Παιδική Ηλικία Part I

Τι κοινό έχουν όλοι όσοι έχουν διαταραγμένη συμπεριφορά και σκέψη, που ωθούν σε αποκλίνουσα κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα; Πιο απλά, τι κοινό έχουν όλοι εκείνοι που ώρες ώρες γίνονται κωλοχαρακτήρες;

Ας υποθέσουμε ότι δημιουργούμε σύνολα χαρακτηριστικών από όλους τους περίεργους που ζουν ανάμεσα μας. Παίρνοντας την τομή όλων των συνόλων, η μεγαλύτερη πιθανότητα για ένα μη κενό σύνολο θα είναι το εξής:

"άσχημες παιδικές τραυματικές εμπειρίες".

Σε προσωπικές εξομολογήσεις από φίλους και φίλες μου, διαπίστωσα ότι λίγο πολύ όλοι έχουν κάποιες τραυματικές εμπειρίες από τα παιδικά τους χρόνια. Με δεδομένο ότι οι εν λόγω φίλοι μου, λίγο πολύ κάποιες στιγμές φέρονται κάπως περίεργα (για να μη πω ότι βγάζουν ένα κωλοχαρακτήρα ~ είναι σε παρένθεση, σαν να μην το έγραψα), επιβεβαιώνει τον παραπάνω συλλογισμό.

Πρέπει να είμαι από τις ελάχιστες εξαιρέσεις ανθρώπων, που κοιτώντας την παιδική μου ηλικία, σχηματίζω πάντα με τις αναμνήσεις ένα χαμόγελο. Σαφέστατα δεν μεγάλωσα σε κάποια πλούσια οικογένεια με ανέσεις ή ιδανικές συνθήκες, άλλα οι καθοριστικές εμπειρίες που βιώνει ένα παιδάκι, δεν μπορούν παρά να αποτελούν θησαυρό αναμνήσεων για την μετέπειτα ενήλικη ζωή του.

Στην πρώιμη παιδική μου ηλικία, δηλαδή όταν πήγαινα νηπιαγωγείο, θυμάμαι τα δύο πιο σημαντικά γεγονότα που στιγμάτισαν τη ζωή μου.

Στον εκπαιδευτικό εξοπλισμό του νηπιαγωγείου, υπήρχε ένα όμορφο σετ από πολύ μικρές πινακίδες που η κάθε μία είχε αποτυπωμένο ένα γράμμα της αλφαβήτου ή τα δέκα αριθμητικά ψηφία. Για κάποιο λόγο, που δεν μπορώ να ανασύρω από τη μνήμη, η νηπιαγωγός μου ζήτησε να ξεχωρίσω την πινακίδα με το μηδέν, και μου ζήτησε να πω δύο λόγια για αυτό. Η ανταπόκριση μου ήταν άμεση, είχα απέναντι μου τον αριθμό που εκφράζει το απόλυτο τίποτε. Μπορεί να ήταν τυχαία η επιλογή, εγώ όμως συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να το δω σαν κάτι κοινό. Είχα το πρώτο μου ξέσπασμα ευφυΐας από το οποίο ξεχείλισε μία περιγραφή γεμάτη μίσος για την ανυπαρξία του μηδενός, για την τέλεια ακαθοριστία, για την οντότητα που τυγχάνει έλλειψη αριθμητικής αξίας. Στην τρυφερή ηλικία των 5 ετών, αντίκρισα την άβυσσο, η αθωότητα μου έπαψε να ταυτίζεται με την άγνοια.

Για κακή μας τύχη, τα γενέθλια της νηπιαγωγού τύχαιναν να συμπίπτουν μέσα στη σχολική περίοδο, κι εκείνη την χρονιά έπεφταν ημέρα Πέμπτη (έχω καλή μνήμη). Υπήρχε μία παντελώς ηλίθια συνήθεια, όλα τα παιδάκια να μαζεύονται σε μία σειρά, να πηγαίνει ένα ένα στη νηπιαγωγό, να της λέει μία μπούρδα ευχή, και να της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. Μπήκα κι εγώ σαν το προβατάκι στη σειρά, και περίμενα μαρτυρικά τη σειρά μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα την αναμονή του μελλοθάνατου. Δεν είχα τόσο πρόβλημα με το να ευχηθώ ένα "χρόνια πολλά", αμφιβάλω αν τα μισά παιδάκια καταλάβαιναν καν τι ακριβώς ευχόντουσαν, αλλά το να αγγίξω με τα χείλη μου το πρόσωπο της, μου φαινόταν αδιανόητο. Έπρεπε να διατηρήσω τις αρχές μου (που τότε τις διαμόρφωνα, αλλά δεν έπαυαν να είναι "αρχές"), και την αξιοπρέπεια μου. Η πρώτη μου επαναστατική ενέργεια. Αρνούμενος να υποτάξω τον εαυτό μου σε αυτή τη βάρβαρη συνήθεια, όταν έφθασε η σειρά μου, κοιτώντας χαμηλά, ξεστόμισα με σιγανή φωνή την ευχή και κινούμενος ταχύτητα απέφυγα κάθε είδους σωματική επαφή, αφήνοντας τη νηπιαγωγό να αναρωτιέται για τους ελαττωματικούς μηχανισμούς του σαθρού συστήματος καθυπόταξης που προσπαθούσε να επιβάλει.

Υπήρξαν και άλλες όμορφες στιγμές, όπως ο μεγάλος τσακωμός με όλα τα παιδάκια ότι 2 + 2 = 4 και όχι 3 που υποστήριζαν όλα τα αμόρφωτα, ευτυχώς η νηπιαγωγός με γλύτωσε από το λυντσάρισμα. Όμορφες αναμνήσεις, ειδικά όταν αναλογίζομαι τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξαν στην εξέλιξη μου και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου (χωρίς πρώτα συνθετικά εδώ).

Υ.Γ. Θα επανέλθω με τη συνέχεια των εμπειριών μου από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Επίσης οι φίλοι / φίλες μου είναι γαμώ τα παιδιά και τους αγαπώ!