Αποχωρητήριο

Αποχωρητήριο, ένα μέρος στο οποίο ο κάθε άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τη φύση του. Ένας χώρος αυτοσυγκέντρωσης, κατάλληλος για κάθε είδους αυτοκριτική. Ο απόλυτος προσωπικός χώρος, είτε πρόκειται για την τουαλέτα του σπιτιού μας ή την δημόσια τουαλέτα στο σταθμό της Ομόνοιας. Το μέρος στο οποίο ακόμη κι ο Βασιλιάς πηγαίνει μόνος. Λόγω της συμβατική κοινωνίας στην οποία επιπλέουμε, αποδεχτήκαμε ένα αρχέγονο ταμπού. Δεν συζητάμε ποτέ για αυτό το μέρος και όποτε το κάνουμε, ξεπερνάμε τα όρια της ψεύτικης ευπρέπειας. Αποφεύγουμε να εντάξουμε στο λόγο μας, τον χώρο της απόλυτης ανακούφισης, εκεί που ζήσαμε, ζούμε και θα ζήσουμε τις μικρές καθημερινές συγκλονιστικές στιγμές.

Το μπάνιο είναι πάντα το καμάρι κάθε σπιτιού. Ακόμη κι ένα χαμόσπιτο μπορεί να διαθέτει ένα αξιοπρεπές μπάνιο. Το αναφέρω, ως προσωπική εμπειρία, αφού σε κάθε σπίτι που πηγαίνω, με πρόφαση τη φυσική μου ανάγκη, επισκέπτομαι πάντα την τουαλέτα. Πάντα θα ανοίξω τα ντουλάπια που υπάρχουν, θα περιεργαστώ το χώρο και θα θαυμάσω την αισθητική. Αναμφισβήτητα, κάθε μπάνιο έχει μία ιστορία να πει, ένας χώρος που μεγάλες στιγμές έχουν λάβει χώρα.

Πολλοί άνθρωποι δεν το παραδέχονται, αλλά η λεκάνη είναι ένα μέρος όπου κάθε άνθρωπος έχει πράξει διάφορες δραστηριότητες. Πέρα από τις φυσικές ανάγκες απόλαυσης και ανακούφισης, είναι χώρος μελέτης εφημερίδας  / περιοδικών ή βιβλίων, ανάγνωσης των συστατικών που περιέχουν τα καθαριστικά/απορρυπαντικά/σαμπουάν κ.τ.λ, προσήλωση σε κάποιο video game στο κινητό τηλέφωνο ή κονσόλα χειρός όπως Game Boy – Nintenod DS κ.τ.λ και τέλος για τους έμπειρους το καλύτερο μέρος για τηλεφωνικές συνομιλίες. Προσωπικά η αγαπημένη μου ασχολία είναι η ανάγνωση εφημερίδας η οποία μπορεί να διπλωθεί εύκολα και γρήγορα (αν υπάρξει έκτακτη ανάγκη), προσφέρει κείμενα μακράς ανάγνωσης (ώστε δεν χρειάζεται συχνή αλλαγή σελίδας) και βέβαια αν συμβεί κάποιο ατύχημα και λερωθεί μία εφημερίδα είναι αναλώσιμη.

Πέρα από τη σπιτική τουαλέτα, υπάρχουν και οι δημόσιες τις οποίες εκτιμώ και επισκέπτομαι σε κάθε ευκαιρία. Απλότητα και λιτότητα τις χαρακτηρίζουν, έχουν όμως και αυτές την προσωπικότητά τους. Ειδικά αν πρόκειται για συστοιχία αποχωρητηρίων, μπορούν να αποτελέσουν χώρο για κοινωνικές συζητήσεις και γνωριμίες. Η μόνη παραφωνία είναι τα δημόσια ουρητήρια, τα οποία είναι προνόμιο των ανδρών, στα οποία επιτρέπουν στον καθένα να την «βγάλει» έξω και να ουρήσει, αποκρύπτοντας (όχι πάντα) το μόριό του. Η προσωπική μου διαφωνία με την ύπαρξη των δημοσίων ουρητηρίων βρίσκετε στο γεγονός πως η εν λόγω φυσική ανάγκη είναι τελείως προσωπική υπόθεση. Εκτός αυτού, υπάρχουμε κι εμείς οι φυσιολογικοί τύποι που πηγαίνουμε στην δημόσια τουαλέτα να κάνουμε τη δουλειά μας με την ησυχία μας και να ακούμε απέξω από την πορτούλα, φερμουάρ να κατεβαίνουν, το γνωστό «πλουτς πλουτς», και τέλος το κλασσικό αναπήδημα του όρθιου κατουρητή.  Πλέον, ακόμη και στις στρατιωτικές μονάδες τις έχουν καταργήσει, καιρός να προοδεύσει η κοινωνία σε αυτό το θέμα.

Υπάρχουν πολλές προσωπικές εμπειρίες από αποχωρητήρια, δημόσια και ιδιωτικά.  Είχα εγκλωβιστεί στην τουαλέτα του σπιτιού μου 6 ώρες όταν ήμουν φοιτητής (δημιουργικές ώρες), έψαχνα να χαλάσω 5ευρο σε δημόσιες τουαλέτες ενός Mall στην Καρλσρούη, γιατί ήταν ένας μπάρμπας στην είσοδο που ήθελε 50 cents για να κάνω χρήση του αποχωρητηρίου, η κλασσική ιστορία σε μπάνιο της φίλης μου στην οποία το καζανάκι δεν λειτουργούσε (κλασσικό, όμως μου έχει συμβεί) και πολλές άλλες. Άξιο αναφοράς είναι το περιστατικό στο Παρίσι.

Στο σημείο που υπάρχει το μνημείο για την Πριγκίπισσα Νταιάνα, στην απέναντι πλευρά του δρόμου υπάρχει γέφυρα για να διασχίσεις τον Σηκουάνα. Στην αρχή της γέφυρας υπάρχουν υπόγεια σκαλιά που οδηγούν σε δημόσιες τουαλέτες. Έπρεπε να κάνω την ανάγκη μου, οπότε άρχισα να τις κατεβαίνω. Ήταν καλοκαίρι, αλλά ο καιρός κρύος και βροχερός. Στην είσοδο, μία φαφούτα γιαγιά καθισμένη δίπλα σε ένα τραπεζάκι με ένα πιάτο στο οποίο υπήρχαν κέρματα. Κάτι μου είπε στα Γαλλικά, είχε και μία ταμπέλα, κατάλαβα ότι πρέπει να δώσω κάτι για να περάσω. Δεν θυμάμαι τι κέρμα άφησα, πάντως ήδη το κλίμα είχε βαρύνει. Ομολογώ ότι βρέθηκα σε ένα πολύ βρώμικο χώρο. Ακόμη και στο στρατό τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Άρχισα να κατευθύνομαι προς την πορτούλα που ήταν τέρμα βάθος. Αυτό το κάνω πάντα, διότι έχω μία θεωρία που λέει ότι όσο πιο βάθος είναι το δημόσιο αποχωρητήριο, τόσο πιο καθαρό, διότι θα το έχουν χρησιμοποιήσει λιγότερα άτομα. Οι περισσότεροι άνθρωποι (σχεδόν όλοι), προτιμούν τα πιο κοντινά στην είσοδο, λόγω τεμπελιάς ή λόγω emergency. Όπως και να έχει, καθώς προχωρούσα, βλέπω κάτω από μία κλειστή πορτούλα (αυτές που δεν φθάνουν μέχρι το δάπεδο) το πτώμα. Ένα χέρι κειτόταν στο δάπεδο, διαπερνώντας το κάτω μέρος της πορτούλας άγγιζε τον διάδρομο. Βασικά δεν είδα ακριβώς χέρι, ένα μανίκι είδα, αλλά σκοτεινά ήταν, δεν έβγαλα άκρη. Το χειρότερο συνεχίστηκε, αφού μετά από λίγα δευτερόλεπτα, κάποιος τράβηξε – ότι τράβηξε – και το μανίκι άρχισε να σέρνεται προς τα μέσα. Η εξήγηση ήταν πολύ απλή, ένας μπίχλας Γάλλος, μπήκε να «ενεργήσει» (αλλιώς δεν χρειάζεται να βγάλεις  το παλτό), το πέταξε όπως είναι κάτω, έκανε τη δουλειά του, και ύστερα το μάζεψε για να το φορέσει. Εμένα μου χάρισε κάποια δευτερόλεπτα αγωνίας και ψευδαίσθησης ότι βρίσκομαι σε αστυνομική ταινία (στις οποίες πάντα ένα φόνος γίνεται σε δημόσιες τουαλέτες).