Στην παρούσα αφήγηση, αποφεύγω επιμελώς να αναφέρω τα πλήρη ονόματα των πρωταγωνιστών, για ευνόητους λόγους.
Αρχές του 90, μία εποχή στην οποία η ηλεκτρονική διασκέδαση έπαυε σιγα σιγά να είναι προνόμιο των οικονομικά ευκατάστατων. Η Nitendo και η Amiga είχαν μπει για τα καλά στα σπίτια των μικρομεσαίων οικογενειών. Ο Super Mario, το Tetris, το R-Type αλλά και τίτλοι όπως Wings, Alien Breed, Lemmings και Sensible Soccer, είχαν την τιμητική τους. Όμως δεν έπαυε να είναι μία ακριβή διασκέδαση και οι εποχές εκείνες ήταν ακόμη οικονομικά σφιχτές. Από εκείνη την εποχή, υπήρχε η επονομαζόμενη "Πειρατεία". Πολλοί τίτλοι διάσημων παιχνιδιών κυκλοφορούσαν σε αντιγραμμένες δισκέτες, σε πολύ χαμηλό κόστος, αρκεί να ήξερες τον σωστό προμηθευτή, πληροφορία όχι και τόσο διαδεδομένη. Συνήθως ο προμηθευτής γινόταν γνωστός, από στόμα σε στόμα. Στο Ν. Ηράκλειο, δεν άργησα να μάθω, όπως και οι υπόλοιποι έφηβοι της εποχής μου, πως υπήρχε ένας νεαρός ονόματι Ε.Δ. ο οποίος πουλούσε από το πατρικό του αντίγραφα παιχνιδιών για Amiga, στην τιμή των 500 δραχμών. Θυμάμαι το σπίτι ήταν κάτω από το σταθμό του ηλεκτρικού του Ν. Ηρακλείου, δίπλα στο σουπερ μάρκετ Φάρμα Τετράς.
Ήμασταν μαθητές της 2ας τάξης του Γυμνασίου, κι ένα απόγευμα, με δύο φίλους μου - τον Μπεκρή και τον Τσιφούτη - αποφασίσαμε μετά το σχολείο να πάμε να αγοράσουμε κάποιους τίτλους για Amiga. Είχαμε μαζέψει χρήματα, είχαμε ενημερωθεί για τις ώρες που ο Ε.Δ. δέχεται "πελάτες" και σε ποιο ακριβώς κουδούνι θα πρέπει να χτυπήσουμε. Καθώς κατηφορίζαμε την οδό Πράσινου Λόφου, με κατέβαλε ένας ανεξήγητος ενδοιασμός. Ένιωθα ότι δεν πρέπει να συμμετάσχω σε αυτό. Δεν είχα αγοράσει ξανά "πειρατικό" software και ίσως ήταν εσωτερικές τύψεις (μικρός και σε ηλικία) πως η πράξη αυτή δεν είναι και τόσο σωστή. Δεν είχα βέβαια και το θάρρος να το παραδεχτώ στους φίλους μου, οπότε έψαξα να βρω μία φθηνή δικαιολογία για να αποφύγω την προγραμματισμένη επίσκεψη στο σπίτι του "Πειρατή" της εποχής. Με τα πολλά, έφερα ως πρόφαση πως πρέπει να κάνω κάποια απογευματινά ψώνια και τελικά δεν θα τους ακολουθήσω. Βόλευε το γεγονός πως έμενα αρκετά πιο μακρυά από το σταθμό, από ότι οι φίλοι μου, οπότε τους αποχαιρέτησα και περίμενα την αυριανή ημέρα να μου διηγηθούν πως πήγαν οι αγορές και τι παιχνίδια πήραν.
Το παραλήρημα του Μπεκρή όπως το θυμάμαι από την πρωινή μας συνάντηση της επόμενης ημέρας στο σχολείο: Χτυπήσαμε το κουδούνι και μας άνοιξε ένας, κάπως μεγάλος σε ηλικία, κύριος. Μας είπε ότι είναι ο πατέρας του Ε.Δ. και περάσαμε μέσα να τον περιμένουμε, δεν θα αργούσε. Καθίσαμε στο σαλονάκι, και ο πατέρας του Ε.Δ. ήρθε κοντά μας και άρχισε να μας μιλάει. Ξαφνικά άρχισε να μας αναλύει το αστέρι που σχηματίζει την πεντάλφα, πως συμβολίζει τις πέντε αισθήσεις, πως συνδέθηκε με το σατανισμό και διάφορα άλλα παλαβά. Το βλέμμα του είχε σκοτεινιάσει και είχαμε αρχίσει να φοβόμαστε. Ξαφνικά το τηλέφωνο χτύπησε, απάντησε ο ίδιος και μετά από λίγο μας ανακοίνωσε πως ο Ε.Δ. δεν θα ερχόταν. Όμως μπορούσε να μας εξυπηρετήσει ο ίδιος, με έναν συναρπαστικό underground adventure παιχνίδι, The 10 Gates. Εγώ δεν το πήρα, ήθελα να φύγω το συντομότερο από εκεί, ο Τσιφούτης όμως το αγόρασε...
Πέρασαν περίπου 2 εβδομάδες, όταν μεγάλο σούσουρο δημιουργήθηκε στο προαύλιο του Γυμνασίου. Μαθητές είχαν μαζευτεί και παρακολουθούσαν τρεις καθηγητές μας, να προσπαθούν να ηρεμήσουν τον αδερφό του Τσιφούτη, ο οποίος βρισκόταν σε κατάσταση αμόκ και να τον οδηγούν στο γραφείο του διευθυντή. Αργότερα έμαθα πως ο αδερφός του φίλου μου, μεγαλύτερος κατά ένα χρόνο, είχε ανέβει σε μία άδεια αίθουσα του δευτέρου ορόφου, την είχε βανδαλίσει, είχε γράψει με μαρκαδόρο στους τοίχους ακατάληπτες λέξεις και σύμβολα, ενώ στη συνέχεια άρχισε να εκτοξεύει καρέκλες και θρανία προς το προαύλιο, βάζοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τους συμμαθητές του. Αργότερα μάθαμε πως η ποινή του ήταν οριστική αποβολή από το σχολείο μας.
Ο κόσμος είναι πολύ μικρός και η κοινωνία του Ν. Ηρακλείου ακόμη μικρότερη. Έξι χρόνια αργότερα από τα γεγονότα της Παλλήνης, σε μία εποχή που η δισκέτα όδευε στην δύση της και το cd είχε πάρει τα σκήπτρα των αποθηκευτικών μέσων, γνώρισα τον Α.Α. νεόκοπος ιδιοκτήτης ενός από τα πρώτα Hardware Stores του Δήμου μας, και ανεπίσημα ένας πολύ καλά οργανωμένος "Πειρατής" της εποχής. Ο Α.Α. είχε και μία άλλη ιδιότητα, στενός φίλος του Ε.Δ. και Α.Κ. και συμμέτοχος στην ομάδα τους, χωρίς όμως να εμπλακεί σε παράνομες ενέργειες. Ο Α.Α. κι ο αδερφός του, υπήρξαν βασικοί άξονες για τη διαλεύκανση των φόνων, οπότε δεν τους αποδόθηκαν κατηγορίες, αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι με αναστολή. Λόγω της αγάπης μου για τα video games, ήμουν συχνός πελάτης του Α.Α. και σύντομα αποκτήσαμε οικειότητα. Όποτε πήγαινα να αγοράσω κάποιο video game, πιάναμε την κουβέντα για παλιούς και νέους τίτλους, για Υπολογιστές, περιφερειακά και λοιπά ενδιαφέροντα θέματα. Δεν άργησε η ημέρα που ξεκίνησα δειλά συζήτηση για τα γεγονότα της Παλλήνης. Με εξέπληξε η άνεση του για το συγκεκριμένο θέμα, εμφανώς μετανοημένος και κατασταλαγμένος, οπότε του έθεσα το δύσκολο ερώτημα που πάντα ήθελα να μάθω "τι ακριβώς ήταν εκείνο που σε τράβηξε στο σατανισμό?"
Το παραλήρημα του Α.Α. όπως το θυμάμαι εκείνη την απογευματινή συνάντηση, στην οποία είχα πάει να αγοράσω το Tomb Raider II, σε πειρατική κόπια: Δεν ήταν ούτε η περιέργεια, ούτε επίδειξη υπερφυσικών δυνάμεων από τον Α.Κ. Όλα ξεκίνησαν με ένα παιχνίδι, το The 10 Gates. Μην ψάχνεις να βρεις ποιος είναι ο δημιουργός, ένας Άγγλος, τον έχω γνωρίσει προσωπικά, κανείς δεν ξέρει το πραγματικό του όνομα, ούτε είναι καταγεγραμμένος πουθενά... Παίζοντας το παιχνίδι τρελάθηκα, μπήκα σε ένα ονειρικό κόσμο, πλέον αυτά που μου έλεγε ο Α.Κ. είχαν λογική. Όταν το τερμάτισα ήμουν έτοιμος,... ευτυχώς όμως για εμένα, η αστυνομία μας πρόλαβε... Δεν υπάρχουν πλέον πολλά αντίγραφα του The 10 Gates, τα περισσότερα έχουν καταστραφεί, στην Ελλάδα δεν γνωρίζω ποιος μπορεί να έχει κάποιο. Υπήρξε διαρροή στον πηγαίο κώδικα του παιχνιδιού, κάποιοι προσπάθησαν να τον μελετήσουν και κάποιοι άλλοι να τον ανακατασκευάσουν. Μάλιστα γνωστός Έλληνας game developer, B.K, στήριξε πάνω στον κώδικα του παιχνιδιού, μία δικιά του δημιουργία, γνωστή ως "Οι 10 Δοκιμασίες". Ευτυχώς όλοι οι κλώνοι του, δεν έχουν καμία επίπτωση όπως το αυθεντικό...
Βαδίζοντας προς το σπίτι μου, κρατώντας στα χέρια μου τη 2η κυκλοφορία της Lara Croft, είχα πλέον όλα τα στοιχεία για τον εξής συνειρμό. Ο Τσιφούτης, μας είχε εκμυστηρευθεί πως ο αδερφός του την ημέρα της αποβολής, είχε μαζί του τη δισκέτα με το παιχνίδι. Όμως όταν γύρισε σπίτι, δεν την είδε ποτέ ξανά.
Η εγκαταλελειμμένη αίθουσα του παλαιού 4ου Γυμνασίου, στον 2ο όροφο, η οποία δεν χρησιμοποιήθηκε ξανά, πίσω από τα σπασμένα θρανία και τις καρέκλες, μπορεί να κρύβει τη μοναδική εναπομείναντα δισκέτα του τρομαχτικού παιχνιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου