Η Κρίση στην Ελλάδα

Η κρίση που βιώνουμε στην Ελλάδα του 2012, λανθασμένα χαρακτηρίζεται οικονομική. Όταν σταματήσουμε να έχουμε μονίμως τα λεφτά στο μυαλό μας και δούμε με καθαρό μυαλό τι συμβαίνει θα διαπιστώσουμε πως η κρίση είναι πολιτική, κοινωνική και κρίση αξιών.

Σε μία παγκόσμια επικράτηση του καπιταλισμού, οι Έλληνες (και οι υπόλοιποι λαοί) αναγάγουν τα πάντα σε οικονομικά μέτρα και σταθμά. Ο χρόνος είναι χρήμα, τα πάντα πωλούνται και αγοράζονται, οι αξίες απέχτησαν τιμή, οι τράπεζες κυβερνούν. Υπάρχει μία υπερεκτίμηση της αξίας που έχει τη χρήμα στη σημερινή εποχή. Τα λεφτά δημιουργήθηκαν για να εκφράσουν την αγοραστική αξία και τίποτε περισσότερο. Δεν υπάρχουν περίπλοκα οικονομικά μοντέλα, δεν υπάρχουν χαοτικά συστήματα διακίνησης χρήματος και το σημαντικότερο, δεν υπάρχει η επιστήμη των οικονομικών. Κάθε οικονομολόγος με ‘και καλά’ πανεπιστημιακή εκπαίδευση, δίχως ουσιαστικές γνώσεις (πιο πολύ θα τον ωφελούσε να διάβαζε Σκρουτζ Μακ Ντακ), δεν έχει θέση στο δημιουργικό σύνολο, απλά φοράει γραβάτα (καθόλου τυχαίο) και ζει παρασιτικά στην υπόλοιπη κοινωνία.

Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί το μεγάλο ψέμα της οικονομική κρίσης και να δοθούν οι σίγουρες λύσεις, για να μπορέσει η Ελλάδα να προχωρήσει.

Η κρίση αρχικά είναι πολιτική. Το κλισέ ‘δεν έχουμε άξιους πολιτικούς’ έχει καταντήσει κουραστικό. Το λάθος είναι στη βάση του συστήματος και μπορεί να εντοπιστεί σε μία λέξη. Ε Ξ Ο Υ Σ Ι Α. Η εξουσία προϋποθέτει το νόμο του ισχυρού. Εκλέγουμε κάθε 4 χρόνια (ή όποτε τέλος πάντων) τους Εξουσιαστές. Υπάρχει συμβιβασμός σε αυτό και σταδιακή αποδοχή. Αν συζητήσεις με κάτι καφενόβιους μπαρμπάδες θα αρχίσουν να μιλάνε για ‘ηγέτες’ και άλλες τέτοιες μπούρδες. Σε παλαιότερες πολιτικές συγκεντρώσεις ήταν συχνά τα φαινόμενα προσωπολατρίας πολιτικών: κάτι ανύπαντρες (και ούτε πρόκειται…) σαραντάρες να χορεύουν στη μέση του δρόμου κρατώντας τη φωτογραφία κάποιων κωλόγερων που αργότερα θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε μία πρωτοφανή καταστροφή. Το συμπέρασμα είναι πως έχεις δημοκρατικό πολίτευμα με ένα εκλογικό σώμα που είναι ανίκανο να κάνει χρήση του εκλογικού δικαιώματος, και το επίπεδο βλακείας του λαού αποθεώνεται αναζητώντας τους αυριανούς πολιτικούς – εξουσιαστές.

Η απάντηση στην πολιτική κρίση συνοψίζετε σε μία λέξη. Δ Ι Α Χ Ε Ι Ρ Η Σ Η.

Είναι άτοπο να επιζητούμε την ίαση του εκλογικού σώματος. (βέβαια αν κόβαμε, νησιά, κάτι βλαχοχώρια, κάτι Μακεδονίες και Θράκες, μερικούς ανούσιους δήμους της Αθήνας π.χ. Ν. Ιωνία, μπορεί να είχαμε ένα καλό εκλογικό σώμα…). Η λύση είναι να καταργηθούν οι εκλογές. Και στο ερώτημα, πως θα σχηματίζετε η βουλή και η κυβέρνηση, η απάντηση είναι να μην υπάρχει ούτε βουλή ούτε κυβέρνηση. Ένα κράτος χρειάζεται μία απλή διαχείριση των εγχώριων πόρων. Τα πράματα είναι πολύ απλά. Οι κρατικοί μηχανισμοί δεν απαιτούν καμία πρωτοβουλία. Οι μόνες πρωτοβουλίες που παίρνει ένας σημερινός πολιτικός είναι όταν θέλει να κάνει λαμογιές. Οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες θα μπορούσαν να λειτουργούν με αυτοματοποιημένους μηχανισμούς. Σιγά που χρειάζεται μία εφορία την κατηγορίας ΠΕ υπάλληλο για να βάζει πέντε σφραγίδες σε ένα έγγραφο και να βάφει τα νύχια των ποδιών της την υπόλοιπη μέρα. Το 80% των δημόσιων υπηρεσιών θα μπορούσε να λειτουργεί με μηχανήματα εξυπηρέτησης του κοινού. Η δικαστική εξουσία μπορεί χαλαρά να αναληφθεί από υπολογιστικά συστήματα που θα βγάζουν αποφάσεις με βάση τα στοιχεία που έχουν προσκομιστεί. Η αστυνομία καταργείται. Υπάρχει ο στρατός να αναλάβει την επιβολή της τάξης, τον οποίο σήμερα τον απαρτίζουν κάτι κοιλαράδες από το πολύ καθισιό.

Το μοναδικό πλαίσιο στο οποίο θα πρέπει να ληφθεί ο ανθρώπινος παράγοντας είναι το νομοθετικό. Οι νομοθέτες στην ουσία είναι οι διαχειριστές, όχι όμως των κοινών πόρων, αλλά της κοινωνικής τάξης και ευημερίας. Παρόλαυτα το παρόν σκηνικό είναι εύθραυστο αν δεν θέσω στη σωστή βάση και το νομοθετικό πλαίσιο. Δεν θα υπάρχει νόμος οποίος θα έχει πανελλήνια ισχύ. Η χώρα θα χωριστεί σε μικρά τμήματα, τα οποία θα περιλαμβάνουν συγκεκριμένο αριθμό πληθυσμού, ικανό στο να μετέχει σε δημοψηφίσματα χωρίς ιδιαίτερες διαδικασίες (π.χ. οι υπάρχοντες νομοί είναι μία καλή πρώτη κατανομή). Δεν θα ισχύουν στην Αττική οι ίδιοι νόμοι που ισχύουν π.χ. στην Λάρισα, πράγμα λογικό αφού στο ανθρώπινο δυναμικό έχουμε ποιοτικής φύσεως διαφορές. Ένας νόμος θα είναι άμεσα κατακριτέος μέσα από δημοψηφίσματα, οπότε άμεσα θα μπορεί να αποσυρθεί ή να τροποποιηθεί.

Με τις παρούσες αλλαγές, θα ξεπεράσουμε την πολιτική κρίση που μας μαστίζει, θα απαλλαχθούμε από το Εξουσιαστικό μοντέλο, θα περάσουμε στο Διαχειριστικό.

Η κρίση είναι κοινωνική, κυρίως γιατί οι Έλληνες είναι αμόρφωτοι. Μπορεί οι τελευταίες γενιές να έχουν υψηλό ποσοστό πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, όμως παραμένουμε ένα μάτσο αμόρφωτοι. Δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας, την ιστορία άλλων λαών, τη γλώσσα μας, σε θέματα κοινωνικών επιστημών μαύρα μεσάνυχτα, και η επαφή μας με τη τέχνη τελματώνει σε κάτι χασίκλες άφωνους τραγουδιστές που βγάζοντας λαρυγγισμούς εκφράζουν τον αβάσταχτο πόνο του έρωτα.

Η λύση που προτείνω είναι τόσο απλή και θαυματουργή, σαν ένας ιατρός που θα θεραπεύσει τον καρκίνο και ένα σωρό άλλα παρελκόμενα, με μία μόνο ένεση.

Η διδασκόμενη στα σχολεία και πανεπιστήμια, Ελληνική ιστορία, ξεκινάει από το 1822 με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Τα υπόλοιπα, Επανάσταση, Βυζάντιο, Μ. Αλέξανδρος, Αρχαία Ελλάδα και λοιπά, σε άλλο μάθημα και όχι σε μικρές τάξεις. Ο Έλληνας μαθητής, από μικρή ηλικία πρέπει να έρθει σε επαφή με το κράτος στο οποίο ζει. Ένα κράτος που από την ίδρυση του λειτουργεί με έννοιες όπως: ρουσφέτι, εμφύλιος, τσιράκια ξένων δυνάμεων, χρέη και χρεοκοπίες, δικτατορίες, και όλα τα άλλα ωραία. Ο Έλληνας δεν πρέπει να φουσκώνει με υπερηφάνεια από μικρή ηλικία για τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Μ. Αλέξανδρο. Πρέπει να νιώθει κατάντια για το παρελθόν, μιζέρια για τις προηγούμενες γενιές, και αντί να λέει με υπερηφάνεια ‘γεννήθηκα Έλληνας’ να λέει με σκυμμένο κεφάλι ‘τι κατάντια αυτή η χώρα’.

Το αμαρτωλό παρελθόν δίνει κίνητρο για προσωπικές επιδιώξεις και ανάπτυξη. Έχουμε στρογγυλοκαθίσει στο παρελθόν που έχει παρέλθει εδώ και χιλιάδες χρόνια, και το πιπιλάμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν έχουμε κίνητρα να γίνουμε καλύτεροι γιατί ο Αριστοτέλης ήταν ο πρώτος πυρηνικός φυσικός, οπότε πάει το κάναμε το χρέος μας σαν λαός. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε εθνικιστικό κατακάθι που έχω γνωρίσει, και όλη μέρα παπαρολογεί με την αρχαία Ελλάδα, είναι συνήθως κάποιος αποτυχημένος τεμπέλης που δεν έχει κάνει και δεν θα κάνει τίποτε στη ζωή του.

Τέλος η κρίση των αξιών. Κυρίως λόγω της τηλεόρασης έχουμε μπερδέψει τις πραγματικές αξίες, θέτοντας τες σε τελείως λανθασμένες βάσεις. Η επιβεβαίωση έρχεται με το απλό παράδειγμα, ότι σύμφωνα με το επικρατέστερο μέσο ενημέρωσης, η μεγαλύτερη αξία του ανθρώπου είναι το σεξ. Η από πολλές απόψεις σιχαμένη πράξη (έχε χάρη που δρα ο εγκέφαλος και το σώζει) με το ανούσιο επαναλαμβανόμενο σπρώξιμο του κάτω μέρους του σώματος σε άβολη στάση, και να βογγάνε οι δυο τους σαν τα μοσχάρια, αποτελεί την κυριότερη ενασχόληση σκέψης σε έναν καθημερινό άνθρωπο. Δεν θα το αναλύσω περαιτέρω το θέμα, θα επανέλθω σε μελλοντικό άρθρο.

Η κρίση των αξιών δυστυχώς δεν έχει λύση, γιατί δεν είναι πρόβλημα με την κλασσική έννοια του όρου. Οι άνθρωποι του πνεύματος κάθε εποχής, καλούνται να θέσουν τις αξίες στη σωστή βάση και να κατακρίνουν τα κακώς κείμενα. Χρειαζόμαστε μία αφύπνιση των ανθρώπων του πνεύματος, που κοιμούνται σήμερα τον ύπνο του δικαίου.

Είμαι αισιόδοξος για επερχόμενες αλλαγές.