Στοκχόλμη, Κυριακή πρωί, βρισκόμουν σε κάποιον συρμό του Μετρό, κατευθυνόμενος προς το κέντρο της πόλης για να παραστώ στον εβδομαδιαίο Εκκλησιασμό. Το πρωινό της Κυριακής είναι η καλύτερη ώρα ώστε να διαπιστώσει κάποιος τις άσχημες επιπτώσεις που έχει η κατανάλωση αλκοόλ. Σπασμένα τζάμια, μπουκάλια, μικροκαταστρoφές και άλλα παρόμοια, κοσμούσαν τους σταθμούς του Σουηδικού Μετρό, κατορθώματα αλκοολικών Σουηδών που το προηγούμενο βράδυ, μετά την πολύωρη παραμονή τους σε κάποιο μπαρ, επιδίδονται σε μικροβανδαλισμούς δίχως να έχουν επίγνωση τι πράττουν. Ο Σουηδικός κρατικός μηχανισμός λειτουργεί αρκετά καλά, οπότε όλες οι μικροζημιές έχουν εξαφανιστεί μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής.
Με νηφαλιότητα αγουροξυπνημένου πρωινού να με διακατέχει, παρατηρούσα δίχως εγκεφαλική επεξεργασία τον περίγυρο μου, στην υπόγεια στάση του Μετρό, αναμένοντας με προσμονή τον επόμενο συρμό. Η αναμονή μου δεν άργησε να ικανοποιηθεί (Σουηδία βλέπεις) και μπήκα στο πρώτο βαγόνι, όπως κάνω πάντα. Θα ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό Κυριακής, ώσπου σε κάποια από τις επόμενες στάσεις, μπήκε στο βαγόνι, το οποίο βρισκόμουν, ο Αλήτης.
Ένας 55άρης κοντοστούπης, ορειβατικό σουλούπι, μπλουζάκι Motörhead, nazi punk άρβυλα, απαραίτητο badass tatoo, ένα μπιχλώδες σακίδιο στην πλάτη με μία μισογεμάτη μπύρα στην πλαϊνή θήκη. Με το που μπήκε στον συρμό, η μπόχα της μπύρας πρέπει να έφθασε μέχρι και την καμπίνα του οδηγού. Ακόμη και μπάνιο με μπύρα, αντί για νερό, να είχε κάνει, δεν θα βρομούσε τόσο έντονα. Περπατούσε έντονα, σαν στρατιώτης, τρεκλίζοντας βέβαια, γιατί πρέπει να ήταν ψιλοτύφλα. Δεν ξέρω τι αναζητούσε, πάντως ήρθε κατευθείαν προς το μέρος μου.
Ο Αλήτης δεν έχασε χρόνο, δίχως να του δώσω κάποια αφορμή μου απεύθυνε το λόγο. Το παράδοξο ήταν πως μου μίλησε στα Αγγλικά. Το θεωρώ παράδοξο, διότι όσο καιρό ήμουν στην Σουηδία, κανείς δεν με πέρασε για Έλληνα. Η καστανόξανθη κεφάλα μου, και το χαρακτηριστικό μουσέκλι, ξεγελούσε τους πάντες. Ο Αλήτης όμως ήξερε, πως δεν είμαι από εκείνα τα μέρη. Ήξερε πολλά, περισσότερα από όσα με άφησε να καταλάβω. Θα αποδώσω στα Ελληνικά τον διάλογο που ακολούθησε μεταξύ μας, ο οποίος αποτυπώθηκε έντονα στην μνήμη μου.
Αλήτης: Καλημέρα, παλικάρι μου
Εγώ: (Έκπληκτος που κάποιος άγνωστος μου πιάνει την κουβέντα) Καλημέρα.
Α: (Ψάχνοντας κάτι στις τσέπες του) Ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις στο Μετρό.
Ε: (Δεν είχα όρεξη για μπλα μπλα, αλλά του έκανα τη χάρη) Δεν περιμένω να συναντήσω κάποιον γνώριμο. Δεν είμαι από εδώ.
Α: Από που είσαι παλικάρι?
Ε: Από Ελλάδα, Αθήνα.
Α: (Μου δίνει το χέρι, και σε άπταιστα Ελληνικά): Kalimera.
E: (Εντυπωσιασμένος, του απαντώ τον χαιρετώ κι εγώ στα Ελληνικά, και τον ρωτώ) Έχεις ταξιδέψει στην Ελλάδα?
Α: (Φουσκώνοντας με μία υποψία περηφάνιας) Έχω πάει σε πολλά μέρη. Περισσότερα από όσα μπορείς να φανταστείς.
Ε: (Έκανα μία παύση, δεν είχα κάτι να του απαντήσω)...
Α: Έχω πάει σε πολλά μέρη, κι έχω κάνει πολλά!
Ε: Δηλαδή τι εννοείς?
Α: Δεν θες να ξέρεις!
Ε: (Μου είχε κινήσει την περιέργεια ο τύπος) Ε, πες μου κάποια πράγματα για σένα, να έχω κάποιες ωραίες ιστορίες να πω στους φίλους μου όταν γυρίσω στην Ελλάδα.
Α: (Χτυπώντας το χέρι του στο στήθος) Να τους πεις πως γνώρισες τον πιο κακό από όλους τους τύπους. Αν ρωτήσεις την αστυνομία για εμένα, θα σου πουν πως είμαι ο χειρότερος. Πίστεψέ με, δεν θες να ξέρεις για μένα.
Ε: (Είχα πειστεί πως ο τύπος ήταν απλά τύφλα στο μεθύσι, και πέταγε τις μπούρδες του, όμως...)
Α: (Με πλησίασε πιο κοντά, κι η μπυρομπόχα έγινε πιο ανυπόφορη) Επειδή είσαι καλό παλικάρι, θα σου δώσω μία συμβουλή, I'll give you my stuff (αμετάφραστο). Τώρα είναι χειμώνας εδώ, αλλά θα έρθει η άνοιξη. Και την άνοιξη θα την αγαπήσεις την Σουηδία. You'll fucking love it (όντως έτσι έγινε). Αλλά είσαι στο Μετρό, κι έχεις κι άλλες στάσεις. Δεν θα κατέβεις εδώ, θα κατέβεις εκεί που πρέπει. Με πιάνεις? Υπάρχουν πολλές στάσεις, εσύ θα κατέβεις σε μία, σε αυτή που πρέπει. Δεν γνωρίζεις ποια στάση είναι, μέχρι να την αντικρίσεις. Πρόσεχε όμως, μην κάνεις λάθος και μη βιαστείς. Πολλές στάσεις υπάρχουν, enjoy your trip, αλλά κάνε αυτό που πρέπει και μην ξεχάσεις τη σωστή στάση.
Με απόλυτο συγχρονισμό, βημάτισε προς τα πίσω, όπου οι πόρτες του συρμού είχαν ανοίξει και χαμογελώντας με χαιρέτησε Kalimera...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου