Συνεντεύξεις

Έτος 1999, η πρώτη μου συνέντευξη, στην εταιρεία Promotion Group. Όντας φοιτητής ακόμη, έψαχνα για μία part time θέση, σαν PC Operator ή κάτι τέτοιο. Στη ΧΕ βρήκα την αντίστοιχη αγγελία, όπου μετά τις τυπικές διαδικασίες έκλεισα την πολυπόθητη πρώτη συνέντευξη. Η εταιρεία (λέμε τώρα) ήταν στην οδό Αθηνάς, εκεί που τώρα πωλούν σάπια αλλαντικά και ληγμένες σοκολάτες σε φοβερές τιμές. Με υποδέχτηκε ένας αντιπαθέστατος wannabe γιάπης με έμφυτο ειρωνικό στυλ. Είχα τόσο άγχος και αγωνία που πραγματικά δεν κατάλαβα καν περί τίνος πρόκειται. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι με προσέλαβε και την επόμενη ημέρα, όπως είπε χαρακτηριστικά ‘πιάνω δουλειά’. Έπρεπε από το όνομα της εταιρεία να καταλάβω ότι πρόκειται για θέση πλασιέ, αλλά το συνειδητοποίησα όταν μου έδωσαν μία τεράστια τσάντα και με ξαμόλησαν στην Ερμού για να πλασάρω: σετ από μαχαίρια (που σιγά μην έκοβαν), ένα σετ από παραμύθια, και τον αποχνουδωτή (μία σκέτη βλακεία με κυλινδρικό μηχανισμό που μάζευε τα χνούδια). Η διάρκεια στην εταιρεία κράτησε 3 ώρες, όπου με περηφάνια μπορώ να πω ότι πούλησα ένα σετ μαχαιριών και ένα σετ από παραμύθια. Ήταν πάντως εμπειρία!

Έτος 2003, έχω πάρει πτυχίο και βρίσκομαι στην αναζήτηση εργασίας ως πτυχιούχος πλέον. Η εταιρεία Amos Net (χαλαρά το πιο ηλίθιο όνομα εταιρείας), με καλεί για συνέντευξη. Ο χώρος ήταν ένα ημιυπόγειο στη Ν. Ιωνία. Κι εδώ έπρεπε να λάβω τα σημάδια υπόψη. Στον αστείο δήμο της Ν. Ιωνίας δεν θα μπορούσε να εδρεύει σοβαρή εταιρεία. Όπως και να έχει, η Amos Net είχε 2.5 ιδιοκτήτες και μία γραμματέα/λογίστρια/καφετζού/αρραβωνιαστικιά του 0.5 ιδιοκτήτη. Ο χώρος ήταν ενιαίος όπου είχαν τα γραφεία τους οι τρεις λέχρες και όλη μέρα διαφωνούσαν λες και συζητούσε ο Steve Jobs με τον Bill Gates και τον Mark Zuckerberg. Ήθελαν κάποιον για το εργαστήριο (ομολογώ ότι ήταν άρτια εξοπλισμένο) για κάποιον που θα ήταν προγραμματιστής/σχεδιαστής ιστοσελίδων/ τεχνικός PC/τεχνικός δικτύων/delivery HW εξαρτημάτων. Η παραμονή μου διήρκησε 3 ημέρες, καθώς την τρίτη ημέρα ο νο1 αφεντικό έκανε το μεγάλο λάθος να με στείλει ‘για τσιγάρα’. Πήρα την τσάντα μου, τη γέμισα με μνήμες RAM, έναν επεξεργαστή, ένα οπτικό mouse (τότε δεν ήταν της μόδας), και αν μπορούσα θα έπαιρνα και άλλα, τσίμπησα και τα 3 ευρώ και από τότε δεν με ξαναείδαν. Με 2.5 ιδιοκτήτες και 0 πελάτες η εταιρεία μετά από λίγους μήνες έκλεισε και στο ημιυπόγειο άνοιξε Πακιστανικό φαγάδικο.

Έτος 2003 - Συνέντευξη στις 11 τη νύχτα, σε εταιρεία Smart Home Automation στη Δραπετσώνα, με έναν αναμφίβολα ψυχοπαθή εργοδότη. Προσπαθώ να ξεχάσω τη συνέχεια…

Έτος 2007, έχω τελειώσει το μεταπτυχιακό, έχω γυρίσει από Στοκχόλμη και κλείνω συνάντηση με έναν πολλά υποσχόμενο μπάρμπα στην Ηλιούπολη. Ο τύπος είχε ωραίο concept. Πελάτες του παλαιά μηχανουργία που χρησιμοποιούσαν χειροκίνητους τόρνους, τους οποίους μετέτρεπε σε ηλεκτρονικούς και ελεγχόμενους μέσο software. Πανέξυπνη ιδέα, πήγα με πολύ θετική προδιάθεση, η οποία ενισχύθηκε όταν αντίκρισα το εργαστήριο του. Καθαρό, προσεγμένο, ευήλιο και άνετο. Συνήθως τέτοιου είδους εταιρείες/εργαστήρια είναι κάτι αχούρια που το πληκτρολόγιο το αναζητάς κάτω το σωρό με κατσαβίδια, κολλητήρια και μυτοτσίμπηδα. Όσο καθαρός ήταν ο χώρος τόσο βρωμιάρης ήταν ο ιδιοκτήτης. Ένας χοντρός, ελαφρώς μαλλιάς (που είχε να το λούσει από τότε που πλενόντουσαν οι Έλληνες με στάχτη), με κλασσικό σκούρο μπλε (όταν το αγόρασε θα ήταν γαλάζιο) πουκάμισο. Είχε και ένα μόνιμο γουρλωμένο βλέμμα, κι έδεσε η συνταγή. Η συνέντευξη ξεκίνησε πολύ καλά, σε σημείο να ενθουσιαστώ με τις προοπτικές συνεργασίας. Ήταν μεσημέρι, παρήγγειλε και πίτσα, πράγμα που με ενθουσίασε ακόμη περισσότερο. (Οι απόψεις μου για καφέδες και κουλουράκια δεν περιλαμβάνουν δωρεάν πίτσα). Όλα άλλαξαν προς το χειρότερο, όταν η άξαφνα η συζήτηση μεταφέρθηκε στα ζώδια και σε θέματα αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας. Είχα πάψει να μιλάω, απλώς άκουγα. Hardcore θεματολογία Λιακόπουλου από την οποία κράτησα δύο λεπτομέρειες:

• Όσοι είναι γεννημένοι τον Ιανουάριο/Φεβρουάριο, είναι κατάλληλοι να ασχοληθούν με τεχνολογία.
• Στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, για ένα δευτερόλεπτο η φύση παύει να λειτουργεί, διαπράττοντας το καθιερωμένο reset!!! Μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό με το να παρακολουθήσει κάποιος το τραγούδι ενός γρύλου, το οποίο θα σταματήσει για ένα δευτερόλεπτο στις 3 ακριβώς. (το δοκίμασα, δεν ισχύει).

Ομολογώ πως περίμενα την φάω την πίτσα και να βρω μία φθηνή δικαιολογία, ώστε να διακόψω τη συζήτηση και έφυγα χωρίς να υπάρξει περαιτέρω επικοινωνία από τη μεριά μου.