Η εργασία μου στο Αεροπορικό Ταχυδρομείο, είχε αρχίσει να καταντάει βαρετή ρουτίνα. Τρία νέα πρόσωπα προστέθηκαν στο καθημερινό μου εργασιακό περιβάλλον, τα οποία έδωσαν σημαντική νότα ανανέωσης.
Η Κρεμού: Μία ηλιόλουστη ημέρα, παρουσιάστηκε ξαφνικά μία 35άρα-40άρα τύπισσα, την οποία συνόδευε και μας σύστησε ο Βούρδουλας. Σημείωση: ο Βούρδουλας ήταν ο διευθυντής του αεροπορικού ταχυδρομείου. Η Κρεμού (διότι η μάπα της αποκάλυπτε πως κάθε πρωί πασάλειβε τη μούρη της με κρέμες), ήταν Μηχανικός Παραγωγής από το πολυτεχνείου του Ηρακλείου της Κρήτης, κι είχε έρθει για να αναλάβει την ομάδα των Τεχνικών του ΕΛΤΑ. Επιτέλους, ένα τεράστιο βάρος θα έφευγε από πάνω μου. Με συμπάθησε και την συμπάθησα από την πρώτη στιγμή. Από τις εξαιρέσεις των Δημοσίων Υπαλλήλων, αρκετά ικανή στον τομέα της, με πλήρη γνώση και διάθεση κριτικής στην σαπίλα του Δημοσίου, ήταν το ένα από τα δύο άτομα που χαιρόμουν να έρχομαι σε επαφή καθημερινά (το δεύτερο άτομο ακολουθεί παρακάτω). Με την έλευση της Κρεμού, νέες ασχολίες προστέθηκαν στα daily tasks, όπως: κουτσομπολιό, θάψιμο, κουβεντολόι και παρασκευή τηγανίτας με αλεύρι που αγοράζαμε από τα Σπάτα.
Ο Μητροπολίτης: Στα ΕΛΤΑ, αποφάσισαν πως ένας Τεχνικός Διευθυντής δεν είναι αρκετός για να διευθύνει 6 άτομα. Οπότε φρόντισαν η θέση του Τ.Δ να είναι διπλή. Εκτός της Κρεμού λοιπόν, μετά από 2 εβδομάδες, εμφανίστηκε ο Μητροπολίτης. Με ένα βιογραφικό respect για τα Ελληνικά δεδομένα (Ηλεκτρολόγος από το Ε.Μ.Π με PhD και 6 χρόνια προυπηρεσία στην Intracom - στα 32 του παρακαλώ), ήταν αξιοθαύμαστος και συμπαθέστατος. Θυμάμαι πόσο μεγάλη όρεξη είχε να αναλύσει και να μάθει τα Ρομποτικά Συστήματα του ΕΛΤΑ, και πως του έφυγε η όρεξη έπειτα από έναν μήνα περίπου, επαφής με τη βοθροκατάσταση του Δημοσίου. Παρέμεινε όμως καλό παιδί, και μαζί με την Κρεμού κάναμε ένα απολαυστικό τρίδυμο.
Ο Τεμπέλης Καθαριστής: Είχα κλείσει περίπου 1,5 χρόνο στη Zenon και παράλληλα στο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν ο Ραδιοφωνικός Παραγωγός από τους Τεχνικούς κατόρθωσε, κάνοντας χρήση ότι βύσμα είχε, να πάρει μετάθεση στην Θεσσαλονίκη, η οποία ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα του. Ο Βούρδουλας έπρεπε άμεσα να αντικαταστήσει τον Τεχνικό, διότι κινδύνευαν οι βάρδιες, κι ως γνωστόν έκτακτη περίσταση κι υπερωρίες είναι έννοιες άγνωστες για έναν Δημόσιο Υπάλληλο (όπως κι η έννοια της εργασίας, αλλά anyway). Η αντικατάσταση ήταν άμεση, με τον Τεμπέλη Καθαριστή. Ο Τ.Κ ήταν ένας ηλεκτρολόγος (απλός) που είχε μία θέση φάντασμα στα κεντρικά του ΕΛΤΑ στην Αιόλου (Ομόνοια). Γεγονός είναι πως εκεί δεν τον πολυχώνευαν κι η μετάθεση του στο Ελευθέριος Βενιζέλος ήταν μία μορφή εκδικητής τιμωρίας. Οι βασικοί δύο λόγοι, για ετούτη την απέχθεια, ήταν οι εξής:
- Ο Τ.Κ ήταν ιδιοκτήτης τριών καταστημάτων-καθαριστηρίων (εκεί που πάνε οι ντετέκτιβ και καθαρίζουν τις καπαρντίνες τους), οπότε έβγαζε πολύ περισσότερα χρήματα από κάθε ΕΛΤΑτζη.
- Είχε τη συνήθεια να μην πατάει στο πόστο του ποτέ, αφού έπρεπε να διαχειριστεί τα καθαριστήρια του. Οπότε με καθημερινές προφάσεις ασθένειας ή άλλου κωλύματος, είχε να πατήσει το πόδι του στην Αιόλου μήνες, ώσπου κάποια στιγμή την πλήρωσε με την συγκεκριμένη μετάθεση.
Ο Τ.Κ ήταν ωραίος τύπος, ήταν άνθρωπος του λόγου κι όχι των πράξεων. Μερικές από τις αξέχαστες ατάκες σοφίας που είχα την τιμή να συγκρατήσω:
- Αυτός ο πίνακας για να επιδιορθωθεί, χρειάζεται ένας ηλεκτρολόγος με @@. Εγώ είμαι @@ ηλεκτρολόγος.
- Δεν ξέρω τι βλάβη έχει η μηχανή, εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι αν θέλεις να αλλάξω κάποια καμένη λάμπα. Θα μου φέρεις όμως και τη λάμπα.
- Παρασκευή σήμερα, ημιαργία.
Η συνεργασία μου με τη Zenon τελείωσε απότομα κι άδοξα. Το γεγονός πως εργαζόμουν από την πρώτη μέρα, μακρυά από την εταιρεία, μου στέρησε την επαφή με τα εσωτερικά της Zenon. Δεν είχα πάρει χαμπάρι πως η εταιρεία προχωρούσε σε μείωση προσωπικού και θα απέλυε το 10% των υπαλλήλων. Επίσης η μη παρουσία μου στην εταιρεία με καθιστούσε ως έναν "άγνωστο" οπότε και πλήρως αναλώσιμο. Ο Πιατάς δεν δίστασε να με τοποθετήσει στη λίστα των υπαλλήλων προς απόλυση, και να αντικατασταθώ από έναν παλαιότερο συνάδελφο, φίλο και προστατευόμενο του Πιατά.
Το γεγονός πως μου ανακοίνωσαν την απόφαση και με απέλυσαν την ίδια μέρα, ήταν απαράδεκτο και συνάμα ηλίθιο. Δεν φρόντισαν να κανονίσουν κάποιο handover ή να διασφαλίσουν πως θα μεταφέρω πάσης φύσεως αρχεία, software και know how στον αντικαταστάτη μου, πράγμα το οποίο φυσικά και δεν έπραξα. Αντιθέτως την επόμενη ημέρα μετά την απόλυσή μου, πήγα στην εταιρεία να εισπράξω την παχουλή αποζημίωση μου, κι έπειτα κατευθύνθηκα στο Αεροδρόμιο για να σβήσω κάθε είδους αρχεία και προγράμματα που είχα δημιουργήσει ο ίδιος και δεν αποτελούσαν ιδιοκτησία της Zenon. Επίσης έκανα και κάτι άλλο, αλλά για λόγους ασφαλείας ας μην το καταγράψω/παραδεχθώ.
Με αφορμή την απόλυσή μου, με τη σύμφωνη γνώμη της Κρεμού και του Μητροπολίτη, ο Βούρδουλας απείλησε τη Zenon με μήνυση και αθέτηση συμβολαίου, κάτι το οποίο με βρήκε αντίθετο και ζήτησα να μην προχωρήσουν παραπέρα το θέμα, μιας και το κομμάτι αυτό είχε τελειώσει για μένα. Είχα λάβει μία καλή αποζημίωση, κι η απόλυση με βοήθησε να πάρω πιο ξεκάθαρες αποφάσεις για την συνέχεια, η οποία ήταν ακόμη πιο συναρπαστική.
Unicare
Το επόμενο στάδιο μετά τη Zenon, ήταν το δεύτερο και κύριο μεταπτυχιακό στην Στοκχόλμη. Όμως έναν μήνα πριν ξεκινήσω εκείνο το υπέροχο ταξίδι, ήθελα να εργαστώ κάπου, πιο πολύ για λόγους πληγωμένου εγωισμού από την πρόσφατη απόλυση.
Απάντησα θετικά στην αγγελία της εταιρείας Unicare, η οποία έδρευε σε κάποιο μέρος της αφιλόξενης Γλυφάδας. Κύριο αντικείμενο της Unicare, ήταν η μετατροπή επαγγελματικών συστημάτων πλύσης, σε smart machines. Με πιο απλά λόγια, πελάτες της ήταν αλυσίδες ή αυτόνομα ξενοδοχεία, όπου ήθελαν να μετατρέψουν τα παλαιάς τεχνολογίας πλυντήρια πιάτων/ρούχων, σε έξυπνες συσκευές μεγαλύτερης αποδοτικότητας και μειωμένης χρήσης νερού και απορρυπαντικού. Not a big deal, αλλά ούτως ή άλλως ο σκοπός μου ήταν απλά η αποδοχή εργασίας κι όχι τόσο το αντικείμενο.
Η εταιρεία είχε το τεράστιο προσωπικό των τεσσάρων ατόμων, κι αναζητούσαν το πέμπτο. Ιδιοκτήτης και Γενικός Διευθυντής ο Καρκίνος. Ένας ξερακιανός χτικιάρης Μηχανικός, απόφοιτος από Ε.Μ.Π, που στο παρουσιαστικό θύμιζε τον Βαρδινογιάννη (τον Καπετάνιο) αλλά τον συναγωνιζόταν επίσης στο τ/min (τσιγάρα ανά λεπτό). Δύο τεχνικούς, εκ των ο οποίων ο ένας Κύπριος, όπου με εκνεύριζε διότι αποκαλούσε τα ούπα, ρόμπλαξ(!), και τα τρυπάνια, αρίδες(! - σιγά μην ήταν κι ακρίδες). Υπήρχε και μία γραμματέας/τηλεφωνήτρια, που όλοι μέρα έβαφε τα νύχια της.
Συμφώνησα με τη Unicare να εργαστώ δοκιμαστικά για μία εβδομάδα άνευ μισθού. Κανονικά αυτό είναι ενάντια στις αρχές μου, όμως με δεδομένο πως η δοκιμαστική εργασία, θα λάμβανε χώρα στην Ρόδο, με πληρωμένα έξοδα διαμονής, εστίασης και μεταφορικά, άλλαξα γνώμη. Το ταξίδι στην Ρόδο ήταν ευχάριστο. Είχα την δική μου ατομική καμπίνα, παρέα με το laptop μου, έλιωσα στα video games, είδα μία ταινία, και σάπισα στον ύπνο.
Αν και το εργασιακό αντικείμενο της Unicare, εμπεριείχε αρκετή ρουτίνα, η φύση της εργασίας είχε συνεχείς εναλλαγές στα ξενοδοχεία του νησιού, που έκανε την όλη υπόθεση ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Ακόμη πιο ενδιαφέρον ήταν η ανοιχτή πρόσβαση που είχα στα άδυτα της κουζίνας κάθε ξενοδοχείου 5 αστέρων. Αν πραγματικά ήξερε ο κάθε επισκέπτης/παραθεριστής το πως ακριβώς ετοιμάζονται τα θεσπέσια εδέσματα στα μεγάλα ξενοδοχεία, δεν θα ξαναπατούσε το πόδι του. Το σύντομο πέρασμα από την Unicare μου άφησε αναμνήσεις, παρόμοιες με εκείνες κάποιων διακοπών σε νησί του Αιγαίου. Κατά κάποιον τρόπο, αυτό έζησα, Ιούλιος μήνας.
Είχα προαποφασίσει πως στη Unicare θα αξιοποιούσα τις δωρεάν διακοπές στη Ρόδο, που μου πρόσφεραν με αντάλλαγμα λίγη καθημερινή εργασία. Σε καμία περίπτωση δεν θα καθόμουν περισσότερο στην εταιρεία, αφού σε λιγότερο από ένα μήνα, είχα πτήση για Στοκχόλμη, όπου θα ξεκινούσα το δεύτερο και σημαντικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου