Πειραιάς

Αν και γέννημα θρέμα του ανυπέρβλητου Ν. Ηρακλείου, τα γονίδια μου προέρχονται από το ομορφότερο, το χιλιοτραγουδισμένο, το πολυδοξασμένο, το ‘όσο κι αν ψάξω..’, παγκοσμίως γνωστό λιμάνι. Τον Πειραιά!!!

Ο Πειραιά αποτελεί το κόσμημα του νομού Αττικής, μία ζωγραφιά στο γκρίζο τοπίο της υπόλοιπης Αθήνας, η μελωδία της ευτυχίας στην παραφωνία της Ελλάδας. Στις ιστορικές γειτονιές, περιμετρικά στο λιμάνι, στο Χατζηκυριάκειο, στα Ταμπούρια, στους γύρω δήμους που αποπνέουν και εκείνοι τη μαγεία του λιμανιού, στη Νίκαια, στον Κορυδαλλό, στο Κερατσίνι, στο Μοσχάτο, … και τόσα άλλα μέρη. Μία Σαββατιάτικη παραλιακή βόλτα από την Πειραική μέχρι το ΣΕΦ αναζωγονεί και γεμίζει ζωή και αισιοδοξία, αποτελεί ίαση στις μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής, είναι η εμπειρία που θα πρέπει να ζήσει κάθε άνθρωπος.

Οι άνθρωποι του Πειραιά ενσαρκώνουν τον αγνό βιοπαλαιστή Έλληνα. Η ζωή τους χαρακτηρίζεται από τη φτώχια και τις κακουχίες, εργάτες, πρωλετάριοι, δίχως μεγάλα όνειρα και ελπίδες, βιώνουν την καθημερινότητα δίνοντας την πρέπουσα αξία στις μικρές καθημερινές χαρές της ζωής. Οι Πειραιώτες είναι σκληροί αλλά τίμιοι, με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης αφού από πολύ μικρές ηλικίες βγαίνουν στη βιοπάλη. Ο λόγος τους έχει αξία, και έννοιες όπως ‘υποκρισία’ ή ‘αθέτηση υπόσχεσης’ είναι άγνωστες. Γνωρίζουν πως ποτέ δεν θα μπουν στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας και μόρφωσης, μια ζωή θα υπομένουν το ζυγό του βιομηχανικού καπιταλισμού, αλλά με υπερήφανο βλέμμα τα μονίμως μουντζουρωμένα προσωπά τους χαμογέλούν. Ένας Πειραιώτης, πάντοτε κρύβει μέσα του την ελπίδα.

Το καμάρι του λιμανιού, η ομάδα του Ολυμπιακού, η ερυθρόλευκη αρμάδα, ο σύλλογος που δίδαξε σε παγκόσμιο επίπεδο πως στον αθλητισμό μετράει η ψυχή, ο τσαμπουκάς και η θέληση για νίκη, που έσπασε κάθε οικονομικό κατεστημένο και ταπείνωσε τα ψεύτικα αθλητικά δημιουργήματα των πολυεθνικών, ο αιώνιος Θρύλος! Η αγαπημένη ομάδα κάθε υγιούς φιλάθλου, αποτελούμενη πάντα από αγνούς αθλητές ντυμένους στα ερθυθρόλευκα, έχοντας τον αιώνιο έφηβο στο στήθος, μαχητές της ζωής, έχουν δοξάσει το όνομα του Πειραιά στα πέρατα της οικουμένης. Δεν είναι τυχαίο, ότι το ποδοσφαιρικό γήπεδο φέρει το όνομα του μεγαλύτερου επαναστάτη/αγωνιστή, Γεώργιος Καραισκάκης, όνομα βαρύ σαν ιστορία.

Μία βόλτα στις γειτονιές της Νίκαιας και του Κορυδαλλού, είναι ζωντανή εμπειρία της έννοιας ‘αυθεντικότητα’. Ελάχιστα αυτοκίνητα, κόσμος απηλλαγμένος από τις ανούσιες τεχνολογικές εξελίξεις, χαρούμενες φωνές παιδιών που τρέχουν ξυπόλητα, δίχως να έχουν τα απαραίτητα αγαθά του πολιτισμού και της κοινωνίας, αλλά με τόσο δίψα και πάθος για τη ζωή. Οι γυναίκες της γειτονιάς, περήφανες Πειραιώτισες, κρατώντας ένα ταψι με φρεσκομαγειρεμένο ταπεινό φαγητό, καλούν στο μεσημεριανό γεύμα τους γείτονες και φίλους, στα φτωχικά τραπέζια, στους χωμάτινους δρόμους της συνοικίας. Ο ευλογημένος τόπος του Πειραιά έχει επιβιώσει μέσα στα δύσκολα χρόνια, γιατί υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, ενωμένοι σαν γροθιά πορεύονται μέσα στους αιώνες, έχοντας σαν πολύτιμη κληρονομιά τη φτώχολογιά, το γιαπί το πυλοφόρι…

Δάκρυα κυλούν στο προσωπό μου, στις αναμνήσεις που έχω από τον Πειραιά. Εκεί σπούδασα, εργάστηκα, έκανα πραγματικούς φίλους, αγάπησα, περπάτησα, έζησα. Η Μελίνα τα είπε όλα σε λίγους στίχους…

Υ.Γ. Τα τελευταία 13 χρόνια, διατηρώ την παράδοση (εκτός από τις χρονιές που ήμουν στο εξωτερικό), πρωί πρωί την Κυριακή του Πάσχα παίρνω το τραίνο από το σταθμό του Ν. Ηρακλείου, κατεβαίνω στην Ομόνοια όπου παίρνω το Τρόλλευ 21, κατεβαίνω στο τέρμα στη Νίκαια, στην πλατεία του Αγ. Νικολάου, ανάβω ένα κερί και προσκυνώ στο Ναό, αγοράζω ένα μίλκο και μία τυρόπιτα από τον γωνιακό φούρνο απέναντι από την Εκκλησία, κάνω μία βόλτα στις αυθεντικές γύρω γειτονιές, μυρίζω το αρνί που ψήνετε, ακούω τα γέλια και τις μουσικές των Νικαιωτών, αναζωγονώ τα Πειραιώτικα γονιδιά μου.