Αναμνήσεις Part III

Στην παρούσα αφήγηση, αποφεύγω επιμελώς να αναφέρω τα πλήρη ονόματα των πρωταγωνιστών, για ευνόητους λόγους.

Το 1993, η Ελλάδα συγκλονίστηκε από τα αποτρόπαια εγκλήματα στην Παλλήνη από τους Α. Κ. και Ε. Δ. Οι δύο δράστες, γνωστοί και ως "σατανιστές της Παλλήνης" καταδικάστηκαν δις ισόβια για την κατά συναυτουργία τέλεση δύο ανθρωποκτονιών, καθώς επίσης για αντιποίηση δημόσιας εξουσίας, παράνομη κατακράτηση, αρπαγή ανηλίκου, καθύβριση του θρησκεύματος και σύσταση προς διάπραξη κακουργημάτων. Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί μία ακόμη πτυχή της ιστορίας μέσα από αποσπασματική βιωματική διήγηση.

Αρχές του 90, μία εποχή στην οποία η ηλεκτρονική διασκέδαση έπαυε σιγα σιγά να είναι προνόμιο των οικονομικά ευκατάστατων. Η Nitendo και η Amiga είχαν μπει για τα καλά στα σπίτια των μικρομεσαίων οικογενειών. Ο Super Mario, το Tetris, το R-Type αλλά και τίτλοι όπως Wings, Alien Breed, Lemmings και Sensible Soccer, είχαν την τιμητική τους. Όμως δεν έπαυε να είναι μία ακριβή διασκέδαση και οι εποχές εκείνες ήταν ακόμη οικονομικά σφιχτές. Από εκείνη την εποχή, υπήρχε η επονομαζόμενη "Πειρατεία".  Πολλοί τίτλοι διάσημων παιχνιδιών κυκλοφορούσαν σε αντιγραμμένες δισκέτες, σε πολύ χαμηλό κόστος, αρκεί να ήξερες τον σωστό προμηθευτή, πληροφορία όχι και τόσο διαδεδομένη. Συνήθως ο προμηθευτής γινόταν γνωστός, από στόμα σε στόμα. Στο Ν. Ηράκλειο, δεν άργησα να μάθω, όπως και οι υπόλοιποι έφηβοι της εποχής μου, πως υπήρχε ένας νεαρός ονόματι Ε.Δ. ο οποίος πουλούσε από το πατρικό του αντίγραφα παιχνιδιών για Amiga, στην τιμή των 500 δραχμών. Θυμάμαι το σπίτι ήταν κάτω από το σταθμό του ηλεκτρικού του Ν. Ηρακλείου, δίπλα στο σουπερ μάρκετ Φάρμα Τετράς.

Ήμασταν μαθητές της 2ας τάξης του Γυμνασίου, κι ένα απόγευμα, με δύο φίλους μου - τον Μπεκρή και τον Τσιφούτη - αποφασίσαμε μετά το σχολείο να πάμε να αγοράσουμε κάποιους τίτλους για Amiga. Είχαμε μαζέψει χρήματα, είχαμε  ενημερωθεί για τις ώρες που ο Ε.Δ. δέχεται "πελάτες" και σε ποιο ακριβώς κουδούνι θα πρέπει να χτυπήσουμε. Καθώς κατηφορίζαμε την οδό Πράσινου Λόφου, με κατέβαλε ένας ανεξήγητος ενδοιασμός. Ένιωθα ότι δεν πρέπει να συμμετάσχω σε αυτό. Δεν είχα αγοράσει ξανά "πειρατικό" software και ίσως ήταν εσωτερικές τύψεις (μικρός και σε ηλικία) πως η πράξη αυτή δεν είναι και τόσο σωστή. Δεν είχα βέβαια και το θάρρος να το παραδεχτώ στους φίλους μου, οπότε έψαξα να βρω μία φθηνή δικαιολογία για να αποφύγω την προγραμματισμένη επίσκεψη στο σπίτι του "Πειρατή" της εποχής. Με τα πολλά, έφερα ως πρόφαση πως πρέπει να κάνω κάποια απογευματινά ψώνια και τελικά δεν θα τους ακολουθήσω. Βόλευε το γεγονός πως έμενα αρκετά πιο μακρυά από το σταθμό, από ότι οι φίλοι μου, οπότε τους αποχαιρέτησα και περίμενα την αυριανή ημέρα να μου διηγηθούν πως πήγαν οι αγορές και τι παιχνίδια πήραν.

Το παραλήρημα του Μπεκρή όπως το θυμάμαι από την πρωινή μας συνάντηση της επόμενης ημέρας στο σχολείο: Χτυπήσαμε το κουδούνι και μας άνοιξε ένας, κάπως μεγάλος σε ηλικία, κύριος. Μας είπε ότι είναι ο πατέρας του Ε.Δ. και περάσαμε μέσα να τον περιμένουμε, δεν θα αργούσε. Καθίσαμε στο σαλονάκι, και ο πατέρας του Ε.Δ. ήρθε κοντά μας και άρχισε να μας μιλάει. Ξαφνικά άρχισε να μας αναλύει το αστέρι που σχηματίζει την πεντάλφα, πως συμβολίζει τις πέντε αισθήσεις, πως συνδέθηκε με το σατανισμό και διάφορα άλλα παλαβά. Το βλέμμα του είχε σκοτεινιάσει και είχαμε αρχίσει να φοβόμαστε. Ξαφνικά το τηλέφωνο χτύπησε, απάντησε ο ίδιος και μετά από λίγο μας ανακοίνωσε πως ο Ε.Δ. δεν θα ερχόταν.  Όμως μπορούσε να μας εξυπηρετήσει ο ίδιος, με έναν συναρπαστικό underground adventure παιχνίδι, The 10 Gates. Εγώ δεν το πήρα, ήθελα να φύγω το συντομότερο από εκεί, ο Τσιφούτης όμως το αγόρασε...

Πέρασαν περίπου 2 εβδομάδες, όταν μεγάλο σούσουρο δημιουργήθηκε στο προαύλιο του Γυμνασίου. Μαθητές είχαν μαζευτεί και παρακολουθούσαν τρεις καθηγητές μας, να προσπαθούν να ηρεμήσουν τον αδερφό του Τσιφούτη, ο οποίος βρισκόταν σε κατάσταση αμόκ και να τον οδηγούν στο γραφείο του διευθυντή. Αργότερα έμαθα πως ο αδερφός του φίλου μου, μεγαλύτερος κατά ένα χρόνο, είχε ανέβει  σε μία άδεια αίθουσα του δευτέρου ορόφου, την είχε  βανδαλίσει, είχε γράψει με μαρκαδόρο στους τοίχους ακατάληπτες λέξεις και σύμβολα, ενώ στη συνέχεια άρχισε να εκτοξεύει καρέκλες και θρανία προς το προαύλιο, βάζοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τους συμμαθητές του. Αργότερα μάθαμε πως η ποινή του ήταν οριστική αποβολή από το σχολείο μας.

Ο κόσμος είναι πολύ μικρός και η κοινωνία του Ν. Ηρακλείου ακόμη μικρότερη. Έξι χρόνια αργότερα από τα γεγονότα της Παλλήνης, σε μία εποχή που η δισκέτα όδευε στην δύση της και το cd είχε πάρει τα σκήπτρα των αποθηκευτικών μέσων,  γνώρισα τον Α.Α. νεόκοπος ιδιοκτήτης ενός από τα πρώτα Hardware Stores του Δήμου μας, και ανεπίσημα ένας πολύ καλά οργανωμένος "Πειρατής" της εποχής. Ο Α.Α. είχε και μία άλλη ιδιότητα, στενός φίλος του Ε.Δ. και Α.Κ. και συμμέτοχος στην ομάδα τους, χωρίς όμως να εμπλακεί σε παράνομες ενέργειες. Ο Α.Α. κι ο αδερφός του, υπήρξαν βασικοί άξονες για τη διαλεύκανση των φόνων, οπότε δεν τους αποδόθηκαν κατηγορίες, αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι με αναστολή. Λόγω της αγάπης μου για τα video games, ήμουν συχνός πελάτης του Α.Α. και σύντομα αποκτήσαμε οικειότητα. Όποτε πήγαινα να αγοράσω κάποιο video game, πιάναμε την κουβέντα για παλιούς και νέους τίτλους, για Υπολογιστές, περιφερειακά και λοιπά ενδιαφέροντα θέματα. Δεν άργησε η ημέρα που ξεκίνησα δειλά συζήτηση για τα γεγονότα της Παλλήνης. Με εξέπληξε η άνεση του για το συγκεκριμένο θέμα, εμφανώς μετανοημένος και κατασταλαγμένος, οπότε του έθεσα το δύσκολο ερώτημα που πάντα ήθελα να μάθω "τι ακριβώς ήταν εκείνο που σε τράβηξε στο σατανισμό?"

Το παραλήρημα του Α.Α. όπως το θυμάμαι εκείνη την απογευματινή συνάντηση, στην οποία είχα πάει να αγοράσω το Tomb Raider II, σε πειρατική κόπια: Δεν ήταν ούτε η περιέργεια, ούτε επίδειξη υπερφυσικών δυνάμεων από τον Α.Κ. Όλα ξεκίνησαν με ένα παιχνίδι, το The 10 Gates. Μην ψάχνεις να βρεις ποιος είναι ο δημιουργός, ένας Άγγλος, τον έχω γνωρίσει προσωπικά, κανείς δεν ξέρει το πραγματικό του όνομα, ούτε είναι καταγεγραμμένος πουθενά... Παίζοντας το παιχνίδι τρελάθηκα, μπήκα σε ένα ονειρικό κόσμο, πλέον αυτά που μου έλεγε ο Α.Κ. είχαν λογική. Όταν το τερμάτισα ήμουν έτοιμος,... ευτυχώς όμως για εμένα, η αστυνομία μας πρόλαβε... Δεν υπάρχουν πλέον πολλά αντίγραφα του The 10 Gates, τα περισσότερα έχουν καταστραφεί, στην Ελλάδα δεν γνωρίζω ποιος μπορεί να έχει κάποιο. Υπήρξε διαρροή στον πηγαίο κώδικα του παιχνιδιού, κάποιοι προσπάθησαν να τον μελετήσουν και κάποιοι άλλοι να τον ανακατασκευάσουν. Μάλιστα γνωστός Έλληνας game developer, B.K, στήριξε πάνω στον κώδικα του παιχνιδιού, μία δικιά του δημιουργία, γνωστή ως "Οι 10 Δοκιμασίες". Ευτυχώς όλοι οι κλώνοι του, δεν έχουν καμία επίπτωση όπως το αυθεντικό... 

Βαδίζοντας προς το σπίτι μου, κρατώντας στα χέρια μου τη 2η κυκλοφορία της Lara Croft, είχα πλέον όλα τα στοιχεία για τον εξής συνειρμό. Ο Τσιφούτης, μας είχε εκμυστηρευθεί  πως ο αδερφός του την ημέρα της αποβολής, είχε μαζί του τη δισκέτα με το παιχνίδι. Όμως όταν γύρισε σπίτι, δεν την είδε ποτέ ξανά. 

Η εγκαταλελειμμένη αίθουσα του παλαιού 4ου Γυμνασίου, στον 2ο όροφο, η οποία δεν χρησιμοποιήθηκε ξανά, πίσω από τα σπασμένα θρανία και τις καρέκλες, μπορεί να κρύβει τη μοναδική εναπομείναντα δισκέτα του τρομαχτικού παιχνιδιού.

Street Art

Οι μεγαλύτερες αλήθειες έχουν γραφτεί στους τοίχους της Αθήνας. Η Αθηναϊκή νεολαία, δεκαετίες τώρα εκφράζει μία αυθεντική νεοελληνική κουλτούρα, που έχει ρίζες στα Εξάρχεια, στην Ομόνοια, στην Ιπποκράτους και στη Σόλωνος, μέρη που η ελεύθερη έκφραση έχει βρει καταφύγιο.

Με αναζήτηση από το Google, η δική μου συλλογή:

Θα μπορούσε να αποτελεί το σύνθημα των τελευταίων 40 χρόνων.

Ελληνικό καλοκαίρι, ζέστη, διακοπές, πυρκαγιές.

Αναμένουμε...

Αν δεν είχε αποκαλυφθεί η  ιστορία με το anti dopping control, θα ήταν ένας ακόμη Έλληνας ήρωας, ίσως και βουλευτής.

Respect στο συνονόματο που το έγραψε, respect και στον γύφτουλα. Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω άρθρο για τις Ελληνικές γυφτιές και τα προσωπικά achievments σε αυτό τον τομέα.

Όσο η Ελληνική τηλεόραση παραμένει μέσο χαλιναγώγησης ανθρώπινης μάζας, δεν υπάρχει ελπίδα.

Τελικά μόνο ο μπουχέσας είχε @@ (όχι μόνο λόγω dvd) και τσίπα.

Η ψεύτικη υπεραξία του καπιταλισμού σε μία εικόνα αριστούργημα.

Όπου MSN, βάλε Facebook, Twitter, Google+ και άλλα ψεύτικα κοινωνικά δίκτυα.

 Η παγκόσμια αλήθεια.

Η (μαύρη) Ελληνική αλήθεια.

Είχα γράψει κάποτε (ο άτιμος), 

ο κόσμος είναι τόσο απέραντος που χωράει στην αγκαλιά ενός μικρού παιδιού.

Το καλύτερο για το τέλος. Το μαγευτικό Ν. Ηράκλειο έχει μία βαριά παράδοση στο graffiti και γενικότερα σε ότι ονομάζουμε street art. Καθόλου τυχαίο ότι το κορυφαίο Hip Hop συγκρότημα Terror X Crew, αποτελούταν από Ηρακλειώτες, που είχαν έντονη σχέση με το graffiti. Παρουσιάζω κάποιο από τα αριστουργήματα (με τους δημιουργούς), που κοσμούν τοίχους των αυθεντικών γειτονιών του Ν. Ηρακλείου, περιοχής που διατηρεί τον τίτλο γενέτειρα του καλλιτεχνικού κόσμου.

Top 100 Songs (21 - 30)

30. Ayreon - Pain
Υπάρχει φιλοσοφία αιώνων για το πόσο συνυφασμένος είναι ο πόνος με την ίδια τη ζωή. Από την άλλη υπάρχει και ο Arjen Lucassen με το ιδιοφυές κομμάτι του.

29. Scorpions - Rock you like a hurricane
Μία όμορφη μόνιμη διαφωνία με παλαιό έτερον ήμισυ, ήταν αν είναι καλύτερη η κλασσική ή η ορχηστρική εκτέλεση του πασίγνωστου κομματιού των Scorpions. Ειδικά όποτε πηγαίναμε στο Revenge of Rock στην Αλεξάνδρας, πάντα το έπαιζε ο DJ (γιατί μάλλον δεν είχε και μεγάλη ποικιλία δίσκων)...

28. Testament - More than meets the eye
Δύο λόγοι για τους οποίους βάζω Testament τόσο ψηλά στη λίστα. Ο πρώτος είναι ότι θεωρώ το More... ότι καλύτερο έχουν γράψει. Ο δεύτερος είναι ο τίτλος που παραπέμπει στο motto της αγαπημένης μου παιδικής σειράς, και σειράς παιχνιδιών, The Transformers.

27. WASP - Hold on to my heart
Σε όσους τραπέζια γάμων, έχω παρατηρήσει ότι πριν ξεκινήσουμε να χλαπακιάζουμε, βάζουν ένα ξενέρωτο τραγούδι για να χορέψει ο γαμπρός με τη νύφη. Αν ποτέ έρθει κι η δική μου ώρα, η επιλογή  για το κομμάτι (από τη μεριά μου) έχει γίνει.

26. Shadow Gallery - First Light
Διαδρομή από το σταθμό της Κηφισιάς στο Αεροδρόμιο Βενιζέλος με τη γραμμή λεωφορείων X. Νυχτερινή βάρδια στο Αεροπορικό Ταχυδρομείο, όσο εργαζόμουν στην εταιρεία Zenon Electronics. Έπρεπε να πάρω μία πολύ σημαντική απόφαση. Το First Light με συνόδευσε σε όλη την διαδρομή, (34 λεπτά κομμάτι όχι αστεία) όσο σκεφτόμουν την απόφαση. Πιστεύω πως αποφασίσα σωστά.

25. Bon Jovi - It's my life
Είμαι κάποιας ηλικίας και  έχω μεγαλώσει με ονόματα όπως Madonna, Jackson και Bon Jovi. Πάντα τους θεωρούσα υπερτιμημένους, αλλά το It's my life είναι αριστούργημα.

24. Iron Maiden - The Clansman
Το Braveheart δεν είναι απλά η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, είναι το καλλιτεχνικό αριστούργημα που εξηγεί γιατί όλοι εμείς (ξέρουμε ποιους εννοούμε) έχουμε τέτοια αγάπη για την Ιρλανδία - Σκωτία - Βόρεια Ευρώπη γενικότερα. Στην live απόδοση, την οποία θεωρώ ανώτερη από την studio, γίνεται το καλύτερο tribute για τον Wallace.

23. Gamma Ray - Send me a sign

Αφιερωμένο στην καλή μου Καναδέζα φίλη μου, η οποία αγάπησε το κομμάτι με το πρώτο άκουσμα. Αν και ξέρω πως δεν διαβάζει blogs, στην Ε.Υ.Π εργάζεται θα την βρει την αφιέρωση (somehow).

22. Rage - Enough is enough

Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο τον Μαλλιά, ο οποίος μου γνώρισε τους Rage και μου πρότεινε το Trapped, το album που περιέχει το κομμάτι.

21. Dio - Don't talk to strangers

Αφιερωμένο στον καλό Βόρειο φίλο μου, ο οποίος ήταν φανατικός του Dio, και ευτυχώς που δεν είχε πρόβλημα να μιλάει σε αγνώστους/παράξενους αλλιώς δεν θα γνωριζόμασταν ποτέ.

Φοιτητικά Χρόνια Part I

Σαν συνέχεια των παιδικών μου χρόνων, κι επειδή θέλω να εξιστορήσω τη ζωή μου μέσα από αυτό το blog, περνάω στα φοιτητικά χρόνια.

Τα προπτυχιακά φοιτητικά χρόνια, αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζώη μου. Η τετραετής φοιτητική περίοδο είναι ότι καλύτερο έχω ζήσει και αμφιβάλω αν θα αλλάξω ποτέ αυτή την άποψη. Όλα ξεκίνησαν ένα όμορφο πρωινό κάποιου Σεπτέμβρη.

Η πύλη του ΤΕΙ Πειραιά (ΑΤΕΙ εδώ και πολλά χρόνια, αλλά η λέξη ‘ΤΕΙ’ είναι πιο εύηχη) δεσπόζει στην οδό Πέτρου Ράλλη, ακριβώς δίπλα στην ομώνυμη στάση για το τρόλεϊ 21, το Γ18 και το Β18. Υπάρχει και μία 2η πύλη επί της οδού Θηβών η οποία εξυπηρετεί τους φοιτητές Β’ κατηγορίας που έρχονται από κάτι Λιόσια και κάτι Ζεφύρια. Όταν πέρασα για πρώτη φορά,  την ιστορική αυτή  πύλη, κλασσικός ψαρωμένος πρωτοετής αναζήτησα, τι άλλο, τη γραμματεία της περιβόητης Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων.

Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ, αφού με εντόπισε ένα κομματόσκυλο – στρατολόγος της Πανσπουδαστικής. Με ενθουσίασε ιδιαίτερα το γεγονός πως η πρώτη μου γνωριμία στη φοιτητική ζωή, ήταν ένας αριστερός σύντροφος, αλλά μετά από 5 λεπτά ατελείωτης προπαγάνδας το θέμα κούρασε κάπως. Όπως και να έχει το παλικάρι με βοήθησε να βρω τη γραμματεία, με γέμισε με φυλλάδια για ανάγνωση στο λεωφορείο, και άρχισα να εξερευνώ το ίδρυμα στο οποίο θα περνούσα τα επόμενα 4 φανταστικά χρόνια.

 Όλες οι γραμματείες, όλων των ιδρυμάτων, ανεξαρτήτου χώρας, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι σπαστικές. Μάλιστα το επίπεδο σπαστικότητας είναι κυμαινόμενο και ανάλογο με το πόσο τις έχεις ανάγκη. Υπάρχει όμως πάντα η εξαίρεση, η Μ. Δεν αποκαλύπτω το όνομα της Μυτιληνιάς γραμματέας μας, για ευνόητους λόγους. Η γραμματεία αποτελεί την πρώτη επαφή του φοιτητή με το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Μάλιστα είναι και η πρώτη επιβεβαίωση που θα λάβει, πως κι η Ανώτατη εκπαίδευση είναι το ίδιο μπάχαλο με την Ανώτερη και Μέση (Λύκειο – Γυμνάσιο – Δημοτικό). Από την άλλη, είναι  ένα μία σωστή προσγείωση, γιατί να λέμε την αλήθεια, τα παιδιά της γενιάς μου ονειρευόντουσαν κολλέγια με κήπους, σιντριβάνια και υπερσύγχρονα κτίρια, όπως τα έβλεπαν στη φημισμένη σειρά Beverly Hills.

Ο σπουδαιότερος παράγοντας για την επιτυχία των φοιτητικών χρόνων είναι οι συμφοιτητές. Με ποιους θα συναναστραφείς, με ποιους θα συνεργαστείς, με ποιους θα συνάψεις φιλίες, με ποιους θα επιλέξεις να έχετε κοινή μελέτη ακόμη και με ποιους θέλεις να έχεις κοινωνική σχέση και εκτός σπουδών. Είναι το Α και το Ω. Λόγω της υπερβολικής αγάπης που έδειξα για τη σχολή, και υπέρμετρου ενθουσιασμού, ανέπτυξα κοινωνική σχέση με πάρα πολλούς συμφοιτητές, κυρίως του ιδίου έτους, αλλά και από μικρότερα/μεγαλύτερα έτη. Χωρίς καμία υπερβολή, υπήρξαν πάνω από 80 φοιτητές με τους οποίους είχα κάτι παραπάνω από την απλή τυπική σχέση. Ήταν φοβερό, άτομα από όλη την Ελλάδα, από Κύπρο και από εξωτερικό, με κοινά ή διαφορετικά ενδιαφέροντα, κομματικά βαμμένοι ή όχι, βρίσκαμε μία κοινή συνισταμένη την Τεχνολογία ως αντικείμενο σπουδών. Για μένα ήταν αρκετό, ώστε να τους θεωρώ αδέρφια, κάτι το οποίο κρατώ ως σήμερα, ακόμη και σε άτομα που δεν τα συμπάθησα ιδιαίτερα.

Η φουρνιά μου, είχε ένα ιδιόμορφο χαρακτηριστικό (τουλάχιστον δεν το παρατήρησα σε άλλες  φουρνιές). Υπήρχε ένα μοτίβο φοιτητή, στον οποίο σταδιακά όλοι μας μεταλλασσόμασταν. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, ένα sampling σε 2ετής ή 3ετής από τη φουρνιά μου είχε το 80% των παρακάτω χαρακτηριστικών:

1. Ήταν Computer Freak. Πέρα από το αντικείμενο εκπαίδευσης, κάθε ένας είχε μία φανατική ενασχόληση με τους Η/Υ, σε διάφορα επίπεδα.

• Είχαμε τους “Προγραμματίζω από 10 χρονών’’ και συναντούσες άτομα που πριν καν μπουν στη σχολή είχαν φτιάξει ARP σε Pascal (o θεός νο2, είχα δει τον κώδικα όταν είχα πάει σπίτι του), OS σε Assembly για 8086 (ο Μίνος, αν και δεν είχε ολοκληρώσει το File System όταν μου το έδειξε) και άλλα τέτοια.
• Είχαμε τους ‘’Μου άρεσαν τα ηλεκτρονικά από μικρός’’ και συναντούσες άτομα που μόνα τους είχα κατασκευάσει αναλογικό ενισχυτή ηλεκτρικής κιθάρας (έτσι ισχυριζόταν ο Ironman τουλάχιστον, ικανό τον έχω), ή πάνελ ρευμάτων ισχύος για ελέγχου θερμοκηπίου (αυτό το έκανε ο Φωτ… - δεν είχε nickname – τον είχα βοηθήσει σε αυτό), ή ακόμη και πρώιμο τελεστικό ενισχυτή χρησιμοποιώντας μόνο αναλογικά στοιχεία (ο Χλιμίντζουρας, και δεν του φαινόταν του μπαγάσα).
• Είχαμε τους Overclockers, ή αλλιώς κάγκουρες του PC, που προσπαθούσαν να ανεβάσουν τον 133 MHz MMX στα 200 MHz (τότε ήταν επιτυχία – το Σκουλήκι είχε σοβαρή ενασχόληση από ότι θυμάμαι).
• Και πολλές άλλες παρόμοιες κατηγορίες.

2. Οι μουσικές του προτιμήσεις ήταν rock ή metal, μπορεί και Hip Hop, μέχρι εκεί. Μπορεί πριν μπει στη σχολή να μην ήξερε καν  ποιοι είναι οι Metallica, όμως μετά από ένα χρόνο φοίτησης, είχε αφήσει μαλλί, είχε αγοράσει μαύρες μπλούζες συγκροτημάτων και στο cd player του (δεν υπήρχαν τότε MP3 players) έπαιζε διαρκώς το Rust in Peace. Στο Rockwave του 2004 υπήρξε μάλιστα και πανό της σχολής μας.

3. Ήταν αριστερός. Όπως πολύ εύστοχα είχε ακουστεί για τη γενιά μας, στους 100 Συστηματάδες, οι 101 είναι κομμουνιστές. Η μόνη σχολή που είχε τόσο δυνατή αριστερά, σε ένα ΔΑΠιτοκρατούμενο ίδρυμα.

4. Ήταν πωρωμένος με τα Videogames. Τα πρώτα άτομα που γνώρισα στη σχολή, αφορμή υπήρξε μία συζήτηση για το Baldurs Gate η οποία κράτησε κοντά στις 2 ώρες.

5. Ήταν αρσενικός. Γενικώς στην εποχή μου, δεν υπήρχαν κορίτσια στη σχολή.

6. Ήταν Linuxas. Αν και όλοι είχαμε εγκατεστημένα Windows, η γενιά μου υπήρξε πρωτοπόρος στη διάδοση του Linux στην Ελλάδα. Διοργανώσαμε το πρώτο Linux Festival στην Ελλάδα, το οποίο σε συνεργασία με τον πρόεδρο του Hellug (εκείνον το χοντρό) το καθιερώσαμε, το οποίο διοργανώνεται μέχρι και σήμερα (το 2011 ήμουν και ομιλητής).

7. Αγαπούσε το φραπέ.

8. Αγαπούσε το σινεμά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που Παρασκευή βράδυ, στο γειτονικά Village Cinemas, πριν ξεκινήσει η ταινία, μέσα στην αίθουσα άκουγες συνομιλίες για το τι θα πέσει στις εξετάσεις της Μικροηλεκτρονικής ΙΙ.

9. Όνειρο του ήταν να εργαστεί κάποτε στη Theta. Δεν ξέρω τι μύθος είχε δημιουργηθεί με την εν λόγω εταιρεία.

10. Αγαπούσε τη σχολή του και φώναζε περήφανα το σύνθημα που γέννησε η γενιά μας: Πέτρου Ράλλη και Θηβών είμαστε παντά παρών, θα το φωνάζω δυνατά ΤΕΙ του Πειραιά!

Living in Stockholm

Ξάπλα στο χώμα, από το δάσος της Kista. Από τις ωραίες ανοιξιάτικες ημέρες της Στοκχόλμης.

Το χιονισμένο δάσος μεταξύ Rinkeby και Kista. Με περηφάνια δηλώνω ότι το έχω διασχίσει στις 3 ώρα μετά τα μεσάνυχτα, μεθυσμένος (και τηλεφώνησα εκείνη την ώρα στη μαμά για να νιώσει την ίδια περηφάνια)

Η λίμνη στο προάστιο της Solna. Η Solna αποτέλεσε την πρώτη μου κατοικία στη Σουηδία.

Όταν επισκέφθηκα την χιονισμένη Uppsala. Την φωτογραφία την τράβηξε ο καλός μου φίλος Zhtao He.

Ο καθεδρικός καθολικός ναός, στην Uppsala. Επιβλητικός, gothic, μαύρος και το εσωτερικό του μόνο γαλήνη δεν αποπνέει. Πιο πολύ πίστα από το πρώτο Quake θυμίζει.

Το διάσημο καράβι των Σουηδών, που το εκθέτουν ολόκληρο σε μουσείο. Πριν από καμμιά 200αριά χρόνια που κατασκεύασαν το πλοίο, οι Σουηδοί της τότε εποχής, με μεγάλη περηφάνια, το έριξαν στη θάλασσα για το παρθενικό του ταξίδι. Φαίνεται όμως πως οι ναυπηγοί που το κατασκεύασαν ήταν πολύ μάστορες και το πλοίο βούλιαξε με το που μπήκε στη θάλασσα. Μετά από καιρό το ανέσυραν και πλέον αποτελεί μουσειακό έκθεμα.

Η κεντρική πύλη του πολυτεχνείου της Στοκχόλμης.

Έχω ανέβει πάνω στα κεραμίδια για να έχω πανοραμική λήψη. Άξιζε τον κόπο.

Kungliga Tekniska högskolan. 

Έξω από το πρώτο μου σπίτι στη Solna.

Έξω από το βασικό μου σπίτι στο Rinkeby. Οι διαφορές με τη Solna είναι εμφανής. Το Rinkeby είναι ένας δήμος που ζουν μόνο μετανάστες, στην  πλειοψηφία τους Έλληνες και Τούρκοι και δεν υπάρχει Σουηδός ούτε για δείγμα.

Υψηλή μαγειρική, μπριζόλα με ρύζι κοκκινιστό και ψαγμένη σαλάτα με ένα σουηδικό "dressing" που ποτέ δεν έμαθα τι είναι.

Πίτσα ληγμένη που κόστιζε 1 ευρώ και κλασσική ελληνική σαλάτα.

Το άρτια εξοπλισμένο δωμάτιο μου.

Η τακτοποιημένη ντουλάπα είναι η μισή αρχοντιά.

Οι υπόλοιπες εικόνες απεικονίζουν την πανέμορφη Στοκχόλμη σε διάφορα μέρη της. Δεν παρέλειψα να αποθανατίσω το πιστόλι με την κάνη-κόμπο το οποίο έχω βαρεθεί να βλέπω σε forums-facebook-myspaces και λοιπούς ιστότοπους. 

Nicknames

Στο απομακρυσμένο χωριό της Καλαμάτας από το οποίο προέρχεται το επώνυμο που φέρω, υπάρχει μία παράδοση. Από γενιά σε γενιά, οι κάτοικοι φέρουν ένα παρατσούκλι το οποίο κουβαλούν όλη τους τη ζωή. Όλοι οι κάτοικοι, πλην εκείνων που φέρουν το επίθετο μου. Ο λόγος απλός, πάντοτε εμείς ήμασταν εκείνοι που έβγαζαν τα παρατσούκλια. Χρόνια τώρα συνεχίζω την παράδοση, έκανα μία αναδρομή και παραθέτω παρατσούκλια από φίλους, συναδέλφους, συμφοιτητές κ.τ.λ (με χρονική σειρά).

Συμμαθητές, Μπεκρής, Κωλόσκυλο, Σουβλάκης, Εφημεριδοπώλης, Κάμπια, Τσιφούτης, Κυριαμικρούλης.

Συμφοιτητές: Χλιμίντζουρας, Μαλλιάς, Υπερμαλλιάς, Καναδέζα, θεός (ή αλλιώς "τα σέρνω"), Αφρικανός, θεός νο2 (ή Λαλαούνης), Κατσαρίδα, Γ18, Γερμανός, Μεσσίας, Palladin, Πρόεδρος, Green Elf, Κρητικός, Κατσαβίδιας, Macας, Manga, Παπάς, Ξαδέρφη, Σιχαμένος, Ταγάρι, Μαθηματικός, Καθυστέρας, Μόσχος, Πεθαμένος.

Εργοδότες/Προϊστάμενοι: Τσιν Τσον, Ψυχάκιας, Half Life, Γιαπ Σταμ, Πιατάς, Άνθρωπος, Καρκίνος

Συνάδελφοι: Κλέφτης, Εραστής, Τεχνικός, Ψεύτης, Βούρδουλας, Λέτσος, Μητροπολίτης, Αλεπού, Γατού, Εκπαιδευόμενος, Αρραβωνιάρα, Μούσιας, Μακαρόνιας, Μούχλας, Ρούχλας, Γραφίστρα, Μπάρμπας, Κοτόπουλο.

Σίγουρα θα έχω ξεχάσει, ίσως αρκετούς. Ιδιαίτερη ικανοποίηση ένιωθα, όταν το προσωνύμιο που απέδιδα, είχε πλέον διαδοθεί και χρησιμοποιόταν από όλους. Ήταν ένα δεύτερο βάπτισμα. Τι ωραίες αναμνήσεις...