Αφιερώσεις

Αφιερωμένο σε εμένα:

Αφιερωμένο στο αστέρι της ζωής μου:

Τυχερό άστρο δεν έχω, δεν είχα, ούτε θέλω να έχω σχέση με τέτοιες ανόητες προκαταλήψεις. Υπήρξε ένα αστέρι. Έλαμπε δυνατά, με ένα αγνό λευκό φως που με τύφλωσε αρκετές φορές. Το λευκό αυτό φως, με ωθούσε να το πλησιάσω, αγνοώντας τις συνέπειες της υψηλής θερμοκρασίας. Να το πλησιάσω και να το αφήσω να λάμψει πάνω μου.

Αναρωτιέμαι, τα άστρα που εξαπολύουν τις ακτίνες φωτός προς πάσα κατεύθυνση, είναι αυτόφωτα στην επιφάνεια τους? Θα εξαπέλυαν άραγε τις ακτίνες τους, αν γνώριζαν ότι τα ίδια βρίσκονται στο σκοτάδι?

Το αστέρι κάποτε έπαψε να φωτίζει. Η όραση απαιτεί φως. Η αλήθεια όχι, είναι φως.

E = mc2

Αφιερωμένο στην κόψη της ζωής μου:

Είμαι ευτυχισμένος, χαρούμενος, χαμογελώ διάπλατα, ανοίγω τα χέρια μου προς τον ουρανό και δοξάζω το Θεό, κλείνω τα μάτια μου και κραυγάζω, ιαχή ικανοποίησης, το αίμα μου βράζει, οι νευροδιαβιβαστές στον εγκέφαλο μου εκκρίνουν ορμόνες ευτυχίας κατά συρροή, νιώθω ότι θα πετάξω, η γη δε με κρατάει είναι μικρή, ο χώρος και ο χρόνος με πιέζουν, δεν ανήκω πλέον στις αισθήσεις μου, η ψυχή μου φτερουγίζει, κατανοώ το συμπάν, νιώθω την ύπαρξη, αγγίζω το Φως.

Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα μ' αυτόν το λόγο, αυτοί μοιάζουν άπειροι όταν αποκτήσουν εμπειρία λέξεων και πράξεων σαν αυτές που εγώ διηγούμαι, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με τη σύσταση του και εκθέτω το πώς έχει.(Ηράκλειτος)

Μη με ρωτήσετε το αυτονόητο. Όλα έχουν νόημα, όπως και όνομα.