Φοιτητικά Χρόνια Part I

Σαν συνέχεια των παιδικών μου χρόνων, κι επειδή θέλω να εξιστορήσω τη ζωή μου μέσα από αυτό το blog, περνάω στα φοιτητικά χρόνια.

Τα προπτυχιακά φοιτητικά χρόνια, αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στη ζώη μου. Η τετραετής φοιτητική περίοδο είναι ότι καλύτερο έχω ζήσει και αμφιβάλω αν θα αλλάξω ποτέ αυτή την άποψη. Όλα ξεκίνησαν ένα όμορφο πρωινό κάποιου Σεπτέμβρη.

Η πύλη του ΤΕΙ Πειραιά (ΑΤΕΙ εδώ και πολλά χρόνια, αλλά η λέξη ‘ΤΕΙ’ είναι πιο εύηχη) δεσπόζει στην οδό Πέτρου Ράλλη, ακριβώς δίπλα στην ομώνυμη στάση για το τρόλεϊ 21, το Γ18 και το Β18. Υπάρχει και μία 2η πύλη επί της οδού Θηβών η οποία εξυπηρετεί τους φοιτητές Β’ κατηγορίας που έρχονται από κάτι Λιόσια και κάτι Ζεφύρια. Όταν πέρασα για πρώτη φορά,  την ιστορική αυτή  πύλη, κλασσικός ψαρωμένος πρωτοετής αναζήτησα, τι άλλο, τη γραμματεία της περιβόητης Ηλεκτρονικών Υπολογιστικών Συστημάτων.

Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ, αφού με εντόπισε ένα κομματόσκυλο – στρατολόγος της Πανσπουδαστικής. Με ενθουσίασε ιδιαίτερα το γεγονός πως η πρώτη μου γνωριμία στη φοιτητική ζωή, ήταν ένας αριστερός σύντροφος, αλλά μετά από 5 λεπτά ατελείωτης προπαγάνδας το θέμα κούρασε κάπως. Όπως και να έχει το παλικάρι με βοήθησε να βρω τη γραμματεία, με γέμισε με φυλλάδια για ανάγνωση στο λεωφορείο, και άρχισα να εξερευνώ το ίδρυμα στο οποίο θα περνούσα τα επόμενα 4 φανταστικά χρόνια.

 Όλες οι γραμματείες, όλων των ιδρυμάτων, ανεξαρτήτου χώρας, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι σπαστικές. Μάλιστα το επίπεδο σπαστικότητας είναι κυμαινόμενο και ανάλογο με το πόσο τις έχεις ανάγκη. Υπάρχει όμως πάντα η εξαίρεση, η Μ. Δεν αποκαλύπτω το όνομα της Μυτιληνιάς γραμματέας μας, για ευνόητους λόγους. Η γραμματεία αποτελεί την πρώτη επαφή του φοιτητή με το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Μάλιστα είναι και η πρώτη επιβεβαίωση που θα λάβει, πως κι η Ανώτατη εκπαίδευση είναι το ίδιο μπάχαλο με την Ανώτερη και Μέση (Λύκειο – Γυμνάσιο – Δημοτικό). Από την άλλη, είναι  ένα μία σωστή προσγείωση, γιατί να λέμε την αλήθεια, τα παιδιά της γενιάς μου ονειρευόντουσαν κολλέγια με κήπους, σιντριβάνια και υπερσύγχρονα κτίρια, όπως τα έβλεπαν στη φημισμένη σειρά Beverly Hills.

Ο σπουδαιότερος παράγοντας για την επιτυχία των φοιτητικών χρόνων είναι οι συμφοιτητές. Με ποιους θα συναναστραφείς, με ποιους θα συνεργαστείς, με ποιους θα συνάψεις φιλίες, με ποιους θα επιλέξεις να έχετε κοινή μελέτη ακόμη και με ποιους θέλεις να έχεις κοινωνική σχέση και εκτός σπουδών. Είναι το Α και το Ω. Λόγω της υπερβολικής αγάπης που έδειξα για τη σχολή, και υπέρμετρου ενθουσιασμού, ανέπτυξα κοινωνική σχέση με πάρα πολλούς συμφοιτητές, κυρίως του ιδίου έτους, αλλά και από μικρότερα/μεγαλύτερα έτη. Χωρίς καμία υπερβολή, υπήρξαν πάνω από 80 φοιτητές με τους οποίους είχα κάτι παραπάνω από την απλή τυπική σχέση. Ήταν φοβερό, άτομα από όλη την Ελλάδα, από Κύπρο και από εξωτερικό, με κοινά ή διαφορετικά ενδιαφέροντα, κομματικά βαμμένοι ή όχι, βρίσκαμε μία κοινή συνισταμένη την Τεχνολογία ως αντικείμενο σπουδών. Για μένα ήταν αρκετό, ώστε να τους θεωρώ αδέρφια, κάτι το οποίο κρατώ ως σήμερα, ακόμη και σε άτομα που δεν τα συμπάθησα ιδιαίτερα.

Η φουρνιά μου, είχε ένα ιδιόμορφο χαρακτηριστικό (τουλάχιστον δεν το παρατήρησα σε άλλες  φουρνιές). Υπήρχε ένα μοτίβο φοιτητή, στον οποίο σταδιακά όλοι μας μεταλλασσόμασταν. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, ένα sampling σε 2ετής ή 3ετής από τη φουρνιά μου είχε το 80% των παρακάτω χαρακτηριστικών:

1. Ήταν Computer Freak. Πέρα από το αντικείμενο εκπαίδευσης, κάθε ένας είχε μία φανατική ενασχόληση με τους Η/Υ, σε διάφορα επίπεδα.

• Είχαμε τους “Προγραμματίζω από 10 χρονών’’ και συναντούσες άτομα που πριν καν μπουν στη σχολή είχαν φτιάξει ARP σε Pascal (o θεός νο2, είχα δει τον κώδικα όταν είχα πάει σπίτι του), OS σε Assembly για 8086 (ο Μίνος, αν και δεν είχε ολοκληρώσει το File System όταν μου το έδειξε) και άλλα τέτοια.
• Είχαμε τους ‘’Μου άρεσαν τα ηλεκτρονικά από μικρός’’ και συναντούσες άτομα που μόνα τους είχα κατασκευάσει αναλογικό ενισχυτή ηλεκτρικής κιθάρας (έτσι ισχυριζόταν ο Ironman τουλάχιστον, ικανό τον έχω), ή πάνελ ρευμάτων ισχύος για ελέγχου θερμοκηπίου (αυτό το έκανε ο Φωτ… - δεν είχε nickname – τον είχα βοηθήσει σε αυτό), ή ακόμη και πρώιμο τελεστικό ενισχυτή χρησιμοποιώντας μόνο αναλογικά στοιχεία (ο Χλιμίντζουρας, και δεν του φαινόταν του μπαγάσα).
• Είχαμε τους Overclockers, ή αλλιώς κάγκουρες του PC, που προσπαθούσαν να ανεβάσουν τον 133 MHz MMX στα 200 MHz (τότε ήταν επιτυχία – το Σκουλήκι είχε σοβαρή ενασχόληση από ότι θυμάμαι).
• Και πολλές άλλες παρόμοιες κατηγορίες.

2. Οι μουσικές του προτιμήσεις ήταν rock ή metal, μπορεί και Hip Hop, μέχρι εκεί. Μπορεί πριν μπει στη σχολή να μην ήξερε καν  ποιοι είναι οι Metallica, όμως μετά από ένα χρόνο φοίτησης, είχε αφήσει μαλλί, είχε αγοράσει μαύρες μπλούζες συγκροτημάτων και στο cd player του (δεν υπήρχαν τότε MP3 players) έπαιζε διαρκώς το Rust in Peace. Στο Rockwave του 2004 υπήρξε μάλιστα και πανό της σχολής μας.

3. Ήταν αριστερός. Όπως πολύ εύστοχα είχε ακουστεί για τη γενιά μας, στους 100 Συστηματάδες, οι 101 είναι κομμουνιστές. Η μόνη σχολή που είχε τόσο δυνατή αριστερά, σε ένα ΔΑΠιτοκρατούμενο ίδρυμα.

4. Ήταν πωρωμένος με τα Videogames. Τα πρώτα άτομα που γνώρισα στη σχολή, αφορμή υπήρξε μία συζήτηση για το Baldurs Gate η οποία κράτησε κοντά στις 2 ώρες.

5. Ήταν αρσενικός. Γενικώς στην εποχή μου, δεν υπήρχαν κορίτσια στη σχολή.

6. Ήταν Linuxas. Αν και όλοι είχαμε εγκατεστημένα Windows, η γενιά μου υπήρξε πρωτοπόρος στη διάδοση του Linux στην Ελλάδα. Διοργανώσαμε το πρώτο Linux Festival στην Ελλάδα, το οποίο σε συνεργασία με τον πρόεδρο του Hellug (εκείνον το χοντρό) το καθιερώσαμε, το οποίο διοργανώνεται μέχρι και σήμερα (το 2011 ήμουν και ομιλητής).

7. Αγαπούσε το φραπέ.

8. Αγαπούσε το σινεμά. Δεν ήταν λίγες οι φορές που Παρασκευή βράδυ, στο γειτονικά Village Cinemas, πριν ξεκινήσει η ταινία, μέσα στην αίθουσα άκουγες συνομιλίες για το τι θα πέσει στις εξετάσεις της Μικροηλεκτρονικής ΙΙ.

9. Όνειρο του ήταν να εργαστεί κάποτε στη Theta. Δεν ξέρω τι μύθος είχε δημιουργηθεί με την εν λόγω εταιρεία.

10. Αγαπούσε τη σχολή του και φώναζε περήφανα το σύνθημα που γέννησε η γενιά μας: Πέτρου Ράλλη και Θηβών είμαστε παντά παρών, θα το φωνάζω δυνατά ΤΕΙ του Πειραιά!