Συνεντεύξεις

Έτος 1999, η πρώτη μου συνέντευξη, στην εταιρεία Promotion Group. Όντας φοιτητής ακόμη, έψαχνα για μία part time θέση, σαν PC Operator ή κάτι τέτοιο. Στη ΧΕ βρήκα την αντίστοιχη αγγελία, όπου μετά τις τυπικές διαδικασίες έκλεισα την πολυπόθητη πρώτη συνέντευξη. Η εταιρεία (λέμε τώρα) ήταν στην οδό Αθηνάς, εκεί που τώρα πωλούν σάπια αλλαντικά και ληγμένες σοκολάτες σε φοβερές τιμές. Με υποδέχτηκε ένας αντιπαθέστατος wannabe γιάπης με έμφυτο ειρωνικό στυλ. Είχα τόσο άγχος και αγωνία που πραγματικά δεν κατάλαβα καν περί τίνος πρόκειται. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι με προσέλαβε και την επόμενη ημέρα, όπως είπε χαρακτηριστικά ‘πιάνω δουλειά’. Έπρεπε από το όνομα της εταιρεία να καταλάβω ότι πρόκειται για θέση πλασιέ, αλλά το συνειδητοποίησα όταν μου έδωσαν μία τεράστια τσάντα και με ξαμόλησαν στην Ερμού για να πλασάρω: σετ από μαχαίρια (που σιγά μην έκοβαν), ένα σετ από παραμύθια, και τον αποχνουδωτή (μία σκέτη βλακεία με κυλινδρικό μηχανισμό που μάζευε τα χνούδια). Η διάρκεια στην εταιρεία κράτησε 3 ώρες, όπου με περηφάνια μπορώ να πω ότι πούλησα ένα σετ μαχαιριών και ένα σετ από παραμύθια. Ήταν πάντως εμπειρία!

Έτος 2003, έχω πάρει πτυχίο και βρίσκομαι στην αναζήτηση εργασίας ως πτυχιούχος πλέον. Η εταιρεία Amos Net (χαλαρά το πιο ηλίθιο όνομα εταιρείας), με καλεί για συνέντευξη. Ο χώρος ήταν ένα ημιυπόγειο στη Ν. Ιωνία. Κι εδώ έπρεπε να λάβω τα σημάδια υπόψη. Στον αστείο δήμο της Ν. Ιωνίας δεν θα μπορούσε να εδρεύει σοβαρή εταιρεία. Όπως και να έχει, η Amos Net είχε 2.5 ιδιοκτήτες και μία γραμματέα/λογίστρια/καφετζού/αρραβωνιαστικιά του 0.5 ιδιοκτήτη. Ο χώρος ήταν ενιαίος όπου είχαν τα γραφεία τους οι τρεις λέχρες και όλη μέρα διαφωνούσαν λες και συζητούσε ο Steve Jobs με τον Bill Gates και τον Mark Zuckerberg. Ήθελαν κάποιον για το εργαστήριο (ομολογώ ότι ήταν άρτια εξοπλισμένο) για κάποιον που θα ήταν προγραμματιστής/σχεδιαστής ιστοσελίδων/ τεχνικός PC/τεχνικός δικτύων/delivery HW εξαρτημάτων. Η παραμονή μου διήρκησε 3 ημέρες, καθώς την τρίτη ημέρα ο νο1 αφεντικό έκανε το μεγάλο λάθος να με στείλει ‘για τσιγάρα’. Πήρα την τσάντα μου, τη γέμισα με μνήμες RAM, έναν επεξεργαστή, ένα οπτικό mouse (τότε δεν ήταν της μόδας), και αν μπορούσα θα έπαιρνα και άλλα, τσίμπησα και τα 3 ευρώ και από τότε δεν με ξαναείδαν. Με 2.5 ιδιοκτήτες και 0 πελάτες η εταιρεία μετά από λίγους μήνες έκλεισε και στο ημιυπόγειο άνοιξε Πακιστανικό φαγάδικο.

Έτος 2003 - Συνέντευξη στις 11 τη νύχτα, σε εταιρεία Smart Home Automation στη Δραπετσώνα, με έναν αναμφίβολα ψυχοπαθή εργοδότη. Προσπαθώ να ξεχάσω τη συνέχεια…

Έτος 2007, έχω τελειώσει το μεταπτυχιακό, έχω γυρίσει από Στοκχόλμη και κλείνω συνάντηση με έναν πολλά υποσχόμενο μπάρμπα στην Ηλιούπολη. Ο τύπος είχε ωραίο concept. Πελάτες του παλαιά μηχανουργία που χρησιμοποιούσαν χειροκίνητους τόρνους, τους οποίους μετέτρεπε σε ηλεκτρονικούς και ελεγχόμενους μέσο software. Πανέξυπνη ιδέα, πήγα με πολύ θετική προδιάθεση, η οποία ενισχύθηκε όταν αντίκρισα το εργαστήριο του. Καθαρό, προσεγμένο, ευήλιο και άνετο. Συνήθως τέτοιου είδους εταιρείες/εργαστήρια είναι κάτι αχούρια που το πληκτρολόγιο το αναζητάς κάτω το σωρό με κατσαβίδια, κολλητήρια και μυτοτσίμπηδα. Όσο καθαρός ήταν ο χώρος τόσο βρωμιάρης ήταν ο ιδιοκτήτης. Ένας χοντρός, ελαφρώς μαλλιάς (που είχε να το λούσει από τότε που πλενόντουσαν οι Έλληνες με στάχτη), με κλασσικό σκούρο μπλε (όταν το αγόρασε θα ήταν γαλάζιο) πουκάμισο. Είχε και ένα μόνιμο γουρλωμένο βλέμμα, κι έδεσε η συνταγή. Η συνέντευξη ξεκίνησε πολύ καλά, σε σημείο να ενθουσιαστώ με τις προοπτικές συνεργασίας. Ήταν μεσημέρι, παρήγγειλε και πίτσα, πράγμα που με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο. (Οι απόψεις μου για καφέδες και κουλουράκια δεν περιλαμβάνουν δωρεάν πίτσα). Όλα άλλαξαν προς το χειρότερο, όταν η άξαφνα η συζήτηση μεταφέρθηκε στα ζώδια και σε θέματα αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας. Είχα πάψει να μιλάω, απλώς άκουγα. Hardcore θεματολογία Λιακόπουλου από την οποία κράτησα δύο λεπτομέρειες:

• Όσοι είναι γεννημένοι τον Ιανουάριο/Φεβρουάριο, είναι κατάλληλοι να ασχοληθούν με τεχνολογία.
• Στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, για ένα δευτερόλεπτο η φύση παύει να λειτουργεί, διαπράττοντας το καθιερωμένο reset!!! Μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό με το να παρακολουθήσει κάποιος το τραγούδι ενός γρύλου, το οποίο θα σταματήσει για ένα δευτερόλεπτο στις 3 ακριβώς. (το δοκίμασα, δεν ισχύει).

Ομολογώ πως περίμενα την φάω την πίτσα και να βρω μία φθηνή δικαιολογία, ώστε να διακόψω τη συζήτηση και έφυγα χωρίς να υπάρξει περαιτέρω επικοινωνία από τη μεριά μου.

Αναζήτηση Εργασίας

Εύρεση εργασίας, το μείζον θέμα κάθε νέου και νέας. Μία ολόκληρη διαδικασία με διακριτά βήματα και στάδια. Στο παρόν άρθρο θα καταθέσω προσωπικές εμπειρίες από τις πρώτες μου απόπειρες εύρεσης εργασίας μέχρι και το τελευταίο διάστημα. Μία πολύ σημαντική διευκρίνιση. Υπάρχει χαοτική διαφορά μεταξύ του ‘ψάχνω για δουλειά’ από το ‘αναζητώ εργασία’. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για ένα δουλικό μίζερο υποκείμενο που ψάχνει για νέο αφέντη να τον αλυσοδέσει σε ένα γραφείο και να βάζει άχρηστες σφραγίδες σε άχρηστα χαρτιά για το υπόλοιπο της άχρηστης ζωής του. Στη δεύτερη περίπτωση αναφερόμαστε για ένα δημιουργικό πνεύμα που αναζητά νέο περιβάλλον να δημιουργήσει, να αξιοποιήσει τις ικανότητες, να παράγει έργο και κοινωνική συμμετοχή. Ο πρώτος είναι δούλος, ο δεύτερος είναι ένας μικρός δημιουργός.

Οι πρώτες μου σοβαρές εμπειρίες αναζήτησης εργασίας ξεκινούν στην ηλικία των 19, στα τέλη της δεκαετίας του 90. Εκείνη την εποχή, παρά την ανερχόμενη εξέλιξη του internet στην Ελλάδα, οι παραδοσιακοί τρόποι για την αναζήτηση νέων θέσεων, ήταν οι πιο αποδοτικοί. Δεν υπήρχε Skywalker ή Kariera, ούτε κάποιος τρόπος να στείλεις 100 βιογραφικά μέσα σε 15 λεπτά με τη χρήση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Εκείνη την εποχή έπρεπε να καταναλώσεις πολύ ώρα στο τηλέφωνο, αναζητώντας τον υποψήφιο εργοδότη.

Όντας φοιτητής, οπότε πρακτικά απλώς ‘απόφοιτος Λυκείου’, δεν είχα μεγάλες απαιτήσεις, αλλά λόγω ακαδημαϊκής κατεύθυνσης αναζητούσα εταιρείες στο χώρο της πληροφορικής και της τεχνολογίας. Η ΧΕ επί χρόνια τσουβάλιαζε τις θέσεις που αφορούν τους Μηχανικούς Λογισμικού με τους τεχνικούς Η/Υ, υπό την κατηγορία ‘Τεχνικοί Υπολογιστών’ ή κάπως έτσι. Δείγμα της ελληνικής νοοτροπίας που επινόησε τον όρο ‘κομπιουτεράκιας.’ Με αυτό τον χαρακτηριζόταν ο 16χρονος πιτσιρικάς που ήξερε να συναρμολογεί ένα PC, έχοντας διαβάσει τα περιοδικά RAM και CHIP της εποχής, αλλά ταυτόχρονα και ο απόφοιτος Ανώτατης Εκπαίδευσης πάνω στην Ηλεκτρονική ή Πληροφορική που μπορεί να είχε και Master, PhD και 20 δημοσιεύσεις. Έτσι κάτω από την αγγελία που ζητούσαν υπάλληλο με πτυχίο ή δίπλωμα, γνώσεις πάνω σε COM+, ColdFusion ή το mainstream της εποχής, Java, υπήρχε και η αγγελία που ζητούσαν τεχνίτη ‘κομπιουτεράκια’ με παπάκι και εμπειρία στο κουβάλημα.

Το πρώτο βήμα ήταν να συγκεντρώσω τα τηλέφωνα των υποψήφιων εταιρειών. Το επόμενο να τις καλέσω τηλεφωνικά ζητώντας τρόπους αποστολής του βιογραφικού μου και περαιτέρω επικοινωνία. Από τα πολλά τηλέφωνα εξάσκησα τη φωνή μου ανάλογα με την περίσταση. Συνήθως απαντούσαν βαριεστημένες γραμματείς, που όσο δεν μιλούσαν στα τηλέφωνα, έπαιζαν πασιέντζα και ναρκαλιευτή (αν είχαν PC). Σε εκείνες έκανα βραχνή τη φωνή μου, σοβαρή και απότομη, υπονοώντας ότι θέλω τις απαιτούμενες πληροφορίες γρήγορα και με ακρίβεια. Στην περίπτωση που με προωθούσαν τηλεφωνικά στον υπεύθυνο, το πρόσωπο μου φωτιζόταν από ένα χαμόγελο (γλυκαίνει η φωνή έτσι). Πλημμύριζα από ενθουσιασμό, έπρεπε να δώσω την εντύπωση ότι όλες μου οι ευχές να μιλήσω με τον άγνωστο υπεύθυνο της άγνωστης εταιρείας, που θα βάραγε κανόνι μέσα στη δεκαετία, επιτέλους πραγματοποιήθηκαν.

Η τηλεφωνική συνέντευξη ήταν πάντα πολύ σύντομη, το σημαντικό στην πρώτη κλήση είναι να βρεθεί τρόπος να αποσταλεί το βιογραφικό. Το email ήταν η καλύτερη λύση και συνήθως έτσι γινόταν. Υπήρχαν όμως εταιρείες, με τεχνολογικό προφίλ (έτσι έλεγαν τουλάχιστον), έχοντας φτάσει στο Millennium (όχι το λειτουργικό), που ζητούσαν αποστολή του βιογραφικού με φαξ (τηλεομοιότυπο στα ελληνικά). Κατόπιν εορτής μπορώ να πω ότι αυτές έπρεπε να τις αποφύγω από την αρχή. Συνήθως ήταν κάτι ελεεινά software houses της εποχής, που είχαν για έδρα ένα χώρο 40 τετραγωνικά σε κάποιο κωλοκτήριο επί της 3ης Σεπτεμβρίου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα η μπίχλα και η βρώμα που επικρατούσε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που θύμιζε μηχανουργείο του Πειραιά. Στην καλύτερη περίπτωση έγραφαν λογισμικού για accounting ή interface για databases, χρησιμοποιώντας μεταχειρισμένα PC 386 (κλασσική αξία), σε Cobol, και ο κώδικας ήταν τόσο δομημένος που το επικρατέστερο statement ήταν το GOTO.

Με την αποστολή του βιογραφικού ακολουθούσε η προσμονή τηλεφωνικής κλήσης για να κανονιστεί η συνέντευξη. Από τις πιο όμορφες στιγμές, ειδικά όταν είσαι 20 χρονών και για να κάνεις πιο ελκυστικό το βιογραφικό σημειώνεις ως προσόν το Excel 98, νιώθεις ότι κάποιος ενδιαφέρετε για το ποιόν σου. Οι συνεντεύξεις αποτελούν πολύ ωραίο κίνητρο περιήγησης μέσα στο Λεκανοπέδιο. Υπάρχουν μέρη τα οποία επισκέφτηκα μόνο και μόνο για μία συνέντευξη. Επίσης εκπαιδεύτηκα στην αναζήτηση προορισμών. Εκείνη την εποχή το GPS φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας, οπότε η αρωγή των περιπτεράδων, φούρνων και λοιπών μπακάλικων ήταν σημαντική στο να βρω τον οδό που ψάχνω. Λόγω μιας ιδιοτροπίας μου, ντρέπομαι να ζητήσω πληροφορίες από ένα κατάστημα χωρίς να αγοράσω κάτι. Αποτέλεσμα, να πηγαίνω στις συνεντεύξεις, έχοντας στη τσάντα μου, 2-3 εφημερίδες, περιοδικά, νερά, τυρόπιτες και διάφορα άλλα. Το πάχος της τσάντας ήταν εκθετικός παράγοντας για το πόσο δύσκολη ήταν η εύρεση της οδού της υποψήφιας εταιρείας.

Η παρθενική είσοδος στην εταιρεία, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Η πρώτη εντύπωση είναι καθοριστική. Έχω συνεργαστεί με πολλές εταιρείες, ποτέ δεν με πρόδωσε η πρώτη εντύπωση. Ο χώρος, η μυρωδιά, το κλίμα, τα βλέμματα των υπαλλήλων, η αγνή πρώτη εντύπωση με προκαλούσε την θετική ή αρνητική προδιάθεση για την επερχόμενη συνέντευξη.

Στην αναμονή συνήθως προσφέρουν καφέ, αυτό είναι παγίδα. Ποτέ δεν πρέπει ένας υποψήφιος να δεχτεί την προσφορά καφέ ή οτιδήποτε άλλο φαγώσιμο ή πόσιμο. Σίγουρα ο τσάμπα καφές είναι μεγάλο δέλεαρ, αλλά μπορεί να αποδειχτεί μοιραίο. Ο καφές σε συνδυασμό με το φυσιολογικό άγχος της συνέντευξης, οδηγεί πάντα στην τουαλέτα. Επίσης ένα ακόμη hint, διάφοροι άχρηστοι HR προτείνουν ότι στη συνέντευξη πρέπει να πηγαίνει κάποιος όσο γίνετε πιο καλά ντυμένος. Διαφωνώ κάθετα, ο υποψήφιος πρέπει να ντυθεί με την καθημερινή ενδυμασία την οποία έχει σκοπό να εμφανίζετε σε περίπτωση συνεργασίας. Το να δώσεις μία ψεύτικη εικόνα του εαυτού με το ‘καλημέρα’ δεν είναι θετικό. Η νοοτροπία του να θέλει να αντιμετωπίσει κάποιος τον υποψήφιο εργοδότη ως κορόιδο, δείχνει πόσο άχρηστος και ηττοπαθής είναι, που μόνο κορόιδα μπορούν να τον εκτιμήσουν. Ευπρεπές καθημερινό ντύσιμο, με κινήσεις άνεσης και ελαφριάς οικειότητας. Ειδικά για τις γραβάτες εκφέρω την άποψη μου σε προηγούμενο άρθρο.

Τα τελευταία 12 χρόνια έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις, πρέπει να ξεπερνούν τις 100 (συμπεριλαμβάνω και τις τηλεφωνικές). Ειδικά τα πρώτα χρόνια, έδινα συνεντεύξεις και σε περιόδους που δεν έψαχνα εργασία, πιο πολύ για την εμπειρία. Οι περισσότερες κινήθηκαν σε κλασσικά μοτίβα, όμως υπήρξαν και κάποιες οι οποίες είναι πραγματικά άξιες αναφοράς Λόγω έλλειψης χώρου, θα ακολουθήσει 2ο άρθρο. Ακολουθεί ο δεκάλογος μου για ότι αφορά τη διαδικασία των συνεντεύξεων:

1. Καλή παρουσίαση στο ακαδημαϊκό κομμάτι του βιογραφικού. Όλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν το Ελληνικό ΑΕΙ ή ΤΕΙ που αποφοίτησαν ότι είναι κλάσεις ανώτερο του Harvard και του Cambridge. Τουλάχιστον ας έχουν και 2-3 επιχειρήματα, στην τελική αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…

2. Καλή παρουσίαση στο επαγγελματικό κομμάτι του βιογραφικού. Προφανώς ο προηγούμενος εργοδότης στον οποίο έχω πάψει να εργάζομαι είναι το απόλυτο κάθαρμα και με απέλυσε. Ή ακόμη χειρότερα, η εταιρεία του δεν έχει τις προϋποθέσεις τύπου Google ή Apple ώστε να με έχει υπάλληλο, και παραιτήθηκα. Ακόμη κι αν αυτά είναι τα πιστεύω μου, πρέπει να τα παρουσιάσω κάπως αλλιώς.

3. Τους ζητιάνους κανείς δεν τους θέλει. Η διεκδίκηση της θέσης, θέλει επιμονή, ενθουσιασμό και θέληση. Αν ήθελε κακομοίρηδες ο εργοδότης, δεν θα έβαζε αγγελία.

4. Προκειμένου να πετύχει ο σκοπός της συνέντευξης, ο υποψήφιος υπόσχεται απίστευτα πράγματα. Το να παριστάνεις τον Αϊνστάιν, προϋποθέτει ότι μπορείς να τον μιμηθείς και σαν υπάλληλος. Άσε που αν ο άλλος το χάφτει σημαίνει ότι η εταιρεία πάει κατά διαόλου.

5. Το οικονομικό θέμα πρέπει ΠΑΝΤΑ να το συζητάς. Ομολογώ ότι πιο μικρός, ντρεπόμουν να συζητήσω το οικονομικό, και οι υποψήφιοι εργοδότες – κλ@π@ρχίδια δεν το έθιγαν. Το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στην υπεραξία της εργατικής απόδοσης, τα οποία δεινά απολαμβάνουμε με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Σε μία όμως συνέντευξη το να μη θίγεται το θέμα του μισθού είναι κατάντια και για τις δύο πλευρές.

6. Για τον καφέ, το ανέφερα πιο πάνω. Το ίδιο για κουλουράκια, τσουρεκάκια, σοκολατάκια. Βολικό είναι ένα μικρό τσαντάκι, για βούτηγμα των παραπάνω, πλην του καφέ, ώστε να μην πάνε χαμένα.

7. Χρειάζεται άνεση, ο υποψήφιος είναι πολύ πιο ικανός για τη θέση, από ότι είναι ο εργοδότης (ή ο μάνατζερ) ικανός για να κατευθύνει μια συνέντευξη.

8. Ακόμη και οι φαινομενικά ‘άσχετες’ λεπτομέρειες μπορούν να παίξουν ρόλο. Αν μένεις στο Ν. Ηράκλειο π.χ. το αναφέρεις.

9. Για το ντύσιμο, επίσης το ανέφερα πιο πάνω. Ειδικά σε εταιρεία όπου φορούν πολλές γραβάτες, δεν αξίζει καν να μπει στο κόπο για συνέντευξη.

10. Ένα στυλό ή ακόμη και ένα μαρκαδοράκι για CD στο χέρι, σε συνδυασμό με το κατάλληλο ύφος εμπνέει κύρος και σεβασμό

Αρθρογραφία Part I

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 17/9/11 στην εφημερίδα Metro News στη στήλη, που διατηρούσα για κάποια περίοδο, Swincs from Main Processor.

Πτυχιούχος, Επιστήμονας, Ερευνητής... άνεργος‏

Τα ποσοστά ανεργίας αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έχουν διαρκή αύξηση γεγονός που οφείλετε, σύμφωνα με έρευνες διαφόρων φορέων, στις ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού μας συστήματος ιδιαίτερα της τρίτης βαθμίδας.

Με το συμπέρασμα αυτό έχω κάποιες ενστάσεις, για το λόγο ότι τα διδασκόμενα μαθήματα στα πανεπιστήμια και πολλά σε αριθμό είναι και εντελώς σύγχρονα, το δε επιστημονικό και ακαδημαϊκό προσωπικό στην πλειοψηφία του και αρκετά ενεργό είναι, και σε στενή επικοινωνία με ομάδες και εργαστήρια του εξωτερικού. Από την άλλη μεριά όμως, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι το ερευνητικό έργο είναι εντελώς ξέχωρο από το εκπαιδευτικό, καθώς με διάφορους τρόπους μπορεί να ποσοτικοποιηθεί, να μετρηθεί και κατά συνέπεια να αξιολογηθεί. Το διδακτικό όμως έργο δεν επιδέχεται τέτοιου είδους ποσοτικοποίηση και αναγκαστικά μένει παραγκωνισμένο και ενίοτε δυσφημείται. Για παράδειγμα, ένας καλός ερευνητής δεν σημαίνει ότι είναι και καλός διδάσκαλος, ούτε ότι αφιερώνει τον απαιτούμενο χρόνο στη διδασκαλία. Αντιθέτως, έχω γνωρίσει άριστους πανεπιστημιακούς καθηγητές, οι οποίοι είχαν ελάχιστο ερευνητικό έργο. Άλλα, είναι κατά τη γνώμη μου τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το πανεπιστήμιο, και τα οποία ως ένα βαθμό δεν είναι ξέχωρα και από τη νοοτροπία των φοιτητών.

Όταν λέμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι προσανατολισμένο προς τις ειδικότητες που χρειάζεται η αγορά, τι ακριβώς εννοούμε; Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι περίφημες ανάγκες της αγοράς εργασίας τις οποίες αδυνατούν να ικανοποιήσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια;

Κατά τη γνώμη μου, η διαπιστωμένη ανεργία ανάμεσα στους πτυχιούχους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών μπορεί να οφείλεται είτε σε εξειδίκευση χαμηλής ποιότητας, είτε σε υψηλή εξειδίκευση που δεν ανταποκρίνεται όμως στο είδος των υψηλής εξειδίκευσης ειδικοτήτων που απαιτεί η αγορά εργασίας, είτε στο γεγονός ότι η αγορά εργασίας είναι προσανατολισμένη σε τέτοιες δραστηριότητες, οι οποίες δεν απαιτούν καν άτομα υψηλής ειδίκευσης, αλλά μπορούν να διεκπεραιωθούν και από αποφοίτους πρωτοβάθμιας/δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Ανατρέχοντας σε μελέτη που δημοσίευσε το ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών & Βιομηχανικών Ερευνών), προκύπτει ότι το σημαντικότερο μέρος της ζήτησης εργατικού δυναμικού καταλαμβάνουν επαγγέλματα χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου. Ειδικότερα, σε πολλούς νομούς και περιφέρειες της χώρας η ζήτηση ατόμων με ειδικότητες για τις οποίες κατά κανόνα επαρκεί η υποχρεωτική εκπαίδευση, ξεπερνά το 80% της συνολικής ζήτησης. Αυτό σημαίνει ότι οι κυριότεροι λόγοι της ανεργίας των νέων πτυχιούχων δεν πρέπει να αναζητηθούν καταρχήν στο εκπαιδευτικό σύστημα αλλά μάλλον στις συνθήκες της οικονομίας.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το εύρημα, της έκθεσης, ότι το έλλειμμα προσόντων απασχολησιμότητας ήταν 2,5 φορές μεγαλύτερο για τους αποφοίτους ιδρυμάτων του εσωτερικού, παράλληλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού κάλυψαν σχεδόν το σύνολο του ελλείμματος σε δεξιότητες και ικανότητες των αποφοίτων τους επαγγελματική εμπειρία, ικανότητες διαχείρισης πόρων, βασικές γνώσεις πληροφορικής και κοινωνικές δεξιότητες ενώ τα ιδρύματα του εσωτερικού υπολείπονται ακόμα σε σημαντικό βαθμό από τον στόχο αυτό.

Συμπερασματικά, ο εκσυγχρονισμός των ελληνικών επιχειρήσεων είναι απαραίτητη προυπόθεση για ουσιαστική αύξηση της απασχόλησης πτυχιούχων ΑΕΙ-ΤΕΙ. Γιατί λοιπόν το Υπ. Παιδείας εμμένει στην απαξίωση των πανεπιστημίων και του έργου που επιτελούν, εφ' όσον κάθε άλλο παρά έλλειμμα γνώσεων και δεξιοτήτων παρατηρείται ανάμεσα στους αποφοίτους; Γιατί συνεχίζουν ακόμα και έγκριτοι δημοσιογράφοι να διογκώνουν μεμονωμένες περιπτώσεις κατάχρησης θέσης και κακοδιοίκησης και ό,τι άλλο επιλήψιμο υπάρχει να τους προσάψουμε, γεγονός που συμβαίνει και στα καλύτερα τα σπίτια που λένε, ενώ συγχρόνως αγνοούν τους χιλιάδες άλλους των 40 ΑΕΙ και ΤΕΙ που κάνουν τη δουλειά τους όσο καλά μπορούν; Προφανώς σε ένα επαγγελματικό χώρο, θα υπάρχουν και κακοί, και καλοί και άχρηστοι και άριστοι, όπως συμβαίνει παντού. Δεν είναι όλοι ιδίων ικανοτήτων και διαθέσεων και προφανώς δεν περιμένουμε στα πανεπιστήμια να προσλαμβάνονται και να διδάσκουν μόνο κάτοχοι βραβείων Νόμπελ.

Παιδική Ηλικία Part I

Τι κοινό έχουν όλοι όσοι έχουν διαταραγμένη συμπεριφορά και σκέψη, που ωθούν σε αποκλίνουσα κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα; Πιο απλά, τι κοινό έχουν όλοι εκείνοι που ώρες ώρες γίνονται κωλοχαρακτήρες;

Ας υποθέσουμε ότι δημιουργούμε σύνολα χαρακτηριστικών από όλους τους περίεργους που ζουν ανάμεσα μας. Παίρνοντας την τομή όλων των συνόλων, η μεγαλύτερη πιθανότητα για ένα μη κενό σύνολο θα είναι το εξής:

"άσχημες παιδικές τραυματικές εμπειρίες".

Σε προσωπικές εξομολογήσεις από φίλους και φίλες μου, διαπίστωσα ότι λίγο πολύ όλοι έχουν κάποιες τραυματικές εμπειρίες από τα παιδικά τους χρόνια. Με δεδομένο ότι οι εν λόγω φίλοι μου, λίγο πολύ κάποιες στιγμές φέρονται κάπως περίεργα (για να μη πω ότι βγάζουν ένα κωλοχαρακτήρα ~ είναι σε παρένθεση, σαν να μην το έγραψα), επιβεβαιώνει τον παραπάνω συλλογισμό.

Πρέπει να είμαι από τις ελάχιστες εξαιρέσεις ανθρώπων, που κοιτώντας την παιδική μου ηλικία, σχηματίζω πάντα με τις αναμνήσεις ένα χαμόγελο. Σαφέστατα δεν μεγάλωσα σε κάποια πλούσια οικογένεια με ανέσεις ή ιδανικές συνθήκες, άλλα οι καθοριστικές εμπειρίες που βιώνει ένα παιδάκι, δεν μπορούν παρά να αποτελούν θησαυρό αναμνήσεων για την μετέπειτα ενήλικη ζωή του.

Στην πρώιμη παιδική μου ηλικία, δηλαδή όταν πήγαινα νηπιαγωγείο, θυμάμαι τα δύο πιο σημαντικά γεγονότα που στιγμάτισαν τη ζωή μου.

Στον εκπαιδευτικό εξοπλισμό του νηπιαγωγείου, υπήρχε ένα όμορφο σετ από πολύ μικρές πινακίδες που η κάθε μία είχε αποτυπωμένο ένα γράμμα της αλφαβήτου ή τα δέκα αριθμητικά ψηφία. Για κάποιο λόγο, που δεν μπορώ να ανασύρω από τη μνήμη, η νηπιαγωγός μου ζήτησε να ξεχωρίσω την πινακίδα με το μηδέν, και μου ζήτησε να πω δύο λόγια για αυτό. Η ανταπόκριση μου ήταν άμεση, είχα απέναντι μου τον αριθμό που εκφράζει το απόλυτο τίποτε. Μπορεί να ήταν τυχαία η επιλογή, εγώ όμως συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να το δω σαν κάτι κοινό. Είχα το πρώτο μου ξέσπασμα ευφυΐας από το οποίο ξεχείλισε μία περιγραφή γεμάτη μίσος για την ανυπαρξία του μηδενός, για την τέλεια ακαθοριστία, για την οντότητα που τυγχάνει έλλειψη αριθμητικής αξίας. Στην τρυφερή ηλικία των 5 ετών, αντίκρισα την άβυσσο, η αθωότητα μου έπαψε να ταυτίζεται με την άγνοια.

Για κακή μας τύχη, τα γενέθλια της νηπιαγωγού τύχαιναν να συμπίπτουν μέσα στη σχολική περίοδο, κι εκείνη την χρονιά έπεφταν ημέρα Πέμπτη (έχω καλή μνήμη). Υπήρχε μία παντελώς ηλίθια συνήθεια, όλα τα παιδάκια να μαζεύονται σε μία σειρά, να πηγαίνει ένα ένα στη νηπιαγωγό, να της λέει μία μπούρδα ευχή, και να της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Μπήκα κι εγώ σαν το προβατάκι στη σειρά, και περίμενα μαρτυρικά τη σειρά μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα την αναμονή του μελλοθάνατου. Δεν είχα τόσο πρόβλημα με το να ευχηθώ ένα "χρόνια πολλά", αμφιβάλω αν τα μισά παιδάκια καταλάβαιναν καν τι ακριβώς ευχόντουσαν, αλλά το να αγγίξω με τα χείλη μου το πρόσωπο της, μου φαινόταν αδιανόητο. Έπρεπε να διατηρήσω τις αρχές μου (που τότε τις διαμόρφωνα, αλλά δεν έπαυαν να είναι "αρχές"), και την αξιοπρέπεια μου. Η πρώτη μου επαναστατική ενέργεια. Αρνούμενος να υποτάξω τον εαυτό μου σε αυτή τη βάρβαρη συνήθεια, όταν έφθασε η σειρά μου, κοιτώντας χαμηλά, ξεστόμισα με σιγανή φωνή την ευχή και κινούμενος ταχύτητα απέφυγα κάθε είδους σωματική επαφή, αφήνοντας τη νηπιαγωγό να αναρωτιέται για τους ελαττωματικούς μηχανισμούς του σαθρού συστήματος καθυπόταξης που προσπαθούσε να επιβάλει.

Υπήρξαν και άλλες όμορφες στιγμές, όπως ο μεγάλος τσακωμός με όλα τα παιδάκια ότι 2 + 2 = 4 και όχι 3 που υποστήριζαν όλα τα αμόρφωτα, ευτυχώς η νηπιαγωγός με γλύτωσε από το λυντσάρισμα. Όμορφες αναμνήσεις, ειδικά όταν αναλογίζομαι τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξαν στην εξέλιξη μου και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου (χωρίς πρώτα συνθετικά εδώ).

Υ.Γ. Θα επανέλθω με τη συνέχεια των εμπειριών μου από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Επίσης οι φίλοι / φίλες μου είναι γαμώ τα παιδιά και τους αγαπώ!

Αναμνήσεις Part I

Όσα ταξίδια και αν έχω κάνει στην επαρχία, ειδικά όταν πρόκειται για βουνίσιες περιοχές, στη μνήμη μου έρχεται η εικόνα διαφόρων γέρων και γριών που περπατούν σκυφτοί στην άκρη του δρόμου, με αργό βηματισμό, κρατώντας μία μπλε πλαστική σακούλα. Αυτό το ασήμαντο γεγονός, το έχω διασταυρώσει και με άλλους, βέβαια ουδείς έδωσε ποτέ την δέουσα σημασία για να το εξιχνιάσει παραπάνω.

Όντας πνεύμα ανήσυχο με ταραγμένη φαντασία, με έτρωγαν δύο απορίες. Που στην ευχή πηγαίνουν όλοι αυτοί οι γέροι και οι γριές, και τι περιέχει αυτή η πλαστική μπλε σακούλα. Η λύση ήταν μία και προφανώς την ακολούθησα.

Η μαμά μου κατάγεται από την Κύμη Ευβοίας. Έξω από την Κύμη, υπάρχουν διάσπαρτα μικρά χωριά χαμένα μέσα στο βουνό που δεν θυμάμαι το όνομα του και αμφιβάλω αν το γνωρίζει κανείς. Είχα περάσει με τη μηχανή μου από το χωριό των Μαλετιάνων κατευθυνόμενος προς τους Ανδρονιάνους μέσα από ένα ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Οι γνώσεις του μηχανικού που είχε επιληφθεί τη δημιουργία του δρόμου, αμφισβητούνται. Λόγω κακής ποιότητας του δρόμου, φρόντιζα να μην ξεπεράσω τα 80 χιλιόμετρα/ώρα οπότε απολάμβανα και το όμορφο τοπίο.

Εκεί που βρισκόμουν στη μέση του πουθενά, έχοντας αφήσει το τελευταίο χωριό χιλιόμετρα πίσω, ντάλα μεσημέρι ο ήλιος στις καλύτερες του στιγμές, στην άκρη του δρόμου μπροστά μου ο γέρος κρατώντας πάντα μία μπλε πλαστική σακούλα. Είχαμε μία απόσταση 100 μέτρων, οπότε είχα το χρόνο να κόψω ταχύτητα και να σταματήσω τη μηχανή ώστε να επεξεργαστώ τις σκέψεις που κατέκλυσαν το μυαλό μου. "Που πάει αυτός ο άνθρωπος", "Από που έρχεται", "Πως βρέθηκε εδώ", "Ποιος ο σκοπός της περιπλάνησης του" και το κυριότερο "Τι περιέχει αυτή η μπλε πλαστική σακούλα".

Δεν έχασα πολύ χρόνο στην επεξεργασία των ερωτημάτων, ένα μόνο πράγμα έμενε να κάνω,... να τον ακολουθήσω. Έπρεπε όμως να μην με αντιληφθεί, άλλωστε δεν ήξερα με τι έχω να κάνω. Ανοίγω πάλι τη μηχανή, και ξεκινώ το δύσκολο έργο της παρακολούθησης. Εδώ αντιμετώπισα το μεγάλο πρόβλημα. Ήθελα να διατηρώ μία απόσταση περίπου 100-150 μέτρων, ώστε να μη γίνω αντιληπτός, αλλά ο γέρος περπατούσε τόσο αργά που αυτό ήταν αδύνατο σχεδόν. Ο κινητήρας είχε ανάψει και το σύστημα εξαερισμού, γνωστό και ως ventilator, είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται. Τότε συνειδητοποίησα ότι όποτε είχα συναντήσει γέρο στην άκρη του δρόμου, κρατώντας πάντα την μπλε πλαστική σακούλα, βάδιζε με υπερβολικά αργό ρυθμό. Αν ήμουν καρτούν μία λάμπα θα εμφανιζόταν πάνω από το κεφάλι ως ένδειξη λαμπρού συμπεράσματος. Είχα ανακαλύψει το μυστικό όπλο των γέρων και των γριών με τη μπλε πλαστική σακούλα. Περπατούν τόσο αργά, ώστε να μην έχει κανείς διάθεση να τους παρακολουθήσει που πάνε.

Με είχε κυριεύσει η περιέργεια και το πείσμα να βρω μία εξήγηση στο μυστήριο. Άφησα τη μηχανή εκτεθειμένη και κίνησα πεζός. Με αργό σταθερό βήμα ακολουθούσα σε απόσταση ασφαλείας. Ξαφνικά ο γέρος λοξοδρόμησε και άρχισε να κατηφορίζει προς μία ρεματιά. Ξωπίσω του κι εγώ. Το μυστήριο είχε αρχίσει να μεγαλώνει. Στο βάθος της ρεματιάς υπήρχε ένα άνοιγμα που θύμιζε είσοδο σπηλιάς. Ο γέρος με τη μπλε πλαστική σακούλα μπήκε στο άνοιγμα αυτό, κι εγώ οπλισμένος με θάρρος και πείσμα αναμεμειγμένο με περιέργεια τον ακολούθησα. Η σπηλιά οδηγούσε σε ένα μεγάλο εσωτερικό άνοιγμα όπου ήταν συγκεντρωμένοι διάφοροι γέροι, όλοι κρατούσαν μπλε πλαστικές σακούλες. Με τρόμο αντίκρισα...

ίσως είναι καλύτερα να μην συνεχίσω. Κάποιες αλήθειες πρέπει να παραμείνουν κρυφές, ώστε να μπορούμε να ζούμε ευτυχισμένοι στην αγνοία μας.

Ψυχώσεις

Ποτέ δεν κατάλαβα τις ψυχωτικές εμμονές του περίγυρου μου. Τον επιβαλλόμενο κοινωνικό τρόπο ζωής, την καταπίεση των προσωπικών επιλογών ακόμη και στις πιο απλές καθημερινές συνήθειες. Ένα πολύ απλό παράδειγμα εξηγεί καλύτερα το αρχικό μου ερώτημα. Με ευκολία θα διάλεγα όλες τις εμμονές και ψυχώσεις που σχετίζονται με το συμπαθέστατο, κατά τα άλλα, μέρος που ονομάζεται καφετέρια. Το μέρος στο οποίο μπορείς να συνευρεθείς με τους φίλους σου, να πιείς ένα υπερτιμημένο ρόφημα και να αναρωτηθείς "γιατί δεν καθίσαμε να τα πούμε σε κάποιο σπίτι;". Η φιλία, η συντροφικότητα, η ευφυής και δημιουργική συζήτηση είναι οι ψυχαγωγικές απολαύσεις που επιδιώκει η παρέα ατόμων που "θα βγει για ένα καφέ".

Ψύχωση #1 - Social Phobia

Με ποιο λοιπόν σκεπτικό, η καφετέρια που έχει πολύ κόσμο κυρίως νεαρής ηλικίας, θεωρείται το ιδανικό μέρος; Γιατί πρέπει να υποστώ το "στρίμωγμα" και συνεχές "κούνημα" της θέσης μου για να περάσει ο "ψηλός" από τη δίπλα παρέα; Γιατί να ανεχτώ την αβάσταχτη βαβούρα που προξενούν οι διάλογοι των γύρω τραπεζιών, λες και βρίσκομαι σε φεστιβάλ ηλιθιότητας. Επιπλέον, σύνηθες φαινόμενο είναι η εισβολή στο διπλανό τραπέζι, 20χρονων βλαχοκάγκουρων αυξημένης διανοητικής ηλιθιότητας ατόμων, με κλασσική ελαφρώς αξύριστη μουσούδα, μαύρο γυαλί και ας είναι και μεσάνυχτα, όπου απλώνουν πάνω στο τραπέζι κλειδιά, 2-3 κινητά ο καθένας, καπνούς, τσιγάρα και ότι άλλη αηδία κρύβουν οι τσέπες τους. Για τους καφέδες ζητούν εξτρά τραπέζι.

Ψύχωση #2 - Agoraphobia

Η αισθητική όμως είναι το αποκορύφωμα της όλης κατάστασης. Η συνήθεια των σημερινών νέων να ντύνονται καραγκιόζηδες 365 ημέρες το χρόνο, για κάποιο περίεργο λόγο, είναι ιδιαίτερα εμφανές σε τέτοιου είδους μέρη. Φόρεσες την κακόγουστη αλβανιάρικη (δικής μου επινόησης λέξη) μπλούζα σε συνδυασμό με το trendy παντελόνι που συνδυάζει 70s με hip hop hype. Πήρες και τη φίλη σου, με τριχοσαλάτα αντι για μαλλί, και συνολάκι στυλ ρακένδυτου. Πρέπει να κάνεις και δημόσια εμφάνιση;

Ψύχωση #3 - Gypsyphobia

Όταν μία παρέα πάει να "κάτσει" σε μια "γεμάτη" καφετέρια, υπάρχει αυξημένη πιθανότητα, να υπάρχουν στο διπλανό τραπεζάκι ξεχασμένα μισοφαγωμένα ή ακόμη και άθικτα μεζεδάκια στα οποία δεν έχει παρέλθει η απαιτούμενη χρονική περίοδος ώστε να εντοπιστούν από τον σπαστικό σερβιτόρο που θα πάει να τα μαζέψει και να τα πετάξει. Αυτή η χρονική περίοδος ονομάζεται TFFR (Time For Fast Response), και έχει σύμβολο το "β" (από το βουτάω). Η απόπειρα κίνησης προς τα μεζεδάκια, ενεργοποιεί στους φίλους μου αυτόματα τα συμπτώματα ψύχωσης, με ψεύτικους κανόνες συμπεριφοράς και ανόητων κοινωνικών συμβολαίων.

Ψύχωση #4 - Ramolimentophobia

Η καφετέρια που απαρτίζεται από άτομα 3^ης ηλικίας, γνωστή και ως καφενές, είναι σαφώς ανώτερο από εκείνες που περιέχουν έφηβους ή 25χρονους πιθηκάνθρωπους. Στον καφενέ θα συναντήσεις τον σοφό γέρο να πίνει τον ελληνικό καφέ, ρουφώντας τον, βγάζοντας αυθεντικούς ήχους. Ειδικά αν υπάρχει τηλεόραση που δείχνει πολιτικές ειδήσεις ή ποδόσφαιρο, απόψεις και ατάκες ελληνικής θυμοσοφίας κατακλύζουν τον χώρο προς τέρψιν και απόλαυση. Οι ψυχωτικές αναταραχές ενεργοποιούν χαρακτηρισμούς για τα εν λόγω μέρη ως "κατεστραμμένα", "καπί" (ή και "καπιά"), "καταγώγια", προβάλλοντας τα ως επιχειρήματα για να τα αποκλείσουν από πιθανούς προορισμούς της απογευματινής βόλτας.

Συνοψίζοντας, η wannabe δυτική κουλτούρα η οποία έχει επηρεάσει τη μεταγενέστερη Ελλάδα, μας έχει οδηγήσει σε μία υποδουλωμένη και μονόπλευρη λήψη αποφάσεων, ακόμη και για τις μικρές καθημερινές συνήθειες που αποτελούν όμως το άλας της καθημερινότητας. Οι lifestyle επιταγές, προέρχονται από ένα αμιγώς χαοτικό σύστημα που απλά εξαγάγει, κατά περιόδους, κατευθύνσεις υπό την αιγίδα του πλέον κλισέ όρου "μόδα", δίχως να είναι προϊόν στοχευόμενης σκέψης ή κάποιου δημιουργικού πλάνου.

Μία απογευματινή επίσκεψη στα Flo, πείθει τον καθένα για τα παραπάνω.

Σοφίες του παρελθόντος

Κολύμπι, μπάνιο ή όπως αλλιώς ονομάζεται, στη θάλασσα. Ποτέ δεν κατανόησα την χαρά και ικανοποίηση που μπορεί να δώσει το "μπάνιο στη θάλασσα". Μία γεμάτη παραλία θυμίζει πρόβατα που έχουν κατέβει στο λιβάδι να βοσκήσουν. Τουλάχιστον αυτά μασουλούν χορταράκι. Πηγμένοι στην άμμο, με τον ήλιο να τους βομβαρδίζει, περιφέρονται σαν χαμένοι αλλοδαποί τουρίστες, γεμίζοντας βρωμερή άμμο μέχρι τα γόνατα. Κάποια στιγμή έπεται το ... κολύμπι. Αυτή η άκρως σιχαμένη συνήθεια, να επιπλέουν σε μία υδάτινη μάζα που το ποσοστό νερού μειοψηφεί απέναντι στο ποσοστό ούρων, ιδρώτα, υγρού αντηλιακού και άλλων σιχαμερών πραγμάτων που προέρχονται από γέρους, γριές και όχι μόνο. Το κολύμπι δεν έχει νόημα, είναι άνευ ουσίας, δίχως εκπλήξεις και προσδοκίες, ένα σενάριο απίστευτα βαρετό και προβλέψιμο. Ο μόνος παράγοντας που σώζει την κατάσταση είναι ο ήλιος. Δεν είναι τυχαίο που οι επίδοξοι λουόμενοι επιλέγουν ώρες για μπάνιο, όπου ο ήλιος είναι στα φόρτε του. Τους χτυπά κατακέφαλα και ζαλισμένοι όπως είναι δεν έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν το πόσο άσκοπα βρίσκονται εκεί πλατσουρίζοντας. Η συνέχεια περιλαμβάνει γεύμα στην άμμο. Η άμμος πέρα από χώρο γεύματος αποτελεί και το ίδιο το γεύμα. Συνοδεύει τα σάντουιτς, το παγωτό και τα αναψυκτικά που τρώνε οι κουρασμένοι από το κολύμπι, δίνοντας μία άλλη αίσθηση στο μασούλημα και την μοναδική εμπειρία που μπορεί να δώσει μία καλή ποσότητα κόκκων στο στόμα. Κολυμπησαμε, φάγαμε άμμο, πάθαμε ηλίαση, στεγνώσαμε. Το αλάτι όμως μένει. Το μαρτύριο του δέρματος και των καθισμάτων του αυτοκινήτου. Στο κεφάλι, στα χέρια, στα πόδια, σε όλο το σώμα. Τόσο αλάτι που αρκεί για τα ποπ κορν μίας γεμάτης αίθουσας σινεμά. Όλα τελειώνουν με το γνωστό παραδοσιακό μπάνιο στην τουαλέτα του σπιτιού. Το μαρτύριο λαμβάνει τέλος.

Τιμωρία: Εξορία για μία δεκαετία σε κάποιο ερημονήσι του ειρηνικού, περιτριγυρισμένο από σκυλόψαρα και μπαρακούντας.

Το καρπούζι είναι ο ορισμός της αηδίας. Κακώς ανήκει στην οικογένεια των φρούτων. Μαζί με τον στενό του συγγενή το πεπόνι, πρέπει να απαγορευτεί η καλλιέργειά τους για να γλυτώσουμε από τους ανυπόφορους τύπους που καταναλώνουν το καρπούζι σαν άτομα που λιμοκτονούν, βγάζοντας ήχους κροκόδειλου. Δεν χωράει περισσότερο ανάλυση, ... ακόμη και η λέξη είναι ανήθικη.

Τιμωρία: Φρυγανιά και νερό για 6 μήνες.

Σανδάλια, παντόφλες και όλα τα συναφή. Η υποδηματοποιία του ξυπόλυτου Δεν ζούμε στην εποχή των σπηλαίων. Δόξα τω Θεώ, οι εταιρείες υποδημάτων προσφέρουν παπούτσια για όλα τα γούστα, υψηλής ποιότητος, ανάλφρα, που προστατεύουν το πόδι και βοηθούν στην κίνηση. Ποιος ο λόγος όλων αυτών των κακόγουστων, απαισιουργημάτων που χαλούν την αισθητική, δεν προσφέρουν τίποτε σε αυτόν που τα φοράει και υποβαθμίζουν το επίπεδο της ανθρώπινης φυλής.

Τιμωρία: Πυροβασία, μήπως και εκτιμήσουν τις μπότες και τις αρβύλες.

Μεσημεριανός ύπνος. Μεξικάνικη συνήθεια τεμπέληδων που έχει υιοθετηθεί με ευλάβεια από το λαό μας (γιατί άραγε?). Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, είναι πολύ πιο έντονη, εμποδίζοντας την χαρά και την αξιοποίηση δημιουργικών ωρών της ημέρας. Το μεσημέρι δεν υπάρχει ανάγκη για ξεκούραση. Τι μπορεί να έχει κάνει κάποιος μέσα στις λίγες πρωινές ώρες και χρειάζεται να κοιμηθεί. Ο ύπνος είναι νυχτερινή συνήθεια. Την ημέρα είναι καθαρά χάσιμο χρόνου. Ειδικά το μεσημέρι είναι χάσιμο όλης της ημέρας. Το απόγευμα που θα ξυπνήσει ο μεσημεριανός υπναράς, θα νιώθει μία μιζέρια, με αυτοκαταστροφικές τάσεις, και απαισιόδοξες αντιλήψεις. Συνήθως η κατάσταση μετά τον μεσημεριανό ύπνο, συνοδεύετε με άγνοια τόπου και χρόνου έως το ανθρώπινο σύστημα να επανέλθει στη φυσιολογική κατάσταση. Είναι μία συνήθεια εκτός πραγματικότητας.

Τιμωρία: Ολοήμερα καταναγκαστικά έργα.

Γραβάτες ή καλύτερα το πιο άχρηστο ένδυμα που δημιουργήθηκε ποτέ. Δεν προσφέρει τίποτε, ούτε σε κάνει πιο σοβαρό ή πιο υπεύθυνο, αντιθέτως δείχνει πόσο άβουλο ον είναι αυτός που δεν μπορεί να επιλέξει το ένδυμα που του ταιριάζει αλλά αυτό που του υποδεικνύουν. Μία λωρίδα με ασύμμετρο κόψιμο, περίτεχνους κόμπους που οδηγούν στον αυτοστραγγαλισμό και λειτουργεί σαν πρόστυχος δείκτης. Επινοήθηκε από άτομα που είχαν σοβαρό πρόβλημα μεγέθους, και το κόμπλεξ τους οδήγησε να δημιουργήσουν μία ταμπέλα/δείκτη, κάτι σαν τις οδικές πινακίδες "από δω για βλαχοχώρι, αλλιώς δεν πρόκειται να το βρείτε".

Τιμωρία: Η απαγόρευσή των γραβατών αρκεί. Δεν μπορείς να τιμωρήσεις το 99% του ανδρικού πληθυσμού.

Γυναίκες:

• Αγορές σημαίνει ρούχα, ατελείωτα ρούχα, άνευ λόγου και αιτίας (ας πάρω και αυτό το συνολάκι μήπως τύχει κάτι έκτακτο). Αγαπημένη έκφραση "μα δεν έχω και τίποτε να βάλω", ασχέτως αν οι ντουλάπες του σπιτιού ετοιμάζονται να κατέβουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενες για υπερφόρτωση και άθλιες συνθήκες.
• Το κλάμα έχει νόημα μόνο όταν βρίσκετε κάποιος αρκετά κοντά ώστε να έχει οπτική ή έστω ακουστική επαφή.
• Οι ερωτήσεις που θέτουν είναι δομημένες με τέτοιο τρόπο, ώστε οποιαδήποτε απάντηση να οδηγεί σε ενοχές και απολογία.
• Ο άντρας είναι πραγματικά αναγκαίος μόνο όταν κάποια αράχνη ή άλλο ζουζούνι βρίσκετε κοντά.
• Το σεξ είναι καθαρά εγκεφαλικό. Και μόνο η ιδέα τις ικανοποιεί.
• Η φράση "έχε μου εμπιστοσύνη" είναι ουτοπική.
• Ο ήχος του τηλεφώνου, είναι σαν ουράνιο κάλεσμα, τίποτε άλλο δεν έχει σημασία πια.
• Οι μπύρες είναι όλες ίδιες.
• Αυτό που έχουν στο μυαλό να πουν, αυτό που λένε και αυτό που εννοούν είναι τρία διαφορετικά πράγματα.
• Ο όρος αναξιοκρατία δημιουργήθηκε όταν απέκτησαν δικαιώματα εργασίας.
• Σαμπουάν, σαπούνια, κρεμοσάπουνα, αφρόλουτρα, και ένα κατεβατό από παχύρρευστα υγρά, αποτελούν must για την φροντίδα του σώματος. Το μπάνιο μυρίζει μόνιμα σαν τροπικό δάσος της Αφρικής, μετά από καλοκαιρινή μπόρα.
• Η λέξη "ποδόσφαιρο" είναι unregisterd στον εγκέφαλό, οπότε δεν υπάρχει ελπίδα.
• Επτά ημέρες διακοπών απαιτούν τουλάχιστον 21 φορέματα.
• Ύστερα από μία φιλοξενία σε φίλη, δύο εβδομάδων, είναι φυσιολογικό με το που θα επιστρέψει στο σπίτι να καλέσει την ίδια φίλη για τρίωρη συνομιλία στο τηλέφωνο.
• Χάνονται στο δρόμο, οδηγώντας ευθεία σε μεγάλη λεωφόρο.
• Η ερώτηση "πως είμαι?" δεν έχει απάντηση δίχως δυσάρεστες συνέπειες.
• Η έκφραση "άσε, τίποτα" έχει δεκάδες χιλιάδες μεταφράσεις και ο αριθμός διαρκώς μεγαλώνει.
• Η ισότητα προϋποθέτει ίσα δικαιώματα αλλά οι υποχρεώσεις όπως είναι.

Ηράκλειο Αττικής

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στον ωραιότερο δήμο του πλανήτη, το Ηράκλειο Αττικής - Νέο Ηράκλειο για τους φίλους.

Η ίδρυση του μεγαλοπρεπούς δήμου, χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας, αφού προϋπήρξε με το όνομα "Δήμος Ηφαιστειάδων" αφιερωμένος στο μυθικό θεό Ήφαιστο. Ο Ήφαιστος στην ελληνική μυθολογία αντιπροσώπευε την φωτιά και τη μεταλλουργεία, προικισμένος με δημιουργικότητα, επιμονή και τεχνοτροπία. Αργότερα ο Δήμος παίρνει το όνομα του ημίθεου Ηρακλή, αντιπρόσωπος της ωμής δύναμης, με σαφείς αναφορές ότι ο παγκοσμίως γνωστός ήρωας γεννήθηκε και ανδρώθηκε στο σπουδαίο αυτό μέρος. Δημιουργία, πείσμα και δύναμη είναι βασικά χαρακτηριστικά των γηγενών, αντιπρόσωποι της αξίας που ονομάζεται "Βόρεια Προάστια".

Στη νεότερη Ελλάδα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο για τα πρώτα βήματα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, αφού αποτέλεσε προσωπική επιλογή για κατοικία του πρώτου Έλληνα βασιλέα του Όθωνος. Η επιλογή δεν έγινε τυχαία, οι αυλικοί του Όθωνα μετά από διαταγή του έσφαξαν αρνιά και τα άφησαν σε διάφορα σημεία της Αττικής. Εκεί που τα αρνιά θα σάπιζαν αργότερα θεωρούσαν ότι είχε λιγότερη υγρασία και καλύτερο κλίμα. Το πείραμα επιβεβαίωσε τη μοναδικότητα του κλίματος που διακατέχει το Ν. Ηράκλειο, γεγονός στο οποίο δεν έχει δοθεί ακόμη επιστημονική εξήγηση. Η ύπαρξη ενός τέτοιου μοναδικού τόπου αποτέλεσε καταλυτικός παράγοντας για τους Βαυαρούς ευγενείς να δεχτούν να στηρίξουν το νεοσύστατο κράτος.

Η εμπλοκή του Δήμου στην εξέλιξη της Ελληνικής ιστορίας δεν περιορίζεται μόνο στους Βαυαρούς. Η παγκοσμίου εμβέλειας αγωνίστρια κατά τη Γερμανική κατοχή, Ηλέκτρα Αποστόλου, περήφανη Ηρακλειώτισσα όπου βασανίσθηκε και εκτελέστηκε με φρικτό τρόπο από τους εισβολείς. Η Ηλέκτρα αποτελεί ιερό σύμβολο του Ελληνικού απελευθερωτικού αγώνα, σύμβολο της μαχόμενης γυναίκας του τόπου μας. Το όνομα της κοσμεί δρόμο του Ηρακλείου και το άγαλμα της βρίσκετε έξω από το υπερσύγχρονο πνευματικό κέντρο του Δήμου.

Στην πρόσφατη ιστορία του τόπου, το Ν. Ηράκλειο έχει αναδείξει μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες που επηρέασαν τη ζωή του τόπου αλλά λόγο χώρου δεν μπορούν να καταγραφούν.

Μεγάλη είναι και η πολιτιστική και αθλητική παράδοση του Δήμου. Παγκόσμιες προσωπικότητες παρέλασαν από τις τιμημένες περιοχές του Ν. Ηρακλείου, όπως:

• Άννα Βερούλη (πρωταθλήτρια Ακοντισμού),
• Ακάκιος Καχιασβίλη (ολυμπιονίκης της Άρσης Βαρών),
• Γιώργος Μητσικώστας (αναγνωρισμένος μίμος κωμικός),
• Ρούλα Κορομηλά (εθνική παρουσιάστρια),
• Αλέκος Ζαζόπουλος (ανερχόμενο αστέρι του λαικού πενταγράμμου),
• Ντανιέλ Μπατίστα (αστέρι του ποδοσφαίρου, ο πρώτος έγχρωμος που φόρεσε τα εθνικά μας χρώματα),
• Λιόλιος (καλλιτέχνης της ελληνικής ροκ σκηνής),
• Ιγγλέση Μάιρη (θεατρική ηθοποιός και σταρ βιντεοταινιών του 80)
• Νηφάλια Εξέγερση (πρωτοποριακό ροκ συγκρότημα της δεκαετίας του 90)
• Μπεζεντάκου Στέλλα (διάσημη περσόνα της τηλεόρασης)
• Καρούνης Ζαχαρίας (ανερχόμενος έντεχνος καλλιτέχνης)
• Εύη Βατίδου (πασίγνωστο μοντέλο, διατέλεσε σύζυγος γνωστού ποινικολόγου)
• Φίλλιπος Κουτσάφτης (Γνωστός τηλεοπτικός ιατροδικαστής)

... η λίστα είναι ατελείωτη και η συνδρομή του Δήμου στην παγκόσμια αθλητική και πολιτιστική κληρονομιά είναι ανεκτίμητη.

Ο Δήμος του Ηρακλείου Αττικής, πρωτοτυπεί στο γεγονός ότι φιλοξενεί σταθμούς προαστιακού, ηλεκτρικού, δημοτικά και αστικά λεωφορεία. Δεν θα ήταν υπερβολή, λόγω του αναπτυγμένου συστήματος συγκοινωνιών, να χαρακτηριστεί ο Δήμος ως ένα σταυροδρόμι των λαών.

Οι γειτονικοί δήμοι πολλοί και με μόνιμη διεκδίκηση περιοχών του Ν. Ηρακλείου προκειμένου να ωφεληθούν από την αίγλη αιώνων που εκπέμπει αυτός ο ευλογημένος τόπος. Η Μεταμόρφωση, Λυκόβρυση, Πεύκη, Μαρούσι, Ν. Ιωνία και ελαφρώς η Ν. Φιλαδέλφεια περικλείουν το καμάρι των Βορείων Προαστείων.

Οι κάτοικοι του Δήμου, αποτελούν μία κοιτίδα δημιουργίας και συνεχούς ανάπτυξης. Ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα είναι το πρώτο εργοστάσιο ζυθοποιίας στην Ελλάδα, της πασίγνωστης μπύρας Φιξ. Το 1858 ο Ιωάννης Φιξ αποφάσισε ότι πρέπει να γιγαντώσει την παραγωγή της πρώτης Ελληνικής μπύρας, αποφάσισε να το δημιουργήσει στο κτήμα της περιοχής Παλαιού Ηρακλείου, που είναι γνωστό ως σήμερα σαν "Κτήμα Φιξ". Η Unesco έχει τοποθετηθεί επίσημα να αναγνωριστεί σαν ευρωπαϊκό πολιτισμικό μνημείο, ελάχιστος φόρος τιμής στους ηρωικούς δημότες που ανακάλυψαν το μυστικό της γευστικότερης ευρωπαϊκής μπύρας.

Άλλα μνημεία και φορείς της σύγχρονης συνδρομής του Ν. Ηρακλείου στην Ελληνική και παγκόσμια επικράτεια:

• Αψίδα Θριάμβου επί της οδού Ηρακλείου, στην είσοδο από Ν. Ιωνία
• Κολόνα Ρολόι που δείχνει την ώρα επί της Κουντουριώτη
• Πρωτοποριακός Ραδιοφωνικός Σταθμός Επικοινωνία FM 94,00
• Intellectual Αμφιθέατρο μικρής χωρητικότητας στον ηλεκτρικό σταθμό
• Ποδοσφαιρική ομάδα ΑΕ Ηρακλείου, με μεγαλειώδη πορεία στα τοπικά πρωταθλήματα της Αθήνας αλλά και παρουσία στη Δ Εθνική
• Σύλλογοι μπάσκετ και βόλλευ, Τυφώνας με επιτυχίες στη Β Εθνική
• Το διασημότερο ταχυφαγείο της Αττικής, "Η καντίνα του Γιάννη"
• Κινηματογράφος / Θεατρική Σκηνή "3 Αστέρια"

Η ιστορία και τα σημεία αναφοράς του Δήμου είναι ατελείωτα. Βαυβαροί, βασιλείς, αντιστασιακοί, ήρωες και καθημερινοί άνθρωποι, πανεπιστημιακοί, άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων, αθλητές και καλλιτέχνες, ένας τόπος που άλλαξε, επηρεάζει και καθορίζει το ρου της παγκόσμιας ανθρώπινης ιστορίας.

Μπορώ να είμαι υπερήφανος για την καταγωγή μου...