Επαγγελματικά Χρόνια - Golden Years (Paperland, Exis IT)

Σε σχετικά μικρή ηλικία, ανακάλυψα τις μεγάλες συγκινήσεις (και τα μεγάλα οικονομικά έσοδα), που μπορεί να προσφέρει η Freelance εργασία.

Paperland
H συνεργασία μου με την Paperland ήταν η πρώτη freelance απόπειρα, στα 23 μου χρόνια, άκρως διασκεδαστική και προσοδοφόρα. Η Paperland είχε έδρα στην περιοχή της Ριζούπολής, απέναντι από το γήπεδο του Απόλλων Αθηνών. Δεν έμαθα ακριβώς ποιο ήταν το κύριο αντικείμενο, κάτι με χαρτιά φαντάζομαι, αλλά την περίοδο της συνεργασίας μας, ο ιδιοκτήτης της Paperland είχε μυριστεί πως υπάρχει πολύ ψωμί στο χώρο της πληροφορικής, και μετέτρεψε το μαγαζί του σε κομπιουτεράδικο (δεν μπήκε στον κόπο να αλλάξει το όνομα).

Ο ιδιοκτήτης, έχω ξεχάσει όνομα κι επίθετο οπότε Paperman, κλασσικός νεοέλληνας, καπιταλιστής που ψήφιζε ΣΥΝ και κατηγορούσε το σύστημα.

Το πως βρήκε το βιογραφικό μου, παραμένει άγνωστο. Ποτέ δεν είχα στείλει το CV μου σε κάποια Paperland, anyway με κάλεσε ο Paperman να μου αναθέσει την εργολαβία κατασκευής ενός software για διαχείριση αλυσίδας κομμωτηρίων. Μου παρέδωσε ένα μισοτσαλακωμένο μπακαλόχαρτο με specifications της εφαρμογής, του στυλ "... να κάνει αυτό... να κάνει το άλλο..." (Ελληνική Επιχειρηματικότητα στον καιρό της ευμάρειας), και τα υπόλοιπα τα άφησε σε εμένα. Το μόνο που ήθελε είναι να μπορεί να τρέχει η εφαρμογή σε λειτουργικό σύστημα Windows. Άπειρος αλλά δραστήριος στο χώρο του προγραμματισμού, το είδα σαν μία καλή ευκαιρία να αναπτύξω μία εμπορική πλήρη εφαρμογή, να πλουτίσω τις εμπειρίες μου και να βγάλω κάποια εξτρά χρήματα. Μπορώ να πω πως τα πέτυχα και τα τρία. Σε Visual Basic 6 ξεκίνησα την ανάπτυξη της εφαρμογής, χρησιμοποιώντας ADO object για επικοινωνία με βάση δεδομένων Access. Δεν είχα ιδιαίτερα διευρυμένες γνώσεις, οπότε πήγα λίγο με την πεπατημένη της εποχής.

Στην συνεργασία μου με τον Paperman και τους ιδιοκτήτες κομμωτηρίων, εδραίωσα την αυτοπεποιθησή μου για τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

• Δυνατότητα μετάδοσης γνώσης με απλό και κατανοητό λόγο. Μετά από μία δίωρη παρουσίαση, οι κομμώτριες που είχα απέναντί μου, μπορούσαν να χειριστούν το περιβάλλον εργασίας του προγράμματός μου, με ευκολία. (+ ότι το περιβάλλον εργασίας μου ήταν φιλικό προς τους χρήστες/κομμώτριες)
• Δυνατότητα να εξηγώ με πειθώ, τη δυνατότητα επέκτασης της συνεργασίας. Ο Paperman αρχικά ζήτησε ένα απλό software, όμως μετά από συζητήσεις/παρουσιάσεις, του άνοιξα την όρεξη και το project εμπλουτίστηκε με Smart Cards πελατών/υπαλλήλων, κοινή δικτυακή βάση δεδομένων για όλα τα καταστήματα της αλυσίδας, μέχρι και live streaming με IP Cameras (για επιδείξεις μόδας και άλλες τέτοιες βλακείες) συζητήσαμε, όμως το τελευταίο έμεινε μόνο στη συζήτηση. Είναι προφανές, πως για κάθε επέκταση λάμβανα εξτρά χρήματα για development και παρουσίαση.
• Ξεκαθάρισα πως το γυναικείο κομμωτήριο είναι η μεγαλύτερη οικονομική απάτη του 21ου αιώνα (είναι απίστευτο πως μία γυναίκα μπορεί να δώσει 60 ευρώ - στην καλύτερη περίπτωση - για να περιποιηθεί μέρη του σώματος - που μπορεί να το κάνει μόνη της στο σπίτι, δωρεάν).

Με τον Paperman, κράτησα επαφή μαζί του, κατά καιρούς του παρείχα support, η συνεργασία μας / επαφή διακόπηκε μετά από λίγα χρόνια που βρέθηκα στη Σουηδία για το δεύτερο Μεταπτυχιακό μου, έκτοτε δεν επικοινωνήσαμε ξανά. Για την ιστορία, η Paperland έχει κλείσει, στη θέση της άνοιξε κατάστημα που πουλάει χρώματα (για Μπογιατζήδες).

Exis IT
H Exis υπήρξε (κι υπάρχει ακόμη) ένα αμιγές software house, σε κάποιο όροφο ενός σάπιου κτιρίου απέναντι από το Μέγαρο Μουσικής. Άθλιο μέρος για να εργάζεται κανείς. Πάντα είχα την απορία, γιατί τα sofwtware houses των περασμένων δεκαετιών, επέλεγαν πάντα κάτι διαμερίσματα/γιάφκες για να στήσουν 4-5 μεταχειρισμένα γραφεία, να βάλουν 4-5 μεταχειρισμένα PC, κάτι ψευτοκαρέκλες με ροδάκια (από τα οποία, ένα πάντα κολλούσε), ώστε τα Programming Geeks της εποχής να εργάζονται μετά μανίας. Δεν νομίζω πως ήταν οικονομικός ο λόγος, περισσότερο σαν trend της εποχής, έμοιαζε. Η Exis δεν ξέφευγε από αυτό το μοτίβο. Ένας χώρος στον οποίο εργάστηκα για 22 ημέρες, και σε καμία περίπτωση δεν θα δεχόμουν την μόνιμη συνεργασία που έπειτα μου πρόσφεραν.

Η Exis είχε άμεση ανάγκη από κάποιον Web Developer, συγκεκριμένα με γνώσεις πάνω στο ASP.Net. Η θέση ήταν καθαρά project based, αλλά στη συνέντευξη άφησαν ανοιχτή την δυνατότητα περαιτέρω συνεργασίας εφόσον έμεναν ικανοποιημένοι. Το project δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον, αλλά ούτε και αδιάφορο. Μία δυναμική ιστοσελίδα, με MySQL να τρέχει, και κάποια flash adv, που εμφανίζονταν βάση κάποιου αλγόριθμου. Το project δεν ήταν τόσο βαρετό ώστε να το ολοκληρώνω με γκρίνια, αλλά ούτε και τόσο challenging ώστε να μην κάνω διαλείμματα για να κάνω σταδιακά copy paste όλο τη Source Code Database της Exis και να το αποθηκεύω σε cds.

Οι 22 ημέρες πέρασαν αρκετά βαρετά, οι 5-6 προγραμματιστές που αποτελούσαν την εταιρεία, ήταν προσηλωμένοι στον κωδικά τους (ο οποίος μπορώ να πω, ήταν αξιοπρεπέστατος), οπότε δεν έζησα ούτε ίντριγκες, ούτε τίποτε (κοινώς ξενέρωτες καταστάσεις).

Τα παλικάρια της Exis έμειναν ικανοποιημένοι μαζί μου, και μου πρόσφεραν τη δυνατότητα να συνεργαστούμε μόνιμα, αλλά όπως ήταν φυσικό αρνήθηκα. Είχα μεγαλύτερα σχέδια, από το να γράφω ASP κώδικα, μέσα σε ένα μίζερο κτήριο, ανάμεσα σε μίζερους αλλά φέρελπις προγραμματιστές. Υποσχέθηκα πως δεν θα κάνω κατάχρηση όποιου source code ανήκε στην Exis, κάτι το οποίο τήρησα εν μέρει. Κατάχρηση δεν έκανα, αλλά εκτεταμένη χρήση. Δεν υπάρχει εταιρεία που εργάστηκα και να μην πήρα μαζί μου, source code, schematics, source files, ακόμη και hardware modules, κι είναι ευνόητο που δεν τα βούτηξα για σουβενίρ.

H τελευταία μου ημέρα στην Exis, είχε αρκετές εναλλαγές συναισθημάτων. Αφού έγιναν οι κλασσικές εκατέρωθεν βαρετές χαιρετούρες, κι ευχές, στον δρόμο μου για το σπίτι, έλαβα το πρώτο τηλέφωνο. Ήταν από την Zenon Electronics, στην οποία είχα δώσει συνέντευξη λίγες ημέρες πριν, και με ενημέρωσαν πως θα προχωρήσουμε σε συνεργασία/πρόσληψη. Πετούσα από τη χαρά μου. Λίγα λεπτά αργότερα, έλαβα 2ο τηλέφωνο από την IBM για τον ίδιο λόγο. Μετά από 3 συνεντεύξεις, είχα περάσει στη φάση της πρόσληψης. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου αναρωτήθηκα, τι έπρεπε να απαντήσω, και βασιζόμενος στις αξίες που με διέπουν, αρνήθηκα την προσφορά τους, αφού είχα ήδη συμφωνήσει (έστω προφορικά) στη Zenon. Ίσως να ήταν διαφορετική η ζωή μου, αν δεν είχα απορρίψει την IBM (η οποία αποτελούσε διακαή πόθο) εκείνο το απόγευμα, γεγονός που δεν θα μάθω ποτέ. Όμως κι η Zenon ήταν πολλά υποσχόμενη.