El Manifesto

Υπάρχει η ώρα της αγανάκτησης, η οποία πάντα προέρχεται από τον βιασμό της λογικής.

Νουθεσία για τον απόλυτο απάνθρωπο παραλογισμό, ομολογώ, έχεις πιάσει απόλυτα. Έχουμε πάψει να βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας, άντε όσο μας επιτρέπει το οπτικό μας πεδίο. Κάποτε άκουσα πως η Γη, λόγω επιστήμης και τεχνολογίας, αποτελεί ένα «παγκόσμιο χωριό», τρίχες κατσαρές θα έλεγα. Ας γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος.

Εδώ και 3 χρόνια περίπου ζούμε την οικονομική «διάσωση» της Ελλάδας από το Δ.Ν.Τ, ένα θέατρο παραλόγου με προδότες πολιτικούς (όχι προσωπική άποψη, οι πράξεις τους και τα αποτελέσματα των αριθμών το δεικνύουν), με ένα ηλίθιο, κατά την πλειοψηφία, λαό (προσωπική άποψη, αλλά ένα πέρασμα σε forum και απόψεις καθημερινών ανθρώπων με δικαιώνει), και τραπεζίτες που παριστάνουν τους καλούς Σαμαρείτες. Εδώ βάζω λίγο τη λογική, ενάντια στη νουθεσία που ανέφερα, και θέτω το ερώτημα. Γιατί οι "καλοί" τραπεζίτες (που διαφεντεύουν την Γη) ασχολούνται με την χρεοκοπημένη Ελλάδα, και ποτέ δεν ασχολήθηκαν με κάποια χώρα της Αφρικής. Λίγο πολύ όλες κατεστραμμένες είναι, αλλά σε επίπεδο απάνθρωπο. Στην Ελλάδα αναφερόμαστε σε ανεργία, πληθωρισμό και χαμηλούς μισθούς, στη Ρουάντα αναφέρονται σε εμφύλιο πόλεμο, το νερό – η τροφή – τα φάρμακα δεν είναι δεδομένα αγαθά, για εκπαίδευση και επίπεδο διαβίωσης ούτε συζήτηση.

Προφανείς απαντήσεις υπάρχουν πολλές, "είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωση", "έχουμε ορυκτό πλούτο", "σχέδιο των Νεφελίμ", και λοιπές μπούρδες. Το ερώτημά μου δεν είναι γιατί το Δ.Ν.Τ αποφάσισε να στηρίξει "οικονομικά" ένα κράτος τεμπέληδων κομματόσκυλων (όχι προσωπική άποψη, βλέπε αποτελέσματα εκλογών εδώ και 40 χρόνια). Το ερώτημα είναι, γιατί έχουμε δεχτεί ως πραγματικότητα, πως η Αφρική ήταν – είναι – και θα είναι μία ήπειρος κατεστραμμένη, ... που τα σκελετωμένα μαύρα παιδάκια που προβάλλονται στα καρτ ποστάλ της Unicef, ... μας προκαλούν θλίψη και δίνουμε και κανένα ευρώ (πλέον δεν περισσεύει), ... αλλά μέχρις εκεί κι η ζωή συνεχίζεται ... γιατί έχουμε και τα προβλήματα μας. Στην πραγματικότητα έχουμε ένα μόνο πρόβλημα και είναι αυτό. Το ότι αποδεχόμαστε μια πλαστή πραγματικότητα.

Μία σύντομη ωμή περιγραφή του πλανήτη θα μπορούσε να είναι η εξής:

• Ινδία – Πακιστάν - Μπαγκλαντές: κέντρο παραγωγής φθηνών επιστημόνων και ενοχλητικών λαθρομεταναστών
• Κίνα και λοιπή Ασία: φθηνό κέντρο παραγωγής γενικότερα
• Νότιος Αμερική: κέντρο παραγωγής ναρκωτικών
• Αφρική: κέντρο παραγωγής μεταλλεύματος, ορυκτού πλούτου και κρίμα στα παιδάκια που γεννήθηκαν για να λιμοκτονούν
• Ευρώπη – Η.Π.Α – Καναδάς – Αυστραλία – Ιαπωνία: πολιτισμένος κόσμος, εκεί που ζουν οι κανονικοί άνθρωποι (έχουν κι αυτοί οι καημένοι τα προβλήματα τους, αλλά το παλεύουμε)

Όπου ένας ενήλικας κανονικός άνθρωπος μπορεί να οριστεί ως:

• Κατέχει βασική ή και ανώτερη/ανώτατη μόρφωση - αλλά δεν παύει να είναι τομάρι
• Φέρει κάποια επαγγελματική ιδιότητα - με την οποία προσφέρει σε ένα κοινωνικό υποσύνολο του υποσυνόλου, με λίγα λόγια ένα άχρηστο ανδρείκελο
• Έζησε κανονικά παιδικά χρόνια - χωρίς να χρειάζεται καθημερινά να περπατάει χιλιόμετρα για να εξασφαλίσει το νερό της ημέρας
• Έζησε κανονικά εφηβικά χρόνια - χωρίς να έχει εμπειρία πολέμου
• Μπορεί να ονειρεύεται - χωρίς να παρεμβαίνει στα όνειρα του κάποια δικτατορική κυβέρνηση
• Απολαμβάνει τις τέχνες και τα αγαθά του πολιτισμού - κι εξακολουθεί να είναι τομάρι

Κοντά στο 70% των ανθρώπων του πλανήτη, στερείται τα αυτονόητα, και το υπόλοιπο 30% δεν φαίνεται να δείχνει ίχνος συγκίνησης. Δεν αναφέρομαι σε αδιαφορία ή στρουθοκαμηλισμό, αλλά για αποδοχή του γεγονότος ως μία τετελεσμένη πραγματικότητα.  Αναρωτιέμαι τι σκατά έχουμε στο κεφάλι μας, και η ανθρωπότητα επιτρέπει ένα τραπεζικό/καπιταλιστικό σύστημα των ολίγων, να έχει θέσει ως δεδομένο την εξαθλίωση ενός τέτοιου ποσοστού ανθρώπων. (μέρος της ερώτησης δίνει την απάντηση). 

Η μόνη λογική πράξη θα ήταν η παύση της εξέλιξης και του πολιτισμού, μέχρι να διορθωθεί το πρόβλημα. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να γίνει βίαια ή ειρηνικά, είναι όμως το μόνο λογικό. Να σταματήσουν οι άνθρωποι να εργάζονται, να πάψει το χρήμα να έχει αξία, να σταματήσει ακόμη κι η Γη να γυρίζει, μέχρι να επανορθώσουμε – αποκαταστήσουμε την ίδια την ανθρωπότητα.

Διότι όταν βγάλουμε τα σκατά από το κεφάλι μας, θα διαπιστώσουμε πως ευτυχία του συνανθρώπου πολλαπλασιάζει την προσωπική ευτυχία και όχι το ανάποδο.

Υ.Γ. Το φανταστικό κινεζομπεμπέ της φωτογραφίας θα μεγαλώσει σε μία απέραντη κωλοχώρα, όπου θα στερηθεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί είπαμε, ... είμαστε τομάρια...