Η απόφαση του Πρωτοδικείου, έδωσε την επίσημη έναρξη του Συλλόγου. Τα 21 ιδρυτικά μέλη, είχαν συνυπογράψει για το καταστατικό, το site omenplus.gr είχε κάνει την εμφάνιση του, μαζί με το αντίστοιχο forum, τα γραφεία στην οδό Χαλκοκονδύλη, είχαν εξοπλιστεί σε ένα άρτιο εργαστήριο και χώρο συγκέντρωσης, όλα προχωρούσαν κανονικά.
Υπήρχε ένα μεγάλο θέμα. Είχα εξουθενωθεί οικονομικά. Στην προσπάθεια μου να μην επιβαρύνω οικονομικά, τους υπόλοιπους που συμμερίζονταν το όραμα μου, είχα επωμιστεί σχεδόν απόλυτα το οικονομικό βάρος. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος οικονομικής ενίσχυσης του συλλόγου. Είχα δαπανήσει κοντά στα 2.500 ευρώ και δεν με έπαιρνε άλλο.
Η οικονομική συνδρομή των μελών ήταν μηδαμινή και σαν Πρόεδρος είχα θέσει στο συμβούλιο πως θα είναι ξεκάθαρη η μη επιβολή ετήσιας συνδρομής. Για τον λόγο που κανείς δεν πλήρωνε το ΕΕΤΕΜ ή αντίστοιχα Επιμελητήρια, που δεν πρόσφεραν τίποτε παρά μόνο εξυπηρετούσαν μικροκομματικά συμφέροντα. Δεν ήθελα το Omenplus να καταντήσει κάτι ανάλογο.
Η πρώτη ιδέα ήταν η δημιουργία ενός τεχνολογικού περιοδικού, στα πρότυπα του προσφάτως τερματισμένου Ελέκτορ. Έμψυχο δυναμικό για το εγχείρημα υπήρχε, έλειπε όμως η όρεξη. Η δεύτερη ιδέα να οργανώσουμε κάποια εκδήλωση που θα αποφέρει έσοδα. Έμψυχο δυναμικό για το εγχείρημα υπήρχε, έλειπε όμως η όρεξη. Από τα 21 ιδρυτικά μέλη, στην ουσία 5 άτομα ήμασταν εκείνοι που πραγματικά πιστεύαμε πως μπορούσαμε να δημιουργήσουμε κάτι που θα ξεπεράσει τη μίζερη Ελληνική πραγματικότητα. Ήταν μεγάλη ανάγκη να επεκταθούμε, έτσι παραβίασα μία αρχή που είχα θέσει από την αρχή και ήρθα σε επαφή με 2 άτομα φοιτητικών παρατάξεων της σχολής.
Η πρώτη επαφή ήταν με τον Θ. παλαιός μου συμφοιτητής, ο οποίος μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής, και γνωστό στέλεχος της αριστερής κίνησης (μιλάω για ΚΚΕ, όχι ντεμέκ αριστερά). Το εγχείρημα το αντιμετώπισε ιδιαίτερα θετικά, χαιρέτησε την προσπάθεια και τις πρωτοβουλίες που είχαμε πάρει, αλλά είχε μία μικρή ένσταση. Θεωρούσε πως ένας σύλλογος που προσπαθεί να παίξει πολύ πιο ουσιώδη ρόλο από ένα κοινό alumni, θα πρέπει να κινηθεί στα πρότυπα ενός συνδικαλιστικού οργάνου και μία σύνδεση με την εν λόγω παράταξη θα βοηθούσε ιδιαίτερα σε αυτό. Παρά την ιδεολογική ταύτιση που έχω με τον Θ. σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να μολύνω πολιτικά την όλη προσπάθεια. Απέρριψα την πρόταση και η πόρτα έκλεισε προς την ΠΚΣ Η/Υ.Σ, πράγμα που το χρεώθηκα προσωπικά (σε μελλοντικά άρθρο που θα ακολουθήσει, θα γίνω πιο σαφής).
Η δεύτερη επαφή υπήρξε από τον Φ. Έκτακτο Καθηγητή στα Η/Υ.Σ, πρώην στέλεχος της ΔΑΠ και ιδιαίτερα ενημερωμένος για τα όσα πράττουμε στα πλαίσια του Omenplus. Η πρωτοβουλία για επικοινωνία έγινε από τον ίδιο, πράγμα που μου προξένησε εντύπωση, αφού δεν υπήρχε προσωπική γνωριμία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μου υποσχέθηκε πως μπορεί να αυξήσει τα ενεργά μέλη του συλλόγου με 20 τουλάχιστον απόφοιτους, με οικονομική συνεισφορά αλλά και συμμετοχή σε εκδηλώσεις. Ζητούσε απλά, στις πρώτες Εκλογές (το τότε παρών Συμβούλιο ήταν προσωρινό), να γίνουν έτσι ώστε να υπάρξουν τουλάχιστον 3 μέλη (πρώην ΔΑΠίτες) στο Συμβούλιο. Κοινώς ζητούσε να παραδώσω τον Σύλλογο στο έλεγχο της ΔΑΠ - ΝΔ. Αρνήθηκα, αλλά και απογοητεύτηκα.
Ήμασταν οραματιστές, ιδεαλιστές, αλλά λίγοι. Είχα δεχτεί επίθεση από το Omen, οι φοιτητικές παρατάξεις ήθελαν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους / την ιδεολογία τους, η μεγαλύτερη πλειοψηφία συναδέλφων - απόφοιτων - έβλεπε θετικά την ιδέα, αλλά δεν είχε διάθεση να πράξει κάτι για αυτό, και το γεγονός ότι λουζόμουν λεκτικά αλλά και με πράξεις, την σάπια νοοτροπία του νεοΈλληνα. Πίστευα πως θα έβρισκα ανθρώπους να αγκαλιάσουν και να οικειοποιηθούν ένα εγχείρημα που είχε ως βάση την αγάπη για την τεχνολογία, αλλά τότε ανακάλυψα πως όπως άνθρωπος που επέλεξε να είναι άχρηστο σκουλήκι στη ζωή του, όσες ευκαιρίες κι αν παρουσιαστούν γύρω του, θα προσεγγίσει εκείνες τις οποίες μπορεί να φτάσει έρποντας.
Ο Σύλλογος Αποφοίτων Η/Υ.Σ ΤΕΙ Πειραιά - "Omenplus", διήρκεσε επίσημα, για 6 μήνες, όπου αποφάσισα να αποχωρήσω με μία σκληρή ανακοίνωση στην επίσημη ιστοσελίδα, και να χαραχτεί στη μνήμη μου ως ένα όνειρο που είχα από την εποχή που ήμουν φοιτητής, ακόμη κι όταν έρθει η μέρα που θα κλείσω τα μάτια μου, θα γνωρίζω πως πάλεψα για αυτό το όνειρο κι είμαι ευτυχής για αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου