Χαμηλές Πτήσεις

Ίσως ο χειρότερος εφιάλτης τον οποίο βιώνω με τη θέληση μου, αφού επιλέγω το αεροπλάνο ως μέσο μεταφοράς για μακρινούς προορισμούς. Γρήγορο μεν, αλλά ακριβό (π.χ. Αθήνα – Stuttgart 170 ευρώ, λες και περισσεύουν), με μεγάλη ταλαιπωρία (τα αεροδρόμια είναι μακριά, πρέπει να πας 2 ώρες νωρίτερα, check in, check out, ένα κάρο πράματα…), άβολο (δεν μπορείς να βολτάρεις μέσα στο αεροπλάνο) και φυσικά επικίνδυνο (παίζεις τη ζωή σου κορώνα γράμματα σε κάθε ταξίδι).

Από τις δεκάδες πτήσεις που έχω κάνει στη ζωή μου, αξιομνημόνευτη είναι εκείνη προς Στοκχόλμη, το παρθενικό μου ταξίδι σε χώρα του εξωτερικού. Αποτελούσε τη 2η πτήση της ζωής μου, τη μία και μοναδική που πραγματικά απόλαυσα. Σχίζοντας τους αιθέρες μέρα μεσημέρι, με εκπληκτικό καιρό, απολάμβανα τη θεσπέσια ομορφιά που αποδίδουν τα σύννεφα, ένιωθα τη μοναδική αίσθηση του κατορθώματος του ανθρώπου να πετάει σαν αετός, και προς την ολοκλήρωση της πτήσης θαύμαζα την καταπράσινη Σουηδία που από ψηλά είναι σκέτη ζωγραφιά. Συνεπιβάτης μου, ένας μονίμως χαμογελαστός Αμερικάνος, ίδιος ο Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος διασκέδαζε με τον εμφανή μου ενθουσιασμό. Ήταν η αρχή μίας εκπληκτικής περιπέτειας…

Οι επόμενες πτήσεις είχαν κάποια κοινά στοιχεία. Βαρετή αναμονή στην ουρά του check in, βαρετή αναμονή στο αεροδρόμιο, βαρετή αναμονή στο σωματικό έλεγχο, βαρετή βόλτα στα duty free shops που τίποτε δεν αξίζει προς αγορά (εκτός από την αθλητική εφημερίδα που θα διαβάσεις στο αεροπλάνο), βαρετή αναμονή μέχρι τον έλεγχο των εισιτηρίων, βαρετή αναμονή στην ουρά για τον έλεγχο, και μετά μπήκες στο αεροπλάνο where there is no return…

Τα κοινά στοιχεία συνεχίζουν και μέσα στο αεροπλάνο. Μέχρι να βρεθεί η θέση που γράφει το εισιτήριο, υπάρχει πάντα ο άχρηστος συνεπιβάτης που είναι ανίκανος να βολέψει την χειραποσκευή του, και καθυστερεί όλη την ουρά που ακολουθεί. Και πάντα θα υπάρχει ένας θεόρατος κοιλαράς στην ουρά, ο οποίος θα σπρώχνει (με την κοιλιά) τον μπροστινό του. Αφού βρεθεί η θέση, τακτοποιηθούμε, δεθούμε και λάβουμε ανά χείρας την εφημερίδα, αρχίζει το σφίξιμο. Το πρώτο σφίξιμο έρχεται όταν ο πιλότος ενεργοποιεί τους κινητήρες και κάνει τις απαιτούμενες μανούβρες ώστε το αεροπλάνο να ευθυγραμμιστεί στον διάδρομο απογείωσης. Η φωτεινή ένδειξη ‘δέστε τις ζώνες’ έχει ανάψει και αναρωτιέσαι αν κάποιος ανόητος συνεπιβάτης έχει ξεχάσει το κινητό του ανοικτό και προκαλέσει το επόμενο αεροπορικό δυστύχημα. Ύστερα, το σφίξιμο γίνεται απόγνωση. Οι κινητήρες στο φουλ, το αεροπλάνο ‘ξεκολλάει’ από το έδαφος, και προσπαθεί μετά βίας να αποκτήσει ύψος. Είναι ενδιαφέρον κατά την διάρκεια της απογείωσης να προσπαθήσει κάποιος να σηκώσει τα γόνατα του. Στις περιπτώσεις που το αεροπλάνο δεν συντριβεί και αποκτήσει ύψος χιλιάδων ποδιών, η ένδειξη ‘δέστε τις ζώνες’ σβήνει και τα πράματα κάπως ηρεμούν. Όσο η ένδειξη είναι σβηστή, τα πράγματα είναι υπό έλεγχο. Είναι γνωστό, πως δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αεροπορικό δυστύχημα χωρίς πρώτα η ένδειξη να μην ανάψει. Στις περιπτώσεις που ανάβει, το σφίξιμο επανέρχεται αφού πλέον βρισκόμαστε σε θανάσιμο κίνδυνο.

Σημαντικό στοιχείο στις πτήσεις, είναι ο συνεπιβάτης που θα τύχει να καθίσει δίπλα σου. Στην πτήση μου προς Stuttgart, έτυχα δίπλα σε έναν Τούρκο, παντρεμένο με Ελληνίδα, που απεγνωσμένα προσπαθούσε να μου ανοίξει κουβέντα. Τα φτωχά του Αγγλικά με τα ακόμη πιο φτωχά του Ελληνικά, δεν βοηθούσαν στη διένεξη συζήτησης. Όταν  ήρθε το φαγητό και το ποτό, έγινε ιδιαίτερα ενοχλητικός. Καταρχάς, την Coca Colla που ζήτησε, την βρήκε ιδιαίτερα κρύα και ήθελε να του βάλουν πάγο. Καθώς ο Τούρκος εξέφραζε τις παραγγελίες του, λες και βρίσκετε στο club Buddha και ήθελε πάγο για τα 50 ml αναψυκτικού, η φωτεινή ένδειξη ‘δέστε τις ζώνες’ άναψε και το αεροπλάνο άρχισε τις αναταράξεις. Προσπάθησα να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου, αλλά ο ανεύθυνος δίπλα μου είχε αρχίσει τις ερωτήσεις αν το κρέας που περιέχετε στο αλουμινένιο πακέτο, που σέρβιραν, είναι γαλοπούλα ή κοτόπουλο. Εδώ κινδυνεύαμε να πεθάνουμε όλοι, κι εκείνος απασχολούσε τους αεροσυνοδούς με ηλίθιες ερωτήσεις, αντί να τους αφήσει να είναι σε ετοιμότητα για να πράξουν τα δέοντα σε περίπτωση ανάγκης.

Οι αναταράξεις κάποια στιγμή σταμάτησαν, ο χρόνος κύλησε ομαλά, ώσπου ήρθε η ώρα για τον καφέ. Δεν είχα καμία διάθεση για καφέ, σε αντίθεση με τον Τούρκο φίλο μου, ο οποίος παρήγγειλε τσάι, 2 κουτάκια γάλα και 3 ζάχαρες. Βλέποντας ότι δεν παραγγέλνω κάτι, με παρακάλεσε να ζητήσω ένα καφέ και να του τον δώσω. Παρά το γεγονός ότι βρισκόμουν σε ένα μεταλλικό κινούμενο υποψήφιο φέρετρο, δεν είχα χάσει την ευγένεια μου, οπότε έκανα αυτό που μου ζήτησε, το οποίο βέβαια μετάνιωσα σε δευτερόλεπτα. Με το  που πήρε τον καφέ, τον ανακάτεψε με το τσάι, έριξε τα γάλατα και τις ζάχαρες μέσα, δημιούργησε ένα μείγμα αηδίας, και άρχισε να το πίνει με μανία.

Οι ιδιοτροπίες του συνεπιβάτη μου, ολοκληρώθηκαν όταν έφθασαν οι αεροσυνοδοί, με το καροτσάκι που περιέχει τα είδη Lux (κολόνιες, ρολόγια και λοιπά άχρηστα πράματα), που έχει σε προσφορά η εταιρεία. Ξεκίνησε ένας ατελείωτος βαρετός διάλογος, για το αν έχουν μία συγκεκριμένη κολόνια, την οποία τελικά την είχαν σε γυναικείο άρωμα, ενώ εκείνος ήθελε ανδρικό. Ήθελα να τον ρωτήσω αν η θρησκεία των Μουσουλμάνων ορίζει ότι σε περίπτωση που συναντήσουν τον Δημιουργό, πρέπει να φορούν κολόνια, αλλά συγκρατήθηκα.

Το γεγονός ότι γράφω το συγκεκριμένο άρθρο, δείχνει ότι επέζησα από την πτήση, είμαι καλά και βροντοφωνάζω την ίδια έκφραση που λέω κάθε φορά που ολοκληρώνω μία αεροπορική πτήση: ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΕΒΩ ΞΑΝΑ ΣΕ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ…