Είμαι καθημερινός αναγνώστης του δημοφιλέστερου Ελληνικού blog, Pitsirikos. Πριν από λίγες ημέρες του έστειλα ένα email, ένιωσα μεγάλη χαρά που το δημοσίευσε. Το αναδημοσιεύω κι εγώ (μαζί με την απάντηση του) και το link για του λόγου το αληθές.
Γεια σου Πιτσιρίκο. Ο Γερμανικός ποινικός κώδικας, παράγραφος 86a, απαγορεύει τη χρήση και προβολή εμβλημάτων, συμβόλων, σημαιών, στολών, συνθημάτων και χαιρετισμών, που παραπέμπουν στο Ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας και το Τρίτου Ράιχ.
Στην Ελλάδα, γίνεται εκτεταμένη χρήση ναζιστικών συμβόλων και χαιρετισμών, καθώς και σημαιών/εμβλημάτων που παραπέμπουν στη «δική» μας μαύρη περίοδο, την επταετία της Χούντας.
Δεν ξέρω αν οι Γερμανοί δημόσιοι υπάλληλοι είναι πιο εργατικοί από τους Έλληνες, μιας και είναι της μόδας τέτοιες συγκρίσεις, πάντως στη μαλακία δεν μας φθάνει κανείς.
Χαιρετισμούς από το Blankenloch, ένα όμορφο χωριό έξω από την Karlsruhe.
(Αγαπητέ φίλε, τώρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι περιμένουμε και τον γερμανικό ποινικό κώδικα. Ας κάνουμε λίγο υπομονή, θα έρθει κι αυτός. Δεν είναι θέμα μαλακίας· απλά, η Ελλάδα είναι τελειωμένη. Χρόνια τώρα. Τους χαιρετισμούς μου.)
Εγκαινιάζω το Battles, στο οποίο θα αναρτώ ψηφοφορίες 64 επιλογών, σε 8 Groups. Η ψηφοφορία για κάθε Group θα διαρκεί 3 ημέρες και θα προκρίνονται στην επόμενη φάση οι 4 πρώτοι, μέχρι να καταλήξουμε στο Final Eight.
O Werner von Siemens υπήρξε ένας σχετικά ασήμαντος Γερμανός μηχανικός, δύο αιώνες πριν. Η μεγαλύτερη επιστημονική "επιτυχία" του, ήταν μία, και καλά, βελτιωμένη εκδοχή του Τηλέγραφου, τον οποίο αν τον άφηνε όπως τον έφτιαξε ο Morse, εξακολουθούσε να δουλεύει μια χαρά. Πριν από κάποιες δεκαετίες, για αδιευκρίνιστους λόγους (μάλλον μίζα θα έπεσε), το Γενικό Συνέδριο Μέτρων και Σταθμών, αποφάσισε να δώσει το όνομα Siemens, στη μονάδα μέτρησης της αγωγιμότητας, μία ασήμαντη μονάδα μέτρησης β’ κατηγορίας.
Όμως ο Werner von Siemens, ήταν και ο πρώτος μάγκας. Παρά το γεγονός πως ο Siemens σαν επιστήμονας, μπροστά στον … π.χ…. συνονόματο του Heisenberg, ήταν ένας εφευρέτης της κακιάς ώρας... το όνομα Siemens το γνωρίζει σήμερα και η κουτσή Μαρία ενώ ο Heisenberg πιο πολύ φέρνει σε μπύρα. Ο Werner (ο μάγκας) αντί να ανακαλύπτει απροσδιοριστίες και να κερδίζει βραβεία Nobel, ανακάλυψε τον καπιταλισμό και ίδρυσε την καλύτερη εταιρεία όλων των εποχών.
Ο κολοσσιαίος αυτός οργανισμός, πάνω από 1,5 αιώνα, συνέβαλλε στην εξάπλωση της τεχνολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο, υπήρξε βασικός παράγοντας της βιομηχανικής επανάστασης, όρισε τις τηλεπικοινωνίες, την ιατρική τεχνολογία και έδωσε σύγχρονες λύσεις σε αιώνια προβλήματα της κατοικίας. Με τέσσερις λέξεις: "έκανε τον κόσμο καλύτερο", η πιο σωστά "κάνει τον κόσμο καλύτερο", κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτε...
Κατέχει επάξια τον άτυπο τίτλο της πιο αξιόπιστης εταιρείας στον κόσμο, το καταφύγιο κάθε απογοητευμένου καταναλωτή, το όνειρο κάθε μηχανικού, η εταιρεία που δεν χρησιμοποιεί απλά την επιστήμη για τις ανάγκες της αγοράς αλλά γεννάει επιστήμη πριν ακόμη η παγκόσμια αγορά να είναι έτοιμη να την κατανοήσει. Οι καινοτομίες της αμέτρητες, για οικονομία χώρου αναφέρω τις σπουδαιότερες:
Δημιούργησε αμέτρητες θυγατρικές, ανάλογα με τον τομέα προϊόντων, κάτι το οποίο αντέγραψαν μετά από χρόνια και οι υπόλοιπες πολυεθνικές.
Έφερε την δομή της ιεραρχίας ανάμεσα στους υπαλλήλους, θέτοντας νέους ορίζοντες στο μοντέλο λειτουργίας. Πριν από αυτή την επαναστατική αλλαγή, όλες οι εταιρείες αποτελούνταν από ένα ιδιοκτήτη/αφεντικό και μία αχανής μάζα υπαλλήλων.
Η πρώτη εταιρεία που έβαλε πρωταρχικές αξίες στον τρόπο λειτουργίας της, και η μοναδική παγκοσμίως που πιστεύει σε αυτές και τις τηρεί ευλαβικά.
Στην καπιταλιστική αγορά των αδίστακτων αρπακτικών, η πρώτη εταιρεία που δικαιώθηκε για την τήρηση του fair play.
Έβαλε πάνω από το κέρδος, την προσφορά στον άνθρωπο, με ότι συνεπάγεται αυτό.
Ότι λειτουργικό και αν τρέχει το όποιο smart phone, σε όποια μηχανή αναζήτησης και κοινωνικό δίκτυο αν συνδεθεί κανείς, ο μεταγωγέας ρεύματος του ηλεκτρικού δικτύου θα είναι πάντα Siemens, διότι πρωτοπόρησε και επένδυσε στο μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου (μετά το νερό).
Σαν περήφανος εργαζόμενος στην Siemens AG, την αυθεντική εταιρεία από την οποία ξεκίνησαν όλα, καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία στην παρακάτω πρόταση. Κάθε πρωί, μαζί με τα σχεδόν 400.000 αδέλφια μου, από ολόκληρο τον κόσμο, νιώθω μεγάλη τιμή που θα φορέσω στην δεξιά μου τσέπη την κάρτα που αναγράφει το όνομα μου κι έχει τη φωτογραφία του μούσια που άλλαξε τον κόσμο. Γνωρίζω ότι κάθε φορά που φοράω αυτή την κάρτα και βαδίζω προς το όμορφο κτίριο που κοσμεί το διάσημο όνομα, έχω μόνο ένα σκοπό, να κάνω τον κόσμο καλύτερο.
Υπάρχει η ώρα της αγανάκτησης, η οποία πάντα προέρχεται από
τον βιασμό της λογικής.
Νουθεσία για τον απόλυτο απάνθρωπο παραλογισμό, ομολογώ, έχεις
πιάσει απόλυτα. Έχουμε πάψει να βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας,
άντε όσο μας επιτρέπει το οπτικό μας πεδίο. Κάποτε άκουσα πως η Γη, λόγω
επιστήμης και τεχνολογίας, αποτελεί ένα «παγκόσμιο χωριό», τρίχες κατσαρές θα
έλεγα. Ας γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος.
Εδώ και 3 χρόνια περίπου ζούμε την οικονομική «διάσωση» της Ελλάδας
από το Δ.Ν.Τ, ένα θέατρο παραλόγου με προδότες πολιτικούς (όχι προσωπική άποψη,
οι πράξεις τους και τα αποτελέσματα των αριθμών το δεικνύουν), με ένα ηλίθιο,
κατά την πλειοψηφία, λαό (προσωπική άποψη, αλλά ένα πέρασμα σε forumκαι
απόψεις καθημερινών ανθρώπων με δικαιώνει), και τραπεζίτες που παριστάνουν τους
καλούς Σαμαρείτες. Εδώ βάζω λίγο τη λογική, ενάντια στη νουθεσία που ανέφερα,
και θέτω το ερώτημα. Γιατί οι "καλοί" τραπεζίτες (που διαφεντεύουν την Γη) ασχολούνται με την χρεοκοπημένη Ελλάδα, και ποτέ δεν ασχολήθηκαν με κάποια χώρα της Αφρικής. Λίγο πολύ όλες κατεστραμμένες
είναι, αλλά σε επίπεδο απάνθρωπο. Στην Ελλάδα αναφερόμαστε σε ανεργία,
πληθωρισμό και χαμηλούς μισθούς, στη Ρουάντα αναφέρονται σε εμφύλιο πόλεμο, το
νερό – η τροφή – τα φάρμακα δεν είναι δεδομένα αγαθά, για εκπαίδευση και
επίπεδο διαβίωσης ούτε συζήτηση.
Προφανείς απαντήσεις υπάρχουν πολλές, "είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής
Ένωση", "έχουμε ορυκτό πλούτο", "σχέδιο των Νεφελίμ", και λοιπές μπούρδες. Το
ερώτημά μου δεν είναι γιατί το Δ.Ν.Τ αποφάσισε να στηρίξει "οικονομικά" ένα
κράτος τεμπέληδων κομματόσκυλων (όχι προσωπική άποψη, βλέπε αποτελέσματα
εκλογών εδώ και 40 χρόνια). Το ερώτημα είναι, γιατί έχουμε δεχτεί ως
πραγματικότητα, πως η Αφρική ήταν – είναι – και θα είναι μία ήπειρος
κατεστραμμένη, ... που τα σκελετωμένα μαύρα παιδάκια που προβάλλονται στα
καρτ ποστάλ της Unicef, ... μας
προκαλούν θλίψη και δίνουμε και κανένα ευρώ (πλέον δεν περισσεύει), ... αλλά μέχρις εκεί κι η ζωή συνεχίζεται ... γιατί έχουμε και τα προβλήματα μας. Στην
πραγματικότητα έχουμε ένα μόνο πρόβλημα και είναι αυτό. Το ότι αποδεχόμαστε μια πλαστή πραγματικότητα.
Μία σύντομη ωμή περιγραφή του πλανήτη θα μπορούσε να είναι η
εξής:
Ινδία – Πακιστάν - Μπαγκλαντές: κέντρο παραγωγής φθηνών
επιστημόνων και ενοχλητικών λαθρομεταναστών
Κίνα και λοιπή Ασία: φθηνό κέντρο παραγωγής γενικότερα
Νότιος Αμερική: κέντρο παραγωγής ναρκωτικών
Αφρική: κέντρο παραγωγής μεταλλεύματος, ορυκτού πλούτου και κρίμα στα
παιδάκια που γεννήθηκαν για να λιμοκτονούν
Ευρώπη – Η.Π.Α – Καναδάς – Αυστραλία – Ιαπωνία: πολιτισμένος
κόσμος, εκεί που ζουν οι κανονικοί άνθρωποι (έχουν κι αυτοί οι καημένοι τα προβλήματα τους, αλλά το παλεύουμε)
Όπου ένας ενήλικας κανονικός άνθρωπος μπορεί να οριστεί ως:
Κατέχει βασική ή και ανώτερη/ανώτατη μόρφωση - αλλά δεν παύει να είναι τομάρι
Φέρει κάποια επαγγελματική ιδιότητα - με την οποία προσφέρει σε ένα κοινωνικό υποσύνολο του υποσυνόλου, με λίγα λόγια ένα άχρηστο ανδρείκελο
Έζησε κανονικά παιδικά χρόνια - χωρίς να χρειάζεται
καθημερινά να περπατάει χιλιόμετρα για να εξασφαλίσει το νερό της ημέρας
Έζησε κανονικά εφηβικά χρόνια - χωρίς να έχει εμπειρία
πολέμου
Μπορεί να ονειρεύεται - χωρίς να παρεμβαίνει στα όνειρα του
κάποια δικτατορική κυβέρνηση
Απολαμβάνει τις τέχνες και τα αγαθά του πολιτισμού - κι εξακολουθεί να είναι τομάρι
Κοντά στο 70% των ανθρώπων του πλανήτη, στερείται τα
αυτονόητα, και το υπόλοιπο 30% δεν φαίνεται να δείχνει ίχνος συγκίνησης. Δεν
αναφέρομαι σε αδιαφορία ή στρουθοκαμηλισμό, αλλά για αποδοχή του γεγονότος ως
μία τετελεσμένη πραγματικότητα. Αναρωτιέμαι
τι σκατά έχουμε στο κεφάλι μας, και η ανθρωπότητα επιτρέπει ένα
τραπεζικό/καπιταλιστικό σύστημα των ολίγων, να έχει θέσει ως δεδομένο την
εξαθλίωση ενός τέτοιου ποσοστού ανθρώπων. (μέρος της ερώτησης δίνει την
απάντηση).
Η μόνη λογική πράξη θα ήταν η παύση της εξέλιξης και του πολιτισμού,
μέχρι να διορθωθεί το πρόβλημα. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να γίνει βίαια ή
ειρηνικά, είναι όμως το μόνο λογικό. Να σταματήσουν οι άνθρωποι να εργάζονται,
να πάψει το χρήμα να έχει αξία, να σταματήσει ακόμη κι η Γη να γυρίζει, μέχρι
να επανορθώσουμε – αποκαταστήσουμε την ίδια την ανθρωπότητα.
Διότι όταν βγάλουμε τα σκατά από το κεφάλι μας, θα διαπιστώσουμε
πως ευτυχία του συνανθρώπου πολλαπλασιάζει την προσωπική ευτυχία και όχι το ανάποδο.
Υ.Γ. Το φανταστικό κινεζομπεμπέ της φωτογραφίας θα μεγαλώσει σε μία απέραντη κωλοχώρα, όπου θα στερηθεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί είπαμε, ... είμαστε τομάρια...
Υπηρέτησα στην 32 Μ.Π.Π, στην Λάρισα στο τάγμα Πεζοναυτών, στο περίφημο στρατόπεδο "Μπουγάς". Το συγκεκριμένο στρατόπεδο αναβλύζει μία απέραντη σκοτεινή αύρα που σε ψυχοπλακώνει ακόμη και τις πιο ηλιόλουστες ημέρες. Στο βαρύ κλίμα συμβάλουν τραγικά γεγονότα που έχουν συνδεθεί με το στρατόπεδο. Στο "Μπουγά" φιλοξενούνται τα συντρίμμια του μοιραίου πούλμαν, στο οποίο 21 μαθητές σκοτώθηκαν στην περιοχή των Τεμπών. Επίσης πολλές αυτοκτονίες έχουν λάβει χώρα, στο συγκεκριμένο στρατόπεδο.
Η ιστορία αυτή, η οποία είναι πέρα για πέρα πραγματική (όπως όλες όσους έχουν αναφερθεί), έχει να κάνει με την πιο πρόσφατη αυτοκτονία.
Τρεις σειρές στράτευσης πριν από τη δική μου, στο στρατόπεδο της Λάρισας έλαβε χώρα το αποτρόπαιο γεγονός μίας αυτοκτονίας ενός στρατιώτη. Ένα νέο παλικάρι, 3 ημέρες πριν από την απόλυση του, στην τελευταία του νυχτερινή υπηρεσία σκοπιάς. Εδώ και κάποια χρόνια, οι σκοπιές πλέον είναι διπλές, για να αποφεύγονται πάσης φύσεως έκτακτα περιστατικά. Αυτό όμως δεν απέτρεψε το παλικάρι. Με πρόφαση πως ήθελε να τηλεφωνήσει στους γονείς του, άφησε τον άλλο Σκοπό μόνο του, ανέβηκε στην υπερυψωμένη σκοπιά (όπως αυτή της φωτογραφίας) και πράγματι τηλεφώνησε τους γονείς του. Ο άτυχος συμφαντάρος του, τα τελευταία γεγονότα που θυμάμαι ήταν κλάματα γεμάτα λυγμούς από τον, σε λίγο, αυτόχειρα σύντροφο του, ύστερα το κλείστρο να οπλίζει και τρεις πυροβολισμούς. Χρειάστηκαν 3 πυροβολισμοί διότι στις πρώτες θέσεις του γεμιστήρα, υπήρχαν άσφαιρα.
Η ιστορία έγινε σύντομα γνωστή ανάμεσα στη σειρά μου, δίχως όμως να γνωρίζει κανείς τα πραγματικά αίτια. Από το ράδιο αρβύλα που επικρατεί στο στρατό, άκουσα πολλές αιτιολογήσεις, όμως δεν θα μεταφέρω καμία αφού το μοιραίο γεγονός υπήρξε μήνες πριν μεταφερθούμε στο στρατόπεδο του "Μπουγά". Καμία εξήγηση, από αυτές που άκουσα, δεν ήταν αξιόπιστη. Το μόνο σίγουρο ήταν το ίδιο το γεγονός, όπως επίσης στην οροφή της υπερυψωμένης σκοπιάς, υπάρχουν ακόμη τα σημάδια από την θανατηφόρα βολή.
Η αφήγηση μου ξεκινάει κάπου εδώ. Εκείνη τη νύχτα, είχα 2ο νούμερο σκοπιά, πράγμα που σημαίνει πως είχα υπηρεσία στις 12 τη νύχτα. Ο θαλαμοφύλακας με ξύπνησε ένα τέταρτο νωρίτερα, καλό παιδί από τη Λάρισα, αν και λίγο βλάχος. Είχα σκοπιά με τον Ακρίδα (του άλλαξα λίγο το επώνυμο), ένας 18χρονος πιτσιρικάς, κοντούλης αλλά κι αυτός καλό κι ευγενικό παιδί. Η υπηρεσία μας ήταν στον Όρχο οχημάτων, στη σκοπιά που συνέβη το μοιραία γεγονός πριν από μήνες. Εννοείτε ότι οι πάντες απέφευγαν να ανέβουν στην υπερυψωμένη σκοπιά, οπότε το βιβλίο εφόδου είχε μεταφερθεί σε έναν ξύλινο κιόσκι απέναντι. Ο Ακρίδας ήταν καλό ζευγάρι για υπηρεσία, είχε ένα ήρεμο ύφος, δεν μιλούσε πολύ, όμως ήταν πρόθυμος για συζήτηση, κυρίως σαν ακροατής.
Η πρώτη ώρα πέρασε χαλαρά, η έφοδος ήρθε νωρίς οπότε το υπόλοιπο της δίωρης σκοπιάς θα περνούσε χωρίς απρόοπτα. Ο Ακρίδας ήταν από ένα χωριό έξω από την Καρδίτσα και μου περιέγραφε τα 2 καφενεία που είχε το χωριό του. Στο πρώτο καφενείο, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, σύχναζαν οι γέροι του χωριού ενώ στο δεύτερο, οι νεότεροι. Η συζήτηση ήταν κάπως βαρετή, αλλά παραδόξως την απολάμβανα. Σε σχέση με κάποιους άλλους, που στην υπηρεσία τους παρέμεναν μουγκοί ήταν πολύ καλύτερος.
Η ήσυχη αυτή βραδιά έμελλε να διακοπεί από ένα απόκοσμο μουρμουρητό. Κάνοντας σήμα στον Ακρίδα να σιωπήσει, μέσα στην νεκρική σιγή της νύχτας, το μουρμουρητό έγινε ξανά αντιληπτό. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω από που ερχόταν, κάτι μέσα μου με ωθούσε να ανεβώ και να ελέγξω την υπερυψωμένη σκοπιά. Δίχως να χάσω χρόνο, έκανα νόημα στον Ακρίδα ότι πάω να κάνω έλεγχο, όπλισα το Μ-16, και κατευθύνθηκα με προσεχτικό βηματισμό προς τη σκάλα. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά, διαπίστωσα πως η ένταση του μουρμουρητού δεν είχε αλλάξει, σαν να μην υπήρχε συγκεκριμένη πηγή από την οποία προερχόταν. Φθάνοντας στο τέρμα της σκάλας, προσπάθησα να ανοίξω την σιδερένια πορτούλα. Ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο, μεγάλωσε την ένταση μου, ενώ η συχνότητα των χτύπων της καρδιάς μου είχε αυξηθεί σημαντικά. Δεν άργησα να αντικρίσω το εσωτερικό της παρατημένης σκοπιάς, η οποία ήταν άδεια - εγκαταλελειμμένη - παρατημένη. Ξαφνικά το μουρμουρητό σταμάτησε, σαν να γύρισε κάποιος τον διακόπτη. Με προτεταμένο το όπλο μου, έκανα έναν πρόχειρο έλεγχο. Αποφάσισα να ανάψω τον φακό μου. Είχα κάνει όλο τον κόπο να ανέβω μέχρι εκεί, ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια, τα σημάδια από τη μοιραία σφαίρα.
Ο φακός μου δεν άναψε ποτέ, διότι πριν προλάβω να τον βγάλω από τη θήκη της εξάρτησής μου, ένιωσα τη δόνηση από το κινητό, στο εσωτερικό της τσέπης μου. Ο κανονισμός απαγορεύει να φέρει ο Σκοπός κινητό μαζί του, κανείς όμως δεν το εφαρμόζει. Στην οθόνη εμφανιζόταν άγνωστο νούμερο, ποιος άραγε καλούσε τέτοια ώρα? Δεν υπήρχε περίπτωση να με δει κάποιος, η Έφοδος είχε περάσει, οπότε αποφάσισα να απαντήσω. Με το που πάτησα το αντίστοιχο κουμπί, ψιθύρισα "ποιος είναι?", περιμένοντας απάντηση. Κανείς δεν απάντησε, αλλά ανάμεσα σε ελαφριά παράσιτα ήχου κατάφερα να διακρίνω ένα μόνο πράγμα. Κλάματα, με τα οποία σάστισα. Κλάματα, γεμάτα λυγμούς, που ακούγονταν από μακρυά, σαν να απείχε η συσκευή κάποια μέτρα από εκείνον που έκλαιγε. Μηχανικά έκλεισα απότομα το κινητό σαν να προσπαθώ να γλιτώσω από κάτι. Γεμάτος τρόμο και οργή, άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά και να πλησιάζω τον Ακρίδα. Η διαδρομή μου φάνηκε ατελείωτη. Ο Ακρίδας, ήρεμος όπως πάντα, ξαφνιάστηκε από την ένταση που με διακατείχε. Δεν ήξερα τι να του πω, ή αν έπρεπε κιόλας να του διηγηθώ κάτι. Αποφάσισα να μην του αναφέρω τίποτε από το όλο συμβάν.
Θεωρώ απίθανο το συμβάν να αποδοθεί σε κάποιου είδους μακάβριας φάρσας από τη Σειρά μου, κανείς δεν γνώριζε το νούμερο του κινητού μου.
Οι καθηγητές είναι ο καθοριστικός παράγοντας για τις εμπειρίες που θα αποκομίσει ένας φοιτητής. Εκτός φανταστικούς συμφοιτητές είχα και φανταστικούς καθηγητές, τους θυμάμαι όλους έναν προς έναν, με τις ιδιαιτερότητες τους που τους έκαναν ξεχωριστούς (και τα προσωνυμία που τους είχα αποδώσει).
Δεν αναφέρω τα πραγματικά επώνυμα, ως συνήθως άλλωστε, και προειδοποιώ ότι στο παρόν άρθρο δεν θα βγάλω κανενός είδους χολή. Αυτό θα γίνει στο κοντινό μέλλον που θα διηγηθώ το γνωστό περιστατικό που έζησα κατά την θητεία μου ως καθηγητής. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Φυσική Ι - Ο ΒΑΝακιας. Ο καθηγητής που υποδεχόταν τους πρωτοετείς φοιτητές. Μέλος της ομάδας ΒΑΝ, γεγονός για το οποίο ήταν πολύ περήφανος, είχε το στυλ του καλού και δίκαιου καθηγητή, η καταλληλότερη πρώτη επαφή.
Μαθηματικά Ι & ΙΙΙ - Ο Σημίτης. Φυσιογνωμικά ίδιος με τον πρώην πρωθυπουργό, έδινε την εντύπωση ότι πίσω από το χαμογελαστό πρόσωπο, κρυβόταν ένα λαμόγιο μπλεγμένο σε μεγάλα σκάνδαλα.
Ηλεκτροτεχνία Ι - Ο Μπετατζής. Λαϊκός τύπος, χαρακτηριστικός τύπος μεσήλικα Έλληνα της δεκαετίας του 90, αντιμετώπιζε τα πάντα με πρακτική λογική και σε κάθε μάθημα αράδιαζε καμία 10αριά θεωρίες για το πως θα βελτιωθεί η Ελλάδα σαν κράτος.
Προγραμματισμός Ι - Ο Μαστοράκης. Φωνή, σουλούπι, στυλ, ίδιος ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός. Πάντα με τη λιγδιασμένη κοστουμιά, ήταν ακριβώς ότι περίμενες να δεις από έναν σαρανταπεντάρη που είχε εντρυφήσει στην Πληροφορική τις δεκαετίες του 70 και 80. Προσωπικά υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου καθηγητές, και νοιώθω περήφανος για τη συστατική επιστολή που μου έδωσε.
Ηλεκτρονικά Ι - Ο Κυνηγός. Καθηγητής ανέκδοτο, με το παράδοξο ότι είχε εκδώσει βιβλία για τη θεωρία των Ηλεκτρονικών, με τις αστείες χαρακτηριστικές συναρτήσεις της διόδου και του τρανζίστορ.
Αγγλικά Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ΙV, V - Η Αγγλικού. Καλή γυναίκα, νοικοκυρούλα, συμπαθητική φιγούρα στους περισσότερους από εμάς, αλλά αυτό το μεταλλικό μέταλλο δεν θα ξεχαστεί (από όσους ήταν παρόντες).
Ηλεκτροτεχνία ΙΙ - Ο Σωστός. Ο απόλυτος πανεπιστημιακός. Πλούσια ακαδημαϊκή έρευνα, συμμετοχή σε ερευνητικά προγράμματα με την British Airspace και την ESA, ωραίο στυλ μαθήματος, ευγενικός και δεκτικός σε ερωτήσεις και προκλήσεις, όμορφη χροιά φωνής. Ψάχνω να βρω ψεγάδι, δεν μπορώ να βρω. Υπήρχαν βέβαια πολλοί φοιτητές που για κάποιο λόγο δεν τον χώνευαν, αλλά... their problem.
Ηλεκτρονικά ΙΙ - Ο Χλεχλές. Καλός καθηγητής, καλός επιστήμονας, γνώστης του αντικειμένου του. Αλλά πως γίνετε να πάρεις κάποιον στα σοβαρά, όταν στην ερώτηση για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ένα PCB (στατικός ηλεκτρισμός, παρασιτικές χωρητικότητες, φαινόμενο Crosstalk), συμπεριλαμβάνει και τα σαλιγκάρια που κόβουν βόλτες στο PCB.
Προγραμματισμός ΙΙ - Ο Δημόσιος. Περήφανος για το έργο του στις δημόσιες υπηρεσίες ως προγραμματιστής τη δεκαετία του 70. Κατά τα άλλα τυπικός καθηγητής.
Μαθηματικά ΙΙ - Ο Σαλτιμπάγκος. Εξαιρετικός μαθηματικός, είχε τη φήμη του κακού καθηγητή, προσωπικά αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για να εντρυφήσω στα ανώτερα μαθηματικά.
Φυσική ΙΙ - Ο Φάντασμας. Ομοίως με τον προηγούμενο, με τον οποία εντρύφησα στην πυρηνική φυσική.
Προγραμματισμός ΙΙΙ - FishMile. Του χρωστάω πολλά. Ο FishMile με έμαθε να αγαπώ τον προγραμματισμό, να απολαμβάνω τη συγγραφή κώδικα, να εξασκώ σωστά το debugging, με εισήγαγε στη λογική του αντικειμενοστραφή προγραμματισμού και με έβαλε στο τρυπάκι να ψαχτώ και στα web technologies.
Ηλεκτροτεχνία ΙΙΙ - Ο Superman. Κάθε πρωί, περπατούσε από τους Αμπελόκηπους μέχρι τη Νίκαια. Και μόνο αυτό αρκεί. Για τις υπόλοιπες ιδιαιτερότητες πρέπει να αφιερώσω ολόκληρο άρθρο.
Μικροηλεκτρονική Ι & ΙΙ - Ο Αριστερός, υποψήφιος βουλευτής με το ΣΥΝ, μονίμως στον κόσμο του, καμία επαφή με την πραγματικότητα, αλλά αν οφείλω σε κάποιον τις γνώσεις και βάσεις στην Μικροηλεκτρονική, είναι σε αυτόν.
Προγραμματισμός IV - Ο Πεθαμένος, το κουσούρι να μην αφήνει ποτέ κανέναν να περνάει από πίσω του, δεν το κατάλαβα. Καλός καθηγητής, αν και άνηκε στην κλίκα που δεν χώνευα, ένα μέρος της αγάπης μου για την assembly την οφείλω σε αυτόν.
Συστήματα Αυτόματου Ελέγχου - Ο κος Βαρθολομαίος. Πως γίνετε κάποιοι άνθρωποι να μην έχουν απαγκιστρωθεί από τη δεκαετία του 60.
Άρχές Οικονομίας - Ο Μπουμπούκος, άκυρο μάθημα, άκυρος καθηγητής.
Λογικά Κυκλώματα - Ο Χασίκλας, ωραίος τύπος, απλός κι έμπειρος. Από τους καθηγητές που σου μένουν στη μνήμη για την καλή του συμπεριφορά, σωστή διδασκαλία, και την απόσταση που διατηρούσε.
Ψηφιακή Επεξεργασία Σήματος - Η Σούλα. Όταν έκανα αίτηση για διδακτορικό στους Μηχανολόγους Μηχανικούς Αγροτικής Τεχνολογίας, ο Επίκουρος καθηγητής, γνώριζε την πολύ καλή, κατά την άποψη μου, καθηγήτρια "λόγω Μπριτζ".
Μικροεπεξεργαστές - Ο Μουστάκιας, στην ψηφοφορία για τον αγαπημένο καθηγητή της σχολής, στο forum των φοιτητών, ο Μουστάκιας βγήκε πρώτος πανηγυρικά, στην κατηγορία των μόνιμων. Αυτό τα λέει όλα. (Στην κατηγορία των εκτάκτων, βγήκε η αφεντιά μου).
Οικογένειες Μικρουπολογιστών Ι & ΙΙ - Στον συγκεκριμένο θα αναφερθώ εκτενώς σε προσεχές άρθρο, αποκαλύπτοντας στοιχεία που θα δουν τη δημοσιότητα για πρώτη φορά, και περιγράφοντας όσο γίνετε πιο αντικειμενικά όλο το ιστορικό που με συνδέει με τον συγκεκριμένο καθηγητή.
Ψηφιακά Συστήματα Αυτόματου Ελέγχου, Ρομποτική - Ο Μπαλαμούτης, Αξιος καθηγητής, άριστος μηχανικός, απόλαυσα τα μαθήματα του και λυπήθηκα όταν αποσύρθηκε για το γνωστό πρόβλημα υγείας.
Λειτουργικά Συστήματα, Γλώσσα C, Περιφερειακά Συστήματα ΙΙ - Ο Πιγκουίνος, ο άνθρωπος που κοιμόταν και ξυπνούσε έχοντας στο μυαλό του το Unix Kernel, και η σπουδαιότερη ανακάλυψη στη ζωή του ήταν το Linux. Κύριος έμπνευστης για τη ετήσια διοργάνωση ενός από τα καλύτερα tech festivals της Ελλάδας, το OpenFest, στο οποίο 2 χρονιές ήμουν κεντρικός ομιλητής.
Δίκτυα - Ο Φέρετρος, ιδιόρρυθμος σπαστικός ώρες ώρες, αλλά σε μία συνέντευξη που έδωσα στην ΙΒΜ, οι δύο τεχνικοί διευθυντές που είχα απέναντι μου, έπλεξαν το εγκώμιο για τον εν λόγω κύριο.
Τηλεπικοινωνίες, Επικοινωνίες - Ο ΟΤΕτζής, εξαιρετικός καθηγητής που άδοξα δέχτηκε τόσο μεγάλο πόλεμο από το συμβούλιο ενάντια στη μονιμοποίησή του.
CAD/CAM - O Βούκας, το καλύτερο για το τέλος, ως συνήθως. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί πανεπιστημιακοί στην Ελλάδα που κατέχουν τέτοιο βιογραφικό. Post Doc στο NorthWestern στο Σικάγο πάνω στις τηλεπικοινωνίες, PhD στο πολυτεχνείο της Ρουμανίας στο Βουκουρέστι, επίτιμος καθηγητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και διατηρούσε έδρα και στο πολυτεχνείο της Ρουμανία, με άπειρη έρευνα και δημοσιεύσεις. Παρόλαυτά, 10 λεπτά να μιλούσες μαζί του, οι αρλούμπες που έλεγε, η εμμονή του πως ήταν ο εμπνευστής της κινητής τηλεφωνίας, οι φασιστικές του αντιλήψεις, τα υπερβολικά ιδιόρρυθμα θέματα εξετάσεων και το ενοχλητικό του στυλ, τον καθιστούσαν ως την πιο γραφική φιγούρα μέσα στη σχολή.
Είμαι ραδιοφωνικός τύπος, αλλά η παρακάτω διαπίστωση πρέπει να ισχύει και για την τηλεοπτική πραγματικότητα. Τα ΜΜΕ κατακλύζονται από διαφημίσεις τραπεζών, γεγονός παράδοξο κι επικίνδυνο.
Έκανα το απλό πείραμα. Σε διάρκεια μίας ώρας, σημείωσα τις διαφημίσεις τριών ραδιοφωνικών σταθμών, Real FM, Novasport FM και ΣΚΑΙ. Τα αποτελέσματα (στρογγυλοποιημένα):
Διαφημίσεις τραπεζών 53%
Διαφημίσεις κινητής τηλεφωνίας 27%
Διαφημίσεις Jumbo 15%
Λοιπές διαφημίσεις 5%
Οι διαφημίσεις των Jumbo, έχουν λογική ύπαρξη, αφού είναι από τα λίγα καταστήματα που σε περίοδο κρίσης, γνωρίζουν οικονομική ακμή. Πολύ φθηνές τιμές, δουλική εκμετάλλευση των υπαλλήλων, το κέρδος ρέει.
Από την άλλη η κινητή τηλεφωνία είναι ο τομέας στον οποίο ο μέσος Έλληνας χρειάζεται ψυχολογική (ίσως και ψυχιατρική) υποστήριξη. Το κινητό τηλέφωνο είναι είδος πρώτης ανάγκης, πιο σημαντικό από το νερό και το φαγητό. Ο προϋπολογισμός ενός συνηθισμένου Ελληνικού νοικοκυριού ακολουθεί την παρακάτω σειρά προτεραιότητας:
Αγορά καινούργιου i Phone.
Αγορά Blackberry, Galaxy, XPeria… (σε περίπτωση που ο πρώτος στόχος δεν είναι οικονομικά εφικτός)
Εύρεση της πιο συμφέρουσας πρότασης πακέτου κινητής τηλεφωνίας, με τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό δωρεάν sms, δωρεάν χρόνο ομιλίας και βέβαια δωρεάν διαθέσιμα MBs για πλοήγηση στο διαδίκτυο.
Ηλεκτρικό ρεύμα, ΕΥΔΑΠ, φόροι, χαράτσια, νέοι φόροι, φόροι που δεν φανταζόμασταν πως θα μπορούσαν να υπάρξουν…
Ψωμί, γάλα, και άλλα ανούσια αγαθά
Με λίγα λόγια, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας ακμάζουν κι αυτές, δικαιολογημένες οι διαφημίσεις. Δικαιολογημένη όμως, δεν είναι η ηλιθιότητα που χαρακτηρίζει τις διαφημίσεις. Ειδικά η ιδέα της Vodafone, να βάλει κάποια 5χρονα, να προσποιούνται τους επιχειρηματίες και να "φτύνουν" λέξεις που δεν γνωρίζουν τη σημασία τους, είναι λόγος αρκετός για να σπάω το laptop κάθε φορά που ακούω τη διαφήμιση. Φαντάζομαι ο εμπνευστής του concept θα σκέφθηκε "ο ακροατής θα σχηματίσει χαριτωμένες εικόνες στο μυαλό και τσουπ, θα τρέξει να αγοράσει συμβόλαια Vodafone". Στην περίπτωσή μου, ο ακροατής, σχηματίζει εικόνες οργής στο μυαλό του, και τσουπ έτρεξα και άλλαξα τη σύνδεση μου, από Vodafone σε Ο2. Ελπίζω όσοι διαβάζουν το blog να κάνουν το ίδιο.
Επιστρέφω στο κυρίως θέμα. Παραθέτω μία πολύ σύντομη ανάλυση ενός έγκριτου οικονομολόγου, που δεν αναφέρω το όνομα του διότι δεν έχει καμία σημασία:
Οι τράπεζες θα βρεθούν στην άβολη θέση να είναι οι αρνητικοί συντελεστές αλλαγής του εγχώριου επιχειρηματικού χάρτη, αφού η μη χρηματοδότηση αγοράς και νοικοκυριών, θα οδηγήσει σε αναγκαστικές μεταβιβάσεις περιουσιών για την εξόφληση νέων υποχρεώσεων και παλαιών χρεών.
Οφείλουν, όμως, με κάθε τρόπο να παραμείνουν κεφαλαιακά υγιείς, αφού οι διατραπεζικές αγορές θα παραμένουν κλειστές για το εγχώριο σύστημα, το οποίο θα συνεχίσει να συντηρείται αποκλειστικά από την χρηματοδότηση της ΕΚΤ. Οι συγκεκριμένες, επομένως, απομειώσεις των ελληνικών τραπεζών θα πρέπει να αναπληρωθούν από τους παλαιούς μετόχους, από την ελεύθερη αγορά κεφαλαίου ή και από την πώληση περιουσιακών στοιχείων τους και πακέτων επισφαλών δανείων σε τρίτους με στόχο την άντληση ρευστότητας.
Εάν δεν κατορθώσουν να ανακεφαλαιοποιηθούν επαρκώς, θα αναγκαστούν να προσφύγουν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης (ΤΧΣ), το οποίο θα προικοδοτηθεί με 30 δις από το EFSF.
Είναι γνωστό πως οι Ελληνικές τράπεζες, βρίσκονται στη χειρότερη περίοδο της ιστορίας τους. Δισεκατομμύρια ρευστού, έχουν βγει στο εξωτερικό, δισεκατομμύρια ευρώ σε απλήρωτα δάνεια, μηδενικοί ρυθμοί ανάπτυξης οπότε καμία επένδυση, και παρόλο τις συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις λύση δεν έχει δοθεί.
Είναι εύλογο το ερώτημα που βάζω, που βρίσκουν τα χρήματα για να μπορούν να κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης με διαφημίσεις? Μήπως υπάρχει κάποια άλλη σχέση από εκείνη του έμπορος (ΜΜΕ) – πελάτης (Τράπεζα), μεταξύ Τραπεζών και ΜΜΕ?
Όλο αυτό το άρθρο, γράφτηκε για να εκφράσει το παραπάνω ερώτημα, απλό μεν, κομβικό κατά την άποψη μου, για την ανατροπή της Ελληνικής Οικονομικής Κρίσης. Κατά την άποψη μου τα πράγματα είναι πολύ απλά για να ανατραπεί η δικτατορία της ηλιθιότητας που ορίζει τον Ελληνικό λαό. Ο νοών ας κοιτάξει τις πίνακες που ακολουθούν (εν έτη 2012) και ας προβληματιστεί.
Σε ένα φωτογραφικό Blog συνάντησα την παρακάτω πρόταση:
Μια φωτογραφία είναι η ίδια η ζωή που αποστάζεται και που συντηρείται στην αιωνιότητα.
Την διατυπώνω διαφορετικά: Ένα Blog είναι η ίδια η ζωή που αποστάζεται και που συντηρείται στην αιωνιότητα.
Το αγαπώ το vturing.blogspot.com, όπως αγαπώ τη συλλογή μου με τα εισιτήρια (όχι του ΗΣΑΠ), όπως αγαπώ τη συλλογή μου από κόμικ, όπως ένα σωρό άλλα πράγματα που με γεμίζουν αναμνήσεις, δίνουν αξία στο παρών και στοχεύουν το μέλλον.
Φωτογραφίες από το Monumenthaus, ή αλλιώς το μέρος για ένα φανταστικό ραντεβού.
