Αναμνήσεις Part IV

Υπηρέτησα στην 32 Μ.Π.Π, στην Λάρισα στο τάγμα Πεζοναυτών, στο περίφημο στρατόπεδο "Μπουγάς". Το συγκεκριμένο στρατόπεδο αναβλύζει μία απέραντη σκοτεινή αύρα που σε ψυχοπλακώνει ακόμη και τις πιο ηλιόλουστες ημέρες. Στο βαρύ κλίμα συμβάλουν τραγικά γεγονότα που έχουν συνδεθεί με το στρατόπεδο. Στο "Μπουγά" φιλοξενούνται τα συντρίμμια του μοιραίου πούλμαν, στο οποίο 21 μαθητές σκοτώθηκαν  στην περιοχή των Τεμπών. Επίσης πολλές αυτοκτονίες έχουν λάβει χώρα, στο συγκεκριμένο στρατόπεδο.

Η ιστορία αυτή, η οποία είναι πέρα για πέρα πραγματική (όπως όλες όσους έχουν αναφερθεί), έχει να κάνει με την πιο πρόσφατη αυτοκτονία.

Τρεις σειρές στράτευσης πριν από τη δική μου, στο στρατόπεδο της Λάρισας έλαβε χώρα το αποτρόπαιο γεγονός μίας αυτοκτονίας ενός στρατιώτη. Ένα νέο παλικάρι, 3 ημέρες πριν από την απόλυση του, στην τελευταία του νυχτερινή υπηρεσία σκοπιάς. Εδώ και κάποια χρόνια, οι σκοπιές πλέον είναι διπλές, για να αποφεύγονται πάσης φύσεως έκτακτα περιστατικά. Αυτό όμως δεν απέτρεψε το παλικάρι. Με πρόφαση πως ήθελε να τηλεφωνήσει στους γονείς του, άφησε τον άλλο Σκοπό μόνο του, ανέβηκε στην υπερυψωμένη σκοπιά (όπως αυτή της φωτογραφίας) και πράγματι τηλεφώνησε τους γονείς του. Ο άτυχος συμφαντάρος του, τα τελευταία γεγονότα που θυμάμαι ήταν κλάματα γεμάτα λυγμούς από τον, σε λίγο, αυτόχειρα σύντροφο του, ύστερα το κλείστρο να οπλίζει και τρεις πυροβολισμούς. Χρειάστηκαν 3 πυροβολισμοί διότι στις πρώτες θέσεις του γεμιστήρα, υπήρχαν άσφαιρα.

Η ιστορία έγινε σύντομα γνωστή ανάμεσα στη σειρά μου, δίχως όμως να γνωρίζει κανείς τα πραγματικά αίτια. Από το ράδιο αρβύλα που επικρατεί στο στρατό, άκουσα πολλές αιτιολογήσεις, όμως δεν θα μεταφέρω καμία  αφού το μοιραίο γεγονός υπήρξε μήνες πριν μεταφερθούμε στο στρατόπεδο του "Μπουγά". Καμία εξήγηση, από αυτές που άκουσα, δεν ήταν αξιόπιστη. Το μόνο σίγουρο ήταν το ίδιο το γεγονός, όπως επίσης στην οροφή της υπερυψωμένης σκοπιάς, υπάρχουν ακόμη τα σημάδια από την θανατηφόρα βολή.

Η αφήγηση μου ξεκινάει κάπου εδώ. Εκείνη τη νύχτα, είχα 2ο νούμερο σκοπιά, πράγμα που σημαίνει πως είχα υπηρεσία στις 12 τη νύχτα. Ο θαλαμοφύλακας με ξύπνησε ένα τέταρτο νωρίτερα, καλό παιδί από τη Λάρισα, αν και λίγο βλάχος. Είχα σκοπιά με τον Ακρίδα (του άλλαξα λίγο το επώνυμο), ένας 18χρονος πιτσιρικάς, κοντούλης αλλά κι αυτός καλό κι ευγενικό παιδί. Η υπηρεσία μας ήταν στον Όρχο οχημάτων, στη σκοπιά που συνέβη το μοιραία γεγονός πριν από μήνες. Εννοείτε ότι οι πάντες απέφευγαν να ανέβουν στην υπερυψωμένη σκοπιά, οπότε το βιβλίο εφόδου είχε μεταφερθεί σε έναν ξύλινο κιόσκι απέναντι. Ο Ακρίδας ήταν καλό ζευγάρι για υπηρεσία, είχε ένα ήρεμο ύφος, δεν μιλούσε πολύ, όμως ήταν πρόθυμος για συζήτηση, κυρίως σαν ακροατής.

Η πρώτη ώρα πέρασε χαλαρά, η έφοδος ήρθε νωρίς οπότε το υπόλοιπο της δίωρης σκοπιάς θα περνούσε χωρίς απρόοπτα. Ο Ακρίδας ήταν από ένα χωριό έξω από την Καρδίτσα και μου περιέγραφε τα 2 καφενεία που είχε το χωριό του. Στο πρώτο καφενείο, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, σύχναζαν οι γέροι του χωριού ενώ στο δεύτερο, οι νεότεροι. Η συζήτηση ήταν κάπως βαρετή, αλλά παραδόξως την απολάμβανα. Σε σχέση με κάποιους άλλους, που στην υπηρεσία τους παρέμεναν μουγκοί  ήταν πολύ καλύτερος.

Η ήσυχη αυτή βραδιά έμελλε να διακοπεί από ένα απόκοσμο μουρμουρητό. Κάνοντας σήμα στον Ακρίδα να σιωπήσει, μέσα στην νεκρική σιγή της νύχτας, το μουρμουρητό έγινε ξανά αντιληπτό. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω από που ερχόταν, κάτι μέσα μου με ωθούσε να ανεβώ και να ελέγξω την υπερυψωμένη σκοπιά. Δίχως να χάσω χρόνο, έκανα νόημα στον Ακρίδα ότι πάω να κάνω έλεγχο, όπλισα το Μ-16, και κατευθύνθηκα με προσεχτικό βηματισμό προς τη σκάλα. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά, διαπίστωσα πως η ένταση του μουρμουρητού δεν είχε αλλάξει, σαν να μην υπήρχε συγκεκριμένη πηγή από την οποία προερχόταν. Φθάνοντας στο τέρμα της σκάλας, προσπάθησα να ανοίξω την σιδερένια πορτούλα. Ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο, μεγάλωσε την ένταση μου, ενώ η συχνότητα των χτύπων της καρδιάς μου είχε αυξηθεί σημαντικά. Δεν άργησα να αντικρίσω  το εσωτερικό της παρατημένης σκοπιάς, η οποία ήταν άδεια - εγκαταλελειμμένη - παρατημένη. Ξαφνικά το μουρμουρητό σταμάτησε, σαν να γύρισε κάποιος τον διακόπτη. Με προτεταμένο το όπλο μου, έκανα έναν πρόχειρο έλεγχο. Αποφάσισα να ανάψω τον φακό μου. Είχα κάνει όλο τον κόπο να ανέβω μέχρι εκεί, ήθελα να δω με τα ίδια μου τα μάτια, τα σημάδια από τη μοιραία σφαίρα.

Ο φακός μου δεν άναψε ποτέ, διότι πριν προλάβω να τον βγάλω από τη θήκη της εξάρτησής μου, ένιωσα τη δόνηση από το κινητό, στο εσωτερικό της τσέπης μου. Ο κανονισμός απαγορεύει να φέρει ο Σκοπός κινητό μαζί του, κανείς όμως  δεν το εφαρμόζει. Στην οθόνη εμφανιζόταν άγνωστο νούμερο, ποιος άραγε καλούσε τέτοια ώρα? Δεν υπήρχε περίπτωση να με δει κάποιος, η Έφοδος είχε περάσει, οπότε αποφάσισα να απαντήσω. Με το που πάτησα το αντίστοιχο κουμπί, ψιθύρισα "ποιος είναι?", περιμένοντας απάντηση. Κανείς δεν απάντησε, αλλά ανάμεσα σε ελαφριά παράσιτα ήχου κατάφερα να διακρίνω ένα μόνο πράγμα. Κλάματα, με τα οποία σάστισα. Κλάματα, γεμάτα λυγμούς, που ακούγονταν από μακρυά, σαν να απείχε η συσκευή κάποια μέτρα από εκείνον που έκλαιγε. Μηχανικά έκλεισα απότομα το κινητό σαν να προσπαθώ να γλιτώσω από κάτι. Γεμάτος τρόμο και οργή, άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά και να πλησιάζω τον Ακρίδα. Η διαδρομή μου φάνηκε ατελείωτη. Ο Ακρίδας, ήρεμος όπως πάντα, ξαφνιάστηκε από την ένταση που με διακατείχε. Δεν ήξερα τι να του πω, ή αν έπρεπε κιόλας να του διηγηθώ κάτι. Αποφάσισα να μην του αναφέρω τίποτε από το όλο συμβάν.

Θεωρώ απίθανο το συμβάν να αποδοθεί σε κάποιου είδους μακάβριας φάρσας από τη Σειρά μου, κανείς δεν γνώριζε το νούμερο του κινητού μου.