Υπάρχει μία πολύ λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τον τελειόφοιτο από τον απόφοιτο. Η λεπτή γραμμή του πτυχίου. Η επίσημη κι αδιαμφισβήτητη βεβαίωση πως οι σπουδές ολοκληρώθηκαν, η απόκτηση ενός επαγγελματικού τίτλου, ο οποίος θα κατοικεί πλέον δίπλα στο Επώνυμό. Έχοντας διασχίσει αυτή την λεπτή γραμμή προσελήφθη κι εργάστηκα για την Datec Electronics.
Η εταιρεία εδρεύει στα Πετράλωνα, κοντά στον ομώνυμο σταθμό του Ηλεκτρικού. Την εποχή που η Ελλάδα ζούσε μέσα στην ψεύτικη ευμάρεια, και το μεγαλύτερο άγχος των Ελλήνων ήταν ποιος θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision, πέρασα το κατώφλι ενός ψιλοσάπιου κτιρίου με διάθεση και όνειρα. Εκεί έδωσα συνέντευξη σε έναν άνθρωπο ο οποίος μου ενέπνευσε σεβασμό από την πρώτη στιγμή που τον αντίκρισα τον Γιαπ Σταμ. Μηχανικός από το πολυτεχνείο της Πάτρας, έχοντας τον συνδυασμό καράφλα/μουστάκι του σοβαρού Έλληνα του 21ου αιώνα, με το πούρο και την μεταλλική φωνή, με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Υπήρξα συμπάθεια του Γιαπ Σταμ, ενώ εκτίμησε ιδιαίτερα τον ενθουσιασμό μου και τις φρέσκες γνώσεις που εξασκούσα πάνω στους Μικροελεγκτές και τη Μικροηλεκτρονική. Συμφωνήσαμε και στο οικονομικό, το οποίο ήταν η νόμιμη σύμβαση με βάση το πτυχίο μου.
Η περιήγηση μου στους χώρους της εταιρείας ήταν εξίσου συναρπαστική. Ας ξεκινήσω από ψηλά, τον 2ο όροφο. Εκεί στεγαζόταν το γραφείο του Γιαπ Σταμ, ευρύχωρο, τακτοποιημένο, αρχοντικό. Εξοπλισμένο με όλα τα αξεσουάρ ενός γραφείου το οποίο ανήκει στο Boss. Πεντακάθαρος χώρος, ξύλινη επένδυση, ειδική θήκη για πούρα και το πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού από το Πολυτεχνείο της Πάτρας, κρεμασμένο στον τοίχο. Μου άρεσε ιδιαίτερα εκείνος ο χώρος. Αν ποτέ (το οποίο το θεωρώ κάπως απίθανο) αποκτήσω την δικιά μου εταιρεία, το γραφείο μου θα το εξοπλίσω παρόμοια, με τη διαφορά πως θα κρεμάσω κάπου, και το κεφάλι ενός βαλσαμωμένου ταράνδου.
Στον 2ο όροφο στεγαζόταν και το μίζερο γραφειάκι του κ. Σίμωνα. Ο κ. Σίμωνας ήταν ο μειοψηφικός μέτοχος της εταιρείας, παλαιός παίχτης της ομάδας Μπάσκετ του Μίλωνα (λογικά έπαιζε 4άρι ή 5άρι γιατί ήταν ψηλός και σωματώδης), και Ελληνάρας της δεκαετίας του 80. Ο κ. Σίμωνας ήταν η φανερή παραφωνία της εταιρείας. Παντελώς άχρηστος κι ανίκανος προσπαθούσε (δίχως επιτυχία) να αποδείξει την χρηστικότητα της παρουσίας του. Δίχως εμπειρία πάνω στις τεχνολογίες με τις οποίες η εταιρεία εμπλέκονταν, με ντεμέκ "επικοινωνιακές" ιδιότητες (το τεκμηριώνω παρακάτω), κλασσικός υπερφίαλος που ζει στον κόσμο του. Προσωπικά τον συμπαθούσα, κατά βάθος ήταν καλός άνθρωπος.
Στον πρώτο όροφο στεγαζόταν τα 2 βασικά τμήματα της εταιρείας. Το τμήμα των Μηχανικών, όπου εκεί λάμβανε χώρα η σχεδίαση των projects, και το τμήμα των Τεχνικών, όπου εκεί λάμβανε χώρα πάσης φύσεως χαμαλοδουλειά. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο χώρων ήταν το μπάχαλο που επικρατούσε. Τα PC, οι παλμογράφοι, τα Microcontrollers KITs και λοιπά όργανα, ήταν μονίμως θαμμένα από μάζες ηλεκτρονικών εργαλείων/εξαρτημάτων, βιβλίων και πάσης φύσεως φακέλων,κούτες, καφέδες, μισοφαγωμένα σάντουιτς και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ, όσες φορές αποφασίσαμε να βάλουμε μία τάξη, μέσα σε 1-2 ημέρες, το χάος έκανε την επίθεσή του, μετατρέποντας το χώρο σε κλασσικό Ελληνικό Ηλεκτρονικό Εργαστήριο (αν ο χρόνος εύρεσης για των promp του παλμογράφου, είναι κάτω από 5 λεπτά, κάτι δεν πάει καλά).
Στο υπόγειο βρισκόταν η αποθήκη. Εδώ πρέπει να γράψω ένα τεράστιο RESPECT στον Γιαπ Σταμ. Η αποθήκη του ήταν άρτια εξοπλισμένη, με πλήρη καταγραφή των εξαρτημάτων, είτε πρόκειται για βηματικούς κινητήρες, είτε για smd πυκνωτές. Επειδή η Datec Electronics στα ενεργά της project, είχε και έργα στρατιωτικής φύσεως (πολεμικό ναυτικό, άρματα μάχης), ήταν συμβεβλημένη με το ΝΑΤΟ. Μεταξύ των τότε συναδέλφων μου κυκλοφορούσε η φήμη, πως στο υπόγειο υπάρχει μία μυστική κρύπτη η οποία περιέχει το απόρρητο συμφωνητικό με το ΝΑΤΟ. Υποτίθεται πως η ύπαρξη της κρύπτης είναι υποχρεωτική για τις εταιρείες που συνεργάζονται με ΝΑΤΟικές δυνάμεις, γεγονός που ποτέ δεν έμαθα αν ήταν όντως αληθινό ή μύθος.
Ακριβώς απέναντι, σε μία μονοκατοικία (άλλο σάπιο και κατεστραμμένο κτίριο), στεγαζόταν το λογιστήριο και το μίνι Μηχανουργείο. Σε εκείνο το Μηχανουργείο, εθελοντικά ήρθα σε πρώτη επαφή με πραγματικό Τόρνο και Φρέζα, υπό τις πολύτιμες οδηγίες του Γιαπ Σταμ.
Στην Datec έζησα την εμπειρία του πρώτου μου project, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό για την ζωή μου και την επαγγελματική μου καριέρα, το περιβόητο "Σύστημα Τηλεματικής για τον Στόλο του Δήμου Πειραιά". Δεν θα επεκταθώ στις βαρετές λεπτομέρειες των τριών πρώτων μηνών, όπου υλοποίησα τη σχεδίαση του project. Απλή αναφορά στα επιμέρους tasks που έφερα εις πέρας:
- Σχεδίαση όλων των ηλεκτρονικών σχηματικών, σε cad layer και pcb layer
- Συγγραφή Assembly κώδικα για τον intercom μικροελεγκτή και για τον sensors control μικροελεγτκή
- Συγγραφή Unix scripts για την διεπαφή μεταξύ μικροελεγκτών και του Industrial PC, το οποίο συγκέντρωνε τα sensors data, GPS data και είχε επικοινωνία μέσο GPRS με τα headquarters του Δήμου (κάτι βρωμερά γραφεία, με βρωμερούς χοντρούς τύπους).
Το ενδιαφέρον κομμάτι αρχίζει, όταν τελείωσε η σχεδίαση και περάσαμε στη φάση υλοποίησης, στο αμαξοστάσιο του Δήμου Πειραιά. Σαν υπεύθυνος του Project, βαφτίστηκα επιπλέον Υπεύθυνος Εργοταξίου (δίχως να έχω κάποια πιστοποίηση Μηχανικού Ασφάλειας ή κάτι παρόμοιο), Συντονιστής της ομάδας των Τεχνικών (εδώ είχε μία λογική, αφού ήμουν ο μόνος που γνώριζε ακριβώς πως πρέπει να υλοποιηθεί κάθε είδους εγκατάσταση), Διεπαφή μεταξύ ανθρώπων Αμαξοστασίου και Datec. Κλασσικές Ελληνικές καταστάσεις. Θα ανοίξω μία παρένθεση για κάποια στοιχεία που έχουν ενδιαφέρον.
Το συγκεκριμένο project, ήταν αρκετά ελπιδοφόρο για την μελλοντική εικόνα της εταιρείας. Στον διαγωνισμό, είχαν κατέβει εταιρείες μεγαθήρια (της εποχής), όπως Siemens, Intracom, Zenon... αλλά με έναν εξαιρετικό Διαγωνιστή (και τεράστιος χαβαλές για το προσωπικό της Datec - από τις μεγάλες μου συμπάθειες) αλλά και την απαραίτητη μίζα, έκανε την κίνηση ΜΑΤ και πήρε το project. Είχα ενημερωθεί κατάλληλα, ποιοι άνθρωποι από το Δήμο του Πειραιά, είναι "δικοί" μας (δες προηγούμενη πρόταση), οπότε τους μιλάω ελεύθερα, και ποιοι ήταν "εναντίον" μας (πάλι στην προηγούμενή πρόταση υπάρχει η εξήγηση), οπότε τους μιλάω με επιφύλαξη και διπλωματικά. Εκείνοι όμως που σίγουρα ήταν εναντίον μας, έχοντας ακούσει άπειρο μπινελίκι και κατάρες από μεριά τους ήταν οι εργαζόμενοι του αμαξοστασίου. Άνθρωποι αγράμματοι, Πειραιώτες ψευτόμαγκες, βολεμένοι δημόσιοι υπάλληλοι με ελάχιστη όρεξη για εργασία, διαταράχθηκαν ανεπανόρθωτα μόλις έμαθαν πως στα οχήματα που οδηγούν θα εγκατασταθεί GPS ή αλλιώς ο "ρουφιάνος" όπως έλεγαν. Το που ακριβώς πήγαιναν κάποιοι οδηγοί με τα οχήματα του Δήμου, το γνώριζα εγώ κι η ομάδα μου, ειδικά στα δοκιμαστικά tracking που εκτελέσαμε αργότερα.
Το αμαξοστάσιο του Πειραιά, είναι από τα πιο βρώμικα μέρη που έχω βρεθεί στη ζωή μου. Όλες οι αισθήσεις βομβαρδίζονταν από μπόχα και σιχαμάρα. Ο αέρας μύριζε έντονη σκουπιδίλα, το μέρος θύμιζε κάτι εγκαταλελειμένα βενζινάδικα σε αμερικάνικη ταινία τρόμου late 90's, το μόνο που άκουγες είναι οι φωνές των υπαλλήλων του Δήμου που σε κάθε πρόταση έβαζαν και 5-6 βρισίδια, δεν διακινδυνεύαμε να αγγίξουμε τίποτε δίχως γάντια προστασίας και βέβαια στο μικρό καφενείο της γριούλας οι καφέδες και τα μεζεδάκια είχαν γεύση αποσάθρωσης και σήψης. Με τον καιρό τα συνηθίσαμε όλα και νοιώθαμε σαν το σπίτι μας.
Η επιστασία και καθοδήγηση των τεχνικών μου, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Παιδάκια 17-18 ετών που είχαν τελειώσει ένα ΤΕΛ ή κάποιο ΙΕΚ, ήταν υπό τις οδηγίες μου, για το που και πως θα υλοποιήσουν κάθε εγκατάσταση. Η αλήθεια είναι πως για να δώσω το καλό παράδειγμα, χώθηκα αρκετές φορές μέσα στα σκατά/σκουπίδια/σιχαμένες μάζες που δεν θέλω να ξέρω τι ακριβώς ήταν/και άλλα τέτοια, ώστε να μην τους δώσω πάτημα να λένε "εσύ το παίζεις προϊστάμενος κι εμείς δουλεύουμε στα σκατά". Με τον καιρό ανέπτυξα καλές σχέσεις μαζί τους, ενώ το υποχθόνιο μέρος μας οδήγησε να εμπλουτίσουμε το λεξιλόγιο μας, με κάθε είδους βρισιά. Η αλήθεια είναι, πως το να είσαι καθημερινά σε ένα τέτοιο μέρος για μήνες, δεν σε αφήνει ανεπηρέαστο. Οπότε, αν κάποιος ήθελε να ζητήσει από τον συνάδελφο, π.χ. έναν πριτσιναδόρο, έπρεπε πρώτα να τον κοσμήσει (τον πριτσιναδόρο, όχι τον συνάδελφο) με διάφορα επίθετα και μετοχές που ξεκινούσαν συνήθως από το γράμμα 'γ'.
Το highlight της εργασιακής μου εμπειρίας στο συγκεκριμένο project, ήταν το περιστατικό κλοπής. Ένα ωραίο πρωινό, πριν ακόμη πιω τον καφέ με γάλα και μπίχλα από τη γριούλα, ανακάλυψα πως από ένα όχημα έλειπε το industrial PC και κάποιοι αισθητήρες. Προφανώς κάποιος μπουρτζόβλαχος οδηγός, θεώρησε πως θα μπορούσε να πουλήσει το συγκεκριμένο 'κουτί' που είχε κλειδωμένο hardware και έτρεχε ένα custom Unix λειτουργικό. Η συνέχεια ήταν καταιγιστική. Αστραπιαία αντίδραση από τον αντιδήμαρχο Πειραιά (εκείνος που ήταν υπεύθυνος καθαριότητας), έναν θεόχοντρο τύπο, ντυμένος με κόκκινο παλτό από τη μπουτίκ του Ολυμπιακού, έμπειρη τραχιά φωνή από χρόνιο χασίς, έφτυνε τις λέξεις και με απειλούσε πως οι κατηγορίες μου είναι ανυπόστατες. Ήταν από τις περιπτώσεις που δεν με έπαιρνε να του πάω κόντρα, οπότε το έπαιξα τυπικός Κινέζος όταν ήρθε η ώρα για την ένορκη εξέταση, κατέθεσα τα γεγονότα όπως έγιναν και ποτέ δεν έμαθα το αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας.
Από την Datec, πήρα πολύτιμη γνώση κι εμπειρία. Η πρώτη μου επαγγελματική σοβαρή επαφή με Embedded Systems και Project Management, πρακτικές ηλεκτρομηχανολογικές γνώσεις, Ελληναράδικο teamworking, ακραίες συνθήκες εργασίας.
Γιατί χώρισαν οι δρόμοι μας, η παρακάτω καταγγελία τα εξηγεί όλα:
Οι υπάλληλοι της εταιρείας Datec Ηλεκτρονικής ΑΒΕΕ, συνεχίζουν για έκτο μήνα να είναι απλήρωτοι και βρίσκονται πλέον σε επίσχεση εργασίας για άγνωστο χρονικό διάστημα. Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας συνεχίζει να κάνει δουλειές με το Δημόσιο και να κερδίζει, χωρίς βέβαια να καταβάλλει τους μισθούς στους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι βρίσκονται πλέον σε απελπιστική κατάσταση και έχουν κινηθεί νομικά για την αποκατάσταση της αδικίας, καθώς, όπως φαίνεται, σπρώχνονται από την εργοδοσία, σε παραίτηση από τα νόμιμα δικαιώματα τους.
Εκείνος βέβαια συνεχίζει κανονικά τις εργασίες σε νεόκτιστη παρακαλώ οικοδομή, δίπλα στην εταιρεία του, χωρίς ντροπή. Ας σημειωθεί, πως κάποιοι από τους εργαζόμενους, έχουν οικογένεια με παιδιά και βρίσκονται στο χείλος της οικονομικής καταστροφής.
Ποτέ δεν πίστεψα πως ο Γιαπ Σταμ υπήρξε βρώμικο λαμόγιο. Πιστεύω πως αν ήταν στο χέρι του, θα ήταν ένας καθαρός επιχειρηματίας, που αγαπούσε αυτό που έκανε. Απλά πίσω από κάθε μεγάλο άντρα, που τα έκανε σκατά στη ζωή του, υπάρχει μία γυναίκα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η γυναίκα του και συνιδιοκτήτρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου