Εκλογές 2012

Έρχονται εκλογές, ίσως οι πιο κρίσιμες από εκείνες που έχω ζήσει. Το παρών κείμενο αφιερωμένο σε κάθε ψηφοφόρο:

ΝΔ: Οι αυθεντικοί επονομαζόμενοι ‘δεξιοί’. Οι ψηφοφόροι που κρατώντας με το δεξί τους χέρι το ψηφοδέλτιο, θα συνεχίσουν άξια το έργο τους στο να καταστραφεί ολοκληρωτικά η χώρα στην προσπάθεια τους να είναι η ΝΔ το επόμενο κυβερνών κόμμα. Η ΝΔ, οπότε κυβέρνησε, το έπραξε, διότι προηγουμένως υπήρξε η πράσινη λαίλαπα που είχε φέρει τη χώρα στα πρόθυρα διάλυσης. Χωρίς κανένα πολιτικό σχέδιο, με στελέχη διεφθαρμένα αλλά ταυτόχρονα τεμπέληδες. Ο λόγος που έχουν διατηρήσει ένα πιο ‘καθαρό’ προφίλ από τους πράσινους πρωτεργάτες της λαμογιάς, είναι η τεμπελιά τους που συνήθως επικρατεί και δεν τους αφήνει να συμμετάσχουν σε πολύπλοκα σκάνδαλα και μακροχρόνιες κλοπές του δημοσίου πλούτου. Οι ψηφοφόροι τους, ομοίως διεφθαρμένοι και τεμπέληδες, δεν τρέφουν καμία ελπίδα σωτηρίας σε αυτό το κόμμα, ούτε έχουν κάποια ιδεολογική βάση, απλά ελπίζουν στην γνήσια ελληνική ρουσφετολογική νοοτροπία που διατηρούμε από την ίδρυση του κράτους.

ΠΑΣΟΚ: Ψηφοφόροι, στελέχη, φίλοι, μέλη απέδειξαν την τραγική πραγματικότητα. Ότι η εξουσία διαφθείρει. Κόμμα που από την ίδρυση του προξένησε τη μεγαλύτερη ζημιά που έχει ζήσει το ελληνικό κράτος. Μεγαλύτερη και από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, μεγαλύτερο και από την κατοχή των Γερμανών (του ‘40, όχι την τωρινή). Είναι αστείο αλλά και τραγικό το γεγονός ότι εξακολουθεί να συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία. Κάθε ψηφοφόρος που συνειδητά θα επιλέξει να δώσει την ψήφο του σε αυτό το κόμμα, με καθαρές δημοκρατικές διαδικασίες, πρέπει να κηρύσσετε ανεπιθύμητος από τη χώρα, να δημεύετε η περιουσία του και να απελαύνετε σε κάποια βορειοαφρικάνικη χώρα (ιδανικά σε κάποια που θα έχει εμφύλιο πόλεμο).

ΚΚΕ: Υπάρχει μία μεγάλη αλήθεια. Από μικρό παιδάκι ακούω το ΚΚΕ να φωνάζει ενάντια στον καπιταλισμό, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο Ευρώ και γενικά σε κάθε τι ευρωπαϊκό. Αμφιβάλω αν οι φωνές αντιδράσεις που ακούω τις τελευταίες δεκαετίες είχαν γνώση το τι θα επακολουθήσει. Πάντως εκ των υστέρων δικαιώθηκαν. Ο λόγος που πάντα θα παραμένουν σε ένα ποσοστό 10%, είναι ότι διατηρούν μία κλειστή πολιτική, δογματική, ουτοπική πολλές φορές και μίζερη. Η ψηφιακή λογική στην πολιτική δεν έχει ορίζοντες και τα κομμουνιστικά καθεστώτα του παρελθόντος που μετατράπηκαν σε φρικτές δικτατορίες το απέδειξαν περίτρανα. Η άρνηση να ηγηθεί ενός ενιαίου αριστερού κινήματος που θα είχε σοβαρές πιθανότητες διακυβέρνησης είναι τραγικό έως προδοτικό λάθος, με αστείες προφάσεις.

ΣΥΡΙΖΑ: Πάντοτε αποτελούσε την alternative επιλογή μίας πιο προοδευτικής αριστεράς. Έχουν διχοτομηθεί περισσότερες φορές και από ένα μόριο στα χέρια ενός πυρηνικού φυσικού, στιγματισμένοι από το γεγονός ότι δηλώνουν υπέρ της κοινωνικής βίας, με έναν ηγέτη που θυμίζει αιώνιο φοιτητή, δεν πείθουν και δεν θα πείσουν.

Δημοκρατική Αριστερά: Δεν έχω άποψη (πράγμα σπάνιο για μένα), για αυτό το σχηματισμό. Μπορεί να είναι οι απόλυτοι λαοπλάνοι, μπορεί να είναι μία υγιής έκφανση πατριωτικής αριστεράς.

ΛΑΟΣ: Κόμμα αστείο, τηλεοπτικό, δίδαξε πως μπορούν οι υπέρβαροι να κάνουν κωλοτούμπες ολυμπιακού επιπέδου, με δήθεν ακροδεξιές απόψεις, δήθεν πατριωτισμό και πέρα από υλικό για όλες τις σατυρικές εκπομπές τηλεόρασης και ραδιοφώνου δεν έχουν προσφέρει κάτι άλλο.

Οικολόγοι Πράσινοι: Από παλιά θυμάμαι να υπάρχουν ένα σωρό οικολογικά κόμματα με καθόλου ευφάνταστες ονομασίες. Οικολόγοι, οικολόγοι εναλλακτικοί, οικολόγοι Ελλάδος, αμφιβάλω και αν αυτοί που τα ψηφίζουν είναι σίγουροι αν επέλεξαν αυτό που ήθελαν.

Ανεξάρτητοι Έλληνες: Ο αρχηγός του υπήρξες πολέμιος του μνημονίου από την αρχή, έκανε βαριές καταγγελίες για ανθρώπους της εξουσίας, πράγμα πρωτοφανές για ελληνικά δεδομένα, προσπαθεί να συγκλίνει τις πατριωτικές απόψεις της δεξιάς με τις κοινωνικές ευαισθησίες της αριστεράς, όμως παραμένει και αυτό ένα κόμμα προσωποκεντρικό, με ‘ηγέτη’ και λοιπές παλαιοκομματικές αντιλήψεις, που παραπέμπουν στην Ελλάδα του κλασσικού μίζερου δουλοπρεπή αμόρφωτου ραγιά. Πάραυτα είναι μία νέα κίνηση και εξέλιξη.

Χρυσή Αυγή: Στο στρατό αλλά και μέσο του διαδικτύου, είχα πολλές φορές την ευκαιρία να συζητήσω μαζί τους (όταν βρεις κάποιον που να μιλάει σωστά ελληνικά). Ιδιαίτερη περίπτωση ψηφοφόρων. Δηλώνουν πατριώτες, όμως υποτάσσονται σε σύμβολα κατακτητών μας (παλαιών και τωρινών), προτάσσοντας τη δικαιολογία ότι τα σύμβολα αυτά είναι αρχαιοελληνικά. Η δικαιολογία αυτή δεν πείθει βέβαια κανένα, αφού χρησιμοποιούν και αυθεντικά ναζιστικά σύμβολα. Η διαφορά τους με το ΛΑΟΣ είναι ότι δεν είναι καθόλου αστείοι, είναι ίσως μαζί με το ΚΚΕ κόμμα ιδεολογίας η οποία όμως είναι παντελώς άρρωστη και επικίνδυνη.

Δημοκρατική Συμμαχία: Αν καταφέρει αυτό το κόμμα, που συναγωνίζεται σε αστειότητα το ΛΑΟΣ, να μπει στη βουλή, νομίζω ότι αξίζει στον ελληνικό λαό μία δεύτερη περίοδος κατοχής.

Κοινωνική Συμφωνία: Βλέπε ΠΑΣΟΚ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, με πιο άγριες διαθέσεις.

Κόμμα Κυνηγών: Υποκλίνομαι στο αγώνα που κάνουν δεκαετίες για την απελευθέρωση της περιόδου για το κυνήγι του λαγού.

Κόμμα Πειρατών: Πρέπει να κάνω τη δική μου πολιτική προπαγάνδα. Πρώτη φορά στην Ελλάδα εμφανίζεται ένα πολιτικό κόμμα που δηλώνει περίτρανα ότι δεν έχει αρχηγό, αποτελείτε από νέα άτομα και όχι τίποτε μπαμπόγερους από πολιτικά τζάκια, μορφωμένα άτομα στο χώρο της τεχνολογίας, που κακά τα ψέματα, άνθρωποι του διαδικτύου στην κοινωνία της πληροφορίας που ζούμε, έχουν πολύ ευρύτερη άποψη της πραγματικότητας από νομικούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς επιστήμονες και λοιπούς τσαρλατάνους.

Pain - Demo Version

Demo version του κομματιού Pain, το οποίο ηχογραφήθηκε σε live εκτέλεση στο studio - δωμάτιο μου.

Κιθάρα και φωνητικά από εμένα.

Μουσική απόδοση ενός ποιήματος που έγραψα παλαιότερα. Η μουσική είναι καθαρά συνοδευτική, με ένα noise ξέσπασμα. Η τραχύτητα της φωνής με την κυριαρχία του μπάσου, αναδεικνύουν τη στιχουργική απεικόνιση των εικόνων.

Στίχοι:

Πρόδρομα συμπτώματα, αμφιβολίες

Αύρα προαιρετική, ακλόνητες αξίες

Σκοτούρα, έγνοια, μπελάς, ηλεκτρικές κενώσεις

Γλυκός ο λήθαργος, ψεύτικες εντυπώσεις

Το πέμπτο βήμα ανύπαρκτο το αφήνω να κυλήσει

αυλάκι κυκλοθυμικό η ανθρώπινη η φύση.

Αφιερώσεις

Αφιερωμένο σε εμένα:

Αφιερωμένο στο αστέρι της ζωής μου:

Τυχερό άστρο δεν έχω, δεν είχα, ούτε θέλω να έχω σχέση με τέτοιες ανόητες προκαταλήψεις. Υπήρξε ένα αστέρι. Έλαμπε δυνατά, με ένα αγνό λευκό φως που με τύφλωσε αρκετές φορές. Το λευκό αυτό φως, με ωθούσε να το πλησιάσω, αγνοώντας τις συνέπειες της υψηλής θερμοκρασίας. Να το πλησιάσω και να το αφήσω να λάμψει πάνω μου.

Αναρωτιέμαι, τα άστρα που εξαπολύουν τις ακτίνες φωτός προς πάσα κατεύθυνση, είναι αυτόφωτα στην επιφάνεια τους? Θα εξαπέλυαν άραγε τις ακτίνες τους, αν γνώριζαν ότι τα ίδια βρίσκονται στο σκοτάδι?

Το αστέρι κάποτε έπαψε να φωτίζει. Η όραση απαιτεί φως. Η αλήθεια όχι, είναι φως.

E = mc2

Αφιερωμένο στην κόψη της ζωής μου:

Είμαι ευτυχισμένος, χαρούμενος, χαμογελώ διάπλατα, ανοίγω τα χέρια μου προς τον ουρανό και δοξάζω το Θεό, κλείνω τα μάτια μου και κραυγάζω, ιαχή ικανοποίησης, το αίμα μου βράζει, οι νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλο μου εκκρίνουν ορμόνες ευτυχίας κατά συρροή, νιώθω ότι θα πετάξω, η γη δε με κρατάει είναι μικρή, ο χώρος και ο χρόνος με πιέζουν, δεν ανήκω πλέον στις αισθήσεις μου, η ψυχή μου φτερουγίζει, κατανοώ το συμπάν, νιώθω την ύπαρξη, αγγίζω το Φως.

Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα μ' αυτόν το λόγο, αυτοί μοιάζουν άπειροι όταν αποκτήσουν εμπειρία λέξεων και πράξεων σαν αυτές που εγώ διηγούμαι, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με τη σύσταση του και εκθέτω το πώς έχει.(Ηράκλειτος)

Μη με ρωτήσετε το αυτονόητο. Όλα έχουν νόημα, όπως και όνομα.

Ιδιαίτερα Μαθήματα

Ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων φοιτητών, έχει ενασχοληθεί με την παράδοση ιδιαιτέρων μαθημάτων. Ιδιαίτερα επικερδές επάγγελμα, κατάλληλο για άτομα της φοιτητικής κοινότητας που προσαρμόζουν το ωράριο τους με βάση τα εβδομαδιαία μαθήματα. Για 4 χρόνια, υπήρξα κι εγώ μέρος της ελληνικής παραπαιδείας, στην αρχή με δειλά βήματα έχοντας μόνο 2 μαθητές αλλά στον τελευταίο χρόνο είχα κατορθώσει να έχω 11 μαθητές στις περιοχές των βορείων προαστίων στις οποίες συνδιαλλάσσομαι.

Τα ιδιαίτερα μαθήματα δεν είναι απλή υπόθεση. Απαιτούν υιοθέτηση πολλαπλών προφίλ, ανάλογα με το μαθητή και το γονέα. Από την τετράχρονη εμπειρία διδάχθηκα πως να εναλλάσομαι στα διάφορα προφίλ ανάλογα με την περίσταση.

Το κλασσικό χαμογελαστό παλικάρι, ή η νεαρά λουλουδένια κοπελίτσα, που κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις των γονιών, αφού τους επιβεβαιώνει για την επιλογή τους ότι έβαλαν στο σπίτι τους έναν δάσκαλο που σαν άνθρωπος είναι διαμάντι. Τα χαμόγελα δίνουν και παίρνουν εκατέρωθεν, ενώ οι φιλοφρονήσεις και τα γλυκόλογα περισσεύουν. Αυτή η προσέγγιση πάντα πιάνει στους γονείς, ειδικά αν ο υποψήφιος ιδιαίτερος δάσκαλος είναι άπειρος, αφού η πρώτη εντύπωση μετράει πολύ. Βέβαια υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος, το παιδί - υποψήφιος μαθητής - να δει όλη αυτή την ευγενικούρα ανάποδα Θα την εκμεταλευτέι βγάζοντας έναν κωλοχαρακτήρα στο μάθημα, αφού ξέρει ότι έχει έναν γλυκούλη δάσκαλο που δεν θα του κάνει παρατήρηση. Ακόμη χειρότερα να δείξει παντελή αδιαφορία προς το πρόσωπο του δασκαλού. Και στις δύο περιπτώσεις το παιδί αντιδρά φυσιολογικά, αφού οι ευγένειες και τα ψεύτικα γλυκόλογα είναι κατασκευάσματα των ενηλίκων. Η πρώτη προσέγγιση λοιπόν θέλει μεγάλη προσοχή και εναλλαγές στη συμπεριφορά.

Ο ιδιαίτερος καθηγητής, προκειμένου να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και σιγουριά, πρέπει να δείχνει ότι έχει τεράστιο εύρος γνώσεων. Δεν ήταν λίγες οι φορές, που ενώ ήμουν φοιτητής 20 χρονών, οι γονείς κυρίως, μου εμπιστευόντουσαν προβληματισμούς για θέματα ψυχικής υγείας, επαγγελματικές ανησυχίες, προσωπικά οικογενειακά προβλήματα, ακόμη και εξειδικευμένες ερωτήσεις σε τομείς όπως ιατρική ή μετεωρολογία. Σε αυτές τις ερωτήσεις δεν υπάρχει απάντηση "Δεν γνωρίζω". Με το κατάλληλο ύφος εμπειρίας και βεβαιότητας, ο δάσκαλος πρέπει να δώσει απαντήσεις και κατευθύνσεις. Όχι απλά γνωρίζει, αλλά έχει και 2 - 3 εναλλακτικές για πλήρη σφαιρική ενημέρωση. Θυμάμαι ερώτηση από χωρισμένη μαμά με προέφηβη κόρη, για τις επιδράσεις που θα έχει η απουσία του πατέρα στην κόρη κατά την διάρκεια της εφηβείας. Μία άλλη με ρωτούσε για τις επιπτώσεις των αντηλιακών και τις παθήσεις που μπορεί να προκαλέσει η ηλιοθεραπεία. Συνήθως οι ερωτήσεις είναι τέτοιου χαζού επιπέδου, οπότε οποιαδήποτε απάντηση με μία φαινομενική επιχειρηματολογία και ανάλυση, προσδίδει κύρος και ασφάλεια.

Το μεγαλύτερο προσόν ενός καλού δασκάλου είναι η υπομονή. Θυμάμαι έκανα υπόμονη με αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές, με απίστευτη έλλειψη γνώσεων, με παθήσεις όπως δυσλεξία, με γονείς που ενώ έκανα μάθημα τσακωνόντουσαν θορυβωδώς και με έφερναν σε πολύ δύσκολη θέση αλλά η μεγαλύτερη υπομονή αναμφίβολα υπήρξε στην τελευταία μου χρονιά με μία μαθητριά μου στο Παλαιό Ηράκλειο. Η μαμά της μαθήτριας, είχε την πολύ ευγενική συνήθεια να με κερνάει ένα χυμό. Βασικά, όλοι οι γονείς με κερνούσαν κάτι, οπότε εξασφάλιζα δωρεάν καφέ, χυμούς, κουλουράκια και κατα περίσταση σπιτικά γλυκά. Ωραία πράματα. Η συγκεκριμένη μαμά, είχε την ανεπίτρεπτη συνήθεια που κάνει όλο το ανθρώπινο γένος που έχει μείνει στην εποχή των σπηλαίων, στον φυσικό χυμό που προερχόταν απο πορτοκάλια που έστυβε επιτόπου, να μην περνάει το μείγμα από σουρωτήρι με αποτέλεσμα ο χυμός να περιέχει τα αηδιαστικά κομματάκια τα οποία μου προκαλούν ρίγη και τάσεις για λιποθυμία. Διψούσα οπότε λαίμαργα δοκίμασα το χυμό και άθελα μου κατάπια τα βλαβερά κομματάκια, μία έκφραση ανείπωτης αηδίας ήρθε στο προσωπό μου. Οι ψεύτικοι κανόνες ευγένειας με πίεζαν να το καταπολεμήσω αλλά ήταν πιο δυνατό από εμένα. Βίωσα την έννοια της υπομονής σε όλο της το μεγαλείο. Σαν δεύτερος Ιωβ, άφησα το ποτήρι με αργές κινήσεις και αναρωτιόμουν αν έπρεπε να εξηγήσω και να διαφωτίσω ότι η στυμμένη πορτοκαλάδα πρέπει να σουρωθεί πριν σερβιριστεί. Προτίμησα τη σιωπή.

Η αντιμετώπιση του μαθητή είναι περίεργη. Το γεγονός ότι βρισκόμουν στο χώρο του, στο δωματιό του ήταν πάντα ενάντια στην καλή διεξαγωγή του μαθήματος. Ο μαθητής παίζει εντός έδρας, και είναι εύκολο να ξεφύγει από τη ροή του μαθήματος. Σύντομα διαπίστωσα ότι οι κινήσεις με τα χέρια είναι πολύ σημαντικές. Ο διδακτικός λόγος πρέπει να συνοδεύετε με κινήσεις χεριών, συσπάσεις προσώπου, αλλαγές βλέμματος, εναλλαγές στον τόνο και τη χροιά της φωνής, πρέπει να υπάρχει κίνηση. Το μάθημα είναι ζωντανός οργανισμός, ο οποίος έχει σύντομη ζωή αλλά η αλματώδης εξέλιξη του πασχίζει να περάσει στην αιωνιότητα μέσα από τη θυμική εμπερία του μαθητή. Καθαρά υπεύθυνος για αυτό είναι ο δάσκαλος και μονο αυτός. Υπάρχει όμως ένα πολύ οξύμωρο θέμα στο επάγγελμα του ιδιαίτερου καθηγητή. Σκοπός του είναι να βοηθήσει το μαθητή να ανταπεξέλθει στη βασική πηγή γνώσης που είναι το σχολείο. Δηλαδή ο λόγος υπαρξής του βασίζετε στο γεγονός ότι υπάρχουν παιδιά που είναι στουρνάρια και δεν μπορούν να καταλάβουν τη δευτεροβάθμια εξίσωση. Ένας καλός καθηγητής, καθιστά το μαθητή άξιο, οπότε αν έχει κάνει καλά τη δουλειά του, ο μαθητής παύει να είναι άχρηστος και τεμπέλης, και ο ίδιος δεν έχει πλέον αντικείμενο εργασίας. Εν κατακλείδι, το επάγγελμα του ιδιαίτερου καθηγητή είναι αυτοκαταστροφικό, αλλά ωραία εμπειρία.

Αναμνήσεις Part II

Πάνω από 2 δεκατίες με βασανίζει μία υπόσχεση που έδωσα, ότι δεν θα αποκαλύψω κάποιο τρομερό μυστικό, αλλά σύμφωνα με το άρθρο 19, η εικοσαετία έχει παρέλθει και επιτέλους μπορώ να απαλλαγώ από αυτό το εσωτερικό βάρος.

Είμασταν παιδιά, 10 – 12 χρονών, παρέα τεσσάρων ατόμων, που τα καλοκαίρια ανέμελα απολαμβάναμε τις ανεκτίμητες χαρές της παιδικής ηλικίας. Στην παιδική φύση είναι πολύ έντονο το συναίσθημα της περιέργειας και η αναζήτηση του αγνώστου. Δεν άργησε να γίνει η αγαπημένη μας καθημερινή απασχόληση, η εξερεύνηση γειτονικών σπιτιών. Επειδή το Ν. Ηράκλειο είναι σοβαρός δήμος, δεν έχει εγκαταλελημενα κτίσματα, οπότε από την αρχή αποφασίσαμε να ανακαλύψουμε τα κρυμμένα μυστικά που κρύβουν οι μονοκατοικίες και πολυκατοικίες της γειτονιάς.

Το σχέδιο ήταν πάντα το ίδιο, ένας αποτελούσε τον ανιχνευτή, ο οποίος προπορευόταν και αναζητούσε εναλλακτική είσοδο για τον κήπο/αυλή του σπιτιού, πέρα από την κανονική. Η είσοδος έπρεπε να γίνει από αθέατο σημείο το οποίο συνήθως απαιτούσε σκαρφάλωμα σε τοίχους ή κάγκελα. Σπάνιες ήταν οι περιπτώσεις που το σύρσιμο ανάμεσα σε θάμνους ή άλλα φυτά απόδεικνυόταν εξίσου ωφέλιμο. Οι επόμενοι 2 που ακολουθούσαν, ελέγχαν περιμετρικά το χώρο, ενώ ο τελευταίος κάλυπτε τα νώτα των υπολοίπων. Η πρώτη φάση ολοκληρωνόταν, όταν και οι τέσσερις βρισκόμασταν σε ασφαλές σημείο μέσα στον κήπο/αυλή της κατοικίας. Έντονη συγκίνηση, σε συνδιασμό με αισθήματα φόβου και αγωνίας μας κατέκλυζαν, ανεβάζοντας την ανδρεναλίνη στα ύψη.

Αρχικά οι εφορμήσεις μας ήταν σε πειραματικό στάδιο, οπότε αρκούμασταν στην πρώτη φάση. Δεν είχε συμβεί κανένα πρόβλημα το οποίο μας γέμιζε ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση. Σύντομα νιώσαμε την ανάγκη πως έπρεπε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο, το οποίο ήταν η είσοδος στο εσωτερικό της κατοικίας. Το εγχείρημα αυτό, απαιτούσε πολύ καλή σχεδίαση, αφού οι εφορμήσεις γινόντουσαν πρωινές / μεσημεριανές ώρες και υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να βρίσκετε κόσμος μέσα στην κατοικία. Σαν πρώτο στόχο, επιλέξαμε ένα μικρό διώροφο κτίσμα, το οποίο συνόρευε με την πίσω μεριά της πολυκατοικίας στην οποία έμενα (και μένω – περιστασιακά). Κτίσμα νεόκτιστο, με μικρό κήπο / γκαράζ. Η εφόρμηση θα ξεκινούσε από τον συνοριακό τοίχο, ο οποίος απαιτούσε να τον προσπελάσουμε από ψηλά, κάνοντας ένα άλμα κατάβασης κοντά στα 3 μέτρα. Ο κίνδυνος να σπάσουμε κάποιο χέρι ή κάποιο πόδι υπήρχε, αλλά τα οστά των παιδιών είναι εύπλαστα αρκετά και δεν σπάνε εύκολα. Το πρώτο στάδιο επιτεύχθηκε επιτυχώς, είμασταν και οι τέσσερις στο πίσω μέρος του σπιτιού. Οι μπαλκονόπορτες της πίσω μεριάς, έδειχναν αμπαρωμένες, οπότε δεν υπήρχε κίνδυνος να μας δει κάποιος μέσα από το σπίτι. Είχαμε αποφασίσει ποιος θα έκανε την απόπειρα να προσεγγίσει το εσωτερικό, ενώ οι άλλοι τρεις θα ελέγχαμε την περίμετρο. Θυμάμαι ότι ανέλαβα να καλύψω την αριστερή μεριά, έχοντας οπτική πρόσβαση στην είσοδο της αυλόπορτας. Ο φίλος μου, που ανέλαβε το δύσκολο έργο, είχε ήδη περάσει την πόρτα της μικρής πυλωτής η οποία ήταν ξεκλείδωτη και άνοιξε εύκολα με ένα απλό σπρώξιμο. Είχε μπει μέσα. Δεν πέρασαν ούτε 2 λεπτά και με τρόμο αντίκρυσα την αυλόπορτα να ανοίγει και να μπαίνει στην εσωτερική περίμετρο μία 30άρα γυναίκα κρατώντας σακούλες από το τοπικό σουπερ μάρκετ ‘Αθηνά’ (το μετέπειτα Βερόπουλος). Ήταν πολύ αργά και δεν υπήρχε τρόπος να ειδοποιήσω τον φίλο μου. Φρόντισα να καλυφθώ πίσω το πλαινό μέρος του τοίχου ώστε να μη με αντιληφθεί. Δεν άργησε η ώρα όπου δυνατές φωνές ξεχύθηκαν μέσα από το σπίτι. Οργισμένες φωνές, οι οποίες ακολούθησαν κλάματα και λυγμοί του φίλου μου. Δυστηχώς η γυναίκα εντόπισε τον εισβολέα κατά την είσοδο της, όμως ακομη χειρότερα ο άντρας της βρισκόταν μέσα στο σπίτι του οποίου η παρουσία επιδείνωσε δραματικά την κατάσταση. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι οι τρεις εναπομείναντες εγκαταλείψαμε το γρηγορότερο τις θέσεις μας, περάσαμε στο απέναντι πεζοδρόμειο και αναμέναμε τις εξελίξεις. Ο φίλος μας βγήκε τρέχοντας από το σπίτι, βουρκωμένος, ενώ οι βρισιές και οι απειλές από τον άντρα του σπιτιού ήταν διαρκείς και έκδηλες.

Οι τέσσερις έγιναν τρεις. Οι εναπομείναντες αποφασίσαμε να συζητήσουμε για το ποια θα είναι η επόμενη κίνηση. Η ιδέα έπεσε, την επόμενη ημέρα θα εξερευνούσαμε τις υπόγειες αποθήκες της πολυκατοικίας που έμενα. Η πολυκατοικία στην οποία μεγάλωσα, είχε και έχει το μεγαλύτερο κήπο στο Δήμο του Ν. Ηρακλείου και από τους μεγαλύτερους στο Λεκανοπέδιο. Μία τεράστεια έκταση γκαζόν διακοσμημένη με δέντρα και συντριβάνια. Στην πίσω μεριά, αθέατη από το δρόμο, βρίσκονται τα υπόγεια σκαλιά που οδηγούν στις αποθήκες. Η πόρτα ήταν πάντα ξεκλείδωτη. Σε εκείνη την εξόρμηση, περιέργως είμασταν μόνο δύο, ο μεγαλύτερος της παρέας κι εγώ. Κατεβήκαμε τα σκαλιά και μπηκαμε στον εσωτερικό, λαβύρινθο όπως τον ονομάζαμε, όπου υπήρχε πρόσβαση στις αποθήκες του κάθε διαμερίσματος. Επικρατούσε υγρασία και έντονη δυσοσμία. Στόχος μας, ήταν η αποθήκη που βρισκόταν στο τέρμα της διαδρομής του κεντρικού διαδρόμου. Η αποθήκη αυτή καλυπτόταν από ένα πέπλο μυστηρίου, αφού δεν άνηκε σε κάποιον και ουδείς ποτέ είχε τολμήσει να την εξιχνιάσει. Στην πορεία μας προς το βάθος του διαδρόμου, ακούσαμε λυγμούς και αναφιλητά. Στην πρώτη διακλάδωση ήταν ο τρίτος φίλος της παρέας, ο οποίος καθόταν στο δάπεδο, με το κεφάλι ανάμεσα στα γονατά του, να σπαράζει από αγωνία. Είχε κάνει το λάθος, να προσεγγίσει την άγνωστη αποθήκη μόνος του. Ο μεγαλύτερος της παρέας, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αποκαλύψει το μυστήριο. Με γοργά βήματα βρέθηκε απέναντι από την πόρτα της αποθήκης, την άνοιξε, και μπήκε στο εσωτερικό. Το σκούξιμο των μεντεσέδων αντιλαλούσε παντού. Τρόμος είχε καταλάβει ολόκληρο το σώμα μου, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Βγαίνοντας από την αποθήκη με πλησίασε ο μεγαλύτερος φίλος, με βλέμμα απλανές με συμβούλεψε να μην πλησιάσω. Έπρεπε να δώσω υπόσχεση.

Οι δύο μου φίλοι, μου αποκάλυψαν τι είδαν σε εκείνη την αποθήκη και με έβαλαν να υποσχεθώ ότι δεν θα το αποκαλύψω πουθενά. Αναρωτιέμε αν πρέπει να καταγράψω την ανατριχιαστική αλήθεια, την οποία ποτέ δεν επιβεβαίωσα. Νομίζω ναι, ήρθε η ώρα... Στην αποθήκη, κείτοταν το σώμα ενός παιδιού... Του τέταρτου φίλου μας…

Παιδική Ηλικία Part IΙI

Γυμνάσιο, απαίσια λέξη. Παραπέμπει σε γυμνό και άλλες τέτοιες ανηθικότητες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα έκτροπα γίνονται στα Γυμνάσια. Για Δημοτικά και Λύκεια ποτέ δεν ακούστηκε κάτι. Σε συνδιασμό με τον ψευτοπουριτανισμό που επικρατεί στη χώρα, λογικό είναι 9 στους 10 Έλληνες να έχουν διαταραγμένα γυμνασιακά χρόνια, και ας μην το παραδέχετε κανένας.

Φοίτησα στο ξακουστό 4ο Γυμνάσιο Ν. Ηρακλείου, πρότυπο σχολείο σε πολλά θέματα με διακρίσεις σε αθλητικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Τα γυμνασιακά μου χρόνια, ήταν καθαρά 90s τα οποία χαρακτήριζοταν από την λυσσασμένη επιμονή των γονέων για άριστους μαθητές και μετέπειτα επαγγελματίες (… που να ήξεραν), την έξαρση της οργανωμένης εφηβικής αλητείας (συμμορίες, αλυσίδες, πέτσινα και άλλες αμερικανιές), το Beverly Hills και μία κουλτούρα μετάβασης από την σχολική ελληνοβλαχιά στην ντεμέκ ευρωπαική εκπαίδευση. Με εξαίρεση την αηδία σειρά Beverly Hills, που έβλεπαν οι no life έφηβοι της εποχής, όλα τα παραπάνω μου άρεσαν.

Στα Γυμνασιακά χρόνια, αντιλαμβάνεσε ότι αποχτάς πραγματικές ευθύνες. Μεγαλώνει το σώμα σου, ο εγκέφαλος λειτουργεί πιο έντονα, πρωτόγνορα συναισθήματα κάνουν την εμφανισή τους, και υπάρχει διαφορετική συμπεριφορά από γονείς και γενικότερα από τους μεγαλύτερους. Μία πολύ σημαντική διαπίστωση στη 1η Γυμνασίου, ήταν ότι ένιωσα πραγματικά ανεξάρτητα. Συνειδητοποίησα ότι οι γονείς μου δεν έχουν κάνει τίποτε σημαντικό στη ζωή τους, πέρα από το να με γεννήσουν, οπότε αφού έκαναν το χρέος τους με ανέθρεψαν και έφτασα στο Γυμνασίο, ήρθε η ώρα να πάρω τη σκυτάλη και να βγω στο προσκήνιο. Στην ουσία τους έιπα (με τον τρόπο μου πάντα), “Watch and learn”. Θεωρώ ότι κάθε ενήλικος που γεννά ένα άξιο τέκνο, με το που φθάνει στην εφηβεία – Γυμνασίο – ο ίδιος αποσύρετε και απλά γίνετε θιασώτης της ζωής του παιδιού.

Δεν άργησα να εμπεδώσω το παραπάνω, η ευκαιρία μου δόθηκε στο πρώτο κάλεσμα καθηγητών – γονέων για τις επιδόσεις των μαθητών στους πρώτους μήνες. Δεν υπήρχε περίπτωση να ανεχτώ αξιολόγηση από κάθε τυχάρπαστο καθηγητή, απόφοιτο ενός τυχάρπαστου ελληνικού εκπαιδευτικού ιδρύματος, παρουσία του τυχάρπαστου γονιού μου. Σε σοβαρές χώρες, οι μαθητές αξιολογούν τον καθηγητή, με διάφορους μηχανισμούς ώστε να διατηρούν ένα σοβαρό επίπεδο εκπαίδευσης. Δεν κατανόησα γιατί ο δάσκαλος έπρεπε να παίρνει το ρόλο του ρουφιάνου καταδότη στον γονέα, ο οποίος μετά αναλάμβανε τον ρόλο του τιμωρού. Ευτυχώς δεν είχα τέτοια θέματα, αφού φρόντισα να επιβληθώ σε γονείς και καθηγητές με τον τρόπο μου.

Στο Γυμνάσιο διδαχθήκαμε όμορφα πράγματα, είχε ωραία μαθήματα τα οποία πραγματικά αξίζαν τον χρόνο που καταναλώναμε στην πρωινή παράδοση και στη σπιτική μελέτη. Μου άρεσε η γνώση και η απορρόφηση αυτής με ικανοποιούσε. Τα μαθηματικά με την ενσωματωμένη γεωμετρία, η πρώτη επαφή με τη φυσική και τη χημεία, τα νεοελληνικά κείμενα με τα αριστερά επαναστατικά ποιήματα, η πιο περίπλοκη ιστορία που έπαυε πλέον να μοιάζει με παραμύθι, η ανθρωπολογία (personal favorite), και η παραφωνία της έκθεσης. Η έκθεση δεν είναι μάθημα, είναι φαρσοκωμοδία. Είναι κατάλοιπο της χουντικής οπισθοδρομικής Ελλάδας του 60. Μία απόπειρα έκθεση προκαλεί ψυχικά τραύματα και επιπλοκές που θα ακολουθούν το παιδί σε ολόκληρη τη ζωή του. Και όλα αυτά, γιατί οι πανέξυπνοι φιλόλογοι της χώρας μας δεν έχουν ακόμη συλλάβει το αυτονόητο. Δεν υπάρχει γραπτός λόγος. Ο λόγος είναι πάντα προφορικός. Απλά, υπάρχουν οι στιγμές που ο προφορικός λόγος αποτυπώνεται στο χαρτί. Έγραψα ελάχιστες εκθέσεις, οι οποίες πάντα ήταν συνοπτικότατες, και αυτές με το ζόρι. Η έκθεση ήταν το μάθημα που μου δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα, στο μεγάλο στόχο που είχα και στις 3 τάξεις του Γυμνασίου. Το Απουσιολόγιο.

Το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας πρέπει να λάβει παγκόσμια αναγνώριση για την πανέξυπνη πατέντα, να ανταμοίβει τον καλύτερο βαθμολογικά μαθητή, με την εξουσία να ελέγχει και συντονίζει τις απουσίες των συμμαθητών του. Ήμουν απουσιολόγος στην 2η και 3η τάξη του Γυμνασίου και παραδέχομαι ότι χρησιμοποίησα και αθέμιτα μέσα για να το πετύχω αυτό. Ήξερα ποιες είναι οι τρεις αντίπαλοι μου – διεκδηκήτριες. Φίλοι μου να στοχεύουν με laser (η μεγάλη ανακάλυψη της εποχής) κατά τη διάρκεια του μαθήματος (ώστε να αποσπάται η προσοχή τους). Το σύστημα αυτό δεν ήταν πολύ αποδοτικό σε αντίθεση με την φοβερή μου ιδέα που ακολουθεί. Λάμβαναν ερωτικά ραβασάκια από αγνώστους (εγώ τα έγραφα όλα) ώστε να αρχίσουν να ασχολούνται με ρομαντισμούς και όχι τα μαθήματα. Μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο δούλεψε αρκετά, αφού τα κορίτσια στα γυμνασιακά χρόνια, είναι πολύ επιρεπή σε έρωτες και αηδίες, αντί να προσηλώνονται πως θα βγουν πρώτες να γίνουν απουσιολόγες και να βασανίζουν τους συμμαθητές τους. Η ψυχολογική βία επίσης βοήθησε αρκετά για να πετύχω το σκοπό μου. Σε πιθανό στραβοπάτημα κάποιας αντιπάλου μου (π.χ. σε κάποιο διαγώνισμα), φρόντιζα να το διαλαλήσω και να δημιουργήσω πανικό χλευασμού. Έπρεπε να περάσω το μήνυμα, ‘απουσιολόγος δεν γίνετε ο καλύτερος, αλλά ο πιο ικανός’.

Τελικά τα κατάφερα και για 2 χρόνια, κρατούσα το προσωπικό μου Holy Grail κάθε πρωί. Έκανα ότι ήθελα, δεν έκρυβα ποτέ απουσίες γιατί έπρεπε να διατηρήσω τη φήμη μου, έβαζα απουσίες σε παρούσες μαθήτριες που μου έσπαγαν τα νεύρα με το ηλίθιο στυλ τους, και βέβαια έκρυβα προσωπικές απουσίες, όταν έκανα σκασιαρχείο σε περίπτωση εθνικών εορτών και άλλων τέτοιων ανούσιων εκδηλώσεων. Με λίγα λόγια, εντρύφησα στο Ελληνικό φαινόμενο που ονομάζεται ‘Κατάχρηση Εξουσίας’. Ανώδυνα τουλάχιστον αφού ποτέ συμμαθητής μου δεν έμεινε στην ίδια τάξη από απουσίες, και πέρα από προσωπικούς τσακωμούς με κάτι καθηγητές και κάποιες συμμαθήτριες σούργελα (η μία μάλιστα έγινε αργότερα Miss Young), πέρασα 2 υπέροχα χρόνια από το πόστο αυτό.

Στο Γυμνάσιο είχα και τις πρώτες μου επαφές με το βρωμόξυλο. Υπήρχαν οι wannabe αλήτες, με αξεσουάρ αλυσίδες και πέτσινα, με τσιγάρο στο στόμα (όταν τους περίσσευαν από την τυρόπιτα) και μόνιμο μίσος για τους άριστους μαθητές (τα ‘φυτά’), τους καθως πρέπει μαθητές (συνήθως πλουσιόπαιδα φλώροι, ούτε εγώ τους γούσταρα), και τους σκράπες (τα περιθωρειοποιημένα ακοινώνητα παιδιά που συνήθως ήταν και σκράπες). Λόγω υψηλού αισθήματος δικαιοσύνης που πλυμμήριζε, κατά την ψυχολογία, το εσωτερικό μου υπερεγώ, επιδίωκα σε κάθε ευκαιρεία κλωτσομπουνίδια με τους αλήτες. Δεν θυμάμαι αν είχα φάει ή είχα ρίξει πιο πολύ ξύλο. Εκείνο που θυμάμαι ότι η πρώτη επαφή με γροθιά στο πρόσωπο είναι μεγάλη υπόθεση. Αντιλήφθηκα το αγνό μίσος που νιώθει ο άλλος, πράγμα που μπορεί αργότερα να αποτελέσει τροφή για προβληματισμό. Πέρα από την έξαψη που προσφέρει ένας καλός τσαμπουκάς – σκοτωμός, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι κλωτσιές από εκείνες τις άθλιες αρβύλες του Dr. Martin, πονούσαν αρκετά.

Στο Γυμνάσιο, αν και εκδηλώθηκαν οι πρώτες σοβαρές διαθέσεις έλξεως από το αντίθετο φύλλο, έμεινα πιστός σε αυτό που όριζε η συνειδησή μου, ότι μία τέτοια δημόσια παραδοχή, θα αποτελούσε ψεγάδι στην εικόνα που είχα για τον εαυτό μου. Δεν θα υποτασσόμουν στα πρωτόγονα, αδιευκρύνιστα και δίχως σκοπό και νόημα συναισθήματα, επειδή μου το υποδείκνυε το σώμα μου. Το πνεύμα μου κυριαρχούσε, διατηρώντας τις αξίες μου σε σωστή προτεραιότητα.

Don't Follow (Acoustic) - Demo Version

Demo version του κομματιού Don't Follow, το οποίο ηχογραφήθηκε σε live εκτέλεση στο studio - δωμάτιο μου.

Κιθάρα από εμένα.

Καθαρό κιθαριστικό κομμάτι, για 2 φωνές, με το μελαγχολικό συναίσθημα να κυριαρχεί. Φανερές επιρροές από alternative ακούσματα και soul καταβολές.

(Τα φωνητικά εντάσσονται στην κανονική version).

Στίχοι:

How many tears I cried

how many times I tried

How many turns I lost

just go and check your post

I want to save your life

stop hurting my pride

Don't follow

Don't follow

One day, we together

up to the sky forever

Don't follow

Don't follow

Listen, my life is waiting

Go, my life is fading

You are my little story

These kind of words make me sorry

My heart wants to scream

don't be afraid of the dream

Don't follow follow

Don't follow follow

Πειραιάς

Αν και γέννημα θρέμα του ανυπέρβλητου Ν. Ηρακλείου, τα γονίδια μου προέρχονται από το ομορφότερο, το χιλιοτραγουδισμένο, το πολυδοξασμένο, το ‘όσο κι αν ψάξω..’, παγκοσμίως γνωστό λιμάνι. Τον Πειραιά!!!

Ο Πειραιά αποτελεί το κόσμημα του νομού Αττικής, μία ζωγραφιά στο γκρίζο τοπίο της υπόλοιπης Αθήνας, η μελωδία της ευτυχίας στην παραφωνία της Ελλάδας. Στις ιστορικές γειτονιές, περιμετρικά στο λιμάνι, στο Χατζηκυριάκειο, στα Ταμπούρια, στους γύρω δήμους που αποπνέουν και εκείνοι τη μαγεία του λιμανιού, στη Νίκαια, στον Κορυδαλλό, στο Κερατσίνι, στο Μοσχάτο, … και τόσα άλλα μέρη. Μία Σαββατιάτικη παραλιακή βόλτα από την Πειραική μέχρι το ΣΕΦ αναζωγονεί και γεμίζει ζωή και αισιοδοξία, αποτελεί ίαση στις μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής, είναι η εμπειρία που θα πρέπει να ζήσει κάθε άνθρωπος.

Οι άνθρωποι του Πειραιά ενσαρκώνουν τον αγνό βιοπαλαιστή Έλληνα. Η ζωή τους χαρακτηρίζεται από τη φτώχια και τις κακουχίες, εργάτες, πρωλετάριοι, δίχως μεγάλα όνειρα και ελπίδες, βιώνουν την καθημερινότητα δίνοντας την πρέπουσα αξία στις μικρές καθημερινές χαρές της ζωής. Οι Πειραιώτες είναι σκληροί αλλά τίμιοι, με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης αφού από πολύ μικρές ηλικίες βγαίνουν στη βιοπάλη. Ο λόγος τους έχει αξία, και έννοιες όπως ‘υποκρισία’ ή ‘αθέτηση υπόσχεσης’ είναι άγνωστες. Γνωρίζουν πως ποτέ δεν θα μπουν στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας και μόρφωσης, μια ζωή θα υπομένουν το ζυγό του βιομηχανικού καπιταλισμού, αλλά με υπερήφανο βλέμμα τα μονίμως μουντζουρωμένα προσωπά τους χαμογέλούν. Ένας Πειραιώτης, πάντοτε κρύβει μέσα του την ελπίδα.

Το καμάρι του λιμανιού, η ομάδα του Ολυμπιακού, η ερυθρόλευκη αρμάδα, ο σύλλογος που δίδαξε σε παγκόσμιο επίπεδο πως στον αθλητισμό μετράει η ψυχή, ο τσαμπουκάς και η θέληση για νίκη, που έσπασε κάθε οικονομικό κατεστημένο και ταπείνωσε τα ψεύτικα αθλητικά δημιουργήματα των πολυεθνικών, ο αιώνιος Θρύλος! Η αγαπημένη ομάδα κάθε υγιούς φιλάθλου, αποτελούμενη πάντα από αγνούς αθλητές ντυμένους στα ερθυθρόλευκα, έχοντας τον αιώνιο έφηβο στο στήθος, μαχητές της ζωής, έχουν δοξάσει το όνομα του Πειραιά στα πέρατα της οικουμένης. Δεν είναι τυχαίο, ότι το ποδοσφαιρικό γήπεδο φέρει το όνομα του μεγαλύτερου επαναστάτη/αγωνιστή, Γεώργιος Καραισκάκης, όνομα βαρύ σαν ιστορία.

Μία βόλτα στις γειτονιές της Νίκαιας και του Κορυδαλλού, είναι ζωντανή εμπειρία της έννοιας ‘αυθεντικότητα’. Ελάχιστα αυτοκίνητα, κόσμος απηλλαγμένος από τις ανούσιες τεχνολογικές εξελίξεις, χαρούμενες φωνές παιδιών που τρέχουν ξυπόλητα, δίχως να έχουν τα απαραίτητα αγαθά του πολιτισμού και της κοινωνίας, αλλά με τόσο δίψα και πάθος για τη ζωή. Οι γυναίκες της γειτονιάς, περήφανες Πειραιώτισες, κρατώντας ένα ταψι με φρεσκομαγειρεμένο ταπεινό φαγητό, καλούν στο μεσημεριανό γεύμα τους γείτονες και φίλους, στα φτωχικά τραπέζια, στους χωμάτινους δρόμους της συνοικίας. Ο ευλογημένος τόπος του Πειραιά έχει επιβιώσει μέσα στα δύσκολα χρόνια, γιατί υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, ενωμένοι σαν γροθιά πορεύονται μέσα στους αιώνες, έχοντας σαν πολύτιμη κληρονομιά τη φτώχολογιά, το γιαπί το πυλοφόρι…

Δάκρυα κυλούν στο προσωπό μου, στις αναμνήσεις που έχω από τον Πειραιά. Εκεί σπούδασα, εργάστηκα, έκανα πραγματικούς φίλους, αγάπησα, περπάτησα, έζησα. Η Μελίνα τα είπε όλα σε λίγους στίχους…

Υ.Γ. Τα τελευταία 13 χρόνια, διατηρώ την παράδοση (εκτός από τις χρονιές που ήμουν στο εξωτερικό), πρωί πρωί την Κυριακή του Πάσχα παίρνω το τραίνο από το σταθμό του Ν. Ηρακλείου, κατεβαίνω στην Ομόνοια όπου παίρνω το Τρόλλευ 21, κατεβαίνω στο τέρμα στη Νίκαια, στην πλατεία του Αγ. Νικολάου, ανάβω ένα κερί και προσκυνώ στο Ναό, αγοράζω ένα μίλκο και μία τυρόπιτα από τον γωνιακό φούρνο απέναντι από την Εκκλησία, κάνω μία βόλτα στις αυθεντικές γύρω γειτονιές, μυρίζω το αρνί που ψήνετε, ακούω τα γέλια και τις μουσικές των Νικαιωτών, αναζωγονώ τα Πειραιώτικα γονιδιά μου.

Beautiful Night - Demo Version

Demo version του κομματιού Beautiful Night, το οποίο ηχογραφήθηκε σε live εκτέλεση στο studio - δωμάτιο μου.

Κιθάρα και φωνητικά από εμένα.

Το κομμάτι είναι μελοποίηση ενός σουρεαλιστικού ποιήματος που είχα γράψει στο παρελθόν. Η μουσική διακατέχεται από punk αισθητική με έμφαση σε απλοικές μπασογραμμές όπως πρωτομεφανίστηκε στο punk κίνημα, ενώ progressive rock πινελιές διανθίζουν ευχάριστα το μουσικό θέμα του κομματιού.

Ταινίες Τρόμου

Είμαι fan ταινιών τρόμου ανεξαρτήτου είδους και ποιότητας. Τρόμος, σπλατεριές, κοριτσάκια μπαμπούλες, έντερα και κεφάλια, όλα τα ωραία. Την τελευταία δεκατία έχει γίνει πολύ καλή παραγωγή σε ταινίες blockbuster, και παρουσιάζω ένα mainstream top ten.

1. The Ring

Το κορυφαίο ιαπωνικό θρίλερ, βασισμένο στον πρωτόγονο τρόμο που νιώθει κάθε άνθρωπος απέναντι σε μία οθόνη. Επίσης οι Ιάπωνες δημιούργησαν μία από τις πιο τρομακτικές φιγούρες του κινηματογράφου. Το κοριτσάκι - δαιμονάκι.

Συνολικά υπάρχουν 6 ταινίες, 4 ιαπωνικές και 2 αμερικάνικες. Τα remake που έκανε το hollywood διατηρούν εξίσου υψηλό επίπεδο.

- 1998 Ring

- 1998 Spiral

- 1999 Ring 2

- 2000 Ring 0 Birthday

- 2002 The Ring

- 2005 The Ring 2

2. The Grudge

Ένα ακόμη ιαπωνικό θρίλερ. Αυτή η σειρά ταινιών δεν έχει σενάριο, ούτε το έχει ανάγκη. Στηρίζετε κυρίως σε μία διαρκή ατμόσφαιρα τρόμου που καθηλώνει τον θεατή. Το γεγονός ότι το σενάριο μπορεί να γραφτεί σε μία εβδομάδα, είναι πολύ εύκολο να γυριστούν συνέχειες, οπότε ήδη μετράμε 9 ταινίες (6 ιαπωνικές και 3 αμερικάνικες) και ετοιμάζουν στο Hollywood τη 10η.

- 2000 Ju on

- 2002 Ju on 2

- 2003 Ju on The Grudge

- 2003 Ju on The Grudge 2

- 2004 The Grudge

- 2006 The Grudge 2

- 2009 The Grudge 3

- 2009 Ju on White Ghost

- 2009 Ju on Black Ghost

3. The Exorcism of Emily Rose

Η συγκεκριμένη ταινία είναι σοβαρή. Είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα τα οποία αξίζει κανείς να ψάξει στο διαδίκτυο. Το μεγαλείο της συγκεκριμένης ταινίας αποτελεί φοβερή εμπειρία.

- 2005 The Exorcism of Emily Rose

4. Saw

Ταινία με ψεύτικο splatter, αστείες ερμηνίες, σενάριο που μπάζει από παντού, όμως τόσο εθιστική και υπέροχη. Από τις 8 ταινίες, αντικειμενικά αξίζει μόνο η πρώτη. Δεν έχει όμως καμμία σημασία, προτείνω ανεπιφύλαχτα νυχτερινό μαραθώνιο και των 8 ταινιών.

- 2004 Saw

- 2005 Saw II

- 2006 Saw III

- 2007 Saw IV

- 2008 Saw V

- 2009 Saw VI

- 2010 Saw 3D

5. 1408

Ένα μίνι διήγημα του Stephen King που μεταφέρθηκε σε μία από τις καλύτερες μεταφυσικές ταινίες τρόμου. Ο Cusack που πρωταγωνιστεί αποτελεί εγγύση, όπως και σε κάθε ταινία.

- 2007 1408

6. REC

Δεν περίμενα ποτέ ότι οι Ισπανοί είναι σε θέση να γυρίσουν μία τόσο φοβερή ταινία τρόμου. Κλειστοφοβικό, θρησκευτικές αναφορές, ζόμπι, δοκιμασμένη συνταγή σε φανταστική απόδοση. Αργότερα το έκαναν remake και οι Αμερικάνοι. Έχουν ήδη ανακοινωθεί και 2 ακόμη συνέχειες!

- 2007 [Rec]

- 2008 Quarantine

- 2009 [Rec] 2

7. Paranormal Activity

Η ταινία που όλοι λατρεύουν να μισούν. Φανταστική ταινία θρίλερ η οποία σίγουρα παράχθηκε με 3ψηφιο μπάτζετ δολλαρίων. Έχουν κυκλοφορήσει 3 συνέχειες σταθερής ποιότητας και αναμένουμε και την τέταρτη.

- 2007 Paranormal Activity

- 2009 Paranormal Activity 2

- 2011 Paranormal Activity 3

8. The Strangers

Η καλύτερη ταινία τρόμου που έχω παρακολουθήσει ως τώρα. Αγγίζει την τελειότητα από την αρχή μέχρι το τέλος.

- 2008 The Strangers

9. The Last Exorcism

Στο IMDB (αυτή τη στιγμή τουλάχιστον) βαθμολογείται με 5.7, πράγμα που μου προξένησε μεγάλη έκπληξη. Από τις πιο πρόχειρες ταινίες, με οιωνοί ηθοποιούς και κάποια τραγικά σκηνοθετικά λάθη. Λεπτομέρειες, είχε τη σωστή συνταγή και το αποτέλεσμα μετράει.

- 2010 The Last Exorcism

10. Devil

Αποτελεί το πρώτο μέρος της σειράς ταινιών The Night Chronicles. Ποιοτική ταινία τρόμου, η οποία άρεσε σε όποιον την είδε. Την προτείνω ανεπιφύλαχτα ακόμη και μη fan του είδους.

- 2010 Devil

Υ.Γ. Δεν συμπεριέλαβα το επικό The Ritual, που θα αντικαθιστούσε το Last Exorcism, γιατί προβλήθηκε το 2011.

Η Κρίση στην Ελλάδα

Η κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα του 2012, λανθασμένα χαρακτηρίζεται οικονομική. Όταν σταματήσουμε να έχουμε μονίμως τα λεφτά στο μυαλό μας και δούμε με καθαρό μυαλό τι συμβαίνει θα διαπιστώσουμε πως η κρίση είναι πολιτική, κοινωνική και κρίση αξιών.

Σε μία παγκόσμια επικράτηση του καπιταλισμού, οι Έλληνες (και οι υπόλοιποι λαοί) αναγάγουν τα πάντα σε οικονομικά μέτρα και σταθμά. Ο χρόνος είναι χρήμα, τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, οι αξίες απέχτησαν τιμή, οι τράπεζες κυβερνούν. Υπάρχει μία υπερεκτίμηση της αξίας που έχει τη χρήμα στη σημερινή εποχή. Τα λεφτά δημιουργήθηκαν για να εκφράσουν την αγοραστική αξία και τίποτε περισσότερο. Δεν υπάρχουν περίπλοκα οικονομικά μοντέλα, δεν υπάρχουν χαοτικά συστήματα διακίνησης χρήματος και το σημαντικότερο, δεν υπάρχει η επιστήμη των οικονομικών. Κάθε οικονομολόγος με ‘και καλά’ πανεπιστημιακή εκπαίδευση, δίχως ουσιαστικές γνώσεις (πιο πολύ θα τον ωφελούσε να διάβαζε Σκρουτζ Μακ Ντακ), δεν έχει θέση στο δημιουργικό σύνολο, απλά φοράει γραβάτα (καθόλου τυχαίο) και ζει παρασιτικά στην υπόλοιπη κοινωνία.

Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί το μεγάλο ψέμα της οικονομική κρίσης και να δοθούν οι σίγουρες λύσεις, για να μπορέσει η Ελλάδα να προχωρήσει.

Η κρίση αρχικά είναι πολιτική. Το κλισέ ‘δεν έχουμε άξιους πολιτικούς’ έχει καταντήσει κουραστικό. Το λάθος είναι στη βάση του συστήματος και μπορεί να εντοπιστεί σε μία λέξη. Ε Ξ Ο Υ Σ Ι Α. Η εξουσία προϋποθέτει το νόμο του ισχυρού. Εκλέγουμε κάθε 4 χρόνια (ή όποτε τέλος πάντων) τους Εξουσιαστές. Υπάρχει συμβιβασμός σε αυτό και σταδιακή αποδοχή. Αν συζητήσεις με κάτι καφενόβιους μπαρμπάδες θα αρχίσουν να μιλάνε για ‘ηγέτες’ και άλλες τέτοιες μπούρδες. Σε παλαιότερες πολιτικές συγκεντρώσεις ήταν συχνά τα φαινόμενα προσωπολατρίας πολιτικών: κάτι ανύπαντρες (και ούτε πρόκειται…) σαραντάρες να χορεύουν στη μέση του δρόμου κρατώντας τη φωτογραφία κάποιων κωλόγερων που αργότερα θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε μία πρωτοφανή καταστροφή. Το συμπέρασμα είναι πως έχεις δημοκρατικό πολίτευμα με ένα εκλογικό σώμα που είναι ανίκανο να κάνει χρήση του εκλογικού δικαιώματος, και το επίπεδο βλακείας του λαού αποθεώνεται αναζητώντας τους αυριανούς πολιτικούς – εξουσιαστές.

Η απάντηση στην πολιτική κρίση συνοψίζετε σε μία λέξη. Δ Ι Α Χ Ε Ι Ρ Η Σ Η.

Είναι άτοπο να επιζητούμε την ίαση του εκλογικού σώματος. (βέβαια αν κόβαμε, νησιά, κάτι βλαχοχώρια, κάτι Μακεδονίες και Θράκες, μερικούς ανούσιους δήμους της Αθήνας π.χ. Ν. Ιωνία, μπορεί να είχαμε ένα καλό εκλογικό σώμα…). Η λύση είναι να καταργηθούν οι εκλογές. Και στο ερώτημα, πως θα σχηματίζετε η βουλή και η κυβέρνηση, η απάντηση είναι να μην υπάρχει ούτε βουλή ούτε κυβέρνηση. Ένα κράτος χρειάζεται μία απλή διαχείριση των εγχώριων πόρων. Τα πράματα είναι πολύ απλά. Οι κρατικοί μηχανισμοί δεν απαιτούν καμία πρωτοβουλία. Οι μόνες πρωτοβουλίες που παίρνει ένας σημερινός πολιτικός είναι όταν θέλει να κάνει λαμογιές. Οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες θα μπορούσαν να λειτουργούν με αυτοματοποιημένους μηχανισμούς. Σιγά που χρειάζεται μία εφορία την κατηγορίας ΠΕ υπάλληλο για να βάζει πέντε σφραγίδες σε ένα έγγραφο και να βάφει τα νύχια των ποδιών της την υπόλοιπη μέρα. Το 80% των δημόσιων υπηρεσιών θα μπορούσε να λειτουργεί με μηχανήματα εξυπηρέτησης του κοινού. Η δικαστική εξουσία μπορεί χαλαρά να αναληφθεί από υπολογιστικά συστήματα που θα βγάζουν αποφάσεις με βάση τα στοιχεία που έχουν προσκομιστεί. Η αστυνομία καταργείται. Υπάρχει ο στρατός να αναλάβει την επιβολή της τάξης, τον οποίο σήμερα τον απαρτίζουν κάτι κοιλαράδες από το πολύ καθισιό.

Το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο θα πρέπει να ληφθεί ο ανθρώπινος παράγοντας είναι το νομοθετικό. Οι νομοθέτες στην ουσία είναι οι διαχειριστές, όχι όμως των κοινών πόρων, αλλά της κοινωνικής τάξης και ευημερίας. Παρόλαυτα το παρόν σκηνικό είναι εύθραυστο αν δεν θέσω στη σωστή βάση και το νομοθετικό πλαίσιο. Δεν θα υπάρχει νόμος οποίος θα έχει πανελλήνια ισχύ. Η χώρα θα χωριστεί σε μικρά τμήματα, τα οποία θα περιλαμβάνουν συγκεκριμένο αριθμό πληθυσμού, ικανό στο να μετέχει σε δημοψηφίσματα χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες (π.χ. οι υπάρχοντες νομοί είναι μία καλή πρώτη κατανομή). Δεν θα ισχύουν στην Αττική οι ίδιοι νόμοι που ισχύουν π.χ. στην Λάρισα, πράγμα λογικό αφού στο ανθρώπινο δυναμικό έχουμε ποιοτικής φύσεως διαφορές. Ένας νόμος θα είναι άμεσα κατακριτέος μέσα από δημοψηφίσματα, οπότε άμεσα θα μπορεί να αποσυρθεί ή να τροποποιηθεί.

Με τις παρούσες αλλαγές, θα ξεπεράσουμε την πολιτική κρίση που μας μαστίζει, θα απαλλαχθούμε από το Εξουσιαστικό μοντέλο, θα περάσουμε στο Διαχειριστικό.

Η κρίση είναι κοινωνική, κυρίως γιατί οι Έλληνες είναι αμόρφωτοι. Μπορεί οι τελευταίες γενιές να έχουν υψηλό ποσοστό πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, όμως παραμένουμε ένα μάτσο αμόρφωτοι. Δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας, την ιστορία άλλων λαών, τη γλώσσα μας, σε θέματα κοινωνικών επιστημών μαύρα μεσάνυχτα, και η επαφή μας με τη τέχνη τελματώνει σε κάτι χασίκλες άφωνους τραγουδιστές που βγάζοντας λαρυγγισμούς εκφράζουν τον αβάσταχτο πόνο του έρωτα.

Η λύση που προτείνω είναι τόσο απλή και θαυματουργή, σαν ένας ιατρός που θα θεραπεύσει τον καρκίνο και ένα σωρό άλλα παρελκόμενα, με μία μόνο ένεση.

Η διδασκόμενη στα σχολεία και πανεπιστήμια, Ελληνική ιστορία, ξεκινάει από το 1822 με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Τα υπόλοιπα, Επανάσταση, Βυζάντιο, Μ. Αλέξανδρος, Αρχαία Ελλάδα και λοιπά, σε άλλο μάθημα και όχι σε μικρές τάξεις. Ο Έλληνας μαθητής, από μικρή ηλικία πρέπει να έρθει σε επαφή με το κράτος στο οποίο ζει. Ένα κράτος που από την ίδρυση του λειτουργεί με έννοιες όπως: ρουσφέτι, εμφύλιος, τσιράκια ξένων δυνάμεων, χρέη και χρεοκοπίες, δικτατορίες, και όλα τα άλλα ωραία. Ο Έλληνας δεν πρέπει να φουσκώνει με υπερηφάνεια από μικρή ηλικία για τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Μ. Αλέξανδρο. Πρέπει να νιώθει κατάντια για το παρελθόν, μιζέρια για τις προηγούμενες γενιές, και αντί να λέει με υπερηφάνεια ‘γεννήθηκα Έλληνας’ να λέει με σκυμμένο κεφάλι ‘τι κατάντια αυτή η χώρα’.

Το αμαρτωλό παρελθόν δίνει κίνητρο για προσωπικές επιδιώξεις και ανάπτυξη. Έχουμε στρογγυλοκαθίσει στο παρελθόν που έχει παρέλθει εδώ και χιλιάδες χρόνια, και το πιπιλάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν έχουμε κίνητρα να γίνουμε καλύτεροι γιατί ο Αριστοτέλης ήταν ο πρώτος πυρηνικός φυσικός, οπότε πάει το κάναμε το χρέος μας σαν λαός. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε εθνικιστικό κατακάθι που έχω γνωρίσει, και όλη μέρα παπαρολογεί με την αρχαία Ελλάδα, είναι συνήθως κάποιος αποτυχημένος τεμπέλης που δεν έχει κάνει και δεν θα κάνει τίποτε στη ζωή του.

Τέλος η κρίση των αξιών. Κυρίως λόγω της τηλεόρασης έχουμε μπερδέψει τις πραγματικές αξίες, θέτοντας τες σε τελείως λανθασμένες βάσεις. Η επιβεβαίωση έρχεται με το απλό παράδειγμα, ότι σύμφωνα με το επικρατέστερο μέσο ενημέρωσης, η μεγαλύτερη αξία του ανθρώπου είναι το σεξ. Η από πολλές απόψεις σιχαμένη πράξη (έχε χάρη που δρα ο εγκέφαλος και το σώζει) με το ανούσιο επαναλαμβανόμενο σπρώξιμο του κάτω μέρους του σώματος σε άβολη στάση, και να βογγάνε οι δυο τους σαν τα μοσχάρια, αποτελεί την κυριότερη ενασχόληση σκέψης σε έναν καθημερινό άνθρωπο. Δεν θα το αναλύσω περαιτέρω το θέμα, θα επανέλθω σε μελλοντικό άρθρο.

Η κρίση των αξιών δυστυχώς δεν έχει λύση, γιατί δεν είναι πρόβλημα με την κλασσική έννοια του όρου. Οι άνθρωποι του πνεύματος κάθε εποχής, καλούνται να θέσουν τις αξίες στη σωστή βάση και να κατακρίνουν τα κακώς κείμενα. Χρειαζόμαστε μία αφύπνιση των ανθρώπων του πνεύματος, που κοιμούνται σήμερα τον ύπνο του δικαίου.

Είμαι αισιόδοξος για επερχόμενες αλλαγές.

Παιδική Ηλικία Part IΙ

Τα έξι χρόνια του Δημοτικού είναι τα καλύτερα της παιδικής ηλικίας. Το παιδί είναι αρκετά ‘μεγάλο’ ώστε να απολαμβάνει σε βάθος όλες τις χαρές που προσφέρει αυτή η ηλικία, και αρκετά ‘μικρό’ ώστε να μην μπλέκει με την περιπλοκότητα της εφηβείας που ακολουθεί. Πέρα από τις αναλύσεις, πέρασα έξι υπέροχα χρόνια, γεμάτες φιλίες, γνώση και πάρα πολύ παιχνίδι!

Από τις δύο πρώτες τάξεις, έχω λίγες αναμνήσεις, διότι τίποτε σημαντικό δεν συνέβη. Κάτι Λόλες, κάτι μήλα, ευτυχώς δεν είχε καρπούζια, … τα δύο πρώτα χρόνια κύλησαν ομαλά. Από την Τρίτη τάξη όμως, άρχισα να μπαίνω στα βαθιά νοήματα του σχολείου, την χαρτογραφία της κοινωνίας μας.

Μάθημα 1ο.

Φοίτησα στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Ν. Ηρακλείου, το οποίο συστεγαζόταν με το 2ο Δημοτικό. Είναι στη φύση μας να ανακαλύπτουμε εχθρούς/αντιπάλους και επειδή είμαστε και τεμπέληδες δεν ψάχνουμε πολύ μακριά, συνήθως βαπτίζουμε εχθρό τον απέναντι. Από την Τρίτη τάξη του Δημοτικού, τα αγόρια της τάξης είχαμε συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά του 2ου Δημοτικού είναι εχθροί μας, πρέπει να τους κοιτάμε με ύφος, δεν κάνουμε φιλίες – παρέα μαζί τους, και σε κάθε αναμέτρηση μαζί τους (ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή οτιδήποτε άλλο) πρέπει να ματώσουμε για να τους κερδίσουμε. Τα κορίτσια περιέργως δεν ασχολήθηκαν ποτέ με αυτή τη κόντρα.

Μάθημα 2ο.

Το σχολείο προσφέρει γνώσεις, διαπαιδαγωγεί, κοινωνικοποιεί, δραστηριοποιεί κ.τ.λ. Συμφωνώ με τα παραπάνω, και ήταν οι λόγοι για τους οποίους αγαπούσα το σχολείο και πήγαινα με κέφι κάθε πρωί. Όμως δεν άργησα να ανακαλύψω ποιο είναι ο πραγματικός προορισμός ενός μαθητή. Η τάξη είναι ένας στίβος μάχης, τα μαθήματα είναι οι δοκιμασίες και ο απώτατος στόχος ενός σωστού μαθητή είναι οι υπόλοιποι να φάνε τη σκόνη του.

Στις μεσαίες τάξεις του Δημοτικού εμφανίστηκαν ορολογίες όπως ‘άριστος μαθητής ή φυτό’, ‘μέτριος’, ‘τούβλο’, αντίστοιχες που συναντούμε στο ποδόσφαιρο όπως ‘κάνει πρωταθλητισμό’, ‘βγαίνει UEFA’, ‘πάει για υποβιβασμό’. Δυστυχώς στην εποχή μου, υποβιβασμός δεν υπήρχε, πράγμα για το οποίο λυπήθηκα. Πιστεύω ότι σε κάποιους συμμαθητές μου, το να μείνουν κάνα δύο χρονιές στην ίδια τάξη θα τους έκανε καλό. Σήμερα είναι οι κλασσικοί αμόρφωτοι ενήλικες που σε κοιτούν με ένα ηλίθιο χαμόγελο αν πιάσεις συζήτηση για την πρώτη Άλωση (αυτή με τους Φράγκους), και για τη Μάλτα πιστεύουν ότι είναι ένα νησάκι της Ιταλίας. Υποβιβασμός δεν υπήρχε, αλλά τρόπαιο για τον πρωταθλητή υπήρχε. Η σημαία!

Τις παρελάσεις τις βαριόμουν όσο τίποτε άλλο, αναγκαζόμασταν να φοράμε παντελόνια με λευκά πουκάμισα, και παπούτσια που δεν ήταν αθλητικά. Όμως η σημαία ήταν το απόλυτο επίτευγμα. Η κούπα του πρωταθλητή, το χρυσό μετάλλιο, η κατάκτηση του Champions League, η δικαίωση όλων των κόπων. Στην έκτη δημοτικού ένιωσα την απόλυτη αγαλλίαση. Έξι χρόνια σκληρής προσπάθειας δικαιώθηκαν, είχα ανακαλύψει το νόημα του σχολείου, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας. Αφού το ανακάλυψα, ήμουν σε θέση πλέον να το αξιολογήσω.

Μάθημα 3ο

Τα παιδάκια του Δημοτικού είναι αρκετά αθώα, ώστε να σκέφτονται ελκτικά προς το αντίθετο φύλλο, και προτιμούν την αντιπαλότητα που έχει και πιο πολύ πλάκα. Ήταν σύνηθες φαινόμενο τα παιχνίδια τύπου Αγόρια vs Κορίτσια, τα οποία κατάληγαν σε ιστορικούς τσακωμούς. Μέσα από αυτούς τους τσακωμούς, έκανα μία φοβερή χρήση της ηλικίας. Λένε ότι τις γυναίκες δεν τις χτυπάς ούτε με τριαντάφυλλο. Αυτές οι χαζομάρες απόψεις, δεν ισχύουν για τόσο μικρά παιδάκια. Ήξερα μέσα μου ότι όταν μεγαλώσω δεν θα πρέπει να χτυπάω κυρίες και δεσποινίδες (το οποίο το πράττω με ευλάβεια), οπότε φρόντιζα να ρίχνω πολύ ξύλο στα κοριτσάκια αν η περίσταση το επέβαλε. Επικές λογομαχίες είχαν εξελιχτεί σε ιστορικές σφαλιάρες, χαστούκια, κλωτσιές και μπουνιές, … ωραία πράματα. Ευτυχώς η μαμά μου ποτέ δεν έμαθε για αυτές τις δραστηριότητες, έπρεπε να διατηρώ και την εικόνα του καλού παιδιού.

Μάθημα 4ο

Οι σχολικές εκδρομές άκρως απαραίτητες για την ολοκληρωμένη εκπαίδευση του μαθητή. Συμφωνώ και επαυξάνω, όμως λόγω αυξημένης παρατηρητικότητας, ανακάλυψα και μία άλλη πτυχή της εκδρομής. Το φαγητό των συμμαθητών σου πάντα περισσεύει και πάντα είναι πρόθυμοι να το μοιραστούν μαζί σου. Σε καμμία εκδρομή της 5ης και 6ης τάξης δεν πήρα φαγητό μαζί μου. Ένα άδειο τάπερ, χαρτομάντιλα και ένα πλαστικό πιρούνι ήταν αρκετά.

Υ.Γ. Η πιο σημαντική αξιολόγηση είναι εκείνη που κάνεις στον εαυτό σου, παραδέχομαι ότι στο Δημοτικό σε κάθε τάξη, υπήρξε κάποια συμμαθήτρια που ήταν σαφέστατα καλύτερη από εμένα και εκτός από την πρώτη θέση μου έχει κλέψει και κάτι ακόμη… Έτσι δεν είναι Ι…?

Αρθρογραφία Part II

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στις 9/10/11 στην εφημερίδα Metro News στη στήλη, που διατηρούσα για κάποια περίοδο, Swincs from Main Processor.

Ανάπτυξη Νέων Τεχνολογιών στην Ελλάδα της Οικονομικής Κρίσης‏

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας συζητούνται έντονα θέματα που αφορούν την ερευνητική δραστηριότητα με τη βιομηχανική εφαρμογή και εμπορική αξιοποίηση διαφόρων ερευνητικών επιτευγμάτων. Τα αποτελέσματα των συζητήσεων είναι αρνητικά, με κύριο παράγοντα την αδιαφορία και αδυναμία να ενσωματώσει στην παραγωγή καινοτομίες. Από την άλλη στον τομέα των ερευνητικών φορέων υπάρχει καχυποψία απέναντι στη βιομηχανία και στα εμπορικά της κίνητρα.

Θα πρέπει επίσης να τονίσουμε το γεγονός ότι στην Ελλάδα η ερευνητική δραστηριότητα είναι: μικρή σε απόλυτα και σχετικά μεγέθη, αποσπασματική και ασυνεχής λόγω της φύσεως και της δομής των χρηματοδοτικών μηχανισμών και λόγω της έλλειψης εθνικής στρατηγικής και εθνικών ή «ιδρυματικών» στόχων, περιορισμένης κλίμακας λόγω μη ύπαρξης πυρήνων οι οποίοι να διαθέτουν κρίσιμη μάζα ερευνητών και πόρων, εξυπηρετεί κυρίως τη μεγάλη ευρωπαϊκή βιομηχανία λόγω των προτεραιοτήτων της ΕΕ και των κριτηρίων αξιολόγησης των ερευνητικών προτάσεων, και σε πολλές περιπτώσεις υψηλής ποιότητας και ανταγωνιστική συγκριτικά με την ευρωπαϊκή και διεθνή έρευνα.

Ενας μηχανισμός εκμετάλλευσης ερευνητικών επιτευγμάτων, ο οποίος χρησιμοποιείται ευρέως στην Ευρώπη και κυρίως στην Αμερική, είναι η δημιουργία εταιρειών με τη συμμετοχή πανεπιστημίου ή ερευνητικού κέντρου (spin-off). Στη χώρα μας όμως υπάρχουν ισχυροί παράγοντες που δυσχεραίνουν τη δημιουργία και την ανάπτυξη εταιρειών υψηλής τεχνολογίας, όπως: α) η αδιαφορία της παραδοσιακής βιομηχανίας και των παραδοσιακών επιχειρήσεων για καινοτομία, β) η αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού και η παντελής έλλειψη σχεδιασμού και στόχων, γ) η έλλειψη μηχανισμών «θερμοκοιτίδων» νέων επιχειρήσεων (τα περισσότερα Τεχνολογικά Πάρκα έχουν αποτύχει λόγω της επιβολής σε αυτά απαράδεκτου μοντέλου λειτουργίας), δ) η έλλειψη «επιχειρηματικής εκπαίδευσης» και «επιχειρηματικής νοοτροπίας» των ερευνητών, ε) η εχθρική ή αδιάφορη αντιμετώπιση από τα Πανεπιστήμια, στ) η δυσπιστία των κεφαλαίων επιχειρηματικού κινδύνου (venture capital) και η έλλειψη κεφαλαίων seed capital, ζ) η μη ύπαρξη προσωπικού υψηλού επιπέδου και κατάρτισης, και η) η γραφειοκρατία του δημόσιου φορέα.

Μέσα σε αυτό το τοπίο δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν έχουμε αξιόλογα παραδείγματα δημιουργίας και ανάπτυξης εταιρειών υψηλής τεχνολογίας, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η δημιουργία και ανάπτυξη εταιρειών υψηλής τεχνολογίας στην Ελλάδα είναι μεν εφικτή, αλλά δύσκολη και προβληματική. Για να βελτιωθεί πρέπει να αυξηθεί σημαντικά η εθνική χρηματοδότηση έρευνας και να εντοπιστούν περιοχές προτεραιότητας, να συνεχιστεί η παροχή χρηματοδότησης σε start-ups, να αλλάξει το κλίμα στα πανεπιστήμια σε ό,τι αφορά στην επιχειρηματικότητα, να ενεργοποιηθούν τα venture capital και seed capital funds, και τέλος, να ενεργοποιηθούν οι περιφέρειες (κυρίως αυτές που φιλοξενούν πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα) και να παράσχουν κίνητρα για την εγκατάσταση σε αυτές τέτοιων δραστηριοτήτων.

Burning - Demo Version

Demo version του κομματιού Burning, το οποίο ηχογραφήθηκε σε live εκτέλεση στο studio - δωμάτιο μου.

Κιθάρα και φωνητικά από εμένα.

Το Burning κινείται σε industrial/drone κατευθύνσεις, μουσική αρκετά δύσκολη και δυσνόητη. Το concept του κομματιού βασίζεται στο αρχέγονο αίσθημα επιβίωσης του ανθρώπου απέναντι στον κίνδυνο. Η ατμόσφαιρα που αναδύεται παντρεύει 70's αισθητική με 90's μουσική τεχνοτροπία.

Στίχοι:

Burning,

I know who I am,

I am watching the past,

I won't be the last...