Ήταν Αύγουστος, και στην Στοκχόλμη ξημέρωνε από τις 4 το πρωί. Παρά το γεγονός ότι ήμουν ψόφιος από την κούραση, με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου να χαϊδεύουν το πρόσωπό μου, σηκώθηκα για τη μεγάλη περιπέτεια. Η περιπέτειά μου περιελάμβανε χαμηλό μπάτζετ, οπότε για να εξοικονομήσω χρήματα ακολούθησα τα παρακάτω βήματα:
- έτρωγα ένα πολύ καλό πρωινό στο hostel, το οποίο ούτως ή άλλως συμπεριλαμβανόταν στην τιμή της διαμονής.
- πήγαινα παντού με τα πόδια, έτσι γνώρισα τη Στοκχόλμη αρκετά καλά.
- δεν έκανα κανένα περιττό έξοδο.
Το πρόβλημα αναζήτησης στέγης δεν ήταν τόσο απλό. Για να μπορέσω να ενοικιάσω κάποιο σπίτι, έπρεπε να εγγραφώ σε μία κρατική ιστοσελίδα, και κάθε ημέρα λάμβανα ένα credit. Κάθε εβδομάδα, στην ιστοσελίδα δημοσιεύονταν 5-6 σπίτια διαθέσιμα προς ενοικίαση, και γινόταν ένα είδος πλειστηριασμού. Εκείνος που είχε τα περισσότερα credits, έπαιρνε το σπίτι. Δυστυχώς τα credits μου ήταν τραγικά λίγα, και δεν είχα πολλές ελπίδες να κερδίσω σε κάποια δημοπρασία. Η μόνη μου λύση ήταν η μαύρη υπενοικίαση. Την χαρακτηρίζω "μαύρη" διότι ήταν παράνομη, και σε μία χώρα που όλα λειτουργούν όπως πρέπει, αποφάσισα να πάω στο μόνο μέρος που θα μπορούσα να κάνω την μπαγαποντιά, στην Ελληνική Πρεσβεία.
Στην Ελληνική Πρεσβεία της Σουηδίας, εργάζονταν Έλληνες Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι οποίοι διατηρούσαν όλα τα γνωστά χαρακτηριστικά. Κοινώς, κάτι τεμπελχανάδες που βαριόντουσαν να ολοκληρώσουν μία πρόταση. Δεν ήμασταν πολλοί που περιμέναμε να εξυπηρετηθούμε, ένας χοντρός καραφλός τεράστιος τύπος που κρατούσε μία νταμιτζάνα (μάλλον με λάδι), μία ατυχήσασα θείτσα, κι εγώ. Μετά τον Νταμιτζάνα, πλησίασα τον υπάλληλο και του ανάλυσα το πρόβλημα. Η απάντησή του ήταν αποκαρδιωτική: "Παλικάρι μου, μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω, αλλά ατύχησες... (πάρε το αεροπλάνο και γύρνα πίσω)". Ομολογώ πως είχα εναποθέσει τις ελπίδες μου στην Πρεσβεία, ήταν το τελευταίο μου χαρτί. Το Πολυτεχνείο με είχε στην αναμονή, για το κρατικό σύστημα ενοικίασης θα έπρεπε να περιμένω να αποκτήσω credits, είχα περιορισμένα χρήματα, ήμουν σε απόγνωση. Κι εκεί άκουσα την όμορφη φωνή της ατυχήσασας κυριούλας "αν θέλετε, περιμένετε λίγο, μάλλον έχω κάτι που θα σας ενδιαφέρει".
Ξάπλαρα στον καναπέ αναμονή της Πρεσβείας και περίμενα υπομονετικά την ατυχήσασα θείτσα να εξυπηρετηθεί από τον υπάλληλο. Από ότι κατάλαβα, είχε κάτι κτήματα στον Έβρο και κάποιο συγγενής της, της τα καταπατούσε και προσπαθούσε να βρει τρόπο να τον κυνηγήσει δικαστικά, καθημερινές ιστορίες. Όταν τελείωσε το δράμα της, φύγαμε μαζί από την Πρεσβεία. Της εξήγησα συνοπτικά την περίπτωσή μου, αλλά πριν αρχίσει να μου αναλύει την βοήθεια που μπορεί να μου προσφέρει, ξεκίνησε να μου εξιστορεί το προσωπικό της δράμα. Ήταν παντρεμένη στη Στοκχόλμη με έναν Έλληνα, αλλά εκείνος την παράτησε για να πάει με μία Σουηδέζα και της φόρτωσε και τα παιδιά. Η ατυχήσασα θείτσα ζούσε πολλά δράματα ταυτόγχρονα, κλέφτες συγγενείς, άπιστος πρώην σύζυγος, παιδιά βάσανο, καθημερινές ιστορίες. Στωικά άκουσα κι αυτό το δράμα, ενώ παράλληλα προσπάθησα να συμπονέσω. Η υπομονή/συμπόνοια μου ανταμείφθηκε. Μου έδωσε το τηλέφωνο, ενός Έλληνα Μηχανοδηγού κομμουνιστή, που ζούσε στην Στοκχόλμη, για τον οποίο μου εγγυήθηκε πως θα με βοηθούσε. Κι έτσι έγινε.
Προσπάθησα να καλέσω τον Μηχανοδηγό κομμουνιστή, την ίδια μέρα. Μετά από πολλές προσπάθειες, κατάφερα να τον πετύχω, αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευγενικός και κανονίσαμε συνάντηση για την επόμενη κιόλας ημέρα. Ο κομμουνιστής με κέρασε καφέ και μία νοστιμότατη Σουηδική πίτα, κι ύστερα περάσαμε στην τηλεφωνική αναζήτηση μελλοντικού σπιτονοικοκύρη. Μου ξεκαθάρισε, πως αν δεν βρίσκαμε κάποιο σπίτι, προσφερόταν να με φιλοξενήσει. Ομολογώ πως ο Μηχανοδηγός κομμουνιστής, υπήρξε ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου, και λυπάμαι πως η επαφή μου μαζί του, διήρκεσε μόνο 2 ώρες, εκείνο το Αυγουστιάτικο πρωινό. Μέσα σε αυτές τις 2 ώρες, μου κανόνισε ραντεβού με κάποιον γνωστό του, ο οποίος μπορούσε να μου ενοικιάσει το σπίτι του, για 2 μήνες, μέχρι να μπορέσω να βρω κάτι πιο μόνιμο. Κι έτσι έγινε, στο πανέμορφο προάστιο Solna, υπήρξε η πρώτη μου κατοικία στην Στοκχόλμη.
Οι μέρες έναρξης του Μεταπτυχιακού προγράμματος, πλησίαζαν. Είχα εξοικειωθεί αρκετά με τη Σουηδία και τους ρυθμούς της, είχα αποχτήσει Σουηδικό νούμερο για το κινητό τηλέφωνο, είχα εντοπίσει που βρίσκονται τα φθηνά κεμπατζίδικα, κι από που ψωνίζουν οι Πακιστανοί (για καλύτερες τιμές). Με αγωνία περίμενα για την έναρξη των μαθημάτων.
Στα τέλη του Αυγούστου, το Πολυτεχνείο είχε οργανώσει μία σεμνή τελετή καλωσορίσματος, όλων των αλλοδαπών φοιτητών που συμμετέχουν στα Μεταπτυχιακά προγράμματα. Στο κεντρικό αμφιθέατρο λοιπόν, μαζευτήκαμε κοντά στους 600 φοιτητές από ολόκληρο τον κόσμο. Ανάμεσα στο πλήθος των φοιτητών υπήρχαν 25 άτομα από Ελλάδα. Όλως τυχαίως, κι οι 25 χωρίς να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, είχαμε αποφασίσει να καθίσουμε στην γαλαρία του αμφιθεάτρου. Βασικά δεν ήταν θέμα τύχης, μάλλον θέμα φυλής. Μία Σουηδέζα από το KTH, ήταν η καλωσορίστρια παρουσιάστρια, όπου με ιδιαίτερη χαρά ξεκίνησε να ανακοινώνει τις στατιστικές πληροφορίες για την προέλευση των φοιτητών.
Στο αμφιθέατρο υπήρχαν 300 Κινέζοι, οι οποίοι είχαν την τιμητική τους. Με απόλυτη ησυχία τριακόσια χέρια υψώθηκαν, όταν τους ζητήθηκε να παρουσιαστούν. Το ίδιο αθόρυβα κατέβασαν τα χέρια τους, λες κι επικρατούσε νεκρική σιγή. Ακολούθησαν οι Ινδοπακιστανομπαγκλαντέζοι, οι οποίοι αριθμούσαν περί τους 80. Το πρόβλημα με δαύτους, δεν είναι ότι απλά ανέχονται τον ρατσισμό των Ευρωπαίων. Το πρόβλημα είναι πως, ώρες ώρες δεν καταλαβαίνουν καν, πότε τους φέρονται ρατσιστικά. Η ομαδοποίηση 3 τεραστίων χωρών, στις οποίες η Σουηδία φαντάζει σαν κάποιο χωριουδάκι, ήταν απαράδεχτη. Σαν καλοί κι υπάκουοι Ινδοπακιστανομπαγκλαντέζοι, σήκωσαν τα χέρια, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον για την τιμή που τους έκαναν. Ήταν παράξενο πως η τρίτη χώρα σε αριθμό φοιτητών, ήταν η Ελλάδα. Δεν το περίμενε κανείς. Με το που εκφώνησε η καλωσορίστρα, τη λέξη Greece, στο αμφιθέατρο έγινε της πόπης. Από τη γαλαρία, εκκωφαντικές φωνές και χειροκροτήματα, κραυγές νίκης, με αποκορύφωμα την ιαχή που ξεφώνισε κάποιος συνΈλληνας "τη σημαία της Κωνσταντινούπολης σηκώστε ψηλά"...
Ακολούθησαν κι άλλες χώρες από Ευρώπη, Ασία, Αφρική κι Αμερική και το γλέντι έλαβε τέλος. Από την επόμενη ημέρα, ξεκινούσαν τα μαθήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου