Τα έξι χρόνια του Δημοτικού είναι τα καλύτερα της παιδικής ηλικίας. Το παιδί είναι αρκετά ‘μεγάλο’ ώστε να απολαμβάνει σε βάθος όλες τις χαρές που προσφέρει αυτή η ηλικία, και αρκετά ‘μικρό’ ώστε να μην μπλέκει με την περιπλοκότητα της εφηβείας που ακολουθεί. Πέρα από τις αναλύσεις, πέρασα έξι υπέροχα χρόνια, γεμάτες φιλίες, γνώση και πάρα πολύ παιχνίδι!
Από τις δύο πρώτες τάξεις, έχω λίγες αναμνήσεις, διότι τίποτε σημαντικό δεν συνέβη. Κάτι Λόλες, κάτι μήλα, ευτυχώς δεν είχε καρπούζια, … τα δύο πρώτα χρόνια κύλησαν ομαλά. Από την Τρίτη τάξη όμως, άρχισα να μπαίνω στα βαθιά νοήματα του σχολείου, την χαρτογραφία της κοινωνίας μας.
Μάθημα 1ο.
Φοίτησα στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Ν. Ηρακλείου, το οποίο συστεγαζόταν με το 2ο Δημοτικό. Είναι στη φύση μας να ανακαλύπτουμε εχθρούς/αντιπάλους και επειδή είμαστε και τεμπέληδες δεν ψάχνουμε πολύ μακριά, συνήθως βαπτίζουμε εχθρό τον απέναντι. Από την Τρίτη τάξη του Δημοτικού, τα αγόρια της τάξης είχαμε συνειδητοποιήσει ότι τα παιδιά του 2ου Δημοτικού είναι εχθροί μας, πρέπει να τους κοιτάμε με ύφος, δεν κάνουμε φιλίες – παρέα μαζί τους, και σε κάθε αναμέτρηση μαζί τους (ποδόσφαιρο, μπάσκετ ή οτιδήποτε άλλο) πρέπει να ματώσουμε για να τους κερδίσουμε. Τα κορίτσια περιέργως δεν ασχολήθηκαν ποτέ με αυτή τη κόντρα.
Μάθημα 2ο.
Το σχολείο προσφέρει γνώσεις, διαπαιδαγωγεί, κοινωνικοποιεί, δραστηριοποιεί κ.τ.λ. Συμφωνώ με τα παραπάνω, και ήταν οι λόγοι για τους οποίους αγαπούσα το σχολείο και πήγαινα με κέφι κάθε πρωί. Όμως δεν άργησα να ανακαλύψω ποιο είναι ο πραγματικός προορισμός ενός μαθητή. Η τάξη είναι ένας στίβος μάχης, τα μαθήματα είναι οι δοκιμασίες και ο απώτατος στόχος ενός σωστού μαθητή είναι οι υπόλοιποι να φάνε τη σκόνη του.
Στις μεσαίες τάξεις του Δημοτικού εμφανίστηκαν ορολογίες όπως ‘άριστος μαθητής ή φυτό’, ‘μέτριος’, ‘τούβλο’, αντίστοιχες που συναντούμε στο ποδόσφαιρο όπως ‘κάνει πρωταθλητισμό’, ‘βγαίνει UEFA’, ‘πάει για υποβιβασμό’. Δυστυχώς στην εποχή μου, υποβιβασμός δεν υπήρχε, πράγμα για το οποίο λυπήθηκα. Πιστεύω ότι σε κάποιους συμμαθητές μου, το να μείνουν κάνα δύο χρονιές στην ίδια τάξη θα τους έκανε καλό. Σήμερα είναι οι κλασσικοί αμόρφωτοι ενήλικες που σε κοιτούν με ένα ηλίθιο χαμόγελο αν πιάσεις συζήτηση για την πρώτη Άλωση (αυτή με τους Φράγκους), και για τη Μάλτα πιστεύουν ότι είναι ένα νησάκι της Ιταλίας. Υποβιβασμός δεν υπήρχε, αλλά τρόπαιο για τον πρωταθλητή υπήρχε. Η σημαία!
Τις παρελάσεις τις βαριόμουν όσο τίποτε άλλο, αναγκαζόμασταν να φοράμε παντελόνια με λευκά πουκάμισα, και παπούτσια που δεν ήταν αθλητικά. Όμως η σημαία ήταν το απόλυτο επίτευγμα. Η κούπα του πρωταθλητή, το χρυσό μετάλλιο, η κατάκτηση του Champions League, η δικαίωση όλων των κόπων. Στην έκτη δημοτικού ένιωσα την απόλυτη αγαλλίαση. Έξι χρόνια σκληρής προσπάθειας δικαιώθηκαν, είχα ανακαλύψει το νόημα του σχολείου, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας. Αφού το ανακάλυψα, ήμουν σε θέση πλέον να το αξιολογήσω.
Μάθημα 3ο
Τα παιδάκια του Δημοτικού είναι αρκετά αθώα, ώστε να σκέφτονται ελκτικά προς το αντίθετο φύλλο, και προτιμούν την αντιπαλότητα που έχει και πιο πολύ πλάκα. Ήταν σύνηθες φαινόμενο τα παιχνίδια τύπου Αγόρια vs Κορίτσια, τα οποία κατάληγαν σε ιστορικούς τσακωμούς. Μέσα από αυτούς τους τσακωμούς, έκανα μία φοβερή χρήση της ηλικίας. Λένε ότι τις γυναίκες δεν τις χτυπάς ούτε με τριαντάφυλλο. Αυτές οι χαζομάρες απόψεις, δεν ισχύουν για τόσο μικρά παιδάκια. Ήξερα μέσα μου ότι όταν μεγαλώσω δεν θα πρέπει να χτυπάω κυρίες και δεσποινίδες (το οποίο το πράττω με ευλάβεια), οπότε φρόντιζα να ρίχνω πολύ ξύλο στα κοριτσάκια αν η περίσταση το επέβαλε. Επικές λογομαχίες είχαν εξελιχτεί σε ιστορικές σφαλιάρες, χαστούκια, κλωτσιές και μπουνιές, … ωραία πράματα. Ευτυχώς η μαμά μου ποτέ δεν έμαθε για αυτές τις δραστηριότητες, έπρεπε να διατηρώ και την εικόνα του καλού παιδιού.
Μάθημα 4ο
Οι σχολικές εκδρομές άκρως απαραίτητες για την ολοκληρωμένη εκπαίδευση του μαθητή. Συμφωνώ και επαυξάνω, όμως λόγω αυξημένης παρατηρητικότητας, ανακάλυψα και μία άλλη πτυχή της εκδρομής. Το φαγητό των συμμαθητών σου πάντα περισσεύει και πάντα είναι πρόθυμοι να το μοιραστούν μαζί σου. Σε καμμία εκδρομή της 5ης και 6ης τάξης δεν πήρα φαγητό μαζί μου. Ένα άδειο τάπερ, χαρτομάντιλα και ένα πλαστικό πιρούνι ήταν αρκετά.
Υ.Γ. Η πιο σημαντική αξιολόγηση είναι εκείνη που κάνεις στον εαυτό σου, παραδέχομαι ότι στο Δημοτικό σε κάθε τάξη, υπήρξε κάποια συμμαθήτρια που ήταν σαφέστατα καλύτερη από εμένα και εκτός από την πρώτη θέση μου έχει κλέψει και κάτι ακόμη… Έτσι δεν είναι Ι…?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου