον τελικό του Champions League και να περνάς όμορφα βλέποντας τις ομάδες να κάνουν ζέσταμα. Ή να περιμένεις να εμφανιστούν στη σκηνή συναυλίας, οι Metallica και εσύ να απολαμβάνεις το βαρετό support. Επιτέλους και η ανοησία έχει τα όρια της. Εξονυχιστικά χαϊδολογήματα, λες και το ανθρώπινο σώμα του παρτενέρ σου, έχει αλλάξει από τη χθεσινή ημέρα που το ακούμπησες ξανά, παθιασμένα φιλιά που παραπέμπουν σε πρωτόγονες μορφές μετάγγισης σάλιου, δημιουργία κατάλληλου κλίματος με χαμηλό φωτισμού και ενίοτε μουσική το οποίο αποτυγχάνει πάντα αφού ένα άνοστο κρέας παραμένει άνοστο όσα συνοδευτικά και αν σερβίρεις.

Η μεγαλύτερη βιομηχανία στον  κόσμο, εκείνη του πορνό, έρχεται να προσθέσει το κερασάκι στην τούρτα. Υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνουν να δουν αγνώστους να συνουσιάζονται μεταξύ τους, χώρια, με αντικείμενα, με ζώα ή με ότι άλλο βρεθεί μπροστά τους. Είναι αντιαισθητικό, είναι ανούσιο τελείως, δεν προσδίδει τίποτε – ούτε καν μπορεί να διδάξει κάτι (π.χ. κάποια καινούργια στάση), πρέπει κάποιος να είναι διανοητικά καθυστερημένος για να μην μπορεί να εντοπίσει όλες τις πιθανές στάσεις ενός ζευγαριού. Εξαιρούνται τα επιστημονικής φαντασίας ακροβατικά που προτείνει το Κάμα Σούτρα.

Με μία λέξη, αποτύχαμε. Δώσαμε τόση αξία, σε μία σχεδόν καθημερινή (για κάποιες περιόδους της ζωής ενός φυσιολογικού ανθρώπου) συνήθεια, που διαρκεί λίγα λεπτά και δυστυχώς καταναλώνει τεράστιο μέρος της ζωής μας, δεν αγνοώ ότι αποτελεί βασική προϋπόθεση για τη διαιώνιση του είδους (αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτε), και στην τελική ας αναλογιστούμε το στιγμιαίο κενό συναίσθημα που νιώθει κάθε άντρας και γυναίκα που ολοκληρώνει τη σεξουαλική πράξη. Αυτό το κενό, κρύβει πολλές αλήθειες που πρέπει να αναλογιστούμε ώστε να επανορθώσουμε.

Από το παρόν κείμενο δεν ισχύει τίποτε στην περίπτωση που κάποιος είναι φουλ ερωτευμένος…

Home Sweet home...

Κατοικώ, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, στην οδό Χρυσανθέμων. Ονομασία που παραπέμπει στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, δρόμος που αποπνέει ισορροπία, υψηλό πνεύμα και διανόηση, προσδίδοντας περήφανη απάντηση στην μονότονη ερώτηση 'που μένεις?'.

Στον ιστορικό δρόμο της Χρυσανθέμων, σε νούμερο που μπορεί να γεννήσει φαντασιώσεις, εδρεύει η οικία στην οποία μεγάλωσα και ανδρώθηκα. Έχω  ζήσει από κοντά τις πολλαπλές αλλαγές που υπέστη η γειτονιά, όμως κάποια πράγματα παρέμειναν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου. Κτίσμα τεσσάρων ορόφων, στητό και αγέρωχο, αντιμετώπισε με χλευασμό 2 φονικούς σεισμούς μέσα σε 20 χρόνια, παίρνοντας πάντα την πράσινη ένδειξη σαν ασφαλής κατοικία.  Πρωτοτυπεί με τις δύο εισόδους, έχοντας ένα περίτεχνο σχήμα – πάζλ, αφού από το Google Earth μπορείς να δεις ένα ‘Γ’ ή ένα ‘Ζ’, ανάλογα με την οπτική γωνία. Ένα από τα πολλά μυστήρια αρχιτεκτονικής που κρύβει το κτίριο που ονομάζω  ‘σπίτι μου’.

Κατέχει τον μεγαλύτερο κήπο του Ν. Ηρακλείου, από τους μεγαλύτερους του λεκανοπεδίου, και σίγουρα τον ομορφότερο σε ολόκληρη την επικράτεια. Καλλωπισμένος με διάφορα φυτά, εγχώριας και ξένης προέλευσης, τροπική καλλιέργεια και σπάνιες ποικιλίες.  Στρέμματα γκαζόν, διανθισμένα με πλάκες, αποτελούν το ιδανικό μέρος για περίπατο, για τους ενοίκους αλλά και για κάθε επισκέπτη. Την εμπρόσθια μεριά του κήπου, την κοσμεί ένα πελώριο σιντριβάνι, με σκαλιστό βράχο στο κέντρο, άγνωστο μέχρι σήμερα τι δεικνύει το σκάλισμα. Η αθέατη πίσω μεριά, αποτελεί έναν πραγματικά επίγειο παράδεισο, αφού προσδίδει την αυθεντική γαλήνη της φύσης, απαλλαγμένη από εξωτερικούς θορύβους πόλης και συναφή καταστάσεις.

Η μακρά ιστορία της πολυκατοικίας μου έχει δύο σημαντικά γεγονότα, τα οποία σημάδεψαν ολόκληρη τη γειτονιά της Χρυσανθέμων. Το πρώτο έλαβε πολλά χρόνια πίσω, ήμουν παιδάκι και το θυμάμαι αμυδρά. Οι ένοικοι πήραν την πρωτοβουλία να οργανώσουν ένα μεγάλο γλέντι με φαγητό και χορό, στον όμορφο κήπο μας, ώστε να έρθουν οι γείτονες πιο κοντά. Στιγμές χαράς και ξεφαντώματος, μία μοναδική πρωτοβουλία αφού τέτοια ‘γιορτή πολυκατοικίας’ δεν έχει καταγραφεί στα χρονικά. Δυστυχώς το εγχείρημα δεν επαναλήφθηκε, ευελπιστώ για το μέλλον.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός, ήταν η γεώτρηση που έλαβε χώρα. Ο τεράστιος κήπος, ποτίζετε με νερό που προέρχεται από  υπόγεια πηγή. Στο πλαϊνό μέρος της, πίσω από το σημερινό παρκινγκ δικύκλων, μηχανή γεώτρησης εντόπισε υδάτινο ρεύμα στα 12 μέτρα. Είχαν γίνει έρευνες και αναλύσεις για το σημείο επιλογής, μέχρι και ραβδοσκόπος έχει προσληφθεί (ένας τσαρλατάνος με ένα ματσούκι), το αποτέλεσμα μας επιβεβαίωσε. Μεγάλες στιγμές, που αποδεικνύουν πόσο ενωμένοι και οργανωμένοι είναι οι ένοικοι της οδού Χρυσανθέμων.

Οι ‘γειτονικές’ πολυκατοικίες αποτελούν την μοναδική παραφωνία της κατά τα άλλα τέλειας γειτονιάς μας. Διαμερίσματα που κατά καιρούς διαταράσσουν την ησυχία, με ομηρικούς οικογενειακούς τσακωμούς, προσφέροντας υπέροχους διαλόγους και κάποιες φορές θέαμα για τα κοντινά μπαλκόνια. Υπάρχουν βέβαια και οι ανυπόφοροι ‘γείτονες’ που έχουν την κακή συνήθεια να ρεμβάζουν ημίγυμνοι στα μπαλκόνια τους, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, φορώντας τις παντόφλες του οικοδόμου. Οι συγκεκριμένοι αποτελούν μάστιγα της γειτονιάς, αφού ο νόμος δεν τους αγγίζει και  η συλλογή υπογραφών για αυτούς είναι δύσκολη και επίπονη. Τέλος, στους ενοχλητικούς ‘γείτονες’ συγκαταλέγονται εκείνοι που κάθε τρεις και λίγο ψήνουν διάφορα κρέατα και ότι άλλο βρουν, στο μπαλκόνι τους, γεμίζοντας το χώρο με αηδιαστική τσίκνα, σε μία παρωδία μπάρμπεκιου.

Την γειτονιά συμπληρώνει μία μίνι αγορά, 4 καταστημάτων. Ένα φροντιστήριο αγγλικών, κάποτε υπήρξε χασάπικο, σουβλατζίδικο και πιτσαρία (η πρώτη του Ν. Ηρακλείου – ιστορικό μέρος). Δίπλα ένα πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ με μεγάλες επιτυχίες, κάποτε ήταν γκαλερί υψηλής τέχνης, και πιο πριν ψιλικατζίδικο. Παραδίπλα, το αιώνιο ψιλικατζίδικο που έχει αλλάξει πολλούς ιδιοκτήτες, όμως στις καρδιές όλων μας ο κυρ Παναγιώτης θα ζει αιώνια εκεί. Τελευταίο είναι ο φούρνος, από τον οποίο μπορεί να αγοράσει κανείς ένα σωρό αρτοποιήματα, πλην ψωμιού το οποίο δεν τρώγετε.

Χρυσανθέμων, η πρώτη τετρασύλλαβη λέξη που έμαθα να λέω. Home sweet home…

Black - Demo Version

Demo version του κομματιού Black, το οποίο ηχογραφήθηκε σε live εκτέλεση στο studio - δωμάτιο μου.

Κιθάρα και φωνητικά από εμένα.

Μαύρος λυρισμός, δυναμική στις κιθάρες και υποψία death φωνητικών. Ένα μουσικό θέατρο σκιών, σκοτάδι, θλίψη, νύχτα, το κακό, η ασάφεια, η απόρριψη, όλα όσα εκφράζει το Μαύρο.

Στίχοι:


Black
Absence of color, attached to the darkness
sorrow of the night, evil ambiguity
Τransfomr like a shadow
on a fake world
neither grief nor malice nor anything
refuse to be a unit, a unit with no regrets and leads me to the margin
Black